Φυσικά και δεν είναι μια ανασκόπηση, δεν μπορώ να γράψω τίποτα, όχι τώρα τουλάχιστον.
Ο σύντροφος Risinggalaxy έγραψε ένα καλό για το Ν.Ρωμανό, μπορείς να το δεις δίπλα δεξιά, στη λίστα των ιστολογίων μου αλλά και εδώ: http://risinggalaxy.wordpress.com/2014/11/30/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85/
Δεν έχω θυμό, πλέον, για κανένα σε αυτή την κοινωνία. Αλλά δεν θα ντραπώ για αυτό που είμαι, γι' αυτό που θέλω (όχι μόνο για τον εαυτό μου-για όσους κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο της αυτοαναφορικότητας το λέω) και, βέβαια, για τα πιστεύω μου.
Ένοιωσα πολύ ψηλός σήμερα έξω από το Γεννηματάς. Νομίζω πως πολλοί, μια και είμασταν πολλοί (μη λες πως είμαστε και λίγοι που έλεγε το παλιό σύνθημα), αισθάνθηκαν το ίδιο.
Ναι, τα παιδιά με τα μαύρα (εγώ δεν τα φοράω συχνά βέβαια) είναι τα πιο αισιόδοξα παιδιά του κόσμου. Γιατί βάζουν τους πιο ωραίους στόχους. Και, γιατί, συνέχεια σαν τη λερναία ύδρα γεννιούνται μέσα από αυτούς διάφοροι, κάποιοι γελοίοι τους λένε "γραφικούς", ίσως είναι και επαναστάτες, που τα παίζουν όλα για όλα για μια ιδέα, ένα πιστεύω. Πάντα ήταν έτσι, είναι έτσι και έτσι θα΄ναι.
Φτάνει, είπα πολλά. Μα δεν κατάφερα να εκφράσω το ανέκφραστο, αυτό που γυρόφερνε έξω και μέσα στο προαύλιο του νοσοκομείου.
Ένα ποίημα λοιπόν.
Ο σύντροφος Risinggalaxy έγραψε ένα καλό για το Ν.Ρωμανό, μπορείς να το δεις δίπλα δεξιά, στη λίστα των ιστολογίων μου αλλά και εδώ: http://risinggalaxy.wordpress.com/2014/11/30/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85/
Δεν έχω θυμό, πλέον, για κανένα σε αυτή την κοινωνία. Αλλά δεν θα ντραπώ για αυτό που είμαι, γι' αυτό που θέλω (όχι μόνο για τον εαυτό μου-για όσους κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο της αυτοαναφορικότητας το λέω) και, βέβαια, για τα πιστεύω μου.
Ένοιωσα πολύ ψηλός σήμερα έξω από το Γεννηματάς. Νομίζω πως πολλοί, μια και είμασταν πολλοί (μη λες πως είμαστε και λίγοι που έλεγε το παλιό σύνθημα), αισθάνθηκαν το ίδιο.
Ναι, τα παιδιά με τα μαύρα (εγώ δεν τα φοράω συχνά βέβαια) είναι τα πιο αισιόδοξα παιδιά του κόσμου. Γιατί βάζουν τους πιο ωραίους στόχους. Και, γιατί, συνέχεια σαν τη λερναία ύδρα γεννιούνται μέσα από αυτούς διάφοροι, κάποιοι γελοίοι τους λένε "γραφικούς", ίσως είναι και επαναστάτες, που τα παίζουν όλα για όλα για μια ιδέα, ένα πιστεύω. Πάντα ήταν έτσι, είναι έτσι και έτσι θα΄ναι.
Φτάνει, είπα πολλά. Μα δεν κατάφερα να εκφράσω το ανέκφραστο, αυτό που γυρόφερνε έξω και μέσα στο προαύλιο του νοσοκομείου.
Ένα ποίημα λοιπόν.
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης, που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης, που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.
Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.
Μπωντλαίρ "Άλμπατρος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου