Θεόφιλε

Ήταν η πρώτη, χρονικά, "επανάσταση"μου στον ένα χρόνο που ήμουν φαντάρος Θεόφιλε. Στο νησί σου.
Μας είχαν πάει που λες στο μουσείο με τους πίνακες σου, λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης, αν θυμάμαι καλά. Ήταν η εβδομάδα προσαρμογής για ένα σωρό ψάρακες, σαν εμένα, και ήθελαν να δείξουν το καλό πρόσωπο του Ε.Σ. Θεόφιλε, ξέρεις πριν μας ξαμολύσουν σε  αγγαρείες και ατελείωτες ώρες σκοπιάς.
Ενώ όλοι οι φαντάροι είχαν ρίξει 2-3 ματιές και είχαν βγει σούμπιτοι έξω για κανά τσιγάρο με τα κινητά στα χέρια, το γνωστό φανταρίστικο τρομπάρισμα ρε συ, εγώ και άλλος ένας είχαμε μείνει μέσα και βλέπαμε τους πίνακες σου έναν προς έναν. Μη μας ξεφύγει τίποτα. Δεν πα' να περίμεναν οι λοχαγοί απ' έξω, βρίζοντας "'άντε ρε μαλάκες, τελειώνετε". Ήθελαν να σχολάσουν νωρίτερα
Με βοήθησες, Θεόφιλε, και τους έσπασα τα νεύρα τότε, το προσπάθησα, βέβαια, πολλές φορές και στη συνέχεια.
Ως τότε, κάτι ήξερα για τα έργα σου, αλλά μόνο σε φωτογραφίες, να σου πω την αλήθεια. Με συγκινούσε και με συγκινεί η "αφελής" (σε πολλά εισαγωγικά, μη με παρεξηγείς Θεόφιλε) λαϊκότητα σου, ο τρόπος να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής (ξέρω, Θεόφιλε, κλισέ) και αυτή να είναι το πινέλο σου.
Μ'  άρεσε ασυνείδητα που τα θέματα σου ήταν απλά και καθημερινά, τα βλέμματα των ανδρών και των γυναικών στους πίνακες σου ήταν καθαρά, αδιαχώριστα ανθρώπινα. Με ενθουσίαζαν και συνεχίζουν να το κάνουν οι επεξηγήσεις σου, σαν τη μάνα που απαντά στα γιατί του μικρού παιδιού της.
Γνώρισες και εσύ από μικρός, Θεόφιλε, το διαχωρισμό, το ρατσισμό και την εκμετάλλευση. Ίσως, τότε, δεν ξέρω, τα έλεγαν κάπως αλλιώς, Τα ίδια ήταν όμως. Το νησί σου, σε άλλο κράτος όταν γεννήθηκες, σε άλλο όταν πέθανες. Μα ούτε και 'συ γνώριζες ποτέ σύνορα, έτσι Θεόφιλε;
Σε φαντάζομαι σήμερα στο νησί σου, να κυκλοφορείς όπως τότε με το κασελάκι σου και να ζωγραφίζεις όσα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου. Για τις μορφές που έρχονται από τη θάλασσα.
Είμαι σίγουρος, και επέτρεψε μου να βάλω λόγια στο στόμα σου, Θεόφιλε, συγνώμη στο πινέλο σου ήθελα να πω, πως θα εξηγούσες αυτές σου τις εικόνες κάπως έτσι: "Λυσσομανούσα η θάλασσα εξέβραζον μυριάδες ανθρώπους εις την ξηράν. Κατάκοποι τοιούτοι ανέμενον εις κομμάτι άρτου, ελάχιστον νερόν και μίαν θερμήν κουβέρταν από τας συνανθρώπους τους"