Τις μέρες αυτές διαβάζω την Ηθική του Κροπότκιν ( ξέρω δεν θα σου άρεσε αυτό-με αδικείς ) και οι μεταφυσικές μου σκέψεις πληθαίνουν, πνίγοντας με πολύ συχνά. Κοίτα πατέρα, μπορεί ο Προυντόν και ο Μπακούνιν να είναι τα πιο σημαντικά ονόματα, στη δική μου ψυχή, όμως, μιλούσαν περισσότερο η τολστοϊκή αγωνία του Κροπότκιν και η συμπόνια με την αγάπη για τον απλό άνθρωπο του Μαλατέστα. Ελπίζω και πάλι να μη θυμώνεις.
Ακούγοντας άλλη μια κατάθεση κραυγών ατάκτως εριμένων από τη διαλυμένη πλέον μουσική κολεκτίβα των Vanishing Voice σκέφτηκα εσένα. Μάλλον ψάχνω αφορμές για να το κάνω. Για μια πενταετία περίπου - από το 2003 μέχρι το 2008 - κατέθεταν μια σειρά χαμηλών τόνων και χαμένων στο διάστημα εξωτερικεύσεων για την μετά την 11η Σεπτεμβρίου δυστοπική πραγματικότητα. Όπως εμφανίζονταν, έτσι εξαφανίζονταν, με τη φωνή τους κάπου στα βάθη δίσκων βινυλίου (εννίοτε και σε λίγα cd ) για τους λίγους που τους ακολούθησαν. Αυτούς τους δίσκους μάζεψα και εγώ μπαμπά έναν προς έναν. Άλλος ένας λόγος να θυμώνεις με αυτή την τρέλα μου, το ξέρω.
Η μουσική τους διέθετε τη βάση - το ατελείωτο ψυχεδελικό kraut τζαμάρισμα - για να μιλήσει στα κινούμενα ( διψασμένα για χορό ) μόρια των πολλών και τη διάθεση για πειραματισμό, περιπέτεια και θόρυβο ώστε να ερεθίζει τις νευρικές απολήξεις λιγότερων.
Με κάποιο παράξενο ίσως και τυχαίο τρόπο η μουσική τους μπαινοβγαίνει στη ζωή μου εδώ και μια δεκαετία. Βρέθηκα να σχετίζομαι με αυτή ως μια ελευθεριακή ερωμένη. Άλλοτε ήταν ολοκληρωτικά ποθητή σε 'μένα, άλλες φορές την προσπέρασα χωρίς να τρέχει κάτι. Αυτή τη φορά, αυτές τις μέρες της θλίψης, γαντζώθηκα επάνω της, πάνω σε αυτό το cd.
Οι δύο λέξεις που διάλεξαν να αυτοτιτλοφορηθούν, ταιριάζουν στο τρωγλοδυτικό ηχητικό τους φάσμα. Αρχέγονες φωνές και ερωτικά ψιθυρίσματα, ηλεκτρισμός μαζί με tribal ρυθμούς. Είμαι σίγουρος πως διέθεταν την ικανότητα να στήσουν ένα μικρό ψυχεδελικό πανηγυράκι στη μέση ενός δρόμου. Με drugs ή όχι. Συγνώμη, αυτό μου ξέφυγε.
Μα, κυρίως, αυτό που κόλλησε μέσα μου, που τους ταυτοποίησε ως κάτι σημαντικό στο ασυνείδητο μου, ήταν αυτό που δεν εκφράζεται. Τα μόρια και τα άτομα μου έφτασαν στην πλήρωση με τους ήχους τους ( βλέπεις, συχνά δεν θέλω να μιλώ για "μουσική" - αυτό δεν το ήξερες ). Την ίδια πλήρωση που αισθάνομαι όταν σε ανακαλώ. Έστω και αν είσαι τόσο ζωντανός μέσα μου. Και την ίδια αγωνία που εκφράζει το όνομα που διάλεξαν. Να μη χάσω τη φωνή σου από μέσα μου. Ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου