(δεν) Είμαστε όλοι κομμουνιστών εγγόνια...

"Λαέ θυμήσου, το χώμα που πατάς, 'λευτέρωσε ο Άρης και ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ"

"Είμαστε όλοι κομμουνιστών εγγόνια και τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα"

Καλό θα ήταν να ξεκινήσω από τα προφανή. Το πόσο σημαντική προσωπικότητα ήταν ο Άρης, δεν χρειάζεται να το πω εγώ. Όπως και δεν είναι καν απαραίτητο να αναφερθώ στο ότι, ίσως να μην υπήρχε ποτέ ο ΕΛΑΣ χωρίς αυτόν.Στάσου, όμως, λίγο. Την ελεύθερη Ελλάδα δεν τη δημιούργησε μόνος του ο Άρης. Την δημιούργησαν οι φτωχοί αγρότες και εργάτες που κατά χιλιάδες τον απάρτιζαν.Όλοι αυτοί (και αυτές βέβαια, άλλη μια συγκλονιστική κοινωνική αλλαγή της εποχής) που άφησαν πίσω τους οικογένειες,φίλους,παιδιά, ζωές ολόκληρες. Αυτοί οι ίδιοι που ριζοσπαστικοποιήθηκαν (καλύτερο διάβασμα γιαυτό το θέμα δεν θα βρεις από το "Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης" του Δημήτρη Δημητρίου, του θρυλικού Νικηφόρου) παλεύοντας όχι μόνο να διώξουν το φασισμό αλλά και να αλλάξουν τις ζωές τους. Ήταν ο παππούς σου, η γιαγιά σου, ο θείος της μάνας σου, τα αδέρφια των παππούδων σου.

Πρέπει εδώ να σημειώσω πως κυρίως το πρώτο σύνθημα ακούγεται από τα κομμάτια της αριστεράς που κατεβαίνουν αντιφασιστικά στο δρόμο,έστω αυτούς τους λίγους. Δυστυχώς, όμως, το δεύτερο ακούγεται πολύ συχνά από κομμάτια της Αναρχίας.Το έχω ακούσει πολλές φορές με τα αυτιά μου, δεν το έχω φωνάξει ποτέ.
Συνεχίζοντας με τα προφανή, σαφώς και κατανοώ πως όταν κατεβαίνεις προπαγανδιστικά στο δρόμο, θα μιλήσεις ανάλογα και πιασάρικα για να σε ακούσουν οι πολλοί.Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι τι κρύβεται πίσω από μια τέτοια συνθηματολογία, που πέρα από το σαφές ιστορικό της υπόβαθρο, χρησιμοποιείται στο τώρα και το σήμερα. Αναρωτιέμαι ως αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, ελευθεριακοί ή όπως αλλιώς, τι σχέση μπορούμε να έχουμε με οποιαδήποτε αρκτικόλεξα που μιλάν για πατριωτισμό και, τάχα μου, εθνικούς στόχους. Η δική μας η στόχευση είναι ταξική και μόνο, σωστά;

Διπλά αναρωτιέμαι γιατί στο τώρα και το σήμερα, να υπενθυμίζουμε,υποτίθεται, πως είμαστε όλοι "κομμουνιστών εγγόνια"; Μήπως ξεχνάμε ποιοι ήταν οι στόχοι της τότε κομμουνιστικής ηγεσίας στη δεκαετία του '40; Ταυτιζόμαστε,άραγε, με αυτούς; Δεν νομίζω. Οι έννοιες υπάρχουν μέσα στα χρονικά τους πλαίσια.Όποιος τις χρησιμοποιεί έξω από αυτά δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις και συμπεράσματα.Εκτός και εάν ασυνείδητα θέλει να δημιουργήσει τέτοια..
Και εξηγούμαι.
Αν υποθέσουμε πως όλοι όσοι φωνάζουν αυτά τα συνθήματα και ανήκουν στον ευρύτερο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, έχουν διαβάσει ιστορία (που εγώ πιστεύω ότι έχουν) τότε καταλήγουμε σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Συνεκτικός ιστός αυτής της, απόλυτα προβληματικής, οικειοποίησης μιας αριστερής συνθηματολογίας δεν είναι άλλος παρά μια φετιχοποίηση της βίας. Κοινώς μας ελκύουν όλοι όσοι πήραν τα όπλα ενάντια στο υπάρχον σύστημα, έστω και εάν ήθελαν απ'τη μεριά τους να επιβάλλουν ένα άλλο το ίδιο απεχθές( βλέπε σταλινισμός).Ακόμα και οι φασίστες έχουν πάρει τα όπλα κατά καιρούς,δεν θα τους υποστηρίξουμε κιόλας...Θέλω να πιστεύω πως αυτή η "αγάπη" για τη βία ακόμα και σε επίπεδο λόγου, δεν έχει καμιά σχέση με  τον αναρχισμό.

Αφήνω στην άκρη την επιχειρηματολογία πως το να μιλάς για τον ΕΛΑΣ (πόσο μάλλον για το ΔΣΕ) στην ουσία αναφέρεσαι σε έναν απόλυτα ιεραρχικά δομημένο στρατό,σε μεγάλο βαθμό κομματικά ελεγχόμενο.Ουδεμία σχέση με τα δικά μας προτάγματα δηλαδή.Και ξαναγυρνώ στη βία ως προτεραιότητα.Και στην αντίθεση αυτής της θέσης με την Αναρχία. Τα δικά μας προτάγματα διαπνέονται από τις ιδέες του ανθρωπισμού από την αγάπη και την ελευθερία. Ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και ιεραρχία λέμε και το εννοούμε.Δεν θα γίνω γραφικός αποκυρήσοντας τη βία, ίσα-ίσα που θεωρώ (δεν θα γινόταν και διαφορετικά) την αντιβία των από κάτω ως αναγκαία προϋπόθεση για την αλλαγή. Το κράτος κάποια στιγμή θα μας επιτεθεί με τρομακτική βιαιότητα.Το 'χει κάνει,θα το ξανακάνει,το πράττει ήδη. Η δική μας επιλογή είναι η αντίσταση-με κάθε μέσο όπως έλεγε ο Malcolm X- σε αυτή αλλά όχι η αναγωγή της βίας σε μόνη λύση.

Η "υποχρέωση μας" είναι άλλη: να δημιουργήσουμε τις αυτοργανωμένες δομές από τα κάτω,να κοινωνικοποιήσουμε ,άρα και να κεφαλαιοποιήσουμε, τις ιδέες μας ώστε να διαχυθούν στην κοινωνία.Μέσα από την πράξη να γίνουν κτήμα των πολλών. Και μέσα από την πράξη να βάλουμε τον κάλω μας κάτω και να στήσουμε μιαν άλλη κοινωνία μέσα στην υπάρχουσα. όχι πια δήθεν εναλλακτική, στην ουσία δεκανίκι της υπάρχουσας, αλλά αντιθετική-ανταγωνιστική σε αυτή.Αυτό είναι το δύσκολο και αυτό θα πάρει χρόνο.Το "εύκολο" (με πολλά εισαγωγικά βέβαια) είναι να πάρεις ένα όπλο στα χέρια σου αντί να οργανωθείς ισότιμα από τα κάτω.
Και τότε δεν θα χρειαζόμαστε κονσερβοκούτια, ούτε αρχηγούς. Δεν θα περιμένουμε την-κατά Λένιν-μαγική νύχτα που θα γίνει ο ξεσηκωμός Αυτός θα έρθει σιγά-σιγά από όλους εμάς και για εμάς.

Υ.Γ. 1 Εφόσον θέλουμε να μιλάμε για ιστορία, έχουν περάσει σχεδόν 8 δεκαετίες από τη μεγάλη Κοινωνική Επανάσταση του ισπανικού λαού και τα θαυμαστά που έφερε σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.Ας ψάξουμε εκεί για τα παραδείγματα,προσαρμόζοντας τα στο σήμερα.

Υ.Γ. 2 Δεν θέλω,νομίζω είναι σαφές από το κείμενο, σε καμιά περίπτωση να υποτιμήσω τους αγώνες της δεκαετίας του '40. Δόξα, τιμή και μνήμη σε όσους πολέμησαν το φασισμό, εγχώριο και ξένο, δόξα και τιμή στα αδέρφια των γιαγιάδων μου που τον πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας και στον Ψηλορείτη.