Rhodri Davies-An air swept clean of all distance (Alt vinyl, 2014)
Στο κείμενο του David Toop, που συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο αυτό, αναφέρεται πως κάθε μουσικό όργανο κουβαλάει το δικό του ειδικό βάρος. Το ίδιο και η άρπα. Στην Ελλάδα, αλλά και αλλού φαντάζομαι, η άρπα έχει ταυτοποιηθεί στα μάτια πολλών με μεσαιωνικές εικόνες κυρίως.
Αυταπόδεικτα κάθε μορφή τέχνης συνθλίβεται κάτω από το βάρος της τυποποίησης και του φορμαλισμού. Σε αυτή την προβληματική απάντησε η ριζοσπαστική οπτική του αυτοσχεδιασμού αλλά και του πειραματισμού: Ποτέ μην κοιτάς πίσω. Κάθε στιγμή, κάθε ήχος, κάθε μουσική είναι μια υπέροχη ευκαιρία διαφοροποιήσης. Τα καθιερωμένα υπάρχουν για να αλλάζουν, να μετασχηματίζονται ακόμα και να ανατρέπονται συνολικά. Όπως στη ζωή έτσι και στην τέχνη.
Μέσα από την παράδοση του αυτοσχεδιασμού προέρχεται και ο Rhodri Davies. Με συμμετοχή σε διάφορα σχήματα (με σημαντικότερο, πιστεύω, το τρίο The Sealed Knot ), στις σόλο ηχογραφήσεις του επέλεξε την άρπα. Παράξενη, ιδιαίτερη και ιδιοσυγκρασιακή επιλογή. Εδώ και χρόνια πειραματίζεται με τον ήχο της και τα καταφέρνει θαυμάσια. Θα έλεγα, μάλιστα, πως με τα χρόνια έχει μεταβληθεί σε ένα είδος τεχνίτη του οργάνου. Τεχνίτης με μια παλαιική έννοια: κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τις λειτουργίες του οργάνου αλλά παράλληλα το χρησιμοποιεί με μοναδικό του κριτήριο την ανάγκη έκφρασης του.
Θυμάμαι το άλμπουμ του Over Shadows από το 2007 και τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούσε μια ηλεκτρισμένη σχεδόν ambient ατμόσφαιρα και αναγνωρίζω την απόσταση στην προσέγγιση του εφτά χρόνια μετά. Εξέλιξη. Στο An air swept clean of all distance ο ήχος είναι τραχύς και καθόλου ηλεκτρικός μα συνάμα πολύ "ζεστός" και γήινος. Η άρπα ακούγεται όπως ένα έγχορδο (που είναι άλλωστε...) αλλά τα κομμάτια έχουν μια έντονη folk χροιά. Ίσως είναι περιττό να αναφέρω πως δεν καταλαβαίνεις ότι ακούς μια άρπα. Το ηχητικό αποτέλεσμα με ενθουσιάζει, όπως φυσικά και η ίδια η προσέγγιση. Το αντιλαμβάνομαι ως μεγάλη μαγκιά αλλά και ρίσκο να παίρνεις ένα μουσικό όργανο και να το μετατρέπεις σε κάτι τελείως διαφορετικό. Στην ουσία παράγεις, γεννάς ακόμη-ακόμη, κάτι νέο.
Το μπόλιασμα του Davies στα work ethics του αυτοσχεδιασμού τον οδηγεί και σε άλλο ένα μονοπάτι ξεκάθαρο και στο An air swept clean of all distance: την απεμπόληση της τεχνικής, της βιρτουοζιτέ ( γαμώ το, δεν βρίσκω πιο κατάλληλη λέξη )προς όφελος της ελευθερίας έκφρασης. Πολύ δύσκολο να το κάνεις αν σκεφτούμε πως η ατομική έκφραση είναι μια ξεκάθαρα εγωιστική πράξη. Μαγκιά του και πάλι. Όπως και το να μπορείς να δημιουργήσεις ένα άλμπουμ με σόλο άρπα που θα ακούγεται ξανά και ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου