Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω πως τα δύο άλμπουμ-αφορμή για αυτό το ποστ αποτέλεσαν, κάτα κάποιο τρόπο, ένα από τα soundtracks του περασμένου καλοκαιριού μου. Πω, πω τη σιχαίνομαι τη λέξη soundtrack συνοδευόμενη από μια χρονική περίοδο. Όλοι αυτοί οι τάχα μου-μα ούτε καν- εξυπνακισμοί με ξενικούς όρους βρωμάνε ένδεια έκφρασης.
Μεγάλη αντίφαση θα ήταν αυτό γιατί εδώ θέλω να μιλήσω για δύο καλλιτέχνες γεμάτους συναισθηματισμό που εκφράζεται μέσω της τέχνης τους.
Δεν είχα την τύχη να τους δω ποτέ ζωντανά. Τον Fred Anderson δεν θα τον δω ποτέ μια και δεν είναι ανάμεσα μας πλέον. Τον Hamid Drake θα συνεχίσω να τον κυνηγώ (τυχερέ Νικόλα). Υπάρχουν όμως οι μουσικές. Πολλές φορές αυτές φτάνουν.
Ακούγοντας τους, μέσω της μουσικής τους, είμαι απόλυτα σίγουρος για την πνευματικότητα τους. Σαν κύματα συν-αισθημάτων να αναβλύζουν από μέσα τους, φουντώνουν και γεμίζουν τις δύο ηχογραφήσεις-αφορμές για να γράψω.
Συνοδοιπόροι. Μα και συνεργάτες. Στο Back together again ( http://www.discogs.com/Fred-Anderson-Hamid-Drake-Back-Together-Again/release/1403992 ) μόνο οι δύό τους. Στο From the river to the ocean ( http://www.discogs.com/Fred-Anderson-Hamid-Drake-From-The-River-To-The-Ocean/release/1477885 ) έχουν και άλλους συνεπιβάτες στο ηχητικό magic bus τους. Από αυτούς ξεχωρίζω τον Joshua Abrams γνώστη του αφρικάνικου έγχορδου guimbri και συνυπεύθυνου για το ηχόχρωμα ανατολής που συναντάμε σε όλες-μα όλες- τις ηχογραφήσεις του Drake.
Δανείστηκα τον τίτλο, complete communion, από ένα από τα αριστουργήματα του Don Cherry γιατί τους ταιριάζει απόλυτα. Δύο διαφορετικές ηχογραφήσεις, ίδιο πνεύμα. Στο Back together again έχουμε free jazz και μελωδίες μαζί. Ντουέτο σαξόφωνου και ντραμς κατευθείαν από τη μεγάλη παράδοση ( όπα, νεολογισμός;...) της free jazz.
Ο Drake ξεχωρίζει. Ένταση, εσωτερικότητα, τεχνική. όταν πιάνει τα hand-drums μοιάζει να μας μεταλαμπαδεύει πύρινα κομμάτια της ψυχής του. Ο Fred Anderson αποτελεί την πατριαρχική μορφή του διδύμου. Δεν είναι τυχαίο πως όσοι τον γνώριζαν μιλούσαν για την καλοσύνη του και το πόσο ανοιχτόκαρδος ήταν.Μέσω του σαξοφώνου του στέλνει κύματα αγάπης ολόγυρα.
Όπως είπα και πιο πάνω στο Back together again δεν είναι οι δυο τους. Πέρα από τη μουσική, που διαφέρει κάπως, τίποτα άλλο διαφορετικό. Στο Back together again περιπλανόνται παρασυρόμενοι από το ποτάμι των jazz μελωδιών στον ωκεανό των άπειρων πιθανοτήτων του αυτοσχεδιασμού.
Λαϊκίζω επικίνδυνα, καλύτερα να μην συνεχίσω τις λεκτικές ακροβασίες. Δεν έχω άλλο τρόπο να μεταφέρω τα συναισθήματα μου.
Όπως καθετί που σε ενθουσιάζει, καλύτερα να το βιώνεις παρά να το καταγράφεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου