"Η φήμη ότι πέρα από αποτελεσματικός κτηνίατρος ήμουν και καλός άνθρωπος, απλώθηκε σε ολόκληρη την περιοχή και οι άνθρωποι έρχονταν να με δουν με ζώα εξίσου αδύνατα μ' αυτούς ( φαντάζεστε φίδι αδύνατο; ) και , κόντρα σε κάθε λογική, εκείνες τις μέρες του ζόφου, να μου χαρίσουν φάρμακα, ράμματα και επιδέσμους που για κάποιον λόγο τους περίσσευαν, σε μια παθιασμένη άσκηση αλληλεγγύης μεταξύ των καραβοτσακισμένων, που είναι η μοναδική αληθινή.
Και έτσι όπως συμμετείχα σε εκείνη την αλληλεγγύη, στην οποία έπαιρνε μέρος και η Άννα κάθε φορά που μπορούσε, απαλλαγμένος από οποιαδήποτε βλέψη για αναγνώριση ή προσωπική διάκριση, αποκομμένος με τον πιο υγιή τρόπο από τα κυκλώματα του φόβου και της υποψίας, ήμουν ουσιαστικά και πραγματικά ο άνθρωπος που έμοιαζε περισσότερο σε εκείνον τον άνθρωπο που πάντα ήθελα να είμαι, σε εκείνον τον άνθρωπο που, ακόμα και τώρα, μ' αρέσει να είμαι."
Λεονάρδο Παδούρα "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά"
Για κάθε τρυφερή μουσούδα που αγγίζω. Για τον Μάγκα, το Ρίτσι, τη Ραλλού, τις Ηλέκτρες, τον Παναγιώτη, το Μάρκο το Μητσ, το Σπούκυ, τη Μοντ, τον Πέτρο, τη Μπίμπι, τον Τζίμη, τη Ντίμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου