"Κύριο μέλημα της αντικουλτούρας είναι να εξαγγείλει έναν νέο ουρανό και μια νέα γη τόσο απέραντα, τόσο θαυμαστά ώστε οι άμετρες αξιώσεις της τεχνικής εμπειρογνωμοσύνης να εξαναγκαστούν σε οπισθοχώρηση, περιοριζόμενες σε μια δευτερεύουσα και περιθωριακή θέση στη ζωή των ανθρώπων"
Theodore Roszak "Η γέννηση της αντί-κουλτούρας" (Εκδ. Futura)
Η αντικουλτούρα που γεννήθηκε αμέσως μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο περνώντας μέσα από διάφορα στάδια εξέλιξης και με διαφορετικές διαδικασίες σε κάθε μορφή τέχνης, βρήκε την κορύφωση της στη δεκαετία του '60 και, μέσω της παντελώς υποκειμενικής μου γνώσης, στην τριετία που αναφέρει ο τίτλος. Οι αριθμοί και ο τρόπος που διαχωρίζουν και κατατέμνουν την καθημερινότητα των ζωών μας αποτελούν μια απλή καταγραφή για τη μνήμη. Τίποτα παραπάνω. Δεν είναι γεγονότα από μόνοι τους. Επιθυμώ να θυμηθώ κάποια σημαντικά απομεινάρια της αντίκουλτούρας στις τέχνες μέσα σε αυτή την τριετία.
Θυμάμαι να παρακολουθώ στο you tube μια εκπομπή του BBC, από το 1967, που τους παρουσίαζε. Περισσότερο και από την ίδια τη μουσική, ίσως, με εντυπωσίασε η έκπληξη και η έλλειψη κατανόησης που έδειχνα ο παρουσιαστής της. Ακούγεται εντυπωσιακό μια και εκείνα τα χρόνια το Λονδίνο δεν ήταν απλά η έξαλλη πόλη που γραφικότητες της mainstream κουλτούρας όπως το Austin Powers θέλουν να μας παρουσιάσουν. Μέσα από live venues και διάφορους χώρους τέχνης, βιβλιοπωλεία και θέατρα το Λονδίνο φλεγόταν-μαζί με τη νεολαία του-ως ένα από τα παγκόσμια κέντρα της, τότε ακόμη επικίνδυνης για τον κυρίαρχο πολιτισμό, αντικουλτούρας. Οι Pink Floyd με την ιδιοφυΐα του Barrett να κυριαρχεί, βρίσκονταν κάπου εκεί και καθόλου ως μια υποσημείωση.
Η πρώτη τους επίσημη ηχογράφηση, το The Piper At The Gates Of Dawn, πίσω από τόνους ροκ μύθων και ιστοριών, που το μόνο που κάνουν είναι να αναμασούν το αντιδραστικό τρίπτυχο, sex, drugs and rock n' roll, αποτέλεσε μια σαφέστατη δήλωση που όμοια της ελάχιστοι έκαναν εκείνη την περίοδο. Σε αντίθεση με πολλούς και πολλές από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού εδώ η ψυχεδέλεια χρησιμοποιείται ως ένα όπλο. Ένα μέσο διαφορετικότητας και εναλλακτικής πραγματικότητας. Μέσω του ηλεκτρισμού και της folk, η μαγεία του H.P. Lovecraft μεταγγίζεται στις σαμάνικες ιδιότητες του ροκ. Οι συνθέσεις ισορροπούν μεταξύ του πριμιτιβισμού και της ευφυίας. Η αμφισβήτηση έρχεται μέσα από στιχουργικά σχήματα-οχήματα προς έναν κόσμο που αντιμάχεται την επερχόμενη δυστοπία με το χιούμορ και την ειρωνεία ενός ημίτρελου που θέλει να την πολεμήσει με φανατισμό. Κρύβουν πολύ καλά το νεανικό τους θυμό πίσω από τους ηχητικούς νεωτερισμούς που εισάγουν. Μοιάζουν και αυτοί θαμπωμένοι από τις πιθανότητες ανατροπής που τους δίνει η τέχνη τους αλλά και η εποχή η ίδια.
Ο κόσμος που πλάθουν μέσα απ΄το The Piper At The Gates Of Dawn είναι ικανός να λειτουργήσει μέσα σου πολλαπλασιαστικά. Με θετικό πρόσημο. Είναι ένας κόσμος ελευθερίας και πειραματισμού. Μια rock n' roll ψυχεδελική Ουτοπία.
Theodore Roszak "Η γέννηση της αντί-κουλτούρας" (Εκδ. Futura)
Η αντικουλτούρα που γεννήθηκε αμέσως μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο περνώντας μέσα από διάφορα στάδια εξέλιξης και με διαφορετικές διαδικασίες σε κάθε μορφή τέχνης, βρήκε την κορύφωση της στη δεκαετία του '60 και, μέσω της παντελώς υποκειμενικής μου γνώσης, στην τριετία που αναφέρει ο τίτλος. Οι αριθμοί και ο τρόπος που διαχωρίζουν και κατατέμνουν την καθημερινότητα των ζωών μας αποτελούν μια απλή καταγραφή για τη μνήμη. Τίποτα παραπάνω. Δεν είναι γεγονότα από μόνοι τους. Επιθυμώ να θυμηθώ κάποια σημαντικά απομεινάρια της αντίκουλτούρας στις τέχνες μέσα σε αυτή την τριετία.
Οι Pink Floyd κατάφεραν να γίνουν μέσα στα χρόνια, εκτός από μια χυδαία μηχανή άντλησης χρημάτων, ένα από τα bigger than life ονόματα του rock 'n roll, μιας κουλτούρα που ανέκαθεν αρεσκόταν σε μεσσιανικές νοοτροπίες ηρώων. Παράλληλα, τα χρόνια και οι ηχογραφήσεις που βρίσκονταν κάτω από την κάθε είδους επίδραση του Syd Barrett (στο περίπου δηλαδή από το 1965 έως το 1968) ενώ προφανώς αρκετά δημοφιλή, παρέμειναν στη σφαίρα του απρόσιτου για τους πολλούς που ακόμη παραληρούν με τις βαρετές μεγαλοστομίες τύπου The Wall ή Dark Side Of The Moon. Και, όμως, παραβιάζω ανοιχτή πόρτα σχολιάζοντας πως εκείνα τα χρόνια ήταν τα σημαντικά, τουλάχιστον από καλλιτεχνικής άποψης.
Θυμάμαι να παρακολουθώ στο you tube μια εκπομπή του BBC, από το 1967, που τους παρουσίαζε. Περισσότερο και από την ίδια τη μουσική, ίσως, με εντυπωσίασε η έκπληξη και η έλλειψη κατανόησης που έδειχνα ο παρουσιαστής της. Ακούγεται εντυπωσιακό μια και εκείνα τα χρόνια το Λονδίνο δεν ήταν απλά η έξαλλη πόλη που γραφικότητες της mainstream κουλτούρας όπως το Austin Powers θέλουν να μας παρουσιάσουν. Μέσα από live venues και διάφορους χώρους τέχνης, βιβλιοπωλεία και θέατρα το Λονδίνο φλεγόταν-μαζί με τη νεολαία του-ως ένα από τα παγκόσμια κέντρα της, τότε ακόμη επικίνδυνης για τον κυρίαρχο πολιτισμό, αντικουλτούρας. Οι Pink Floyd με την ιδιοφυΐα του Barrett να κυριαρχεί, βρίσκονταν κάπου εκεί και καθόλου ως μια υποσημείωση.
Η πρώτη τους επίσημη ηχογράφηση, το The Piper At The Gates Of Dawn, πίσω από τόνους ροκ μύθων και ιστοριών, που το μόνο που κάνουν είναι να αναμασούν το αντιδραστικό τρίπτυχο, sex, drugs and rock n' roll, αποτέλεσε μια σαφέστατη δήλωση που όμοια της ελάχιστοι έκαναν εκείνη την περίοδο. Σε αντίθεση με πολλούς και πολλές από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού εδώ η ψυχεδέλεια χρησιμοποιείται ως ένα όπλο. Ένα μέσο διαφορετικότητας και εναλλακτικής πραγματικότητας. Μέσω του ηλεκτρισμού και της folk, η μαγεία του H.P. Lovecraft μεταγγίζεται στις σαμάνικες ιδιότητες του ροκ. Οι συνθέσεις ισορροπούν μεταξύ του πριμιτιβισμού και της ευφυίας. Η αμφισβήτηση έρχεται μέσα από στιχουργικά σχήματα-οχήματα προς έναν κόσμο που αντιμάχεται την επερχόμενη δυστοπία με το χιούμορ και την ειρωνεία ενός ημίτρελου που θέλει να την πολεμήσει με φανατισμό. Κρύβουν πολύ καλά το νεανικό τους θυμό πίσω από τους ηχητικούς νεωτερισμούς που εισάγουν. Μοιάζουν και αυτοί θαμπωμένοι από τις πιθανότητες ανατροπής που τους δίνει η τέχνη τους αλλά και η εποχή η ίδια.
Ο κόσμος που πλάθουν μέσα απ΄το The Piper At The Gates Of Dawn είναι ικανός να λειτουργήσει μέσα σου πολλαπλασιαστικά. Με θετικό πρόσημο. Είναι ένας κόσμος ελευθερίας και πειραματισμού. Μια rock n' roll ψυχεδελική Ουτοπία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου