Αν υπάρχει ένα πλεονέκτημα στο γεγονός πως άρχισα να ακούω, την ενίοτε εντελώς προσωπική παραζάλη του Steven Stapleton, τους Nurse With Wound δηλαδή, σχετικά αργά είναι πως έτσι διαθέτω περισσότερες πιθανότητες να κατανοήσω την καλλιτεχνική του αμφιθυμία.
Στατιστικό γεγονός.
Αντίθετα, ξεκάθαρα αξιολογικό είναι το γεγονός πως οι ήχοι που βαφτίστηκαν industrial αποτέλεσαν-αρχικά και για μια μικρή χρονικά περίοδο-τη ριζοσπαστικότερη των αιχμών στο χώρο της τότε σύγχρονης μουσικής. Μουσικά σχήματα όπως οι Throbbing Gristle, οι Haters, οι NWW, οι S.P.K. και κάμποσα ακόμη αντιστάθηκαν στη φασιστική χυδαιότητα που προσομοίαζαν κάποιες μορφές της ποπ κουλτούρας. Πολέμησαν με βία τη βία της ομογενοποίησης και τον εξανδραποδισμό που αυτή κρύβει πίσω της. Αποτέλεσαν οχήματα προσωπικών δοξασιών για πολλούς και χτυπήθηκαν με πάθος με την κάθε είδους λογοκρισία. Αλλά θα σταματήσω εδώ γιατί θα νομίσετε πως περιγράφω τους άθλους του Ηρακλή...
Ξετρελαίνομαι με τον ηχητικό νιχιλισμό και την ελευθεριότητα των Haters. Απολαμβάνω μέχρι δακρύων την απέχθεια (που κρύβει υπέρμετρη αγάπη) που έδειξαν οι T.G. για τη μοντέρνα κουλτούρα. Όπως και με τους προηγούμενους, ενθουσιάζομαι, με το φανατισμό ενός ζηλωτή, με τα ηχητικά σουρεαλιστικά κολάζ των NWW. Πέρα από τις χιπστερικές παρεκκλίσεις της μικρής αλλά σεβαστής τους επιτυχίας (όπως η κατά καιρούς μανία με τη NWW list), οι μουσικές που ξεπήδησαν κάτω από αυτό το όνομα αποτέλεσαν, στο δικό μου πικάπ, τη συνέχεια-μέσω μια χωρονικής μεταφοράς-της μεγάλης Επανάστασης του Σουρεαλισμού στο Μεσοπόλεμο.
Έχοντας ως όπλο τους ήχους (αλλά και την εικόνα: μην ξεχνάς τα καταπληκτικά artworks των κυκλοφοριών τους) αντί του λόγου, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους, οι NWW κινήθηκαν μεταξύ μιας αστικής παράνοιας και την απογραφή των σκέψεων και των διαθέσεων μιας ιδιοφυΐας. Κοινός παρονομαστής όλων η avant garde.
Σκέφτηκα αρκετά το τι να γράψω για τους NWW και την πρόκληση στις αισθήσεις μου, που αυτοί προκαλούν. Προφανώς και δεν κατέληξα πουθενά συγκεκριμένα. Οι διθύραμβοι για τα αριστουργήματα τους, μέσα σε μια χρονική περίοδο περίπου δέκα ετών, ξεκινώντας από το 1979, είναι πολύ ισχυροί και ιδιαίτερα αποτρεπτικοί σε οτιδήποτε νέο θα επιχειρούσα να γράψω . Άσε που δεν έχω και τίποτα να προσθέσω δηλαδή.
Ώσπου έσκασε μύτη το Flawed Existence φτάνοντας η ώρα να πάρει θέση στο πικάπ μου. Με το θαυμάσια δηλωτικό του τίτλο, τη μαυροκόκκινη αισθητική του, περιτυλίγει τις ηχογραφήσεις με τον κατάλληλο τρόπο. Προσωπικά αυτό το κουτί με outtakes, κυκλοφορίες σε underground κασέτες-δικές τους αλλά και άλλων-και τρελαμένα gigs αποτελεί την επιτομή της ουσίας του γκρουπ. Μέσα από τα λάθη και τις αστοχίες των ηχογραφήσεων δημιουργείται μια εναλλακτική πραγματικότητα. Μέσα σε αυτή το Flawed Existence δεν είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει, αλλά εγώ ως ένας άλλος-α λα Cramps-garbageman, μαζεύω τα σκουπίδια τους, πεταμένα δεξιά και αριστερά, ξεχασμένα στο χρόνο, και καβλώνω από τη μπόχα τους. Για την ακρίβεια λέω ψέματα, η Vinyl-on-Demand τα μάζεψε, εγώ κρατώ την κάβλα.
Μέσα σε τέσσερα 12'' και ένα 10'' διατρέχεις την αισθητική τους διαδρομή η οποία-πόσο θαυμάσια-δεν έγινε ποτέ household name στα όρια αυτού που αποκαλούμε μουσική. Στην συγκεκριμένη περίπτωση των NWW, όμως, τείνω να πιστέψω πως δεν είναι καν οι ήχοι. Είναι το όλο πακέτο. Αυτό το ίδιο πακέτο που την εποχή του Μπρετόν, του Τζαρά και του Απολινέρ επιθυμούσε να διαρρήξει τις σχέσεις του με το παρόν και κάθε πτυχή της καθημερινότητας και να καταστήσει σαφές το εντελώς νέο της σουρεαλιστικής εξέγερσης.
Ο Stapleton, μέσω των NWW, αυτό το κατόρθωσε. Κάθε τραγούδι στο Flawed Existence, μεταστοιχειώνεται σε πολλές διαστάσεις γύρω σου. Διαθέτει τις απελευθερωτικές απαντήσεις των γραπτών του Μπρετόν.
Νομίζω πως αυτό είναι αρκετό, τι περισσότερο να ισχυριστώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου