Radian

Γράφοντας ή φαντασιωνόμενος (κυρίως αυτό) πως γράφω, επαναλαμβάνω στο μυαλό μου ( με τον εμμονικό φόβο πως εγώ είμαι ο ήρωας της Τύφλωσης του Κανέτι) συνεχώς ένα ίδιο μοτίβο. Πως θα καταφέρω να τα πω όλα χωρίς να πω πολλά, χωρίς να στολίσω με λογής-λογής φτιασίδια, σάλτσες, ομορφιές και-μακρυά από 'μας-εξυπνάδες.
Συχνά-πυκνά θέλω να ξεκινήσω με μια τεράστια εισαγωγική πρόταση, έτσι για να δικαιώσω τον Μπόρχες που προτιμούσε τέτοιες εισαγωγές ώστε ο αναγνώστης να μπαίνει κατευθείαν στον διαφορετικό κόσμο της πνευματικής νόησης (να πάλι ο ήρωας του Κανέτι, γαμώτο).

Radian.

Το πρώτο τους άλμπουμ. Η αφορμή για άλλο ένα ξενύχτι (πρέπει να γράψω για αυτή την αγρύπνια κάποτε, αυτό το αψηλάφητο-από φόβο άραγε;-ζώο, όπως την έχει βαφτίσει ο Θανάσης), ο ενθουσιασμός της υπονόμευσης της πραγματικότητας μου. Το cd να παίζει στη λούπα. Ξανά και ξανά και ξανά. Δεν είμαι τοπικιστής, αλλά πολύ θα'θελα να βιώνω αυτές τις λογικές από καλλιτέχνες που ζουν εδώ και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τη διαγραφή (να'ναι με γομολάστιχα σε παρακαλώ, έχω περάσει τα τριάντα και είναι πάντα συνταρακτικός ο τρόπος που διαγράφει όσα θέλουμε να μην φαίνονται) των καθιερωμένων και του αναμενόμενου.
Τους θαυμάζω. Ζηλεύω την ερώτηση-τώρα εσείς τι ακριβώς μουσική κάνετε;-ποθώ σαν κολασμένος την απάντηση-δεν ξέρουμε ακριβώς. Τάιζε με με τέτοιες απαντήσεις.Ούτε και εγώ ξέρω. Μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Βελτιωνόμαστε απ' αυτά. Αλλάζουμε με άτοπο απαγωγή. Ε, τα ίδια και στην τέχνη ρε πούστη μου. όχι άλλη τελειομανία.
Βιμπράφωνο (εσχάτως πολύ αγαπημένο, ούτε να το φτύσω παλιότερα ο μαλάκας), ντραμς, προγραμματισμός, μπάσο, σύνθι. Βουαλά! Οι ρυθμοί δεν είναι ρυθμοί. Δηλαδή; Υπάρχουν αλλά δοκίμασε να τους ακολουθήσεις... Τέτοιες σνομπαρίες που είναι, αμ δε. Φτάνουν σχεδόν στο απόλυτο. Σαν εκείνα τα dub άλμπουμ που λες και φτιάχνονταν για να μην χορεύονται, αλλά ήταν τόσο μα τόσο χορευτικά. Όμως η αναψηλάφηση των πεπραγμένων ήταν παρούσα. Συνεχώς. Και έδινε τον τόνο. Α, και καθόλου κιθάρες,ε;

Αμφισβήτηση. Να μια λέξη κλειδί. Αφού μόνο έτσι πάνε τα πράγματα μπροστά, γιατί να την αρνιέσαι; Την αρνιέμαι; Ας υπερασπίσω και λίγο το τομάρι μου. όχι, δεν την αρνιέμαι. Μπάσα και μελωδίες, θόρυβοι και πειραματισμός με τη μελωδία. Εναλλαγές στο τέμπο, καθόλου φωνητικά. Αμφισβητήσιμα όλα. Τα κάνουν κάπως έτσι; Όχι; Τότε πως; Δύσκολα περιγράψιμο, έχουν περάσει και δεκαέξι χρόνια από όταν κυκλοφόρησε. Καλά δεν έχει γεράσει καθόλου λέμε. Και μην ακούσω τη λέξη post που μπαίνει δίπλα στο rock. Πιπέρι!

Μα το χριστό, έχω γράψει τόσες λέξεις και ακόμη δεν υπάρχει η μία, έστω μερικές ακόμη, που να περιγράφουν ακριβώς αυτό που ακούω. Καλύτερα δεν γίνεται όμως.Τελευταία καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι εποχές των μεγάλων ονομάτων και ρευμάτων στην τέχνη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πως σήμερα ζούμε την εποχή των διαδικτυακών, ελεύθερων μικρών εγκεφαλικών διαρροών οι οποίες χωρίς να αφήνουμε την ασφάλεια του σπιτιού μας, ούτε καν της καρέκλας μας, διατυμπανίζουν την παρουσία τους εκεί που μετράει ακόμη περισσότερο: στον προσωπικό μας χώρο.

Ναι, μπορούμε και πρέπει να καιγόμαστε σαν τα ρωμαϊκά κεριά (καλέ μου Κέρουακ) και όλο αυτό να ξεκινά στα σπίτια μας.

Επανάσταση.

Ορίστε, το' πα.