Αυτό που ψάχνω στην τέχνη είναι ότι έχω ανάγκη. Τη σταθερότητα της υπέρβασης (και μη με ταράζεις με την αντίφαση μου), το φανέρωμα του πυρήνα της ελεύθερης ύπαρξης μου, την υπενθύμιση της ρεαλιστικής δυνατότητας μιας Ουτοπίας (ναι ρε λέμε, με τις αντιφάσεις μου).
Μέσω σχεδόν αντικειμενικών συνθηκών που δημιουργούν ήχοι, εικόνες, λέξεις, βίντεο και παραστάσεις. Να διαπερνούν την κρούστα της καθημερινότητας και να εδράζονται βαθιά και σταθερά μέσα μου.
Έξω και μακρυά από τη χυδαιότητα της μέρας (της όποιας μέρας), τις καλές και τις κακές διαθέσεις ενός πρωινού. Να είναι εκεί για να με προκαλεί και να με δείχνει με το δάχτυλο.
Γιατί, εν τέλει, σε αντίθεση με τη δική μου μικρή υποκειμενικότητα, τα μεγάλα έργα τέχνης και οι συνεπακόλουθες δηλώσεις που τους αρμόζουν είναι πάντα εκεί και με/σε δείχνουν ρωτώντας.
Μπορείς να ακολουθήσεις;
Όταν η Μουσική βιομηχανία βίωνε τις εποχές των χρυσών αγελάδων, ο αυτοσχεδιασμός ήταν από μόνος του μια δήλωση.Ήταν σαν να έχεις μπροστά σου ένα σωρό πουγγιά γεμάτα λεφτά, να κλείνεις τα μάτια και, επίτηδες ,να διαλέγεις το μικρότερο, συχνά το μοναδικό άδειο. Είναι και πάλι αντιφατικό να μιλώ με rock n' roll όρους για μουσικές που κατακάθονται στον πυρήνα των κυττάρων σου αλλά ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το The Topography of the lungs, την πρώτη κυκλοφορία της Incus.Ο αντίκτυπος του μέσα μου δημιούργησε ένα ωστικό κύμα που παρέσυρε πολλές προαποφασισμένες "αλήθειες" σε απόλυτη αντιστοιχία με τις πρώτες συγκλονιστικές εντυπώσεις από τη Μπανάνα, το Funhouse και κάμποσα άλλα.
Η Incus του αιώνια (ακόμα και όταν ήταν νέος) ξυνού και γεροπαράξενου Derek Bailey συνέχισε να δημιουργεί αναντιστοιχίες ηχηρών δηλώσεων μέσα σε modest περιτυλίγματα. Δυσκολεύτηκα, αρχικά, να συνειδητοποιήσω τι κρυβόταν πίσω από την απλότητα των Company Weeks της εταιρίας.
Company ίσον μια παρέα που απλά μαζεύεται και "παίζει". Τι απλούστερο είναι η αλήθεια, ακριβώς μέσα στη λογική του Βάλτερ Μπένγιαμιν. Παίζουμε, γινόμαστε παιδιά ξανά, απελευθερωνόμαστε από τις συμβάσεις και τους πριαπισμούς της κανονικότητας.
Αυτή η απλότητα, η ξεκάθαρη δήλωση εμπεριέχει τη ριζοσπαστικότητα κρυμμένη ως άσο στο μανίκι της. Όπως τα παιδάκια μαζεύονται και κάνουν σκανταλιές, φωνάζουν, εκτονώνονται εκφράζοντας το αφελές τους-και καλά-τίποτα.
Μέσα από ένα ότι να'ναι instrumentation καταγράφεις διαλόγους, μονολόγους, συρράξεις πολλών οργάνων, κόντρες και μια ειλικρινή δημόσια αντιπαράθεση.
Καταγράφει τη στιγμή αυτή η σειρά βινυλίων που τόσο καθυστερημένα και εγώ σχολιάζω σε αυτές τις γραμμές. Δεν υπάρχει καμία επιτήδευση, κυριαρχεί η απλότητα του καθημερινού, της οποιασδήποτε μέρας, η χαρά του get together της συλλογικοποίησης, η χαμογελαστή χριστοπαναγία μέσα από το δόντια απέναντι σε κάθε ακαδημαϊσμό.
Όλα είναι πιθανά και όλα συμβαίνουν με τον πυρήνα όλης της φάσης να εμπίπτει στη κατηγορία του παρωχημένου κάνοντας όσους, ψυχαναγκαστικά, ψάχνουν συνεχώς το νέο, το προωθημένο, το αποκαλυπτικό να ιδρωκοπούν από αγωνία: η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία των πράξεων στη ζωή και στην καθημερινότητα μας.
Αχ, αυτή η καθημερινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου