Από την άνοιξη του 1917 πήγαινα στο γυμνάσιο στη Ρέμιστρaσε. Το καθημερινό πηγαινέλα από το σπίτι στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι μου έγινε πολύ σημαντικό. Στην αρχή αυτής της διαδρομής, αφού διέσχιζα την Ότικερστράσε, είχα πάντα την ίδια πρώτη συνάντηση, μια συνάντηση που χαράχτηκε στο μυαλό μου. Ένας κύριος με ένα πολύ όμορφο λευκό κεφάλι, έκανε εκεί περίπατο ευθυτενής και αφηρημένος. Περπατούσε λίγα βήματα, κοντοστεκόταν, κοιτούσε γύρω του ψάχνοντας για κάτι και άλλαζε κατεύθυνση. Είχε ένα σκυλί Αγίου Βερνάρδου, που το καλούσε συχνά "Ντόντζο, έλα στον μπαμπά"!. Μερικές φορές ο σκύλος πήγαινε κοντά του, άλλες πάλι πήγαινε ακόμη πιο μακρυά-αυτός που έψαχνε τότε ήταν ο μπαμπάς. Μα σαν τον έβρισκε τον ξεχνούσε και πάλι, συνεχίζοντας να είναι το ίδιο αφηρημένος με πριν. Το παρουσιαστικό του είχε κάτι το ξενικό σε αυτό τον συνηθισμένο δρόμο, το συχνό του κάλεσμα έκανε τα παιδιά να γελάνε, μα δε γελούσαν μπροστά του καθότι είχε κάτι που ενέπνεε το σεβασμό έτσι που, ψηλός και περήφανος, κοιτούσε αφηρημένα ίσια μπροστά του δίχως να αντιλαμβάνεται κανέναν γύρω του.. Γελούσαν μονάχα σαν έφταναν σπίτια, σαν διηγούνταν γι' αυτόν ή σαν έπαιζαν στο δρόμο δίχως εκείνος να είναι παρών. Ήταν ο Μπουσόνι που έμενε εκεί δίπλα σε ένα γωνιακό σπίτι και ο σκύλος του, όπως έμαθα πολύ αργότερα λεγόταν Τζιότο. Στη γειτονιά ήταν στα στόματα όλων των παιδιών, αλλά όχι σαν Μπουσόνι, αφού δεν ήξερα τίποτα για εκείνον αλλά σαν "Ντόντζο-έλα-στον-μπαμπα". Ο σκύλος τα είχε γοητεύσει, όμως ακόμη περισσότερο και από αυτόν τα είχε γοητεύσει το ότι ο όμορφος γηραιός κύριος αυτοαποκαλούνταν μπαμπάς του.
Ελίας Κανέτι, Η γλώσσα που δεν κόπηκε, (Αυτοβιογραφία, 1905-1921)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου