Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Για τους 96



Φυσικά και θυμάμαι τις εικόνες-από εφημερίδες μα και τηλεόραση-προσπαθώντας να συγκρατώ, κάθε φορά, τα δάκρυα μου. Λένε, και είναι αλήθεια γαμώτο, πως όταν ζήσεις κάτι ή όταν έχεις κοινά βιώματα με κάποιους άλλους, το γεγονός καθαυτό σε αγγίζει περισσότερο.
Νεκροί, πακτωμένοι, ασφυκτιώντες σε ένα αγωνιώδη θάνατο γιατί πήγαν να υποστηρίξουν την ομάδα τους, να φωνάξουν όλοι μαζί, να γελάσουν στη μεγάλη λαϊκή γιορτή που λέγεται ποδόσφαιρο. Και την ίδια μέρα, ως νεκροί πλέον, να σκυλεύονται ως χουλιγκάνοι, ούγκανοι και υπερ-βίαιοι. Πατέρες με παιδιά, νέοι και γέροι, όλοι. Πάντα θυμάμαι τα χρόνια που πήγαινα με το δικό μου πατέρα στο γήπεδο.

Ναι και εμείς σαν αυτούς ήμασταν, μόνο πιο τυχεροί.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου