Βιρτζίνια

Οι άνθρωποι είναι πολύπλοκες προσωπικότητες. Κρύβονται πίσω από τις διαφορετικές-σε ποιότητα, ένταση, ικανότητα και χρόνους-τους ιδιότητες σαν το πολλαπλασιασμένο είδωλο ενός Ιανού. Άντε πιασ' τους.

Όταν τους περιγράφεις, είτε μιλάς για αυτούς, είτε στο γραπτό λόγο, έχεις τη σιωπηρή υποχρέωση να τους αφήσεις το χώρο τους. Να απλώσουν τους εαυτούς τους στο φως της ανθρώπινης διεισδυτικότητας. Και το χρόνο τους. Να πράξουν, να σκεφτούν, να εκφραστούν. Να υπάρξουν. Χαμηλόφωνα ή σε ναρκισσιστικά υψηλούς τόνους, μικρή σημασία έχει. Είναι άξεστα βαρετό να τους τοποθετείς σε κουτάκια συμπεριφορών και απόψεων, ζηλότυπα (μην και βρεθείς εσύ σε μειονεκτική ή κατώτερη θέση)  κοινότυπο να τους περιγράφεις μέσα από τα δικά σου δύο μάτια, τα γεμάτα προαποφασισμένες αντιλήψεις.

Έχεις καρδιά, αυτιά, μύτη, μυαλό, όλες τις ικανές αισθήσεις ώστε να επικεντρώσεις σε μια παντελώς αποκεντρωτική θεώρηση του τι είναι και τι δεν είναι ο καθένας και η καθεμιά. Αποκεντρωτική γιατί θα καταγράψεις, από διάφορες γωνίες σαν να έχεις τοποθετήσει μια πολλαπλότητα καμερών, τις κινήσεις τους, ηθελημένες και αθέλητες, μέσα από την πολυπρισματική οπτική που ονομάζουμε ανοιχτό μυαλό.

Σαν τους χαρακτήρες στα έργα της Βιρτζίνια Γουλφ. Ακόμη και η πιο νευρώδης κάμερα, του καλύτερου σκηνοθέτη που μπορείς να φανταστείς, δεν προφταίνει τις εναλλασσόμενες-εξωτερικές όσο και εσωτερικές-περιγραφές των ηρώων της. Η αφήγηση της συστρέφεται μεταξύ αντικρουόμενων γεγονότων, όπως όταν οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους, και διαφορετικών αντιλήψεων για φαινομενικά εύκολα διαχειρίσιμα και εξηγήσιμα γεγονότα.

Οι σκέψεις των πρωταγωνιστών της εναλλάσσονται σε ένα γαϊτανάκι, καθόλου αθώο μα απόλυτα γειωμένο στην πραγματικότητα, που σε ζαλίζει γεμίζοντας σε με την αριθμητικά αύξουσα πορεία των εξηγήσεων. Ανοιχτή σε παρανοήσεις και διαφορετικές εκδοχές καθεμιάς, επιλήψιμης (σε σχέση με τι άραγε;), πραγματικότητας. Χωρίς καμιά εναλλακτική εκδοχή να αποτελεί ταμπού, χωρίς κανένας χαρακτήρας να αποδίδεται πάνω σε βάθρο σπουδαιότητας. Ανοιχτή η περιγραφή της πλοκής στις δυσκολίες μιας διάδρασης (των ανθρώπων) κοπιαστικής και καθημερινής, καλοδεχούμενα τα λάθη της αφήγησης όσο και η πνευματική ανεξαρτησίας των ηρώων της.

Αυτοί οι "ήρωες" της Γουλφ κραυγάζουν τον αντιηρωισμό τους, άντρες και γυναίκες χωρίς κανένα διαχωρισμό, αποτελώντας καθημερινές, επαναλαμβανόμενες όσο και πολύπλοκες μορφές-χαρακτηριστικά δείγματα-της ανθρώπινης φύσης, έτοιμες να ειδωθούν και να πράξουν στο υψηλότερο επίπεδο έστω και αν αυτό συνορεύει με τον πάτο του βαρελιού.