"Οι δυο τους κάθονταν πάνω από το εκκλησίασμα, πάνω ακόμη και απ' τον πάστορα Πρινγκχάιμ στον άμβωνα του, εκεί που πάφλαζαν οι τεράστιες ηχητικές μάζες που οι ίδιοι απελευθέρωναν και συγκρατούσαν, γιατί ο Χάνο που και που με ζήλο μακάριο και περηφάνια βοηθούσε το δάσκαλο του στα κλειδιά. Όταν όμως τελείωνε και ο επίλογος του χορωδιακού ψαλμού, όταν ο κύριος Πφυλ είχε πάρει αργά όλα τα δάχτυλα απ' τα πλήκτρα αφήνοντας μόνο την τονική και το μπάσο να σβήνουν σιγανά και πανηγυρικά-όταν μετά από ένα τεχνητό διάλειμμα γεμάτο αίσθημα άρχιζε κάτω από τη μονωμένη σκεπή του άμβωνα ν' ακούγεται η παλλόμενη φωνή του πάστορα Πρινγκχάιμ. συνέβαινε όχι σπάνια ο κύριος Πφυλ να ειρωνεύεται και να βάζει τα γέλια με το κήρυγμα, τη στηλιζαρισμένη διάλεκτο του πάστορα Πρινγκχάιμ, τα τραβηγμένα, σκοτεινά ή υπερτονισμένα φωνήεντα του, τους αναστεναγμούς και την αδιάκοπη εναλλαγή σκότους και φωτός στο πρόσωπο του. Τότε γελούσε και ο Χάνο σιγανά διασκεδάζοντας βαθιά, γιατί, χωρίς να κοιταχτούν και χωρίς να το πουν ο ένας στον άλλο, και οι δυο τους εκεί πάνω ήταν της γνώμης ότι το κήρυγμα αυτό ήταν μια φλυαρία αρκετά ανόητη και ότι η πραγματική θεία λειτουργία ήταν μάλλον εκείνο που ο πάστορας και το ποίμνιο του θεωρούσαν απλώς πρόσθετο στοιχείο κατάνυξης: δηλαδή η μουσική."
Τόμας Μαν "Οι Μπούντενμπροκ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου