Πρόλαβα, οριακά λόγω εφηβείας, τις Τρύπες να παίζουν ακόμη στο Αν. Θυμάμαι πολύ καλά τις εποχές με τα πετρίδια σε συναυλίες τους. Μου έχει χαραχθεί έντονα στο μυαλό η δυσφορία τους για τέτοια σκηνικά, μια δυσφορία που στο μετεφηβικό μυαλό μου καταγράφηκε με αρνητικό τρόπο.
Φυσικά, τώρα, δεν το βλέπω έτσι. Ήθελαν να έχουν το διακαίωμα να παίζουν, να μπορούν να εκφραστούν, ήταν περισσότερο (έστω και αν η λέξη παραμένει τζιζ στο αξιακό θυμικό μου) επαγγελματίες ή να θες να είσαι καλοπροαίρετος μαζί τους, περισσότερο αφοσιωμένοι. Σόρρυ που την χαλάω στους μύστες της χαλαρότητας αλλά η αφοσίωση και το πάθος προχωρούν τα πράγματα μπροστά.
Προφανώς και οι Τρύπες (τουλάχιστον για όσους είχαν στραμμένες τις κεραίες τους απροκάλυπτα και προς το εξωτερικό) δεν έφεραν κάποια ριζοσπαστική αλλαγή στην τέχνη του rock n' roll. Εξίσου προφανές,όμως, είναι πως για πολλούς από εμάς αποτέλεσαν μία από τις πύλες για το παρακάτω. Έχω πολύ καθαρά την εικόνα του Μπάμπη Παπαδόπουλου στο μυαλό μου, να ταλαιπωρεί την κιθάρα του ζωντανά, μια προσωπική μου εισαγωγή στο no wave, στους Sonic Youth΄(και ξέρω στα σίγουρα πως τους άρεσαν) που τότε ερωτευόμουν, στον κιθαριστικό θόρυβο και τη σκοτεινή του ενέργεια που με βοήθησε να αποδράσω από πολλά.
Μεγαλώνοντας προσπάθησα να ακούσω και να εκφραστώ μέσα από κάθε τι μου φάνταζε αληθινό. Ότι σκατά και να'ταν. Η αγάπη μου (αρχικά παντελώς ασυνείδητα) προς κάθε είδους λαϊκή μουσική, η Κρήτη με τη συνέχεια της στις μουσικές φόρμες, και κάμποσα άλλα με έκαναν απόλυτα δεκτικό στην μουσική παράδοση του ελλαδικού χώρου. Και συνάμα απόλυτα κριτικό και σκεπτικιστή απέναντι στο κατάντημα της ως ένα βραδυκίνητο τοτέμ επανάληψης των ίδιων μοτίβων σε όλα τα επίπεδα. Η μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όσα περιέγραφε-και κυρίως όσα λυσσομανούσαν κάτω από την επιφάνεια-με έπιασε από την αρχή. Μέσα στα τραγούδια άκουγα το αυθεντικό λαϊκό (έστω, ειδωμένο από μια λόγια οπτική, λες και τα βιβλία του Πετρόπουλου με ποια λογική προσεγγίζαν το υλικό τους;) των Χειμερινών Κολυμβητών και της Εκδίκησης της Γυφτιάς σε μια μείξη με την παράδοση του τόπου του, της Λάρισας αλλά και των βουνών που περιβάλλουν τον κάμπο, των παιδικών του χρόνων. της αυθεντικής πατρίδας όλων μας.
Δεν γνωρίζω κανέναν προσωπικά, δεν το επιδιώκω κιόλας, δεν έχω inside inforamtion. Η πρώτη παρουσία του Μπάμπη στο Βραχνό Προφήτη του Θανάση, αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο. Είναι αλήθεια, πως πέρα από συμπάθειες ή αντιπάθειες η μουσική του Θανάση διένυσε μέσα σε μια δεκαετία μια τεράστια απόσταση για τα ελληνικά δεδομένα. Μια απόσταση που κανείς άλλος δεν διένυσε, τουλάχιστον από το '74 και μετά. Η παρουσία του Μπάμπη Παπαδόπουλου στο Βραχνό Προφήτη, στην Αγρύπνια αλλά και αλλού, όπως στο λάιβ άλμπουμ, μπολιάζει τη σύγχρονη λαϊκή παραδοσιακή μουσική του Παπακωνσταντίνου με το τώρα των τελών της δεκαετίας του '90. ένα κιθαριστικό post-rock τώρα απόλυτα ανοιχτό σε πολλούς πειραματισμούς-λέγε με δοκιμές. Ο Θανάσης είχε το χάρισμα να διαλέγει συνεργάτες.
Θεωρώ την παρουσία του Μπάμπη καθοριστική ώστε να μεταλλαχθεί η μεταμοντέρνα αυτή οπτική της παράδοσης σε ένα τελείως διαφορετικό κτήνος, όπως αυτό ακούγεται στο live με τους Λαϊκεδέλικα. Ένα ηλεκτρικό με μπόλικο feedback κτήνος.Η προσπάθεια για κάτι το διαφορετικό-και ω εκ του θαύματος δημοφιλές και δεν θα το δαιμονοποιήσω καθόλου αυτό-συνεχίστηκε με το άκρως πειραματικό Η βροχή από κάτω σε μια πορεία που στα δικά μου μάτια παρήγαγε την πιο μοντέρνα νέα ελληνόφωνη μουσική για δεκαετίες.
Προσπαθώ να βρω τις καθημερινές μου νόρμες σε μια αέναη διαδικασία επαναπροσδιορισμού μου, πράξεων αλλά και σκέψεων. Έχοντας τη μουσική ως συχνό μου συνοδοιπόρο, μπαίνω στην ίδια διαδικασία αφουγκραζόμενος αυτούς που την παράγουν, τους μουσικούς. Μέσα από τα προσωπικά του άλμπουμ ( μουσικές που πραγματικά αξίζουν τον τίτλο της προσωπικής έκφρασης) παρατηρώ και προσπαθώ να καταλάβω έναν καλλιτέχνη που ενώ έχει το "όνομα", τις "συνεργασίες" και δεν ξέρω 'γω τι άλλο, παραμένει down to earth. Ένας από εμάς. Στα Σκηνές από ένα ταξίδι, Μέσα από την σπηλιά του δράκου φαντάζομαι τον ίδιο ως έναν δράκο που παλεύει να αποφύγει τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη του χιπ, της πόζας και της ανελέητης σόσιαλ έκθεσης. Ακριβοθώρητος για όσους βλέπουν αλλά δεν ακούν.
Παραμένει, ακόμη και όντας μόνος του, το ίδιο ελάχιστα εγωιστής όπως στις συλλογικές ηχογραφήσεις που προανέφερα, φτάνοντας στα έγκατα του ψυχισμού του (και του ψυχισμού μου) με το Μέσα στον πόνο ειν' η χαρά, μεσ' στην χαρά είναι ο πόνος. Τον παραδέχομαι. Όλοι εμείς οι μικροί ναρκισσιστές της καθημερινότητας που βλέπουμε ως έναν καθρέφτη αυτοθαυμασμού τις επαφές (διαδικτυακές ή μη) με τον υπόλοιπο κόσμο, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως υπάρχει και άλλος δρόμος έκφρασης. Το ότι το αντιλαμβάνομαι αυτό στις ηχογραφήσεις του, με κάνει κάπως αισιόδοξο για τη σωτηρία της δική μου ψυχής...
Αντιμετωπίζοντας το αριστούργημα του Οικονομίδη Το μικρό ψάρι ως μια ολότητα μαζί με τη μουσική του, ίσως μπορέσεις να δοκιμάσεις πιο εύκολα το συναίσθημα της ικανοποίησης που δίνει η ελάχιστα εγωιστική καλλιτεχνική έκφραση. Η μόνη αληθινή, αν θες τη γνώμη μου, και τα εκφραστικά μου μέσα αδυνατούν να συγκεκριμενοποιήσουν αυτό που δεν είναι απόλυτα μετρήσιμο Ένα μικρό ψάρι είναι και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, όπως όλοι μας, που επιλέγει πρώτα να καταδυθεί στα προσωπικά του σκοτάδια ώστε να έχει μεγαλύτερη αξία η ανάδυση,ξανά, προς το φως.
Και αν το διάβασες όλο αυτό ως μια άτυπη αγιογραφία, ας είναι.
