Μαργαρίτα

Σκέφτομαι τρελλά κουνούπια
χοροπηδιάρικα, με ροζ ανταύγειες στα μαλλιά τους
και κρίνα στα φουστάνια τους.
Λινάτσες στρώνουν στο γρασίδι
και λιάζουνε τα μέλη τους ανενόχλητα.
Από τις κανονιές
και τα μπαγκάζια
και τα μπαλάκια του γκολφ
και το φιδάκι μπαϊγκόν της μπάγιερ.
Κι από την αποψίλωση των δασών και του έρωτα.
Κι από τη διάτρηση της επικοινωνίας...
Σαν σε βλέπω από το παράθυρο έξω να κοιτάς,
ω, Μαργαρίτα!
Με το θλιμμενοπαχύσαρκο, ντροπαλοπερίεργο μούτρο σου.
Θέλω να σου πετάξω κει μέσα στο κλουβί σου
πουλιά-­γλυκά-­λουλούδια-­φιλιά-­μείνε έτσι όμορφη.
Το Έλενορ Ρίγκμπυ θέλω να σου τραγουδήσω.
Μαργαρίτα, οι άνθρωποι ξεροί κορμοί και γη στέρφα.
Μα οι άνθρωποι άγγελοι και ξωτικά και λέξεις ανείπωτες.
Χημεία σκέτη φανταστική.
Σφαίρες μπλοκάρουνε,
μπουκάλια τρεκλίζουνε,
ρόδες ακτινοβολούνε,
κυλάνε, σαπίζουνε.
Κόκαλα τρίβονται.

Μείνε έτσι όμορφη.

Μερλάνα ντε Τροκ (από το Τσακμάκι τ. 03)