Μέσα στην υποκειμενικότητα ενός οποιουδήποτε γραπτού συχνά το δάχτυλο δείχνει το δέντρο και χάνει το δάσος. Συμβαίνει. Τέτοιου είδους παραστάσεις έχουν απολαύσει στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική εδώ και πέντε δεκαετίες. Τοποθετώντας τις στο αληθινό ιστορικό τους χρόνο και τόπο, γίνεται περισσότερο εύκολο να κατανοήσεις τη σημαντικότητα τους.
Κάπου εδώ μπαίνει η παρομοίωση που κατέθεσα πιο πάνω. Γιατί το να υποδείξεις (έμπλεος βλαχοδημαρχισμού) την ανυπαρξία της Ελλάδας στις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες του 20ου αιώνα, άρα και να απονοηματοδοτήσεις τη σημασία της performance του Crank Surgeon χθες, είναι αυτό ακριβώς. Δείχνεις το δάχτυλο και χάνεις την ουσία.
Και η ουσία είναι πως μας χρειάζονται, μας είναι υπέρ-απαραίτητες τέτοιες παραστάσεις όπως η χθεσινή στον θαυμάσιο χώρο του Baumstrasse 4. Θες για τους χίπστερς που αγνοώντας οποιονδήποτε ήχο που δεν παράγεται από κουλ κιθάρες γελούν ακούγοντας τον, αυτούς που δεν θεωρούν "μουσική" ότι δεν έχει κουπλέ, ρεφρέν και γέφυρες, μέχρι όσους μετρούν την αισθητική απόλαυση των ήχων σε bpm. Στην Αθήνα του 2016 είναι απολύτως ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ τέτοιες φάσεις.
Ο Crank Sturgeon απόλυτα υπονομευτικός ακόμα και αυτής της μηδαμινής του σοβαρότητας και, συνάμα, απόλυτα δοσμένος και σοβαρός στο ρόλο του goofball αναρχικού fluxus οράματος του, μας θύμισε πως το τίποτα μπορεί να γίνει τα πάντα. Όπου τίποτα εσύ βάλε ένα βιολί, ένα δοξάρι,πολλά καθημερινά υλικά (με προεξάρχουσα την κολλητική ταινία με την οποία συμβολικά ένωσε τις δύο άκρες του χώρου), παρουσίασε ένα show βγαλμένο από τη fluxus λαγνεία της ισοπέδωσης του σοβαρού, την ανατροπής του καθιερωμένου, της απέχθειας για τη σοβαροφάνεια.
Ήταν εκπληκτικός. Κατέλαβε το χώρο, στην κυριολεξία, με την παρουσία του και προσπάθησε ν καταργήσει με κάθε γελοίο μέσο την απόσταση που χαρακτηριστικά-και το βάθρο που τον στηρίζει-βρίσκεται ανάμεσα σε αυτόν και στο κοινό. Καθόλου τυχαία κάθε συμμετοχή του "κοινού", έστω και αν περιοριζόταν σε φωνές, έμοιαζε καλοδεχούμενη και ευκταία.
Προσπαθώντας να βρω ένα ψεγάδι σε αυτή την ολοκληρωτική προσπάθεια, θα μπορούσα να γκρινιάξω για την αναγκαιότητα του ηλεκτρισμού σε αυτή την παράσταση. Ξέρω ακούγομαι μανιαμούνιας, απλά θεωρώ πως η πλήρης κατάργηση των καθιερωμένων μιας μουσικής παράστασης έχει την ανάγκη της αυτονομίας ακόμη και στον τρόπο που παρουσιάζεται. Να αρνηθεί ακόμη-ακόμη και τον ίδιο τον πολιτισμό που μας έφτασε ως εδώ.
Ξέρω, τώρα δείχνω εγώ με το δάχτυλο το δέντρο. Ας δοθεί και άλλος χώρος για το διαφορετικό λοιπόν. Είναι δραματική η ανάγκη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου