Για να γιορτάζουμε καθημερινά τις δικές μας ανώμαλες έκφυλες περηφάνιες!

Από την ομάδα Queer Ντεκαπάζ. Μοιραζόταν στο τελευταίο Pride της Αθήνας

https://queerntekapaz.wordpress.com/

Pride και φέτος στην Αθήνα. Κάθε είδους απροκάλυπτα ομοφοβικοί και τρανσφοβικοί – απ’την άκρα δεξιά, το κέντρο, μέχρι και τα πιο αριστερά κι επαναστατικά κινήματα – εκφράζουν την πολύμορφη αγανάκτιση τους, απέναντι στην ύπαρξη του. Μητροπολίτες, χρυσαυγίτες και δεξιοί  καταγγέλουν τη συνωμοσία των μασόνων και των αμερικανοσιωνιστών για την καταστροφή της ελληνικής οικογένειας και της χριστιανικής ευρώπης. Κομμάτια της αριστεράς και της αναρχίας μιλούν για καταστροφή της λαικής οικογένειας και προστασίας των παιδιών της μέσω της προώθησης της ομοφυλοφιλίας.  Ο αντισημιτικός αντικαπιταλισμός ερμηνεύει το κεφάλαιο ως συνωμοσία -των εβραίων κυρίως, αλλά όχι μόνο – και το ταυτίζει με μειονότητες, σε αυτή την περίπτωση πάνω στην ομοφυλοφιλία και στη θηλυκότητα (στερεότυπα τύπου ροζ οικονομία, οι γυναίκες καταναλώνουν πολύ, οι πούστηδες ελέγχουν τα μίντια κλπ…) και αντιπαραθέτει απέναντι σε αυτά τα δείγματα μια ετεροκανονική κι εθνικά προσδιορισμένη λαικότητα κι εργατική ταυτότητα. Απέναντι σε αυτούς, υπερασπιζόμαστε κάθε ομοφυλόφιλη, ανώμαλη και τρανς ορατότητα. Παρελαύνουμε ως πουστάρες, θηλυπρεπείς, χοντρές τσούλες, έκφυλες λεσβίες, αγριεμένες τρανς, περήφανα η ντροπή του έθνους, ασωτ# τεμπεληδ# (1*), γιατί ξέρουμε ότι ”η δουλειά κάνει τους άντρες” κι αν μπορούμε την αποφεύγουμε. Είμαστε πράκτορες ξένων δυνάμεων για την καταστροφή της πατρίδας, σαδομαζό ταραχοποι# και shoplifters, τοξικά αποβράσματα λιωμένα στις αμφεταμίνες και στο chemsex, κοκάκες την ημέρα το βράδυ καμαριέρα.

Mια διαθεματική queer κριτική στο Αthens Pride.

Όμως αυτές οι φαντασίωσεις απέχουν απ’την πραγματικότητα. Το Athens Pride, 12 χρόνια τώρα, δεν ενδιαφέρεται παρά να επιβεβαιωθεί μέσα στη νόρμα που καταγγέλει ότι σπάει. Χρησιμοποιεί αισθητικά σύμβολα της πατρίδας όπως την ακρόπολη και την Αθηνά, σα σύμβολα μιας αθάνατης ελληνικής ανεκτικής καρδιάς.  Δε μιλάει για τον αποκλεισμό που έχει δεχτεί από αυτές τις αφηγήσεις η λοατκι+ κοινότητα, ούτε ενδιαφέρεται να αναδείξει τη δική της μνήμη και ιστορία όσο υπάρχει σε αυτή την κοινωνία. Η gay οικογένεια που προβάλλει στις αφίσες του για να νομιμοποιηθεί, περιορίζεται απ’ τις πολλαπλές δυνατότητες που έχει, με μια ομοφοβική λογική, στο κανονιστικό πρότυπο της str8 μονογαμικής  οικογένειας της μεσαίας τάξης. Προβάλλει έτσι, συνήθως, 2 λευκούς αρρενωπούς cis άντρες με εμφάνιση συμμορφωμένη στα κυρίαρχα αισθητικά πρότυπα μαζί με τα παιδιά τους. Αντίστοιχα, η πλειοψηφία των διοργανωτών και των προβαλλόμενων προσωπικοτήτων στο pride είναι έλληνες, cis gay str8 lookingand acting, ταξικά προνομιούχοι, αρκετές φορές  ιδιοκτήτες μαγαζιών. Αυτοί αναλαμβάνουν την κύρια εκπροσώπηση της κοινότητας με τα υπόλοιπα υποκείμενα να υποεκπροσωπούνται ή να συμετέχουν προσχηματικά. Λεσβίες, non-cis, binary και non binary trans, asexual, intersex, aromantic, πολυσυντροφικ#, bisexual, kinksters, sexworkers, ανάπηρ# queers, μεταναστ#ς, προλετάρι# πούστηδες, χοντρ# κλπ. Γενικά κάθε υποκείμενο που είναι μακρυά απ’ τα συγκεκριμένα κριτήρια αρρενωπότητας, cis-ετεροκανονικότητας, ελληνικότητας, αρτιμέλειας, ταξικότητας  είναι  καταδικασμένο να παίζει το πολύ δευτερεύοντα και συμβολικό ρόλο στην υλική διαχείριση του Pride. H κάθετη, αδιαφανής και ιεραρχική δομή της επιτροπής και η χρηματοδότηση από κομμάτια του κράτους και του κεφαλαίου είναι αυτή που εξασφαλίζει τη συντήρηση αυτών των προνομίων στο εσωτερικό της οργάνωσής του. Παρά το γεγονός ότι μπήκε πρώτη φορά το ζήτημα της ταυτότητας φύλου στο κέντρο της θεματικής του, κάτι που είναι αδιαμφισβήτητα θετικό και έγινε μετά από αγώνες και επίμονες κριτικές των πιο ριζοσπαστικών κομματιών της κοινότητας και ιδίως των τρανς,είναι κάτι που δεν αλλάζει τους δομικούς και καταστατικούς αποκλεισμούς πάνω στους οποίους έχει συγκροτηθεί η διοργάνωση, ως ο καθρέφτης του κυρίαρχου.

Ταυτόχρονα, η οργάνωση του ίδιου του PRIDE και πολλών lgbtqia+ συλλογικοτήτων σε μορφή ΜΚΟ είναι μια πραγματική οριοθέτηση των δυνατοτήτων τους και είναι όντως προβληματικό το κυρίαρχο μοντέλο. Γιατί είναι μια οργανωτική δομή που ενισχύει τις κάθετες ιεραρχικές δομές ενάντι των οριζόντιων αντιιεραρχικών μοντέλων, εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα από κρατικούς και καπιταλιστικούς μηχανισμούς, ενώ αποτελεί προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης απλήρωτης εργασίας εθελοντών. Οι ΜΚΟ δε θα οργανώσουν δυναμικές πορείες. Δε θα βάλουν στο κέντρο της πολιτική τους την παραγωγή αυτόνομων αγώνων για τη διεκδίκηση των καλύτερων υλικών συνθηκών για όσ# καταπιεζόμαστε και δε θα συγκρουστούν με την αστυνομία. Θα ικανοποιούν βέβαια κάποιες ανάγκες φτωχών μειονοτικών ομάδων, αποτελώντας ωστόσο μια πιο φτηνή και πρόσκαιρη λύση για το καπιταλιστικό κράτος, το οποίο τις αποκλείει όλο και περισσότερο απ’ το κοινωνικό μισθό, όπως πχ. τις δωρεάν δημόσιες υπηρεσίας υγείας. Η έλλειψη διαθεματικότητας εκ μέρους των ανταγωνιστικών κινημάτων συνολικά, οδηγεί στην άνθιση των διαμεσολαβήσεων του κυρίαρχου συστήματος, μια απ’ τις οποίες είναι οι ΜΚΟ. Γιατί όταν οι περισσότερες ριζοσπαστικές πολιτικές συλλογικότητες αναπαράγουν νηφαλιοκρατικά και ναρκοφοβικά στερεότυπα, πως είναι δυνατόν να υπάρξει ουσιατική παρέμβαση σε ζητήματα χρήσης ψυχοδραστικών ουσιών και να επικοινωνηθούν τέτοια βιώματα; Όταν οι  κινηματικοί χώροι δεν είναι προσβάσιμοι σε άτομα με αναπηρία πως θα δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα με disabled άτομα κάθε είδους;

Δεν είναι όλοι/ες/#/@/α οι/@/#/τα μη-cis τρανς, δεν είναι ολοι/ες/#/α οι/@/#/τα τρανς εντός του διπόλου (2*)

Την ταυτότητα φύλου δεν την καθορίζουν ούτε τα γεννητικά όργανα, ούτε μια συγκεριμένη ανατομία, ούτε αν έχουμε κάνει κάποια ιατρική μετάβαση ή όχι, ούτε το πως την επιτελούμε και την εκφράζουμε. Είναι κάτι που # περισσότερ# δεν το βιώνουμε  ως επιλογή. Αλλά είτε είναι επιλογή, είτε εκ γενετής, είτε επεξεργασία βιώματος (ή όπως και να την αντιλαμβανόμαστε για τ#ς εαυτ#ς μας) δεν είναι  λιγότερο πραγματική και οφείλει πάντα να είναι σεβαστή. Για το δικό μας βίωμα θα λέγαμε ότι είναι κυρίως μια μη-αναγώγιμη ταύτιση, μια αίσθηση τ# εαυτ#, μια επιθυμία και μια λαχτάρα που μας κάνει να είμαστε ένα, περισσότερα ή κανένα φύλο και να νιώθουμε ότι το σώμα μας σε όλη την υλικότητά του νοηματοδοτείται μέσα απ’ αυτό. Ως non–cis, binary και non–binary τρανς άτομα που συμμετέχουμε σε αυτή την πρωτοβουλία οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το κείμενο του pride, όπως και όλη η πρακτική της διοργάνωσης συνεχίζει να αναπαράγει και να ενισχύει cis-σεξιστικό λόγο. Απ’ τη μία, εγκλωβίζει όλες τις ταυτότητες των non–cis  άτομων στο δίπολο cis – trans με τη φράση  “Τα άτομα που το φύλο τους συμφωνεί με το φύλο που τους αποδόθηκε όταν γεννήθηκαν είναι cis. Τα άτομα που διαφώνησαν με αυτό είναι trans.” Απ’ την άλλη, λίγο πιο κάτω με το ασύνδετο σχήμα “…κάνουν ένα άτομο cis ή trans, non-binary, genderqueer, genderfluid, straight, gay, lesbian, bisexual, pansexual…” εγκλωβίζει την τρανς ταυτότητα στο binary διαχωρίζοντας στη ροή του λόγου τις κατηγορίες τρανς καιnon–binary. Διαγράφει έτσι την ύπαρξη των μη-δυϊκών trans ανθρώπων και συντηρεί το κανονιστικό πρίσμα και τις ιεραρχίες του cis-σεξισμού. Επίσης, το συγκεκριμένο ασύνδετο βάζοντας στην ίδια σειρά έμφυλες και σεξουαλικές εμπειρίες ενισχύει τη σύγχυση γύρω απ’ τις ταυτότητες που παραθέτει και υποβαθμίζει κι άλλο την ήδη κυρίαρχη αορατοποίηση των υποκειμένων εκτός του έμφυλου διπόλου. Στο κείμενο επιπλέον δεν υπάρχει καμιά αναφορά στ# crossdressers. Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι και αυτ# μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται ως μέλη της τρανς κοινότητας, ακόμη κι αν ταυτίζονται με το φύλο που τ# αποδόθηκε κατά τη γέννηση, γιατί το γεγονός ότι υιοθετούν μια εμφάνιση, η οποία απαγορεύεται στο συγκεκριμένο πολιτισμικό συγκείμενο που ζουν γιατί παραπέμπει σε ένα άλλο φύλο από αυτό που είναι,  πολλές φορές επισύρει συνέπειες, κυρώσεις και βία με cis-sexist περιεχόμενο. Επιπλέον, η ιστορική και πολιτική συμβολή τ# στους αγώνες για τη δημιουργία και την ενδυνάμωση τρανς κοινοτήτων ήταν σημαντικότατη και δε πρέπει να διαγράφεται!

Λέγοντας λίγα παραπάνω λόγια για τις ταυτότητες μας, oi non-binary, είμαστε υποκείμενα που μπορεί να φέρουμε δύο ή περισσότερα φύλα (bi- ή multi- gender) κανένα φύλο (agender), να είμαστε ανδρόγυνο (androgynous) ή ουδέτερο φύλο (neutral) ή να είμαστε ρευστά φύλα (genderfluid). Ακόμα μπορεί οι τρανς θηλυκότητες/αρρενοπώτητες να τοποθετούνται σε οποιοδήποτε κομμάτι του έμφυλου φάσματος ή/και πέρα από αυτό. Η έμφυλη διαφορά, άλλωστε, είναι πολλαπλή και μη προκαθορισμένη. Στη δική μας εμπειρία, οι σεξουαλικές ταυτότητες συχνά αποσταθεροποιούνται. Ετσι, πολλές φορές,  προτιμούμε ορολογία για τις σεξουαλικότητες με βάση την ταυτότητα φύλου και όχι στο δίπολο ομοιότητα/διαφορά, όπως ανδροφιλ# (androsexual), γυναικοφιλ# (gynesexual), πανσέξουαλ, σκολιοσέξουαλ (επιθυμία για άλλα μη-δυικά υποκείμενα). Μπορεί να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως τρανς ή να μη μας κάνει αυτή η ταυτότητα, αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό όλα τα μη-cis άτομα αντιμετωπίζουμε μορφές τρανσφοβίας ή καλύτερα cis-σεξισμού, γιατί το μίσος και οι διακρίσεις εναντίον οποιασδήποτε μειονοτήτας και η στήριξη του κυρίαρχου δεν είναι φόβος. Κάποιες φορές οι διακρίσεις που υφιστάμεθα οι μη-δυϊκ# είναι μεγαλύτερες απ’ αυτές που υφίστανται οι  δυικοί/ές τρανς. Στο βαθμό που δεν είμαστε άντρες και γυναίκες ή δεν είμαστε μόνο άντρες ή μόνο γυναίκες, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τ# εαυτ# μ#ς είναι άγνωστες. Ετσι, οι ταυτότητες μας μπορεί να υπόκεινται σε μεγαλύτερο κίνδυνο διαγραφής και αμφισβήτησης και να έχουμε μεγαλύτερες δυσκολίες στην κοινωνική, νομική και ιατρική μετάβαση (αν τη χρειαζόμαστε) στο/α φύλο/α που είμαστε ή σε κανένα φύλο. Για παράδειγμα το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει άλλα φύλα εκτός απ’ το αντρικό και το γυναικείο, ούτε τη δυνατότητα να μην έχεις φύλο. Επίσης, δεν υπάρχουν στη χώρα δομές υγείας με ενημερωμένο προσωπικό που μπορούν να υποστηρίξουν ιατρική μετάβαση σε κάποια ταυτότητα μη-δυϊκή. 

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις στην ένταση που αντιμετωπίζουμε cis-σεξισμό τα μη-cis άτομα. Είναι κάτι που κρίνεται συνδυαστικά και με όλους τους άλλους άξονες καταπίεσης: τη φυλή, την τάξη, την εθνότητα, την αρτιμέλεια και από διάφορους ακόμα παράγοντες, όπως το αν έχουμε ανάγκη για ιατρική μετάβαση ή όχι, το πόσο άνετα νιώθουμε με το σώμα μας και την ανατομία του, το αν “περνάμε” ως το φύλο ή τα φύλα που είμαστε και ποίο/α είναι αυτό/ά. Είναι σημαντικό να τσεκάρουμε καθημερινά το όποιο προνόμιό μας και να σεβόμαστε τα ιδιαίτερα βιώματα αποκλεισμού των άλλων. Δεν ξεχνάμε πόσο βίαια μορφή πατριαρχικής καταπίεσης είναι ο τρανσμισογυνισμός που βιώνουν οι τρανς γυναίκες, και όσα από τα υποκείμενα εκτός του διπόλου, έχουν τρανς θηλυκή ή γυναικεία εμπειρία στη ταυτότητά τους ή ανάμεσα στις ταυτότητές τους. Δεν ξεχνάμε την ιεράρχιση των αρρενωποτήτων και την καταπίεση και αποκλεισμούς που βιώνουν οι τρανς άντρες, και όσα άτομα εκτός του διπόλου φέρουν μια τρανς αρρενοπώτητα, παρόλο που γενικότερα στο πλαίσιο της πατριαρχία οι αρρενωπότητες είναι πιο προνομιούχες από τις θηλυκότητες.

Mε τ#ς μετανάστ#ς/πρόσφυγ# είμαστε μαζί;

Η ενασχόληση του Pride με τ# lgbtqia+ μετανάστ#ς/πρόσφυγ# είναι καθαρά υποκριτική και ο τρόπος ακόμα που τ# ταξινομεί, είναι προσαρμοσμένος στα κριτήρια του ευρωκεντρισμού και του ελληνικού εθνικισμού, που παρουσιάζει τη δύση και την Ελλάδα σαν οάσεις δικαιωμάτων συγκριτικά με άλλες χώρες. Την ίδια στιγμή, queerμεταναστ#/ πρόσφυγ# αφήνονται να πεθάνουν και να εξαθλιωθούν στα κέντρα κράτησης και η ίδια η οργάνωση του pride αδιαφορεί για την υπαρξή τους, παρότι αναφέρεται τυπικά σε αυτ#.  Στην ουσία είναι συννένοχη σε αυτό που υφίστανται.Στ# μεταναστ#/πρόσφυγ# φαίνεται ξεκάθαρα ο μύθος ότι οι μπάτσοι πραστατεύουν την κοινότητα. Η θέση τους στο δημόσιο χώρο είναι συνεχώς υπό αμφισβήτηση και κινδυνεύουν διαρκώς από ελέγχους, προσβολές, προσαγωγές, αμφισβήτηση των χαρτιών τους, απέλαση κλπ παρά τα σκαμπανεβάσματα της έντασης της βίας που δέχονται. Αυτές που υφίστανται τη μεγαλύτερη βία, άλλωστε, αυτού του πατριαρχικού κράτους είναι οι μετανάστριες θηλυκότητες. Βιώνουν ταυτόχρονα κινδύνους απέλασης, ρατσιστικής επίθεσης στο δρόμο, καθίστανται πιο ευάλωτες στη σεξουαλική εκμετάλλευση και βία στη ζωή και εργασία τους, πόσο μάλλον όταν δεν είναι str8 και cis.Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ούτε αυτ# που αποσιωπεί τελείως η homonationalistαφήγηση, όπως τα μετα-αποικιοκρατικά queer υποκείμενα, τα οποία βιώνουν πίεση για να προσαρμοστούν στη δυτική cis-ετεροκανονικότητα. Άνδρες απ’ τη μέση ανατολή που πιέζονται να μην πιάνονται χέρι-χέρι ή να κάνουν σεξ με άλλους άντρες χωρίς να υπάρχει στο πολιτισμικό τους πλαίσιο το ταυτοτικό δίπολο του ετεροσεξισμού ή να φορούν παραδοσιακές ενδυμασίες που θεωρούνται θηλυκές και αναγκάζονται να τις αποβάλλουν, για να συμμορφωθούν με τον εγχώριο τύπο αρρενωπότητας. Αντίστοιχα, μεταναστ#/ προσφυγ# που ανήκουν σε κάποιο μη-δυικό φύλο που υπάρχει στην παράδοση τους και δεν αναγνωρίζεται εδώ. Οι αρρενωπότητες των μεταναστών/προσφύγων, αντίστοιχα, θεωρούνται κατώτερες απ’ τις ελληνικές αρρενωπότητες, μέσα από μια ρατσιστική εμφυλοποίηση. Αναπαρίστανται ως ζωώδεις, ανορθολογικές και υπερ-σωματικοποιημένες. Ο αντεγκληματικός λόγος συχνά προσπαθεί να προβάλλει πάνω τους οικουμενικά προβλήματα της πατριαρχίας όπως την κουλτούρα του βιασμού και να τους παρουσιάζει σαν φορείς ανεξέλεγκτης βίας. Αυτό δεν  είναι παρά ένα μέσο προετοιμασίας ρατσιστικών απελάσεων και πογκρόμ απέναντί τους. Δεν μπορεί μια διαθεματική φεμινιστική και queer πολιτική να υπάρχει χωρίς να ενδιαφέρεται για την ανάδειξη αυτών των φωνών και αυτών των υποκειμένων και χωρίς μια απόλυτη εναντίωση στους αποκλεισμούς που υφίστανται.

Καμίνης: ένα ανεπιθύμητο ρατσιστόμουτρο.

Ο Καμίνης που εμφανίζεται ως σύμμαχος της κοινότητας και έρχεται να μιλήσει με την ανοχή του Pride, έχει δώσει γη και ύδωρ στις πιο σκληρές αντι-μεταναστευτικές, κρατικές πολιτικές τα τελευταία χρόνια. Στις σκούπες με τις οποίες το κράτος έκλεινε τ# μετανάστ#/προσφυγ# σε στρατόπεδα φυλάκισης. Πρόσφατα μάλιστα, έδωσε άδεια να πραγματοποιηθεί εκδήλωση της Χρυσής Αυγής. Μαζί με το άλλο κάθαρμα το Λοβέρδο,  έπαιξε κομβικό ρόλο στη δίωξη και τη συκοφαντική διαπόμπευση  τυχαίων οροθετικών γυναικών, μια κορυφαία στιγμή συνάρθρωσης των μισογυνικών, αντι-sexwork, εθνορατσιστικών, νηφαλιοκρατικών λόγων αυτής της κοινωνίας παντρεμένων με τη ρητορική προστασίας της ετεροφυλόφιλης οικογένειας. Παρά την αθώωσή τους μετά απ’ αυτό το έγκλημα και τις αστείες αποζημιώσεις που τους υποσχέθηκαν, η βλάβη και οι υλικές συνέπειες στα σώματα αυτών των γυναικών είναι ανήκεστες. Ήδη δυο γυναίκες απ’ αυτές εξοντώθηκαν, σε μια βιοπολιτική δολοφονία επί της ουσίας, όπου μετά τη διαπόμπευσή τους απ’ το κράτος και το διάχυτο σεξισμό, αφέθηκε να πεθάνει ως ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί. Μια υπόθεση που για όποι# έχει έλάχιστη συνείδηση δεν έχει κλείσει και όπου οι θύτες πρέπει ακόμα να πληρώσουν. Για όλους αυτούς τους λόγους, σε καθάρματα σαν τον Καμίνη που συμπυκνώνουν τη βία αυτού του βούρκου μόνο ροχάλες και μίσος μπορούμε να έχουμε. Βέβαια, ένα ΑthensPride που δέχτηκε το ΚΕΕΛΠΝΟ ένα χρόνο μετά τη διαπόμπευση δεν περιμένουμε να έχει την ελάχιστη συνείδηση να διώξει τον Καμίνη. Γιατί ο μόνος λόγος που το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν πατάει πλέον στο Pride, παρά τις υποκριτικές συγγνώμες και την αλλαγή διεύθυνσης, είναι ότι ξέρει ότι αρκετά φεμινιστικά, queer και αντιρατσιστά υποκείμενα με συνείδηση και μνήμη θα το διώξουν με τις κλωτσιές.

Ας δημιουργήσουμε τις δικές μας ανώμαλες, συλλογικές, εξεγερσιακές γιορτές!

Για όλα αυτά τα επίδικα δε μας ενδιαφέρει μια μεταρρύθμιση του Pride. Για μας η θεσμική του δομή είναι καταστατικά οριοθετική απέναντι σε ένα διεκδικητικό κίνημα που θέλουμε να συγκροτήσουμε. Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι να πολιτικοποιήσουμε τα βιώματά μας ως πούστηδες, νταλίκες, τρανς άντρες και γυναίκες, μη-cis, αφυλ#, ανωμαλ# hetero, τρανς εκτός του διπόλου, τσουλάρες, πανσέξουαλ,  χοντρέλες και να συναντηθούμε με άλλα άτομα που ασφυκτιούν στις νόρμες αυτής της κοινωνίας. Για να προτάξουμε την ανάγκη δράσεων, στις οποίες να συσπειρωνόμαστε και να γιορτάζουμε τ# εαυτ# μας και όχι για να είμαστε το καθρέφτισμα του ”κανονικού”, το άλλο του ομοίου. Να απολαύσουμε τον πλούτο της διαφοράς μας τόσο με το κανονικό, όσο και ανάμεσά μας, το άλλο του άλλου. Το ζήτημα είναι να διεκδικούμε διαρκή ορατότητα στο δρόμο. Να μπορούμε να οργανώνουμε δυναμικές κινητοποιήσεις για να απαντάμε συλλογικά στα πολλαπλά περιστατικά ομοφοβικής και τρανσφοβικής βίας, σεξουαλικών επιθέσεων και βιασμών. Να θέτουμε μαχητικές διεκδικήσεις, θεσμικές και μη, γύρω από ζητήματα που αλληλοδιαπλέκεται η καταπίεση γύρω απ’ το φύλο, το έθνος, την τάξη, τη σεξουαλικότητα. Να οργανώνουμε συλλογικές queer γιορτές σε όλους τους χώρους καθιστώντας τους ασφαλέστερους για τα ευάλωτα σώματά μας εκφράζοντας την πολυμορφία της κάβλας μας. Τα αυτοοργανωμένα, διαθεματικά Pride Κρήτης και Πάτρας είναι ένας σημαντικός κόμβος σε αυτό και είναι σημαντικό να γίνει και στην Αθήνα ένα ή περισσότερα τέτοια εγχειρήματα, ανεξάρτητα απ’ το mainstream.  Όμως, δε μας αρκεί η αφήγηση της μιας μέρας περηφάνειας. Θέλουμε να συνυπάρχουμε στο δρόμο συλλογικά και αυτόνομα όσες περισσότερες μέρες το χρόνο γίνεται. Να ντροπιάζουμε τη χώρα πραγματώνοντας τις έκφυλες επιθυμίες μας. Γιατί η βιωσιμότητα και το γίγνεσθαι των δικών μας μειονοτικών κοινοτήτων δεν περνάει παρά μόνο απ’ την καταστροφή του μεγάλου φαντασιακού της εθνικής καπιταλιστικής κοινότητας που φτιάχτηκε για να τις αποκλείει.