Οι αφορμές μπορούν να προκύψουν από οπουδήποτε και οτιδήποτε, οπότε καλό είναι να τις γραπώνεις σαν τις βρίσκεις. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα σε τιμήσουν επιστρέφοντας.
Η δική μου ευκαιρία παρουσιάστηκε ακούγοντας αυτό το άλμπουμ του παλιού μου αγαπημένου David Bowie. Προσπαθώντας να αναπολήσω, ακούγοντας το για το τι ήταν αυτό που με τράβηξε κοντά του τότε, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν που κυκλοφόρησε, βρέθηκα πέρα από το προφανές (την αγάπη του Bowie για το drum n' bass, την αγάπη για κάθε τι contemporary δηλαδή, ιστορία μου, αμαρτία μου για τον υποφαινόμενο) μπροστά σε μια σαφή προσπάθεια συγκερασμού των φαινομενικά αταίριαστων.
Ρυθμολογία του συγκεκριμένου χορευτικού υποείδους με πειραματισμό. Ελεύθερες κιθάρες πάνω σε λούπες ξεκούρδιστου πιάνου. Φωνητικά θραύσματα κάτω από τόνους μπασογραμμών. Και πολλά άλλα θαυμαστά.
Ο παιάνας στον Bowie να μου λείπει. Ένας ποπ μαέστρος ήταν με εξασκημένη μύτη στο να διαλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες την κατάλληλη στιγμή. Μας έδωσε μαγεία, τίποτα παραπάνω. Παρήγαγε pop όπως popular μουσική, άλλος ένας σε μια άτυπη φορντική σειρά κατασκευαστών επιτυχιών. Αυτός, όμως, το'κανε αλλιώς, πολύ καλύτερα.
Γιατί τι άλλο είναι η ποπ παρά μια δημοφιλής μουσική; Ξέρω, όλοι ακούμε τις μουσικές μας, όλοι έχουμε και δικαιούμαστε να έχουμε γνώμη για το τι εστί βερίκοκο κάθε φορά. Στην ίδια λογική κάθε ένας από εμάς έχει μια διαφορετική γνώμη για το αντικείμενο. Προσωπικά, στην αντίστοιχη ερώτηση, θα απαντούσα σε δύο σκέλη Αισθητικά και, κυρίως, με αριθμητικούς όρους.
Αισθητικά μια και υπονοώ τη διασκέδαση, ενίοτε και το χορό, σίγουρα κάτι οτιδήποτε επιφανειακό, όσο και αν πέφτω σε χοντρή αντίφαση χαρακτηρίζοντας τη λυτρωτική ενέργεια του χορού ως μια επιφανειακή πράξη. Φυσικά η αριθμητική επεξήγηση απλοποιεί την κατάσταση και συνάμα είναι η περισσότερο τίμια επεξήγηση. Ποπ θα πει κάτι δημοφιλές μεν, όχι απαραίτητα, όμως, εύκολα επεξηγίσιμο και, σίγουρα, σε καμιά περίπτωση ομοιογενές.
Ποπ είναι η Madonna και ο Michael Jackson αλλά ποπ είναι και oi Radiohead. Πουλάνε. Ποπ ήταν οι Sex Pistols, pop ήταν και οι προκάτ εθιστικές δημιουργίες από τα στούντιο της Motown. Ποπ ήταν ο Ravi Shankar με την τεράστια μουσική παράδοση πίσω του, ποπ και οι Beatles που την έκαναν πενηνταράκια στα τραγούδια τους.Ποπ το hip-hop, to r n' b, popular η fake μαυρίλα πολλών του μέταλ. Ποπ ο Διονυσίου και ο Μπιθικώτσης. Μη συνεχίσω.
Το ζήτημα είναι τι θέλεις να κάνεις, πως θέλεις να το κάνεις, με ποιο τρόπο θες να προχωρήσεις τα πράγματα μπροστά, πόσο θες να ρισκάρεις και να πειραματιστείς. Φτάνω εδώ σε μια λέξη τζιζ που θα παραμείνει ως έχει, όσο και αν οι τέχνες έχουν απομυθοποιήσει κάθε διαχωρισμό. Πειραματισμός.
Ο στριφνός, αγέλαστος,σνομπ πειραματιστής απέναντι στον γελαστό ποπ μουσικό που προσφέρει χαρούμενες στιγμές στο πόπολο. Μπούρδες Λες και ο Prince δεν πειραματιζόταν, ο Phil Spector δεν ήταν εγγύηση επιτυχίας, το trip-hop των Massive Attack δεν εγκόλπωνε όλη τη μαύρη μουσική του δρόμου, τα dancehalls και τη Τζαμάικα πουλώντας τρελά. Οπότε;
Οπότε δεν βγαίνει άκρη. Μια απόφαση είναι. Μια αλλαγή σε συγχορδίες, Το πείραγμα των ρυθμών. Μεγαλύτερη ευαισθησία στο τι συμβαίνει γύρω σου, στο παρόν σου. Μια διάθεση ρίσκου, το πείσμα να γυρίσεις την πλάτη σου σε ότι περιμένουν οι άλλοι, σε ότι ταμπελιάζεται ως και 'γω δεν ξέρω τι.
Όπως κάνει ο Bowie στο εξώφυλλο του άλμπουμ του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου