Σερφάροντας στο site της δισκογραφικής και όχι μόνο Upset the Rhythm από το Λονδίνο κάποια σημεία γίνονται αμέσως απόλυτα φανερά. Πολυχρωμία, χιούμορ και φαντασία (διάβασε τα κείμενα μέσα στο site-κείμενα που απέχουν παρασάγγας από τα στημένα δελτία τύπου), νεανικό πάθος και ενέργεια.
Είναι βιωματικά, πιστεύω, πεποίθηση πως πλέον το rock n' roll έχει ελάχιστα να πει και να δώσει στο μόνιμο target group του, το νεανικό κοινό πέρα από τις εξ ορισμού ελάχιστα επιδραστικές σε ευρύτερες μάζες ανθρώπων, υποκουλτούρες. Αυτό που κάνει την εταιρία και τις κυκλοφορίες τις τόσο ψυχαναγκαστικά απαραίτητες για το προσωπικό μου γούστο είναι (πέρα από την ίδια την υποκειμενικότητα αυτού) πως μου μοιάζει να αποτελεί την άλλη άκρη μιας γραμμής.
Μια γραμμής που ενώνει τα ύστερα, χρονικά, του post-punk των παιδιών της διπλανής πόρτας, όπως οι Young Marble Giants και οι Au-Pairs, την αισθητική και καλλιτεχνική άποψη της παλιάς Rough Trade ( τώρα που το σκέφτομαι είναι ότι κοντινότερο σε αυτή στο σήμερα) και τη διακριτική διαφορετικότητα all girls groups όπως οι Raincoats και οι Electrelane να ξιφουλκούν στον macho σεξιστικό κόσμο του ροκ.
Ίσως γενικεύοντας, ίσως μετονομάζοντας το κάρβουνο σε χρυσό, μέσα από την πραγματικότητα αλλά και την εικόνα της εταιρίας διακρίνω έναν φεμινισμό αλλά στην πράξη όπως αυτός εκφράζεται σε groups όπως οι Trash Kit. Προτιμώ, ειδικά μέσω μη λεκτικών βερμπαλισμών, τις έμφυλες αναζητήσεις-προτάσεις όπως αυτές προβάλλονται μέσα από πραγματικούς ανθρώπους και τη διάδραση τους, παρά σε θεωρητικές μπροσούρες,
Μέσω των μουσικών κυκλοφοριών της η Upset the Rhythm εγκολπώνει μανιέρες διαφορετικότητας όπως ο John Maus ο οποίος εδώ βρίσκει το χώρο να χειριστεί την electro pop του ως όπλο προσωπικής γκέυ σεξουαλικής έκφρασης. Ας μην κοροϊδεύομαστε, ακόμη και σήμερα αυτός ο χώρος για τη διαφορετική έκφραση δεν είναι δεδομένος ούτε και θέσφατο. Όταν αυτό δίνεται αποτελεί μια επιλογή (ειδικά για αυτόν που βάζει το χέρι στην τσέπη για να καταστεί αυτό εφικτό) πρέπει, έχουμε "υποχρέωση", να το καταγράφουμε με ένταση.
Πέρα από το πάντα υπαρκτό, όταν μιλάμε για ανεξαρτησία από τις πατρωνίες στην τέχνη, πολιτικό σκέλος της ελεύθερης έκφρασης, μέσα από τις πολλές κυκλοφορίες της αισθάνομαι τη βαθύτατη επιθυμία τους να αποενοχοποιήσουν το ρυθμό αλλά και την κίνηση των σωμάτων (μη γελιέσαι, στους avant garde κύκλους αυτό ισχύει) έχοντας παράλληλα ως μπούσουλα την εσωτερικότητα και τους χαμηλούς τόνους των Young Marble Giants.
Ενθουσιάζομαι με τις μικρές επαναστάσεις της καθημερινότητας και θα βρεις πολλές τέτοιες εδώ. Κιθάρες, μπάσα και ντραμς όχι πλέον βαρετά, όχι πλέον όργανα μιας ψεύτικης αντρικής δύναμης αλλά φορείς μιας περισσότερο ευαίσθητης δυναμικής. Και ξεδιάντροπα όμορφης! Ηλεκτρονικοί ήχοι και σύνθια που κοιτούν στο μέλλον ακόμα και όταν είναι αδιαπραγμάτευτα old fashioned. Πουθενά δεν θα βρεις, ούτε θα ακούσεις την ξιπασιά του προχώ και του hip στις ηχογραφήσεις της εταιρίας. Χαρά, αληθινή χαρά και μόνο, μαζί με lo-fi αισθητική η οποία αποτελεί, εκτός από το καλλιτεχνικό της κομμάτι, και μια οικονομική επιλογή που απορρέει από το ρεαλισμό του σήμερα.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως τέτοιες σπουδαίες, σε όλα τα επίπεδα, προσπάθειες είναι και γέννημα του χώρου που συμβαίνουν.Στην προκειμένη περίπτωση του Λονδίνου μιας πόλης που εδώ και δεκαετίες αλληθώριζε καλλιτεχνικά και προς τις δύο πλευρές του Ατλαντικού μετατρέποντας κάθε τι καλό-σε Ευρώπη και Αμερική-σε δικό της πλεονέκτημα. Δε γνωρίζω πως το Brexit, και αν, μπορεί να το αλλάξει αυτό, πάντως έχω δει στην πράξη τις μικρές υποκουλτούρες και, κυρίως τις ομαδοποιήσεις like minded wannabe free ανθρώπων που δημιουργεί, και πως αυτές επιλέγουν με πάθος να εκφραστούν διαφορετικά.
Γιατί, στη σούμα, μιλάμε για το θράσος, το πάθος, τη θέληση, προφανώς και την ανάγκη αν εκφραστείς διαφορετικά, να δημιουργήσεις μικρές ζώνες ουτοπίας και αυτές να λειτουργούν αυτόνομα προσπαθώντας να ενσωματώσουν όλο και περισσότερους, προτείνοντας και προκαλώντας.
Άρα και μεγαλώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου