Eternal noise

Carlos Giffoni-Eternal noise

Βρίσκομαι μέσα σ' ένα βαθύ σκοτάδι. Να σου πω την αλήθεια, δεν μπορώ, πλέον, να καταγράψω από πότε. Είμαι πολύ καιρό εδώ-πραγματικά. Αισθάνομαι σαν τον Ιωνά, όταν τον κατάπιε η μεγάλη φάλαινα. Βουβός και αυτός σε μετωπική με τις σκέψεις του. Μόνο που αυτός ήξερε πως, που και πότε συνέβη αυτό. Εγώ φοβάμαι πως με το που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος μου, βρέθηκα σε αυτό το σκοτάδι. Είναι παχύ, σε στιγμές μοιάζει αδιαπέραστο. Δεν μπορώ-και φοβάμαι να προσπαθήσω-να αγγίξω τα όρια του, δεν γνωρίζω αν έχει τέλος ή αρχή, αν βρίσκεται αποκλειστικά γύρω μου ή αν το έχουν βιώσει και άλλοι.
Μέσα στο βαθύ σκοτάδι μου νοιώθω λίγο σαν τον Γκρέγκορ Σάμσα του Κάφκα. Παραπονιέμαι πως είμαι μόνος, πως κανείς δε με θέλει, σε κανενός τα όνειρα δεν αποτελώ πόθο ή λύτρωση. Μόνο που εγώ δεν στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου. ίσως να αιωρούμαι, ίσως να παραμένω ακίνητος πάνω σε μια κρύα επιφάνεια. Τόσο κρύα όσο ο τρόμος μου μην τυχόν και απλώσω τα χέρια μου μακρυά και συνειδητοποιήσω πως μπορώ να δω το σχήμα τους, καθώς αυτά θα έχουν βγει έξω από την πυκνή σκοτεινή σκιά που με περιβάλει. Μονάχα το σκοτάδι που περιγράφει κείνος, νομίζω, φέρνει απόλυτα στην κατάσταση μου
Αλήθεια, δεν γνωρίζω αν κοιμάμαι, δεν έχω ιδέα αν ξεκουράζομαι ποτέ, ούτε καν αν το χρειάζομαι αυτό, το σώμα μου σωπαίνει σαν σε έκσταση. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως ξυπνάω όμως. Είναι εκείνες οι στιγμές, λίγα δευτερόλεπτα ίσως (να πω λεπτά; πραγματικά δεν ξέρω) που γεμίζω εικόνες. Σαν εκείνο το παλιό παιχνίδι, πατώ τα μικρά δύσχρηστα κουμπιά του μυαλού  μου και αυτές εναλλάσσονται με αστραπιαία ταχύτητα μπροστά στα απορημένα μάτια μου. Πιστεύω πως έχουν εντυπωθεί στο ασυνείδητο μου. Ναι, είμαι σίγουρος. Αυτή η ακινησία που μου έχει επιβληθεί (μα είμαι σίγουρος πως κάποιος ή κάτι άλλο με έχει τοποθετήσει σε αυτή την κατάσταση) με φέρνει πολύ κοντά του.  Μέσα στο μούδιασμα που μου προκαλεί η ασφυκτική γειτνίαση με τις  μύχιες σκέψεις μου-φοβάμαι να τις αντικρίσω μη τυχόν και ως άλλες μέδουσες με κάνουν και πετρώσω-οι εικόνες αυτές εντυπώνονται μέσα μου μια και καλή.
Όχι, όχι μη νομίσεις πως σου μιλώ για κάποια προηγούμενη ζωή ή ζωές. Στο χώρο και στο χρόνο που ονομάζω τώρα, παρόν, εδράζονται.  Σαν τους πίνακες του Rothko επιτίθενται στην κατάσταση που βιώνω, γεμίζοντας τη με ενοχλητικό διαπεραστικό φως. Άλλοτε πάλι έχουν τη μορφή ήχων. Ήχων τρομακτικών, διαπεραστικών, τόσο δυνατών και απαιτητικών που επιζητούν με θράσος την πλήρη προσοχή μου, σαν να προσπαθούν, με αυτό τον τρόπο, να διαρρήξουν την οργανική σχέση που έχω αναπτύξει με τη φυλακή μου. Οφείλω να σου πω πως συχνά το πετυχαίνουν.
Άλλες πάλι φορές, στο σκοτάδι που με περιβάλει, εμφανίζονται ως εκτυφλωτικό φως που ρίχνει τα φωτόνια του σε κάθε σπιθαμή του χώρου που με περικλείει. Εικόνες και ήχοι στροβιλίζονται γύρω μου σαν ευκίνητοι θανατηφόροι σκορπιοί έτοιμοι να χώσουν το κεντρί τους μέσα μου.
Τότε είναι που απόλυτα και  τρομακτικά φευγαλέα ανακαλύπτω πως αυτός ο χώρος έχει τα όρια και το σχήμα του μυαλού μου.

Στον Ελίας Κανέτι.