Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Kim Hiorthoy

Η αφομοίωση θέλει το χρόνο της. Πολλές φορές λειτουργεί αργά, υποδόρια, μέσα σου-τα αποτελέσματα της επωάζονται με βραδύτητα στο ασυνείδητο. Όταν αυτά είναι έτοιμα να γεννηθούν, βρίσκονται απλά ακριβώς κάτω από την επιφάνεια-σαν εκείνη τη λέξη που τη γνωρίζεις, βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας σου αλλά δεν βγαίνει η αχώνευτη-και σαν κακομαθημένα γατάκια αρνούνται να εμφανιστούν και κρύβονται κάτω από τα έπιπλα. Τότε χρειάζεται απλά ένα έναυσμα, ένας καταλύτης που θα φανερώσει όσα δεν γνώριζες, ίσως, πως υπάρχουν μέσα σου, καταλαμβάνοντας το χώρο τους, ζητώντας υπόκωφα να αναδυθούν στην επιφάνεια της πραγματικότητας σου.



Κάπως έτσι συνέβη με τα έργα του Νορβηγού εικαστικού Kim Hiorthoy (και ξέρεις πως εσύ ήσουν ο καταλύτης και σε ευχαριστώ...). Βρίσκονται παντού μέσα στο σπίτι μου, κοντά σαράντα κυκλοφορίες της Rune Grammofon και όχι μόνο, ντυμένες με τα έργα του. Δίσκοι και cd. Ανακαλώντας, έχω περάσει πολύ χρόνο ακούγοντας τις μουσικές που κρύβονται στις κυκλοφορίες της εταιρίας, πέρνοντας στα χέρια τα artworks του. Από τη μεταμοντέρνα ψυχεδέλεια των Motorpsycho ( τι φανταστική live μπάντα) στους free jazz noise punksters Original Silence, Μέσω του κομματιασμένου κολάζ ροκ των Moha! στον avant πειραματισμό των Supersilent και των Spunk και τον ηλεκτρακουστικό ρυθμικό αυτοσχεδιασμό των Phonophani μέχρι τον -take no prisoners-ελεύθερο αυτοσχεδιασμό των Scorch Trio και των Fire!. Και πόσα άλλα ακόμη.
Τα έργα του Hiorthoy στέκονται ισότιμα, ντύνουν, περιγράφουν και συνδιαλέγονται με τη μουσική. Τα artwork των κυκλοφοριών αποκτούν, έτσι, διαστάσεις αυτόνομου εικαστικού έργου ικανού να σε ακινητοποιήσει με την υφέρπουσα δυναμική του ή να χαθείς στις κινήσεις των εικόνων του. Μια σκέψη που είχα πάντα μέσα στο μυαλό μου κοιτώντας, ρουφώντας ακόμη-ακόμη κάποια, τα έργα του, ήταν η λεπτή, αόρατη,αλλά σαφέστατη γραμμή που ενώνει κάθε διαφορετική δουλειά του. Και, βέβαια, πως εδώ μιλάμε για τέχνη που αφορά τους πάντες. Η οποία επιστρέφει πίσω στα βασικά και, όπως όταν δανείζεις ένα δίσκο ή ένα cd, περνάει από χέρι σε χέρι, γίνεται αντικείμενο μελέτης ή απόρριψης από πολλούς, λειτουργεί και κρίνεται στο δύσκολο πεδίο της καθημερινότητας (μέσα στην καθημερινότητα βρίσκεται η ακρόαση μουσικής, το άγγιγμα ενός δίσκου, το ακούμπημα της βελόνας του πικάπ επάνω του) έξω από μια επίσκεψη σε ένα μουσείο ή μια έκθεση. Είναι παντελώς εκτεθειμένα στη φθορά των καθημερινών αβαριών και τις κούρασης που αυτές φέρνουν.
Τέχνη για όλους και παρά τη μικρή της κλίμακα υψηλού επιπέδου.




Μέσα από τα μουντά χρώματα του ευρωπαϊκού Βορρά, όπως αυτά αποτυπώνονται στα έργα και στις επιλογές του, ο Hiorthoy κατασκευάζει κολάζ. Προσωπικά με ενθουσιάζει, τον περιγράφω από τη θέση του φαν και δεν διαθέτω στάλα αντικειμενικότητας απέναντι του. Μέσω εικόνων και χρωμάτων, μονοχρωματικά μοτίβα και σκιές σωμάτων που μου φέρνουν στο μυαλό παραστάσεις από σημαντικές τάσεις της σύγχρονης τέχνης των 70's και 80's , παράγει ιστορίες που λειτουργούν τόσο αυτόνομα όσο και συνοδευτικά με τους ήχους διεγείροντας σε με πολλούς τρόπους. Οι αναλογίες εικαστικού και μουσικού μέρους είναι εκεί, αν θέλεις να τις ψάξεις.
Το ψυχεδελικό ροκ των Motorpsycho προκαλεί την τέχνη του να το αποτυπώσει ως χρωματικές σταγόνες σε μια θάλασσα διεσπαρμένων εικόνων. Οι κινούμενες φιγούρες πάνω σε ένα σταθερό φόντο εμπεριέχουν την πανκ οπτική των Original Silence για ένα ενεργητικό ήχο ( γι' αυτό και η κίνηση) συγκερασμού της ελεύθερης συλλογικής έκφρασης με τη free jazz. Tα rock n' roll σπαράγματα των Moha! μετουσιώνονται σε χρωματιστές αιχμές που εισέρχονται απειλητικά η μία στην άλλη θυμίζοντας μου τα έργα του νέου εικαστικού Johannes Mundinger.





Η επιθετικότητα και η ενέργεια της free jazz των Scorch Trio βρίσκει πάτημα στις έντονες γραμματοσειρές που επιτίθενται βίαια στο μινιμαλιστικό, συνήθως λευκό, φόντο των εξώφυλλων τους. Για τις περισσότερο ambient επιρροές μουσικών όπως οι Supersilent και ο Arne Nordheim οι absttact χρωματικές επιφάνειες του Hiorthoy επιλέγουν να υποταχθούν περιγράφοντας και συνοδεύοντας το μουσικό αποτέλεσμα. Έντονα χρώματα που κατακλύζουν το οπτικό σου πεδίο, πηδούν με μανία μέσα σου, απαιτούν το χώρο και το χρόνο τους περιγράφουν με ακρίβεια το noise ερωτικό αγκάλιασμα των Spunk.
Όλες του οι επιλογές αποτελούν προσωπικές εικόνες και, υποθέτω, κομμάτια της οπτικής του. Ακόμη και η b-boy hip-hop αισθητική του The Last Day, μοναδικό του σόλο άλμπουμ ως τώρα φανερώνουν τις διάσπαρτες επιρροές που δέχεται, που δεχόμαστε όλοι μας, μέσα από το όργιο των εικόνων που μας κατακλύζουν σε καθημερινή βάση. Εικόνες που διυλίζονται μέσα μας, αποκτούν τη σημασία που εμείς επιλέγουμε να τους δώσουμε και ανα-νοηματοδοτούνται κατά το δοκούν.




Καταφέρνει, έτσι, ο Νορβηγός εικαστικός, εκούσια ή ακούσια δεν δίνω δεκάρα, να λειτουργήσει ως αυτός που μεταβιβάζει και μεταδίδει τις εικόνες μέσα του σαν συναισθήματα προς εμάς, σαν ασχημάτιστες στιγμές ενός παζλ-ενός κολάζ για να επιστρέψω στην αρχική περιγραφή-που σχηματοποιούνται αργότερα-ο χρόνος που χρειάζεται πάντα- από εμάς τους ίδιους. Μέγιστο επίτευγμα.
Θυμήθηκα εκείνο το άλμπουμ των Motorpsycho με δικό του artwork. Little lucid moments λεγόταν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου