My hearts spinnin' round like a washing machine

"My hearts spinnin' round like a washing machine
 Never saw the devil lookin so damn clean"


Αποτελούν μια ολοκληρωμένη αντίθεση αυτές οι γραμμές - αλλά δεν πάει και το παλιάμπελο, προσωπικό μπλογκ είναι...Οι Sonic Youth επηρέασαν τον κόσμο μου, λειτούργησαν ως ένα όχημα προσωπικών καλλιτεχνικών αναζητήσεων στην κινούμενη άμμο του κόσμου της μουσικής, χρόνια πριν ανακαλύψουμε το γκουγκλάρισμα.

Τώρα πια, όμως, ο χρόνος που τους αφιερώνω είναι λιγοστός, κάπως μεγαλύτερος από το μηδενικό ενδιαφέρον που μου προκαλεί η απροκάλυπτα χίπστερ-ροκ πρόσφατη πορεία του Thurston Moore. Πήγα κάμποσο παρακάτω. Βασικά οι διαδρομές του μυαλού δεν γνωρίζουν γραμμικότητα, οπότε δεν θα βρεις μια ανάλογη ευθεία σε αυτό το χώρο κατά-γραφής. Μέσα στις ημερολογιακού τύπου αναφορές μου, όπως και όλων μας, κάποια μοτίβα, θέματα, επιρροές έρχονται και φεύγουν, εμφανίζονται όμως με συχνά περιοδική συχνότητα. Και μέσω των αντικειμενικών συνθηκών θυμάμαι τη δική μου καθημερινότητα χρησιμοποιώντας την εμφάνιση πραγμάτων της ζωής που την έκανα λιγότερο κανονική.

Αυτό το διπλό gatefold  ( γουστάρω βινυλιακή ορολογία...) αποτέλεσε μια πολυτέλεια για τον δεκαεφτάχρονο εαυτό μου, όταν το πρωτοπήρα στα χέρια μου. Οι φωτογραφίες του εσωφύλλου (κάτι σαν κλείσιμο του ματιού α λα my back pages του Dylan) ήταν ένα σχόλιο για μια anti-rock καθημερινότητα κανονικών ανθρώπων. Ο συνεχώς επεκτεινόμενος ήχος τους, έβρισκε το χώρο και στην πράξη: ένα διπλό άλμπουμ (όχι πως δεν το 'χαν επαναλάβει, θυμήσου τα Daydream Nation και Dirty) το οποίο μπορούσε να υπάρξει ακόμη τότε σε μια πολυεθνική που ζούσε, ακόμη, τις εποχές των χρυσών αγελάδων της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν ελεύθεροι να το πράξουν.

Πέρα από το προφανές και τόσο απαραίτητο σχόλιο για το εικοσάλεπτο κλείσιμο του άλμπουμ με το Diamond Sea, ένα ψυχεδελικό τζαμάρισμα που, όπως έδειξε και η συνέχεια, αποτελούσε την οριστική τους αποχώρηση από τις νόρμες του indie-rock ήχου ( θα επέστρεφαν αργότερα όταν, αρκετά μεγάλοι πια, υιοθετούν ξανά το look και την ποζεριά μιας rock n' roll μπάντας: μια κρίση ταυτότητας με κάποια όμορφα αποτελέσματα ) και την αρχή αναζητήσεων που τους έφεραν σε διαφορετικούς ηχητικούς πλανήτες.

Με κύρια υπεύθυνη την Kim Gordon, όπως μαθαίνουμε τουλάχιστον, το άνοιγμα τους σε μια loose, αλλά όχι χαλαρή, ρυθμολογία και σε ένα ελεύθερο ύφος αρκετά επηρεασμένοι από τα free jazz ακούσματα τους είναι φανερά στις λεπτομέρειες.  Ήμι-αυτοσχεδιαστική προσέγγιση, διαφορετικός ήχος, περιπετειώδες mentality στο παίξιμο, open tunings στις ψυχεδελικές τους κιθάρες, πολυρυθμικό παίξιμο στα ντραμς με τον Steve Shelley, όμως, να παραμένει η βάση των κομματιών και η κόλλα της ύπαρξης τους. Η έμφαση δίνεται στην άρνηση της κανονικότητας στη χρήση των ηλεκτρικών οργάνων και στην αντιμετώπιση τους ως ηχητικές πηγές. Κάθε κομμάτι των μουσικών τους οργάνων, κάθε χορδή, τάστο, βίδα, τύμπανο είναι μια ρωγμή στην καnονική ροή αυτού που ονομάζουμε μουσική με αρχή μέση και τέλος.

Ευτυχώς. Άλλωστε αυτές οι λογικές θα οδηγούσαν στην πλήρη περάτωση τους στο  A Thousand Leaves τρία χρόνια αργότερα.