Για την Υγεία και την Αυτοοργάνωση

Παρακάτω παραθέτω αποσπάσματα από την εισήγηση του Κοινωνικού Χώρου για την Υγεία (19/7/2014 στην Αθήνα) στο κατειλημμένο κτίριο του πρώην ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων.
Ολόκληρη την εισήγηση μπορείς να την βρεις εκεί.
Πήγαινε και στήριξε ηθικά, υλικά αλλά και με την παρουσία σου, την εμπιστοσύνη σου και τη συμμετοχή σου στην προσπάθεια. Δική σου και δική μας είναι.

Από το πρώτο κοινωνικό ιατρείο στον Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία και στο σημερινό γαλαξία των κοινωνικών ιατρείων: Μια διερεύνηση της δυναμικής των αντιθεσμίσεων μέσα από την τρέχουσα εμπειρία στο πεδίο της  υγείας.

Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 δημιουργήθηκε από υγειονομικούς και μη η Συνέλευση για την Υγεία. Μια οριζόντια συλλογική διεργασία, όπως και πολλές άλλες σε διάφορα πεδία, γεννήθηκε μέσα σε μια εξέγερση. Η αυτοθέσμιση δεν είναι προϊόν μιας αφηρημένης ανάλυσης, αλλά εγχείρημα απόσταξης, σταθεροποίησης και ανάπτυξης μιας κοινής ρηξιακής εμπειρίας. Η αντιδομή είναι κάτι παραπάνω από ανταγωνιστική προς τους κατεστημένους θεσμούς: εμπεριέχει ήδη μέσα στην εμπειρία του αγώνα μια πραγματικότητα συλλογικής απελευθέρωσης, αλληλεγγύης και αυτόνομης δημιουργικότητας και την εγκαθιστά στον κοινωνικό χώρο.(...)
Η κοινωνική δομή δεν αναλαμβάνει ένα έργο για την κοινωνία. Αντιθέτως, αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως πρόταση ισότιμης κινητοποίησης και αυτοοργάνωσης μέσα στο κοινωνικό έδαφος.
Κρίνουμε ότι τα κοινωνικά ιατρεία δεν θα πρέπει να έρχονται να απαντήσουν στα προβλήματα καλύπτοντας το κενό που άφησε το κράτος. Θα πρέπει να έρχονται από τη μια να επιτεθούν στο υπάρχον και από την άλλη, φτιάχνοντας τις αντιθεσμίσεις μας, να πραγματευτούμε στην πράξη το πως θα βλέπαμε την υγεία στη άλλη κοινωνία.(...)
Οι αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές συμπαρατάσσονται στο οριζόντιο κίνημα, καθώς εμπνέονται από το σύνολο των πολύμορφων αντιστάσεων της κοινωνικής βάσης, Η αυτοθέσμιση αποτελεί θέση μάχης ενάντια στον συστημικό ετεροκαθορισμό και βασίζεται στη συλλογική εξέλιξη των δυνατοτήτων άμεσης αυτονόμησης.
Έτσι, άρχισαν οι συζητήσεις για μια άλλη υγεία που θα ανατρέπει το ρόλο του ειδικού, θα σπάει το δίπολο υγείας-αρρώστιας, θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα ολιστικά και θα δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να συμμετέχει ενεργά και να έχει λόγο στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και το σώμα του. (...)
Μια συνέλευση μπορεί να έχει πολιτικές ευθύνες και ευθύνες διαχείρισης, όμως, το κύριο έργο της είναι η ύπαρξη του συλλογικού τόπου από τον οποίο αναδύονται οι ριζοσπαστικές απαντήσεις και η μεθοδική ζύμωση της κοινότητας πάνω στα γνωστικά αντικείμενα που την απασχολούν.(...)
Επιδίωξη μας είναι να δημιουργήσουμε το έδαφος εκείνο που οι ειδικευμένες γνώσεις ενός υγειονομικού θα μπορούν να συνομιλήσουν με τη γνώμη του ασθενή για το σώμα του και τη ζωή του.(...)
Το έδαφος της κοινωνικής αυτοθέσμισης βρίσκεται εκεί όπου η συλλογική αυτοοργάνωση αντιπαρατείθεται μαχητικά στην κρατική κυριαρχία. Η κατάληψη (του ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων) είναι δίκαιη πρακτική και οικονομικό εργαλείο για τη συγκρότηση αντιδομών από όλους εμάς που έχουμε στερηθεί τους διαθέσιμους πόρους. Επιπλέον, εκφράζει τη συνολική προοπτική του αυτοοργανωμένου αγώνα: τη συλλογική απαλλοτρίωση όλου του κόσμου.(...)

Για το φάσμα της αφομοίωσης

Παραθέτουμε μερικές χαρακτηριστικές προτάσεις που ακούστηκαν από εκπροσώπους κοινωνικών ιατρείων και υποδηλώνουν μια προσπάθεια συντονισμού από τα πάνω:
"Διάρκεια, σταθερότητα, ανώτερο επίπεδο οργάνωσης. Μέτωπο αντίστασης."Ενώ ακόμα εκκρεμεί ο συντονισμός σε ένα βασικό επίπεδο παρέμβασης και παραμένουν οι ριζικές αντιθέσεις γύρω από την αυτοοργάνωση. (...) "Κάποιοι άνθρωποι να αναλάβουν". Χωρίς σχόλιο.
Σε συνάντηση (κοινωνικών ιατρείων) της Αθήνας κατατέθηκαν και δύο προτάσεις κοινής συμφωνίας που επιχειρούσαν να συμβιβάσουν τους όρους του οριζόντιου αγώνα με τον αριστερό κυβερνητισμό. Η τυπική υιοθέτηση κουτσουρεμένων προτάσεων του αυτοοργανωμένου κινήματος από δομές που καταφανώς έχουν ανταγωνιστικούς προσανατολισμούς και μεθόδους, δίνει συγχωροχάρτι εσαεί στην πολιτική και οικονομική εκμετάλλευση των κοινωνικών ιατρείων, απονοηματοδοτώντας επιπλέον την έννοια της αυτοοργάνωσης. (...)
Τα περισσότερα κοινωνικά ιατρεία συγκροτήθηκαν την περίοδο της λεγόμενης οικονομικής κρίσης, έχοντας αναφορά στις δυσμενείς κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Οι δύο προτάσεις αναγνωρίζουν τον εχθρό στις μνημονιακές πολιτικές. Τα κοινωνικά ιατρεία που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως απάντηση στις πολιτικές της κρίσης θεωρούν ότι θα έχουν επιτύχει στο έργο τους όταν θα είναι περιττά και εξαγγέλουν ότι τότε θα αυτοκαταργηθούν.. Έτσι αναγνωρίζουν έμμεσα την εργαλειοποίηση της αυτοοργάνωσης μέσα στις κατεστημένες οριοθετήσεις. Ο ετεροκαθορισμός από την καταστροφή της δημόσιας περίθαλψης οδηγεί σε μια αντίφαση: Αφενός, αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας. Ο διεκδικητικός αγώνας όμως δεν μπορεί να αλλάξει άμεσα τις νέες συνθήκες στον τομέα της υγείας. Αφετέρου κατανάγκη εστίαση στην παροχή υπηρεσιών. Οι κινηματικές δομές, όμως, δεν μπορούν να καλύψουν τις διογκούμενες ανάγκες εφόσον δεν κατέχουν ακόμα τους υπαρκτούς πόρους. Τα ίδια τα κοινωνικά ιατρεία που προτάσσουν ότι " η διεκδίκηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας από το κράτος είναι το σημείο που μας ενώνει" αναγνωρίζουν αργότερα ότι λειτουργούν ως δεκανίκια των απαξιούμενων κρατικών δομών. (...) Η σαρωτική αναδιάρθρωση των κρατικών θεσμών που υπηρετεί την κερδοσκοπία του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν βάζει στο ντουλάπι το ερώτημα-ποια υγεία θέλουμε;- αλλά αντιθέτως μας τοποθετεί αντικειμενικά στο σημείο όπου γίνεται επιτακτική η ερώτηση: μπορεί πραγματικά η υγεία να είναι δημόσια εάν δεν είναι αυτοοργανωμένη;
Πολλά κοινωνικά ιατρεία χρησιμοποιούν τεχνικούς όρους για να αυτοπροσδιοριστούν. Η τεχνοκρατική αντίληψη που αναπαράγει τη σχέση ετερονομίας όπως πραγματώνεται από το θεσμικό σύστημα υγείας επικαλείται μια κοινωνική ανάγκη μαζικής παροχής υπηρεσιών υγείας. Σε αυτή την κατεύθυνση συγκρότησης, που ρητά ή έμμεσα εγκαθιστά έναν παραγωγικό ανταγωνισμό μεταξύ των κοινωνικών ιατρείων, πολλαπλασιάζονται και πολλαπλασιάζουν τους υποστηρικτές τους, τους παθητικούς δέκτες υπηρεσιών, εκείνες οι δομές που ελέγχονται από κομματικούς μηχανισμούς, από δήμους και ιατρικούς συλλόγους, διότι έχουν έτοιμη την τεχνοκρατική διοίκηση και πόρους από τα θεσμικά ταμεία. (...)