Αττίλιο

Όταν ξεκινούσε ο Αττίλιο με την τρομπέτα του, όλα τα χέρια σηκώνονταν, και όταν τελείωνε ο ήχος της τρομπέτας μία λέξη ακουγόταν. Ολυμπιακός. Στο παλιό Καραϊσκάκη. Μου φαίνεται αστείο, σαν μια ειρωνεία του χρόνου, αλλά την ίδια περίοδο, λίγους μήνες πριν από το θάνατο του Αττίλιο ένας άλλος θάνατος έβαζε τέλος στην παιδική μου ηλικία.
Και το παλιό Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός, οι νίκες και οι ήττες, τα τσιμέντα, τα τουρνικέ, τα πέταλα ήταν κομμάτι της παιδική και εφηβικής μου ηλικίας, της πατρίδας μου.

Ανεξάρτητα από ηλικίες, απόψεις, συμπεριφορές και δεν ξερωγω τι άλλο, όταν ξεκινούσε ο Αττίλιο με την τρομπέτα του όλα τα χέρια σηκώνονταν. Και η κατάληξη πάντα η ίδια.

Είκοσι δύο χρόνια πέρασαν γλυκέ μου γάβρε, θρύλε των γηπέδων.