Πήγα να δω την τελευταία ταινία του σπουδαίου Ken Loach χωρίς να έχω διαβάσει τίποτα για αυτή .Περίμενα, όπως πάντα άλλωστε, να παρακολουθήσω κάτι καλό και είδα μια σπουδαία ταινία που σε αρπάζει από το γιακά από την αρχή μέχρι το τέλος.
Μα πως το κάνει, πως το καταφέρνει αυτό ο Loach; Πραγματικά δεν ξέρω και, πιθανότατα, δεν γνωρίζω γιατί ανήκει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που μιλούν την καλλιτεχνική τους γλώσσα με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς δογματισμό.Όσοι από εμάς είμαστε έτσι και στην κανονική μας ζωή, ας σηκώσουμε το χέρι ψηλά. Εγώ, πάντως, όχι.
Έχοντας ως εκκίνηση το αγγλικό free cinema των 60's και κοινό παρονομαστή μια έντονη πολιτικοποίηση, η ματιά του Loach, σε όλες μα όλες τις ταινίες του, είναι αυτή της σημασίας στο απλό και καθημερινό. Είτε το υλικό του είναι ιστορικά γεγονότα, είτε οι καθημερινότητες των από κάτω στην Αγγλία μετά τη Θάτσερ, ο Άγγλος σκηνοθέτης κάνει το δύσκολο να φαίνεται εύκολο. Ασχολείται με τη μανία του αυτιστικού με τα απλά πράγματα και τα παρουσιάζει-ως εικόνες και, κυρίως, συναισθήματα-με τη φιλμική διάλεκτο του παρατηρητή που νοιάζεται.
Πως καταφέρνει να πετυχαίνει τόσο εντυπωσιακές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του; Ούτε και σε αυτό έχω απάντηση. Πολύ πιθανό το όραμα του (αυτό το παλιομοδίτικο της εργατικής αριστεράς στην Αγγλία) να είναι τόσο σαφές ώστε η μείξη του, την ώρα της δημιουργίας των ταινιών του, να δημιουργεί σπινθήρες και φωτιές.
Άλλη μια μικρή, οριακά βαρετή για το σινεμά του blockbuster, καθημερινή ιστορία για τη Αγγλία του σήμερα αποτελεί το I, Daniel Blake. Η επιμονή του σκηνοθέτη στα ελάχιστα φωτεινά αλλά τόσο πραγματικά μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε σκηνές ανθολογίας, όπου οι εσωτερικές εντάσεις και αγωνίες των πρωταγωνιστών του μεταφέρονται αυτούσιες σε σένα το θεατή.
Μα, πως το καταφέρνει αυτό ο Ken Loach; Δεν ξέρω και η μόνη απάντηση που έχω είναι να σε παραπέμψω στις ταινίες του και στο I, Daniel Blake.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου