Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Ο τρόμος μου μπροστά στο νόμο



Περπατώντας σε μια Αθήνα άδεια την ώρα που την επισκέπτεται ο επικεφαλής της, δήθεν, μεγαλύτερης Δημοκρατίας του πλανήτη. Συνεχώς βρίσκεται στο μυαλό μου, δεν λέει να φύγει, όχι ένας πατριώτης της πρώην μεγάλης ελπίδας για αλλαγές, αλλά ο Κάφκα. Το μαύρο του χιούμορ, συχνά ακατανόητο, αλλά τόσο δηλητηριώδες (θυμήσου εδώ ένα παλιότερο ποστ) φτάνει πάντα πρώτο στο μυαλό μου κάθε φορά που συνειδητοποιώ την ανελευθερία που βιώνω. Είμαι υπήκοος σε μια χώρα στην οποία όταν οι βασιλείς περνούν, εμείς οι πληβείοι πρέπει είτε να κλίνουμε το γόνυ με σεβασμό, είτε να αδειάζουμε τους δρόμους (με τη βία αν είναι απαραίτητο ) ώστε αυτοί να περνούν.

Μας τρομοκρατούν. Χρησιμοποιούν το φόβο και τη χυδαιότητα της τεχνολογίας ώστε στο τέλος να μεταμορφωθούμε όλοι μας στον ήρωα που τρέμει μπροστά στον άδικο νόμο. Και στο τέλος, γεμάτοι αλαζονική ειρωνεία να μας πουν, να υπονοήσουν έστω, πως ήταν απλά ο φόβος μας. Πως ο τρόμος μπροστά στο νόμο ήταν απλά ο τρόμος, πως αυτό τον φύλακα θα μπορούσαμε να τον έχουμε ποδοπατήσει, πως-τελικά-όλα βρίσκονται στα χέρια μας.

Θα 'θελα να τον ρωτήσω αυτό τον τυπάκο με το γωνιώδες πρόσωπο, αλήθεια βρίσκονται;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου