ZU : This is hardcore

"Gimmie, gimmie, gimmie
gimmie some more,
gimmie, gimmie, gimmie,
don't ask what's for"

Το θυμάσαι αυτό το τετράστιχο; Ναι, πως δεν το θυμάσαι. Η ώριμη εφηβεία μου σημαδεύτηκε από τη φωνή του Henry Rollins, από τους Black Flag, την SST  με τους Husker Du και το hardcore. Και κάμποσους ακόμη. Μην γελάς καθόλου, το hardcore ήταν πάντα μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Όσο σοβαρή είναι ο χορός, η κίνηση, η ένταση, η εκτόνωση. Το hardcore αποτελούσε και για 'μένα έναν ζωτικό χώρο απελευθέρωσης από τη δυστοπική εφηβεία των πανελληνίων και του στρατού. Όλη αυτή τη χυδαία κανονικότητα.

Καθώς έφτανα στο Αν-για να μπω μέσα μετά από καιρό-αναλογιζόμουν όλες αυτές τις μουσικές στις οποίες έκανα βουτιά εδώ και πολλά χρόνια. Αποκυρήσοντας, εν μέρει, το παρελθόν. Στα μάτια μιας προόδου, ενός προχωρήματος ίσως, μιας κάποιας ωρίμανσης. Ο ψυχισμός, όμως, είναι μια ύπουλη παγίδα, ένας απρόβλεπτος κολλητός που σου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Γιατί, πραγματικά, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με έσπρωξε να πληρώσω το εισιτήριο για να δω τους ZU. Φαν δεν με λες. Το μαυσωλείο ροκ μανιέρας και πανκ βαρεμάρας που ονομάζεται Αν δεν αποτελεί και ελκυστικό τόπο κατάληξης για τα βράδια μου. Οπότε;

Η παρουσία του μπασίστα των ZU, Massimo Pupilo, σε διάφορα contemporary σχήματα που γεφυρώνουν τα χάσματα μεταξύ free jazz, noise, πειραματισμού και hardcore ήταν μια αιτία, αλλά τα λεφτά δεν βγαίνουν απ' την τσέπη έτσι εύκολα ακόμη και από τρελούς σαν εμένα.  Αυτό που βαθιά μέσα μου έψαχνα, απαντήθηκε άμα τη εμφανίσει του Ιταλικού τρίο. Ένταση, πάθος, ενέργεια, απελευθερωτική περιδίνηση από τα έξω προς τα μέσα μας στην πιο όμορφη μοναξιά μας. Στον χώρο και τον τόπο που ο καθένας και η καθεμιά θεωρεί δικό του και δεν τον διαπραγματεύεται. Σε αυτόν της-έτσι τον φωνάζω εγώ τουλάχιστον-ελεύθερης έκφρασης. Βαρύτονο σαξόφωνο ως ένα σφυρί του Θορ στα αυτιά μας, ντραμς με την γιγαντιαίων διαστάσεων δύναμη και ενέργεια του grindcore, ηλεκτρικό μπάσο που ισορροπεί ανάμεσα στο θόρυβο και τη μεταλλική αιχμηρότητα του μπάσου του Brian Gibson των Lightning Bolt.

Τα πετάλια μπροστά τους, ένας πολύχρωμος φωτεινός κόσμος ηχητικού χάους. Όλα δουλεμένα μέσα από ώρες δουλειάς και σωματικού κάματου. Κατάφεραν να κερδίσουν το, αρχικά διερευνητικό, κοινό και να καταλήξουν μέσα σε έναν ντελίριο αγνού, πηγαίου χωρίς πολλές εξηγήσεις αυθορμητισμού. Άντε, γιατί πολλά είπα. Μία λέξη, hardcore, αυτό φτάνει. Και μη με ρωτάς για τι είναι.