Ήρθα σε επαφή με τα έργα του Alvin Lucier ( ιδιαίτερα τα σημαντικότατα Bird and Person Dining και I Am Sitting In A Room) σε μικρή ηλικία από την τρέλα μου για το βινύλιο. Ο ίδιος δεν είναι πολυγραφότατος, οι μεταγενέστερες επαφές μαζί του ήταν και είναι ελάχιστες ομολογώ. Χωρίς τον ορυμαγδό των πληροφοριών του διαδικτύου (με τις οποίες γεμίζεις "γνώσεις", έχοντας μηδαμινό χρόνο να τις αφομοιώσεις), έχοντας μόνο τα liner notes των άλμπουμ στα χέρια μου.
Οι πειραματισμοί των δύο έργων, η παντελώς διαφορετική προσέγγιση από τον πομπό (τον μουσικό δηλαδή που τους παρήγαγε ) των ήχων και τον, αρκετά ελεγχόμενο όσο και αφημένο στην τυχαιότητα του ηλεκτρονικού εξοπλισμού, τρόπο που αυτοί θα έφταναν στα αυτιά του δέκτη (τον ακροατή) με επηρέασαν σφοδρότατα. Ήταν αυτός ένας από τους πρώτους που με έβαλε σε έναν κόσμο ηχητικής νεότητας και πειραματισμού ο οποίος πολύ σύντομα (αλλά πάντα χρονικά μετά από τις δικές του ηχογραφήσεις) θα περιελάμβανε τον Steve Reich, τον John Cage, τον Xenaki , τον Tony Conrad και κάμποσα άλλα ονόματα. Βαφτίστηκα, για πρώτη φορά, σε μια λογική θεώρηση του ηχητικού περιεχομένου παντελώς έξω από κάθε είδους κουτί που οριοθετεί-εμπορικά ως αντικείμενο προς πώληση-τη μουσική. Οι ήχοι αποτελούσαν πηγές ενεργοποίησης συναισθημάτων αλλά και υποσυνείδητων λειτουργιών. Ο τρόπος που ο Lucier αντιμετώπιζε το υλικό του ήταν πρωτοποριακός, φρέσκος και ριζοσπαστικός. Συνάμα προλόγιζε, όπως και ο Reich μερικά χρόνια νωρίτερα αλλά αυτό δεν το γνώριζα τότε, τα samples και τις λουπαρισμένες ηχογράφησεις του χιπ-χοπ.
Επιστρέφοντας μερικές ώρες πίσω, ξεκίνησα τη μέρα μου, διαβάζοντας, για πρώτη φορά, το πρόγραμμα της Documenta. Η περφόρμανς του I Am Sitting In A Room μου τράβηξε την προσοχή χωρίς όμως να προσέξω πως ο ίδιος θα βρισκόταν για αυτό το λόγο στην Αθήνα. Κατά σύμπτωση ένα μήνυμα φίλου μου ανέφερε πως θα πήγαινε να τον δει και πως θα μπορούσα να δοκιμάσω και εγώ. Φτάνοντας στο Ωδείο τσέκαρα όσα υπήρχαν εκεί χωρίς να περιμένω πως θα καταφέρω να μπω (μια και η προσέλευση γινόταν αποκλειστικά με προσκλήσεις). Την ώρα που θα ξεκινούσε το λάιβ (και αφού έχω επιβεβαιώσει πως θα'ναι και ο ίδιος εκεί, σε ηλικία πια ογδόντα έξι ετών) αρκετός κόσμος συγκεντρώθηκε ζητώντας να μπει. Αν η συνέχεια σου θυμίζει κάτι δικό σου, παρελθοντικά μακρινό ή πρόσφατο, ναι, έτσι συνέβη. Σπρώξε και ξανασπρώξε, μπήκαμε στο χώρο που θα δινόταν η περφ'ορμανς. Να το γράψω ξανά: Μπήκαμε με ένα μικρό ντου μέσα σε περφόρμανς της Documenta. Αυτό για μελλοντική γνώση σε άλλα events.
O κόσμος που παρακολούθησε ήταν αρκετός, με το ποσοστό ξένων αρκετά μεγάλο. Ο ίδιος ο Lucier, σε αυτή την προχωρημένη ηλικία πια, μας κατέδειξε την πρωτοποριακή φρεσκάδα του έργου του. Έχω την εντύπωση, αν και είμαι αρκετά ξυνός σε ότι αφορά τον κόσμος που παρακολουθεί το χώρο της αβάν-γκαρντ και του πειραματισμού, πως τα χαμόγελα στο τέλος ήταν αυθεντικά. Μια σειρά συμπτώσεων και τυχαίων γεγονότων με έφεραν στο να παρακολουθήσω ζωντανά ένα έργο που δύο δεκαετίες πριν-πάλι μετά από μια σειρά γεγονότων-με καθόρισε ως ακροατή και όχι μόνο. Απλά το καταγράφω και πάω παρακάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου