Καταρχήν θα πρέπει να διευκρινίσω κάτι. Υποστηρίζω τη Μπαρτσελόνα χρόνια τώρα. Δεν την έμαθα από το Μέσσι, ούτε λόγω του Ροναλντίνιο. Θυμάμαι με νοσταλγία τη σπουδαία ομάδα του Κρόιφ και του Κούμαν, την πρωτοείδα,όταν τα ματς που βλέπαμε ήταν πολύ λιγότερα, το '86 στη θρυλική βραδιά του Ντουκαντάμ. Έχω διαβάσει την ιστορία της,τη σύνδεση της με την Καταλονία,σιχαίνομαι (και πάντα θα είναι έτσι) τη Ρεάλ. Την είδα και δια ζώσης το 2011 και θα 'χω να το λέω.
Αλλά, χωρίς απαραίτητα να φταίει η ίδια η Μπάρτσα, αυτό που βιώνω (όντας παθιασμένος με τη λαϊκή γιορτή του ποδοσφαίρου) τα τελευταία χρόνια με απωθεί για να μην πω κάτι χειρότερο.
Γενικεύοντας, το σύγχρονο ποδόσφαιρο εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια έχει μπει αποκλειστικά στη λογική του κέρδους και του θεάματος. Ένα θέαμα,όμως που δεν ορίζεται απαραίτητα από το τι συμβαίνει μέσα στις τέσσερις άσπρες γραμμές του γηπέδου.Δεν θα μιλήσω για το τι συμβαίνει στις κερκίδες γιατί αυτές έχουν εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο από την τηλεόραση,μην τυχόν και χαλάσει το πλατινέ image του ποδοσφαίρου.
Όλα τα παραπάνω έχουν, αναμενόμενα, τις συνέπειες τους και σε αυτό που βλέπουμε στο χορτάρι.Πλέον, η έκπληξη,τουλάχιστον σε πολύ υψηλό επίπεδο, εκεί που κρίνονται οι τίτλοι, αποτελεί σπάνιο πουλί. Έχεις λεφτά; Προχωράς.Δεν έχεις; Υπάρχεις μόνο για να πουλάς το καλύτερο υλικό σου σε αυτούς που έχουν.
Τα 10 χρόνια που έχουν περάσει από τον τελικό Πόρτο-Μονακό στο Champions League, το οποίο πιστεύω πως αποτελεί τον απόλυτο καθρέφτη των ποδοσφαιρικών εξελίξεων, μοιάζουν αιώνες. Τώρα πια οι μονομαχίες των οικονομικών κολοσσών της μπάλας δεν αφήνουν ούτε χαραμάδα για τους μικρότερους, έστω αυτούς που ονομάζουμε μεσαίες δυνάμεις.
Πολύ εσχάτως παρατηρείται και το νέο φαινόμενο-εδώ κολλάει ο τίτλος. Να σπρώχνονται ομάδες-και μιλάω για το υψηλότερο επίπεδο- και να αντιμετωπίζονται παίχτες ως ιερές αγελάδες που πρέπει πάντα να κερδίζουν.Δεν γίνεται ο Μέσσι να είναι τρωτός,να κάνει λάθος,να αποκλειστεί.
Και αυτό τον κάνει ή θα τον κάνει οσονούπω αντιπαθή.Πόσο μάλλον, όταν παίζει σε μια ομάδα που ούτε από μακρυά δεν ανήκει στις 4-5 καλύτερες της Ευρώπης αυτή τη στιγμή.Ναι,η αγαπημένη μου Μπάρτσα δεν είναι σε αυτό το επίπεδο."Πρέπει" όμως να φτάσει εκεί με κάθε τρόπο και όταν συναντήσει κάποιο άλλο μεγαθήριο βλέπουμε...
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο βλακωδώς μας ξενερώνουν και κάνω τις συγκρίσεις. Σκέφτομαι το θεό Μαραντόνα. Τον μεγαλύτερο.Και τι δεν μάθαμε για αυτόν.Ναρκωτικά, πονηριές στο γήπεδο,σχέσεις με μαφία τα πάντα όλα. Ε, άνθρωπος ήταν και κάτω από τεράστια πίεση.Δεν άλλαξε κάτι στην εικόνα που είχαμε γι' αυτόν.Γιατί; Γιατί ήταν μια εικόνα αληθινή που τη φτιάξαμε μόνοι μας,δε μας την επέβαλε κανείς.
Ρε Μέσσι, αν το έχεις ακούσει αυτό το τραγούδι,πες τους το ρε:
https://www.youtube.com/watch?v=pZz6lHLEJbs
Υ.Γ. 1. Προφανώς αφορμή για το παραπάνω αποτελεί η διαιτησία του Μπάρτσα-Σίτυ και ο τρόπος που αντιμετώπισε τις δύο ομάδες.Σημειωτέον αντιπαθώ τη νεόπλουτη Σίτυ...
Υ.Γ. 2. Το πρώτο γκολ αλλά και η πάσα στο Νευμάρ, αυτή που δεν έγινε γκολ τελικά,φτάνουν για να δούμε τι μπάλα ξέρει ο Μέσσι. Όχι πως δεν το γνωρίζαμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου