Ο ριζοσπαστισμός του συλλογικού αυτοσχεδιασμού

Το κείμενο του οποίου αποσπάσματα ακολουθούν, από το μουσικό και συγγραφέα David Toop, μπορεί να βρεθεί ολόκληρο εδώ: http://www.discogs.com/Various-Blocks-Of-Consciousness-And-The-Unbroken-Continuum/release/1610342

Είναι στα αγγλικά, οπότε η μετάφραση δική μου, όπως και τα όποια λάθη και σχόλια.


"Τον πρώτο καιρό, ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός (όπως λεγόταν στα 60's) θεωρούνταν και ως ένα αντίδοτο στην στατικότητα της μουσικής. Η αυτοσχεδιαστική μουσική ήταν, τότε, μια τέχνη που βασιζόταν στο μέσο της ηχογράφησης και υπήρχε μόνο μέσω αυτής. Πολλοί μουσικοί, όμως, μοιράζονταν τη γνώμη του John Cage πως οι συλλογές δίσκων (και οι μουσικές που αυτές περιέχουν) δεν είναι τέχνη.
Οι ηχογραφήσεις αυτοσχεδιαστικής μουσικής ήταν σπάνιες εκείνα τα χρόνια όπου φορητές , καλής ποιότητας, συσκευές ηχογράφησης είχαν πολύ λίγοι, μεταδόσεις στο ραδιόφωνο (μιλάμε για τις εποχές προ-ίντερνετ...) ακόμα σπανιότερες, ο χρόνος σε ένα στούντιο ήταν πολύ ακριβός και η αναπαραγωγή σε βινύλιο ακόμα ακριβότερη.
Οι μεγάλες δισκογραφικές έδειχναν από πολύ λίγο έως καθόλου ενδιαφέρον σε αυτές τις νέες μουσικές ανοίγοντας, έτσι, το δρόμο για ανεξάρτητες παραγωγές με τη συνακόλουθη ανάπτυξη μιας ανάλογης αισθητικής. Οι ηχογραφήσεις σε, πλέον, θρυλικές εταιρίες όπως η FMP, η Incus και η ICP ήταν low-budget, διεκπεραιωμένες στα γρήγορα (λόγω έλλειψης χρημάτων) και απέρριπταν τα εφέ των στούντιο, δίνοντας σημασία στην ατμόσφαιρα ,την ενέργεια, τη διάδραση των καλλιτεχνών αποσκοπώντας να πιάσουν τη μαγεία της στιγμής. Το γεγονός πως τώρα θεωρούνται ιστορικά ντοκουμέντα και αντικείμενα πόθου (για πολλούς φετιχιστές του βινυλίου όπως ο υποφαινόμενος) αντικατοπτρίζει τις οικονομικές δυσκολίες όσων τα παρήγαγαν: έβγαζαν λίγα κομμάτια γιατί είχαν λίγα λεφτά και ακόμα λιγότεροι τα αγόραζαν.
Στην εποχή τους, όμως έμοιαζαν ως επείγοντα μηνύματα από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Ο χαρακτήρας αυτού του είδους του μη προσχεδιασμένου είδους τέχνης, καθόλου τυχαία, ακολουθούσε μια εποχή όπου ο κολλεκτιβισμός και η συλλογικοποίηση, με τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές τους προεκτάσεις, λειτουργούσε στο φαντασιακό πολλών καλλιτεχνών ως μια πραγματική πιθανότητα για το άμεσο μέλλον. Ο αυτοσχεδιασμός προσέφερε μια δυναμική εναλλακτική  απέναντι στις προβληματικές της εξουσίας, του ελέγχου και της ιδιοκτησίας (μια και σε κανέναν δεν "ανήκε" η μουσική) στη σύνθεση. Η επικοινωνία, σε μουσικό αλλά και προσωπικό επίπεδο ήταν σε πολύ υψηλό ισότιμο βαθμό (όλοι ίσοι, κανένας πάνω απ'τον άλλο).
Όπως έγραψε και ο Eddie Prevost, από τους βασικούς καταλύτες του τότε, πως αυτή η λογική ήταν κοντινότερο από οποιαδήποτε άλλη στον πραγματικό σοσιαλισμό, μέσω του οποίου η πραγματική και ελεύθερη προσωπική έκφραση μετουσιωνόταν μέσα σε ένα συλλογικό περιβάλλον.
Όσο και εάν φαίνονται ασύμβατα τα παραπάνω προχωρούσαν, πολλές φορές, μαζί με ριζοσπαστικές πολιτικές φιλοσοφίες (επαναστατική αριστερά, αναρχία) όπως και πνευματικές φιλοσοφίες.(...)
Ο αυτοσχεδιασμός, όντας βαθύτατα επηρεασμένος από τη free jazz, ήταν μπολιασμένος από το αρκετά διαδεδομένο στα 60's πνεύμα του αυθορμητισμού και της ελευθεριακότητας.(...)
Η μουσική αντιμετωπιζόταν, αλλά και συλλαμβανόταν σε συνειδησιακό επίπεδο, ως ένα πιθανό και καλύτερο μοντέλο μιας άλλης κοινωνίας η οποία, βέβαια, εγκόλπωνε όλες τις συγκρούσεις, τις παρεξηγήσεις, τις αποκαλύψεις και την έκσταση που μπορεί να περιλαμβάνει κάθε κάθε ταχύτατη,ριψοκίνδυνη και χωρίς έλεγχο από τα πάνω αντί-ιεραρχική διαδικασία."