Βρισκόταν σε τοίχο

ΠΑΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΤΡΑΝΣ

ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΧΩΡΙΣ ΣΒΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΝΚΣ

SONIC YOUTH-ANDROGYNOUS MIND 

Και 'συ μιλάς για κάτι πράματα μικρά

Kobane, αγώνας για την υπεράσπιση της ελευθερίας

Το καπιταλιστικό σύστημα είχε και έχει τη δυνατότητα και τα μέσα να επιβάλλεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στις τάξεις που εκμεταλλεύεται καθώς και στο σύνολο της κοινωνίας.  Κατά την περίοδο της σύγχρονης και τρέχουσας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης υπό την ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού (κάπου από το 1970 και μετά), οι καπιταλιστές κατάφεραν να εξουδετερώσουν τον εργατικό ανταγωνισμό όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και ιδεολογικά, όπου η ήττα ήταν, θα λέγαμε, συντριπτική.

Ο Καπιταλισμός έπεισε και επέβαλλε για άλλη μια φορά την αφήγηση του για τον κόσμο. Οι απόστολοί του κήρυτταν τον λόγο του Θεού-Χρήμα σε κάθε γωνιά του πλανήτη• η ιστορία τελείωσε έλεγαν¹, το ίδιο και η εργασία²- την χρειαζόμαστε όλο και λιγότερο. Η εργατική τάξη ‘’εξαφανίστηκε’’, οι αρνήσεις των πληβείων και ο εργατικός ανταγωνισμός  μετατράπηκαν σε καρικατούρες διεκδικήσεων για τα ‘’ανθρώπινα δικαιώματα’’ ή τα ‘’δικαιώματα του πολίτη’’ κ.ο.κ.

Οι μεγάλες αφηγήσεις και τα σοσιαλιστικά οράματα για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης που προέκυψαν απ’ τα επαναστατικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, άρχισαν να φθίνουν και να χάνουν οποιαδήποτε αίγλη και νόημα στους καιρούς που η κατανάλωση και η δυνατότητα για κοινωνική ανέλιξη θέριζε συνειδήσεις.

Ο καπιταλιστικός παράδεισος, βέβαια, κράτησε πολύ λίγο και σήμερα, ύστερα από 5 χρόνια επίσημης ‘’οικονομικής κρίσης’’ η κοινωνική/ταξική ειρήνη φαντάζει η ίδια μια καρικατούρα του εαυτού της. Νέες πληβειακές αντιστάσεις αναδύθηκαν και αναδύονται σε παγκόσμιο επίπεδο και θα συνεχίσουν να εμφανίζονται εκεί που ...φαινομενικά όλα δουλεύουν ρολόι.

Ωστόσο, δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί πως εν έτει 2014, με το παγκόσμιο εργατικό κίνημα να προσπαθεί να συνέλθει απ τα διαδοχικά σοκ της ιστορικής ήττας, θα αντικρίζαμε φωτογραφίες σαν την παραπάνω να μας θυμίζουν (μέσα απ την ιστορία) αλλοτινές εποχές. Τότε που ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή και αξιοπρέπεια ήταν η καθημερινή συνήθεια και  πρακτική των εργατών όλου του κόσμου. Η αντίσταση των Κουρδισών μαχητριών στο Kobane είναι σημαντική και ήδη ιστορική από πολλές απόψεις. Κάτι παρόμοιο, ιστορικά, ίσως να είναι οι αναρχικές Mujeres Libres³(Ελεύθερες Γυναίκες) που συγκροτήθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν την εποχή της Ισπανικής Επανάστασης του 1936 όταν ο εργατικός ανταγωνισμός άγγιζε το ζενίθ του.

Σαφώς οι συνθήκες είναι παντελώς διαφορετικές από αυτές του ‘36, και λόγω της διαφορετικής ιστορικής εποχής αλλά και της απίστευτης περιπλοκότητας των ανταγωνιστικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Παρ’ όλα αυτά το γεγονός πως η αντίσταση των επαναστατριών και επαναστατών ενάντια στο ISIS, λαμβάνει χώρα σε μια πόλη της αυτόνομης περιοχής της Rojava, στο δυτικό Κουρδιστάν,  όπου έχει συντελεστεί και συντελείται μια επαναστατική διαδικασία⁴, στη σκιά της μέχρι τώρα ιστορικής αφήγησης (μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε καταφέραμε να μάθουμε το οτιδήποτε για αυτό), αποτελεί γεγονός αξίας που, ενώ είναι δύσκολο να εκτιμηθεί καθώς εξελίσσεται η πολιορκία της πόλης του Kobane⁵  (το παρόν γράφεται την ώρα που η αντίσταση μπαίνει στην 30η ημέρα), είναι δυνατόν να αντρέψει την οπτική της ήττας που κατατρώει όσους οραματίζονται μια άλλη κοινωνία αλλά και τα κυρίαρχα μοντέλα κοινωνικής ιεραρχίας (το αντάρτικο γυναικείο τμήμα YPJ-Women’s Protection Unit μετρά χιλιάδες επαναστάτριες που πήραν τα όπλα).

Κοινώς, η Arin Mirkan⁶, η επαναστάτρια του YPJ που θυσιάστηκε στην άμυνα τουKobane όταν προκειμένου να μην πέσει ζωντανή στα χέρια του ISIS ανατινάχτηκε σκοτώνοντας πολλούς τζιχαντιστές,  βροντοφωνάζοντας έτσι πως «Εχθρός μας είναι όποιος αντιτίθεται στις κατακτήσεις της επανάστασης», κατέστησε ξεκάθαρο προς κάθε ενδιαφερόμενο πως καμιά ιστορική ήττα δεν είναι μόνιμη και παντοτινή, καμιά κυριαρχία δεν θα στέκεται αιώνια πάνω απ’ τα κεφάλια των καταπιεσμένων. Τουλάχιστον, μέχρι αυτοί να το πάρουν απόφαση και να οργανωθούν προς την υπεράσπιση και τη δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας, ότι ακριβώς κάνουν οι Κούρδισες και οι Κούρδοι επαναστάτες.

Arin Mirkan

Σημειώσεις

1: Φράνσις Φουκουγιάμα, Το τέλος της Ιστορίας

2: Τζέρεμι Ρίφκιν, Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της

3: Muheres Libres: Free Women of Spain, Libcom.org

4: The new PKK: unleashing a social revolution in Kurdistan, Roarmag.com 

    The experiment of West Kurdistan (Syrian Kurdistan) has proved that people can make changes, Αnarkismo.net

5: Hope and despair grips Kurds as Kobanê continues to resist, Roarmag.com ( επίσης το παρών γράφεται την ώρα που η αντίσταση στο Kobane μπαίνει στην 30η ημέρα)

6: Arin Mirkan: Female Kurdish Soldier Overtaken By ISIS Blows Herself Up, Killing Several Jihadists

Songs for Kommeno

Αναδημοσιεύω από ένα site που θα βγει φόρα-παρτίδα σύντομα.




Γλώσσα, κουλτούρα, Γερμανία, έγραφε στα γερμανικά το πανό δίπλα στη σκηνή. Κοινώς εδώ που ήρθατε (έστω με ελεύθερη είσοδο) θα φάτε και λίγη προπαγάνδα στη μάπα.
Η συναυλία στο Γκαίτε, όπως κάθε διάδραση τέχνης-κοινού εγείρει πολλά ζητήματα αισθητικής, πολιτικής αλλά και κοινωνικής σημασίας πολύ πέρα από το εύκολο δίπολο τέχνη=διασκέδαση.
Πόσο μάλλον όταν, στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η διάδραση λαμβάνει χώρα σε ένα από τα προπύργια της γερμανικής προπαγάνδας στην Ελλάδα, το Ινστιτούτο Γκαίτε, και είναι μοστραρισμένη με το λούστρο του αντιφασισμού, ενός αντιφασισμού, βεβαίως-βεβαίως, που, κατ' επιθυμία των διοργανωτών μπορεί να ειδωθεί μόνο μέσα από το πρίσμα ενός αφελούς ουμανισμού.
Υπάρχει, εννοείται, και το μουσικό κομμάτι της υπόθεσης. Ο Gunter Sommer,από τους σημαντικότερους ευρωπαίους περκασιονίστες στο χώρο του αυτοσχεδιασμού και της τζαζ, ήρθε σε επαφή με το χωριό Κομμένο μετά από πρόσκληση να παίξει εκεί. Φτάνοντας εκεί έγινε κοινωνός των θηριωδιών των Ναζί κάποια χρόνια νωρίτερα (για αυτά μπορείς να διαβάσεις αλλού στο διαδίκτυο) και αποφάσισε να κάνει μουσική όσα αισθάνθηκε. Αυτά τα κομμάτια παρουσίασαν στο Γκαίτε στις 14/10. Μια χαρά ήταν. Ο ίδιος ο Sommer, καθοδηγούσε μια μπάντα από πολύ αξιόλογους μουσικούς-  το γιαλί-ταμπουρά του Βούλγαρη σε πήγαινε ανατολικά, το κλαρινέτο του Φλώρου Φλωρίδη σε τοποθετούσε κάπου στα βουνά της Ηπείρου-παλινδρομώντας μεταξύ ανατολής και δύσης, από το swing και το ροκ μέχρι τα ηπειρώτικα πανηγύρια και την τζαζ. Μοναδική παραφωνία (και η επιλογή της λέξης δεν είναι τυχαία...) η συμμετοχή της Σαββίνας Γιαννάτου, η οποία με τους μη-λεκτικούς λαρυγγισμούς της απλά βρισκόταν εκεί, μη σου πω με ενοχλούσε κιόλας. Κρίμα γιατί είναι συμπαθέστατη και αξιόλογη.
Περάσαμε όμορφα; Ναι, αμέ. Κατά τ' αλλα; Τι 'χες Γιάννη, τι'χα πάντα. Αποστείρωση (λέγε με Γκαίτε), ουμανισμός (όλοι αδέρφια είμαστε) και προπαγάνδα.
Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους μουσικούς για αυτό, οι καταστάσεις δεν είναι ποτέ μαύρο-άσπρο.
Αλλά στο τέλος φοβήθηκα πως θα φωνάξουμε ζήτω η συναδέλφωση των-αταξικών-λαών τραγουδώντας το Deutchland über alles.

ο κουλτουριάρης

L όπως Learner

Όταν συμβαίνει η, κατά Feyerabend, αλλαγή παραδείγματος κοίτα να είσαι έτοιμος.Τουλάχιστον κάντο, συνειδητά ή ασυνείδητα.


Είναι παράξενο να μιλώ για μια ταινία που βγήκε δύο χρόνια πριν.
Παράξενη είναι η ίδια η ταινία, οπότε πάω με τα νερά της. Ψάχνοντας για το L, βρήκα από διθυράμβους μέχρι θάψιμο. Fair enough, μεταξύ των δύο άκρων κινήθηκα και εγώ. Όταν τη πρωτοείδα μου είχε αφήσει την πικρή εντύπωση μιας χρυσής μετριότητας, είχα, ακόμα-ακόμα, δυσκολευτεί να πιάσω την, εμφανέστατη είναι η αλήθεια, αλληγορία της. Μετά κατάλαβα.
Όλος ο κόσμος του πρωταγωνιστή είναι το αυτοκίνητο του. Εκεί ζει, εργάζεται, τρώει, σκέφτεται, δεν ξέρω εάν ελπίζει. Τακτοποιημένα, συμβατικά και προγραμματισμένα. Τα μάτια του μοιάζουν άδεια.Από τι; Όπως το πάρει κανείς.
Χρησιμοποιώ αυτή την ταινία γιατί η αλληγορία της με αγγίζει σε βαθύτατα προσωπικό επίπεδο. Στην ουσία δεν επιθυμώ να μιλήσω, απαραίτητα, γι'αυτήν. Όταν ο πρωταγωνιστής, φανταστικός ο Σερβετάλης με μινιμάλ εκφραστικά μέσα, συνειδητοποιεί, μέσα από γεγονότα πρώτα εξωτερικά αλλά και εσωτερικά- ότι η αλλαγή επίκειται και είναι αναπόφευκτη δεν διστάζει.
Γαμώτο, δεν μ' αρέσουν οι παραπάνω σειρές, βαριέμαι και να τις σβήσω. Εντάξει, γάμησε το, δεν μου βγαίνει. Συνεχίζω όπως-όπως. Η μετάβαση από τον κόσμο του αυτοκινήτου στον κόσμο της μηχανής είναι επίπονη. Ο ίδιος καίει το σώμα του (εδώ το σωματικά επίπονο) στην εξάτμιση της μηχανής για πολλή ώρα, σε μια πράξη μύησης. Ας μυηθούμε και εμείς στη προσπάθεια να αλλάξουμε, μας λέει.Θα πονέσει, μας λέει.
Άντε όλα λιανά τα έκανα. Ψυχρά πλάνα,χωρίς χρονικές αναφορές την ώρα που αυτός καίει το πόδι του στην εξάτμιση της μηχανής. Μήπως καίει και όσα δεν του αρέσουν πάνω του; Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα.
Ψάχνοντας φωτό για ν' ανεβάσω εδώ, έπεσα στην εικονιζόμενη.Μια εικόνα χίλιες λέξεις,δεν έχω τόσες, είναι λιγότερες: "Τρέξε σαν τον άνεμο, όπως είσαι, με τα αίματα στο πρόσωπο σου,μη σταματάς πουθενά, μέχρι την άκρη του κόσμου, την άκρη του μυαλού σου. Μάθαινε, πόνα, σκέψου και μη φοβάσαι, προχώρα".

Γροθιές στους τοίχους

μόνος εναντίον ποιων;

Τη θυμάμαι πάντα αυτή τη σκηνή. Πως να την ξεχάσω άλλωστε; Για την αγαπημένη μου ταινία μιλάω.Ο Ντε Νίρο, ως Τζέηκ Λα Μόττα, βρίσκεται για πρώτη φορά στο κελί μιας φυλακής. Ο αμαρτωλός που κρίθηκε από τον μεγαλύτερο αμαρτωλό όλων, την εξουσία. Το ξέρει, όμως, φταίει, η σκοτεινή του πλευρά νίκησε τη φωτεινή ( ο φακός παίζει συνέχεια με το αχνό φως που μπαίνει απ' ένα μικρό παράθυρο) ο πρωταγωνιστής κινείται συνέχεια μεταξύ σκιάς και φωτός ακόμα και στο μικρό κελί.
Μήπως αυτό το μικρό κελί είναι το μυαλό μας; Μήπως η κοινωνία και ο τρόπος που επιλέγουμε να την αντιμετώπισουμε;  Όταν κάνεις μια ταινία για τη φυλακή,θα εστιάσεις στα άτομα, στα πρόσωπα και στα μάτια. Θα κοιτάξεις μέσα τους γιατί έξω δεν μπορείς, όπως δεν μπορούν και αυτά, μια και κάποια στιγμή όσοι εξουσιάζουν αποφάσισαν πως για ένα σωρό διαφορετικές αιτίες, η "ποινή" πρέπει να είναι η στέρηση του πολυτιμότερου αγαθού μετά την ίδια τη ζωή, της ελευθερίας.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, David Mackenzie, μας είχε ήδη δείξει από το σπουδαίο (και αγαπημένο μου) Young Adam πως ξέρει να μιλήσει για τους λιγότερο γκλα-μουράτους με οικονομία και λιτότητα. Το κάνει και εδώ. Δεν θα μιλήσω για τις ερμηνείες ονομαστικά, αυτές είναι θαυμάσιες.Τόσο που με κάνουν να αναρωτιέμαι εάν ο επαγγελματισμός είναι, εν τέλει, πάντα κάτι κακό.
Σε κάποιες στιγμές, ίσως, μου έλειψε λίγο παραπάνω νεύρο από το φακό. Λεπτομέρειες μια και σε κρατάει καρφωμένο στη θέση σου.Μια από τις μεγάλες νίκες της ταινίας, όμως, είναι η ίδια η φυλακή. Πως χωρίς ποτέ να δηλώνει κάτι ξεκάθαρα, χωρίς μεγαλοστομίες (πόσες τέτοιες δεν έχουμε δει σε αντίστοιχες ταινίες;) κάθε πλάνο συντείνει προς μια κατεύθυνση: η καθημερινή διαστρέβλωση της ηθικής και του καλού μέσα στη φυλακή, μέσα στην ίδια την κοινωνία τελικά. Εκτός εάν νομίζεις πως η φυλακή διαφέρει από την κοινωνία...
Το τέλος της με συγκλόνισε. Όταν το τουρνικέ της εισόδου γυρίσει, εσύ μπορείς να εξαφανιστείς πίσω του, ξανά μέσα στη φυλακή σου, μπορεί και να στρίψεις μαζί του προς τα έξω. Πολλοί θέλουν να σε βάλουν μέσα, εσύ πολέμα να μείνεις έξω. Πολέμα με 'σένα και αυτούς.

Go down, old Hannah

"After freedom, he had what they call chain-gang slaves. He paid them out of jail to work for him. They watched us with guns all the time. If you didn't work in a hurry, they would whup you with a strap that had five-six holes in it."

Στο Τέξας, κάποιες από τις μεγάλες φυλακές για έγχρωμους βρίσκονταν σε εκτάσεις στις οποίες κάποτε δούλευαν σκλάβοι. Τα τραγούδια των σκλάβων πρώτα πέρασαν σε "ελεύθερους" μισθωτές γης και μετά στους κρατούμενους-πάντα μαύροι. Οι μεγάλες φυλακές λειτουργούσαν στη λογική της παραγωγής για το κράτος και όχι ως σωφρονιστήρια για όσους είχαν "παραβατική" συμπεριφορά.

Οι κρατούμενοι δούλευαν από την ανατολή του Ήλιου μέχρι τη δύση, συχνά τους εξανάγκαζαν να γυρνούν στους κοιτώνες τους τρέχοντας. Η τιμωρία όταν κάποιος δεν πλησίαζε σε "απόδοση" τον πιο παραγωγικό κρατούμενο ήταν μαστίγωμα επί τόπου.

Ήταν τρομαχτικό να ακούς το "Go down, old Hannah" το οποίο πρωτοτραγουδήθηκε, ίσως, πριν το 1900 και είχε την ίδια σημασία, τουλάχιστον, με τη δεκαετία του 1930. Old Hannah  είναι ο Ήλιος. Ο  γεμάτος αγωνία  κρατούμενος προτιμά ο κόσμος να φτάσει στο τέλος του παρά να δει ξανά τον Ήλιο να ανατέλλει και να προσθέτει νέα μαρτύρια στο σώμα και το μυαλό του.

Leadbelly "Go down, old hannah" (version 1): https://www.youtube.com/watch?v=-c4syHEtdjY

Leadbelly "Go down, old hannah" (version 2): https://www.youtube.com/watch?v=R386EQFlvik

Jackie o Motherfucker "Go down, old hannah": https://www.youtube.com/watch?v=w43lG14XjPo

Για την Υγεία και την Αυτοοργάνωση

Παρακάτω παραθέτω αποσπάσματα από την εισήγηση του Κοινωνικού Χώρου για την Υγεία (19/7/2014 στην Αθήνα) στο κατειλημμένο κτίριο του πρώην ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων.
Ολόκληρη την εισήγηση μπορείς να την βρεις εκεί.
Πήγαινε και στήριξε ηθικά, υλικά αλλά και με την παρουσία σου, την εμπιστοσύνη σου και τη συμμετοχή σου στην προσπάθεια. Δική σου και δική μας είναι.

Από το πρώτο κοινωνικό ιατρείο στον Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία και στο σημερινό γαλαξία των κοινωνικών ιατρείων: Μια διερεύνηση της δυναμικής των αντιθεσμίσεων μέσα από την τρέχουσα εμπειρία στο πεδίο της  υγείας.

Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 δημιουργήθηκε από υγειονομικούς και μη η Συνέλευση για την Υγεία. Μια οριζόντια συλλογική διεργασία, όπως και πολλές άλλες σε διάφορα πεδία, γεννήθηκε μέσα σε μια εξέγερση. Η αυτοθέσμιση δεν είναι προϊόν μιας αφηρημένης ανάλυσης, αλλά εγχείρημα απόσταξης, σταθεροποίησης και ανάπτυξης μιας κοινής ρηξιακής εμπειρίας. Η αντιδομή είναι κάτι παραπάνω από ανταγωνιστική προς τους κατεστημένους θεσμούς: εμπεριέχει ήδη μέσα στην εμπειρία του αγώνα μια πραγματικότητα συλλογικής απελευθέρωσης, αλληλεγγύης και αυτόνομης δημιουργικότητας και την εγκαθιστά στον κοινωνικό χώρο.(...)
Η κοινωνική δομή δεν αναλαμβάνει ένα έργο για την κοινωνία. Αντιθέτως, αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως πρόταση ισότιμης κινητοποίησης και αυτοοργάνωσης μέσα στο κοινωνικό έδαφος.
Κρίνουμε ότι τα κοινωνικά ιατρεία δεν θα πρέπει να έρχονται να απαντήσουν στα προβλήματα καλύπτοντας το κενό που άφησε το κράτος. Θα πρέπει να έρχονται από τη μια να επιτεθούν στο υπάρχον και από την άλλη, φτιάχνοντας τις αντιθεσμίσεις μας, να πραγματευτούμε στην πράξη το πως θα βλέπαμε την υγεία στη άλλη κοινωνία.(...)
Οι αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές συμπαρατάσσονται στο οριζόντιο κίνημα, καθώς εμπνέονται από το σύνολο των πολύμορφων αντιστάσεων της κοινωνικής βάσης, Η αυτοθέσμιση αποτελεί θέση μάχης ενάντια στον συστημικό ετεροκαθορισμό και βασίζεται στη συλλογική εξέλιξη των δυνατοτήτων άμεσης αυτονόμησης.
Έτσι, άρχισαν οι συζητήσεις για μια άλλη υγεία που θα ανατρέπει το ρόλο του ειδικού, θα σπάει το δίπολο υγείας-αρρώστιας, θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα ολιστικά και θα δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να συμμετέχει ενεργά και να έχει λόγο στις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή και το σώμα του. (...)
Μια συνέλευση μπορεί να έχει πολιτικές ευθύνες και ευθύνες διαχείρισης, όμως, το κύριο έργο της είναι η ύπαρξη του συλλογικού τόπου από τον οποίο αναδύονται οι ριζοσπαστικές απαντήσεις και η μεθοδική ζύμωση της κοινότητας πάνω στα γνωστικά αντικείμενα που την απασχολούν.(...)
Επιδίωξη μας είναι να δημιουργήσουμε το έδαφος εκείνο που οι ειδικευμένες γνώσεις ενός υγειονομικού θα μπορούν να συνομιλήσουν με τη γνώμη του ασθενή για το σώμα του και τη ζωή του.(...)
Το έδαφος της κοινωνικής αυτοθέσμισης βρίσκεται εκεί όπου η συλλογική αυτοοργάνωση αντιπαρατείθεται μαχητικά στην κρατική κυριαρχία. Η κατάληψη (του ΠΙΚΠΑ Πετραλώνων) είναι δίκαιη πρακτική και οικονομικό εργαλείο για τη συγκρότηση αντιδομών από όλους εμάς που έχουμε στερηθεί τους διαθέσιμους πόρους. Επιπλέον, εκφράζει τη συνολική προοπτική του αυτοοργανωμένου αγώνα: τη συλλογική απαλλοτρίωση όλου του κόσμου.(...)

Για το φάσμα της αφομοίωσης

Παραθέτουμε μερικές χαρακτηριστικές προτάσεις που ακούστηκαν από εκπροσώπους κοινωνικών ιατρείων και υποδηλώνουν μια προσπάθεια συντονισμού από τα πάνω:
"Διάρκεια, σταθερότητα, ανώτερο επίπεδο οργάνωσης. Μέτωπο αντίστασης."Ενώ ακόμα εκκρεμεί ο συντονισμός σε ένα βασικό επίπεδο παρέμβασης και παραμένουν οι ριζικές αντιθέσεις γύρω από την αυτοοργάνωση. (...) "Κάποιοι άνθρωποι να αναλάβουν". Χωρίς σχόλιο.
Σε συνάντηση (κοινωνικών ιατρείων) της Αθήνας κατατέθηκαν και δύο προτάσεις κοινής συμφωνίας που επιχειρούσαν να συμβιβάσουν τους όρους του οριζόντιου αγώνα με τον αριστερό κυβερνητισμό. Η τυπική υιοθέτηση κουτσουρεμένων προτάσεων του αυτοοργανωμένου κινήματος από δομές που καταφανώς έχουν ανταγωνιστικούς προσανατολισμούς και μεθόδους, δίνει συγχωροχάρτι εσαεί στην πολιτική και οικονομική εκμετάλλευση των κοινωνικών ιατρείων, απονοηματοδοτώντας επιπλέον την έννοια της αυτοοργάνωσης. (...)
Τα περισσότερα κοινωνικά ιατρεία συγκροτήθηκαν την περίοδο της λεγόμενης οικονομικής κρίσης, έχοντας αναφορά στις δυσμενείς κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Οι δύο προτάσεις αναγνωρίζουν τον εχθρό στις μνημονιακές πολιτικές. Τα κοινωνικά ιατρεία που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως απάντηση στις πολιτικές της κρίσης θεωρούν ότι θα έχουν επιτύχει στο έργο τους όταν θα είναι περιττά και εξαγγέλουν ότι τότε θα αυτοκαταργηθούν.. Έτσι αναγνωρίζουν έμμεσα την εργαλειοποίηση της αυτοοργάνωσης μέσα στις κατεστημένες οριοθετήσεις. Ο ετεροκαθορισμός από την καταστροφή της δημόσιας περίθαλψης οδηγεί σε μια αντίφαση: Αφενός, αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας. Ο διεκδικητικός αγώνας όμως δεν μπορεί να αλλάξει άμεσα τις νέες συνθήκες στον τομέα της υγείας. Αφετέρου κατανάγκη εστίαση στην παροχή υπηρεσιών. Οι κινηματικές δομές, όμως, δεν μπορούν να καλύψουν τις διογκούμενες ανάγκες εφόσον δεν κατέχουν ακόμα τους υπαρκτούς πόρους. Τα ίδια τα κοινωνικά ιατρεία που προτάσσουν ότι " η διεκδίκηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας από το κράτος είναι το σημείο που μας ενώνει" αναγνωρίζουν αργότερα ότι λειτουργούν ως δεκανίκια των απαξιούμενων κρατικών δομών. (...) Η σαρωτική αναδιάρθρωση των κρατικών θεσμών που υπηρετεί την κερδοσκοπία του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν βάζει στο ντουλάπι το ερώτημα-ποια υγεία θέλουμε;- αλλά αντιθέτως μας τοποθετεί αντικειμενικά στο σημείο όπου γίνεται επιτακτική η ερώτηση: μπορεί πραγματικά η υγεία να είναι δημόσια εάν δεν είναι αυτοοργανωμένη;
Πολλά κοινωνικά ιατρεία χρησιμοποιούν τεχνικούς όρους για να αυτοπροσδιοριστούν. Η τεχνοκρατική αντίληψη που αναπαράγει τη σχέση ετερονομίας όπως πραγματώνεται από το θεσμικό σύστημα υγείας επικαλείται μια κοινωνική ανάγκη μαζικής παροχής υπηρεσιών υγείας. Σε αυτή την κατεύθυνση συγκρότησης, που ρητά ή έμμεσα εγκαθιστά έναν παραγωγικό ανταγωνισμό μεταξύ των κοινωνικών ιατρείων, πολλαπλασιάζονται και πολλαπλασιάζουν τους υποστηρικτές τους, τους παθητικούς δέκτες υπηρεσιών, εκείνες οι δομές που ελέγχονται από κομματικούς μηχανισμούς, από δήμους και ιατρικούς συλλόγους, διότι έχουν έτοιμη την τεχνοκρατική διοίκηση και πόρους από τα θεσμικά ταμεία. (...)

I ain't gonna work on Magie's farm no more

I ain't gonna work on Maggie's farm no more
No, I aint gonna work on Maggie's farm no more
Well, I wake up in the morning
Fold my hands and pray for rain
I got a head full of ideas
That are drivin' me insane
It's a shame the way she makes me scrub the floor
I ain't gonna work on Maggie's farm no more.

I ain't gonna work for Maggie's brother no more
No, I aint gonna work for Maggie's brother no more
Well, he hands you a nickel
He hands you a dime
He asks you with a grin
If you're havin' a good time
Then he fines you every time you slam the door
I ain't gonna work for Maggie's brother more.

I ain't gonna work for Maggie's pa no more
No, I aint gonna work for Maggie's pa no more
Well, he puts his cigar
Out in your face just for kicks
His bedroom window 
It is made out of bricks
The National Guard stands around his door
Ah, I ain't gonna work for Maggie's pa no more.

I ain't gonna work for Maggie's ma no more
No, I ain't gonna work for Maggie's ma no more
Well, when she talks to all the servants
About man and God and law
Everybody says
She's the brains behind pa
She's sixty-eight, but she says she's twenty-four
I ain't gonna work for Maggie's ma no more.

I ain't gonna work on Maggie's farm no more
I aint gonna work on Maggie's farm no more
Well, I try my best
To be just like I am
But everybody wants you
To be just like them
They say sing while you slave and I just get bored
I ain't gonna work on Maggie's farm no more.


https://www.youtube.com/watch?v=Ti9t6EvI7UU