Ανδρείκελα (μακρυά τους και με το νέο έτος)

"'Ένας μισόγυμνος μεθυσμένος, ούρλιαζε έξω στην πλατεία: ήταν ένα θέαμα που έκανε τους θαμώνες του εστιατορίου, που ήταν ντυμένοι και σχεδόν ξεμέθυστοι, να κρυφογελούν μεταξύ τους. Μερικοί, μάλιστα, άρχισαν να μιλούν από τραπέζι σε τραπέζι και να απευθύνονται και σ'αυτό τον ίδιο. Ο Κόισνιγκ χαμήλωσε το βλέμμα. Να κάτι που τους ενώνει! σκέφτηκε, καθώς ένοιωθε και εκείνος ενωμένος μαζί τους. Ήταν σαν αυτοί οι άνθρωποι να τον δέχονταν πάλι, αφού είχαν εξασθενήσει οι βαριές υποψίες που προκαλούσε η παρουσία του, χαρίζοντας του έτσι μια τελευταία ψευδαίσθηση συντροφικότητας, πριν από την αναπόφευκτη απομόνωση που ήδη τον απειλούσε. Από την άλλη, η αθωότητα της κόρης του, που ενώ οι άλλοι χασκογελούσαν ήταν απλώς τρομοκρατημένη απ' τις τσιρίδες, τον έκανε να χαίρεται, για πρώτη φορά. που ήτανε μόνοι οι δυο τους"

Πέτερ Χάντκε 'Η ώρα της αληθινής αίσθησης"

Slint: το τέλος του μοντέρνου. Σκόρπιες σκέψεις για το rock n' roll

Τα πράγματα στο rock n' roll είναι απλά, πάντα ήταν. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω εικόνα γι αυτό το ποστ. Ένα εξώφυλλο, αυτό ενός άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ένα τέταρτο του αιώνα πριν και αποτελεί την αφορμή για να γράφω. Μια εικόνα του και χιλιάδες, πάρα πολλά τέλος πάντων, μικρά ταξίδια του νου και της ψυχής απαντούν στα γιατί αυτής της απλοϊκής επιλογής.
Μα το 'χαν πει και οι Stones κάποτε, είναι μόνο rock n' roll, αλλά μας αρέσει, έτσι; Τουλάχιστον μας άρεσε.
Το 1991, έτος κυκλοφορίας του Spiderland, ήταν η χρονιά που κινηματογραφήθηκε το θρυλικό ντοκυμαντέρ The year punk broke. Με επίκεντρο τους Sonic Youth οι εικόνες του ήταν γεμάτες με τους ήχους της εποχής, τους ήχους του grunge, της τελευταίας ροκ υποκουλτούρας που τόλμησε να αναδυθεί, να ειρωνευτεί και να αμφισβητήσει. Βέβαια φευ, το σώμα του ροκ ήταν ήδη ημιθανές, οπότε οι χαρές και τα πανηγύρια άλλης μιας νεανικής έκρηξης δεν κράτησαν για πολύ.
Εκείνη την εποχή οι Slint, εικοσάρηδες και οι ίδιοι, σίγουρα δεν συμμερίζονταν (τουλάχιστον επί του πρακτέου, στο τι παρήγαγε ο δικός τους πνευματικός κάματος δηλαδή) τον ορυμαγδό που συνέβαινε γύρω τους. Και ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το "γύρω τους"; Ζούσαν και κινούνταν στο Λούιβιλ του Κεντάκι, πολύ μακρυά από τις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις του ροκ, ακόμα πιο μακρυά από το σεισμικό του επίκεντρο τότε, την πολιτεία της Washington. Μία από τις πολλές μικρές πολιτείες της αντιπαράθεσης κανονικότητας απέναντι στη νεολαιίστικη διαφορετικότητα ήταν και το Λουίβιλ. Έχοντας μια hardcore punk σκηνή ικανή να συντηρήσει την αναγκαιότητα της έκφρασης ως στάσης ζωής, εγκόλπωνε πολλούς και πολλές. Πριν και μετά τα είκοσι τους χρόνια.
Οι τετράδα των Slint είχε όλα τα χαρακτηριστικά των συνομήλικων της σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας των γενναίων. Αρκεί να ακούσεις το Spiderland. Hardcore ξεσπάσματα διαδέχονται no-wave διακριτικούς κιθαριστικούς πειραματισμούς. Είπε κανείς για post-rock; Και, όμως, προφανώς μην έχοντας ακούσει Savage Republic, Labradford ή ακόμη και Tortoise της ίδιας εποχής, πολλοί σπεύδουν ακόμη και σήμερα να τους ταμπελιάσουν έτσι. Απλά άσχετοι.
Ή ανίκανοι να συλλάβουν, χωμένοι πίσω από τη δική τους αναγκαιότητα να βάζουν σε κουτάκια, την ήδη κατεκτημένη ωριμότητα των τεσσάρων. Μια ήδη υπαρκτή ωριμότητα-μαζί με αυτό που ονομάζουμε χημεία, διάδραση ή όπως αλλιώς-που δεν τους επέτρεψε ποτέ στο μέλλον, εκτός ίσως του David Pajo με τους συμμετοχή στους πολύ σημαντικούς Tortoise, να επαναλάβουν οτιδήποτε συμβαίνει στις δύο πλευρές του Spiderland.
'Οντας σώκαιροι (που λένε και στην Κρήτη) με τους άλλους εικονοκλάστες του rock n' roll εκείνων των χρόνων, τους Breeders, δημιουργούν κάτι δικό τους, ένα ιδίωμα για το οποίο η περιγραφή φτάνει μέχρι ένα σημείο-όπως σε όλα τα μεγάλα έργα τέχνης. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει ο μυστικισμός της αίσθησης και οι ανείπωτοι συμβολισμοί όσων βιώνουμε σωματικά και δεν περιγράφονται λεκτικά.
Μίλησα πιο πάνω για hardcore ξεσπάσματα-ανάμεσα σε πειραματικές μελωδίες θα πρόσθετα τώρα. Αν αυτό που περιγράφω-και δικαίως ίσως-σου θυμίζει Mogwai ή Godspeed (άρα και post-rock) να σου θυμίσω πως η μουσική των Slint, σε αντίθεση και ειδικά με των πρώτων, όχι απλά δεν κακογέρασε αλλά ακούγεται πιο φρέσκια από ποτέ. Το Spiderland είναι ένα έργο από το χθες για το σήμερα που θα κυκλοφορήσει στο μέλλον. Ακατανόητο; ίσως. Το ίδιο ακατανόητες μου είναι και οι διαδρομές που τους οδήγησαν εκεί. Και ζηλεύω, ζηλεύω πολύ. Στους ίδιους χρόνους των τραγουδιών τους καταφέρνουν να έχουν ρυθμό και παράλληλα να νομίζεις πως δεν έχουν. Αντιμετωπίζουν το υλικό τους με μια avant-garde προσέγγιση και συνάμα ακούγονται ως η μπάντα της διπλανής πόρτας. Έχουν "κανονικά" τραγούδια την ίδια ώρα που σου δημιουργούν την εντύπωση, ακούγοντας τα, πως πρόκειται για πειραματικές συνθέσεις. Δεν παίρνουν σοβαρά τους εαυτούς τους και ταυτόχρονα μοιάζουν έτοιμοι να γκρεμοτσακιστούν από την ίδια την εκφραστική ποιότητα των προσπαθειών τους να μιλήσουν για τα καθημερινά τους. Με λίγα λόγια: παίζουν rock n' roll. Kαι αυτό δεν υπάρχει πλέον, έκανε τον κύκλο του και μας χαιρέτησε.
Τις τελευταίες μέρες που το άκουγα ξανά, μου 'ρχόταν συνέχεια στο νου, το τελευταίο άλμπουμ του σπουδαίου, συντοπίτη τους από τους drone πειραματιστές της αμερικάνικης παράδοσης Pelt, Jack Rose. To είχε τιτλοφορήσει ο αθεόφοβος είρων I do play rock n' roll.
Έτσι είναι. Η' "παίζεις' ή δεν παίζεις. Μέση λύση δεν υπάρχει πλέον.

Ανοιχτά σύνορα, ζωντανοί άνθρωποι

Καλές γιορτές....

Aς φυλάξουμε τα σωσίβια, ίσως μας χρειαστούν.

Αγία (σιχαμένη) οικογένεια

Small-scale reflections on a great house

Sometimes I think that nothing 
that ever comes into this house 
goes out. Things that come in everyday 
to lose themselves among other things 
lost long ago among
other things lost long ago; 

lame wandering cows from nowhere 
have been known to be tethered, 
given a name, encouraged


to get pregnant in the broad daylight 
of the street under the elders' 
supervision, the girls hiding 

behind windows with holes in them. 

Unread library books 
usually mature in two weeks 
and begin to lay a row 

of little eggs in the ledgers 
for fines, as silverfish
in the old man's office room 

breed dynasties among long legal words 
in the succulence 
of Victorian parchment.

Neighbours' dishes brought up 
with the greasy sweets they made 
all night the day before yesterday 

for the wedding anniversary of a god, 

never leave the house they enter, 
like the servants, the phonographs, 
the epilepsies in the blood, 
sons-in-law who quite forget 
their mothers, but stay to check 
accounts or teach arithmetic to nieces, 

or the women who come as wives 
from houses open on one side 
to rising suns, on another 

to the setting, accustomed 
to wait and to yield to monsoons 
in the mountains' calendar 

beating through the hanging banana leaves 
And also anything that goes out 
will come back, processed and often
with long bills attached, 

like the hooped bales of cotton 
shipped off to invisible Manchesters 
and brought back milled and folded 

for a price, cloth for our days' 
middle-class loins, and muslin 
for our richer nights. Letters mailed 

have a way of finding their way back 
with many re-directions to wrong 
addresses and red ink-marks 

earned in Tiruvalla and Sialkot. 
And ideas behave like rumours, 
once casually mentioned somewhere 
they come back to the door as prodigies 

born to prodigal fathers, with eyes 
that vaguely look like our own, 
like what Uncle said the other day: 

that every Plotinus we read 
is what some Alexander looted 
between the malarial rivers.

A beggar once came with a violin 
to croak out a prostitute song 
that our voiceless cook sang 
all the time in our backyard. 

Nothing stays out: daughters 
get married to short-lived idiots; 
sons who run away come back 


in grand children who recite Sanskrit
to approving old men, or bring 
betel nuts for visiting uncles 

who keep them gaping with 
anecdotes of unseen fathers, 
or to bring Ganges water
in a copper pot 
for the last of the dying 
ancestors' rattle in the throat. 

And though many times from everywhere, 
recently only twice: 
once in nineteen-forty-three 
from as far as the Sahara, 

half -gnawed by desert foxes, 
and lately from somewhere
in the north, a nephew with stripes 

on his shoulder was called 
an incident on the border 
and was brought back in plane 

and train and military truck 
even before the telegrams reached, 
on a perfectly good 

Chatty afternoon. 

A.K. Ramanujan 

Coltrane

Δεν ξέω τι να γράψω για 'σένα, αλλά θα επανέλθω-κάποια στιγμή. Ήσουν και είσαι τόσο σημαντικός που ενώ θέλω να γράψω έναν ποταμό λέξεων, ασυνάρτητα φληναφήματα που θα μοιάζουν να παρασιτούν δίπλα στη μουσική σου, προτιμώ, τουλάχιστον τώρα, να ακούω.
Τώρα στα τελειώματα άλλης μιας χρονιάς, η μουσική σου που δεν την αγγίζουν έννοιες όπως χρόνος, μοντέρνο ή παλιό, αυθεντικό ή ψεύτικο.
Ήταν μόνο λίγες φτωχές λέξεις για να βγουν κάποια από τα χρωστούμενα κύριε John...

John Coltrane-Live at the Village Vanguars again!

"Poet"

i remember the whisper from when i was a kid.
"you are different" & i always retorted
"everyone's is the same!" angry everytime a hippie
said "plastic people" angry everytime a white
said "darkie" sick of all the names bourgeois,
& commie, chick & the voice insisting "look,
they know yr different" & it was right but for
years i shuffled, trying to go their direction
at their speed but they always knew i was more different
than i knew they were more alike.

Alta Gerrey  από τη συλλογή της "I am not a practicing angel"

μας αγαπάμε. τα φρονήματα μας είναι φιλελεύθερα

ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ


μια εθνικοσοσιαλιστική, υψηλά
                              εκπληρωμένη οικογενειακή ζωή.
αυτές οι παιδικές ζωγραφιές είναι όντος τόσο
                ανυπόκριτες. ο ήλιος πάνω δεξιά, σωστά,
ένας μαύρος προβολέας.
μας αγαπάμε.τα φρονήματα μας είναι φιλελεύθερα..

Daniel Falb (από ένα παλιότερο Τεφλόν)

Motion, sound, action

Synchronicity, not synchronisation.
Motion, not film.
Sound, not soundtrack.
Action, not concert.

Alan Licht, από τις σημειώσεις του Un Pranzo Favoloso των Text of Light.

O Mingus για τον Charlie Parker

(...) "I studied Bird's creative vein with the same passion and understanding with which i'd studied the scores of my favourite classical composers, because i found a purity in his music that until then i had found only in classical music. Bird was the cause of my realization that jazz improvisation, as well as jazz composition, is the equal of classical music if the performer is a creative person. Bird brought melodic development to a new point in jazz, as far as Bartok or Schoenberg or Hindemith  had taken it in the classics. But he also brought to music a primitive, mystic, supra-mind communication that i 'd only heard in the late Beethoven quartets and, even more, in Stravinsky. Looking backward, i realised that this kind of communication has been there in other jazz creators' improvisation, for instance Rex Stewart's trumpet. Bartok and most other composers knew about life up to death and wrote music as though it and they only existed here. But Bird had an un-afraid sureness of self and to the relation of self to life, and death, and creation. His music exists here and beyond-as though he had been playing before he got here." (...)


Από τα liner notes του album Mingus Dynasty

Με τους φανατικούς, πάντα

Αντιγράφω από το πρόβο. Χωρίς εικόνα, σιγά.

Τώρα που θα μας ξεκουφάνουν οι σειρήνες της αντίδρασης και του φασισμού με τα ουρλιαχτά τους. Τώρα που οι πρόσφυγες, που τρέχουν να ξεφύγουν από τον τρόμο του πολέμου, θα κατηγορηθούν πως τον φέρνουν στην Ευρώπη. Τώρα που τα σύνορα, ίσως, κλείνουν αντί να ανοίγουν. Τώρα που κάθε αντίδραση απέναντι στην παγκόσμια καπιταλιστική μηχανή εξισώνεται με το ζηλωτή που σκοτώνει στο σωρό, σκορπώντας μίσος και άγνοια, γκαρίζοντας υπέρ του θεού του.

Τώρα θα υπερασπιστώ τους “φανατικούς” αυτού του κόσμου. Και δεν θα πω πράγματα κενοφανή, σπουδαία ή καινούρια.

Φανατικοί ήταν όσοι πολέμησαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Φανατικές όσες αντιπαρατέθηκαν με την ανδρική πατριαρχία. Φανατικοί όσοι μίλησαν ή θα μιλούν για το περιβάλλον και τα διακαιώματα κάθε ζωής σε αυτό τον πλανήτη. Φανατικοί όσοι πίστεψαν στον κομμουνισμό, σε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας, στην ίδια χώρα, που ο πρόεδρος της απειλεί πως θα χτυπήσει χωρίς έλεος (τι μου θυμίζει αυτό;), της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.

Φανατικοί όσοι διεκδικούν το δικαίωμα για μια ανθρώπινη ζωή στις τσιμεντουπόλεις. Όσοι είναι αλληλέγγυοι σε αυτούς που πεινούν και διψούν. Φανατικοί και στις κερκίδες, να υποστηρίζουν χωρίς όφελος μια φανέλα, ένα σύμβολο, μια ιστορία. Φανατικοί όσοι αντιδρούν στη βία, στην οργανωμένη βία της εξουσίας. Φανατικοί όσοι δεν μένουν απαθείς στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη λεηλασία της φύσης. Φανατικοί όσοι συνεχίζουν να είναι απέναντι στο φαρισαϊσμό κρατών, εξουσιών και οργανωμένων θρησκειών που πολεμούν για την κυριαρχία τους.

Ναι, με φανατισμό θα υποστηρίζω όλους αυτούς τους φανατικούς. Καταλαβαινόμαστε, πιστεύω.

Θεόφιλε

Ήταν η πρώτη, χρονικά, "επανάσταση"μου στον ένα χρόνο που ήμουν φαντάρος Θεόφιλε. Στο νησί σου.
Μας είχαν πάει που λες στο μουσείο με τους πίνακες σου, λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης, αν θυμάμαι καλά. Ήταν η εβδομάδα προσαρμογής για ένα σωρό ψάρακες, σαν εμένα, και ήθελαν να δείξουν το καλό πρόσωπο του Ε.Σ. Θεόφιλε, ξέρεις πριν μας ξαμολύσουν σε  αγγαρείες και ατελείωτες ώρες σκοπιάς.
Ενώ όλοι οι φαντάροι είχαν ρίξει 2-3 ματιές και είχαν βγει σούμπιτοι έξω για κανά τσιγάρο με τα κινητά στα χέρια, το γνωστό φανταρίστικο τρομπάρισμα ρε συ, εγώ και άλλος ένας είχαμε μείνει μέσα και βλέπαμε τους πίνακες σου έναν προς έναν. Μη μας ξεφύγει τίποτα. Δεν πα' να περίμεναν οι λοχαγοί απ' έξω, βρίζοντας "'άντε ρε μαλάκες, τελειώνετε". Ήθελαν να σχολάσουν νωρίτερα
Με βοήθησες, Θεόφιλε, και τους έσπασα τα νεύρα τότε, το προσπάθησα, βέβαια, πολλές φορές και στη συνέχεια.
Ως τότε, κάτι ήξερα για τα έργα σου, αλλά μόνο σε φωτογραφίες, να σου πω την αλήθεια. Με συγκινούσε και με συγκινεί η "αφελής" (σε πολλά εισαγωγικά, μη με παρεξηγείς Θεόφιλε) λαϊκότητα σου, ο τρόπος να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής (ξέρω, Θεόφιλε, κλισέ) και αυτή να είναι το πινέλο σου.
Μ'  άρεσε ασυνείδητα που τα θέματα σου ήταν απλά και καθημερινά, τα βλέμματα των ανδρών και των γυναικών στους πίνακες σου ήταν καθαρά, αδιαχώριστα ανθρώπινα. Με ενθουσίαζαν και συνεχίζουν να το κάνουν οι επεξηγήσεις σου, σαν τη μάνα που απαντά στα γιατί του μικρού παιδιού της.
Γνώρισες και εσύ από μικρός, Θεόφιλε, το διαχωρισμό, το ρατσισμό και την εκμετάλλευση. Ίσως, τότε, δεν ξέρω, τα έλεγαν κάπως αλλιώς, Τα ίδια ήταν όμως. Το νησί σου, σε άλλο κράτος όταν γεννήθηκες, σε άλλο όταν πέθανες. Μα ούτε και 'συ γνώριζες ποτέ σύνορα, έτσι Θεόφιλε;
Σε φαντάζομαι σήμερα στο νησί σου, να κυκλοφορείς όπως τότε με το κασελάκι σου και να ζωγραφίζεις όσα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου. Για τις μορφές που έρχονται από τη θάλασσα.
Είμαι σίγουρος, και επέτρεψε μου να βάλω λόγια στο στόμα σου, Θεόφιλε, συγνώμη στο πινέλο σου ήθελα να πω, πως θα εξηγούσες αυτές σου τις εικόνες κάπως έτσι: "Λυσσομανούσα η θάλασσα εξέβραζον μυριάδες ανθρώπους εις την ξηράν. Κατάκοποι τοιούτοι ανέμενον εις κομμάτι άρτου, ελάχιστον νερόν και μίαν θερμήν κουβέρταν από τας συνανθρώπους τους"

Και δόθηκε στον καθένα τους στολή λευκή

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος "Το άνοιγμα της πέμπτης σφραγίδας της Αποκάλυψης"

...Και όταν άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων που είχαν σφαγεί για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία που είχαν δώσει, και έκραξαν με δυνατή φωνή, λέγοντας: "Ως πότε, Κύριε, εσύ ο άγιος και αληθινός, δεν θα κρίνεις και δεν θα ξεπληρώσεις το αίμα μας πάνω σ' αυτούς που κατοικούν τη γη;"...
Και δόθηκε στον καθένα τους στολή λευκή. (Αποκάλυψη, ς' 9-11)


Οι άγιοι αυτού του κόσμου επιθυμούν την καταστροφή του. Κανένας "θεός" δεν θα την προκαλέσει όμως.

Οι Breeders είναι η εφηβική μου ψυχή που κρύβεται

Περνώντας τα χρόνια, το πάθος μου για τους Pixies (σαν τώρα θυμάμαι να τους ακούω κλαίγοντας έξω από το το σιχαμένο Terravibe: ως τσαμπατζής είχα φάει πόρτα) καταλάγιασε. Είχα αντέξει, τότε το '04, την πρώτη τους επανένωση για τα φράγκα, ήμουν και μικρότερος, πολύ λιγότερο κυνικός.
Τα υπόλοιπα δεν τα άντεξα.

Κακά τα ψέμματα οι Breeders ήταν και είναι κατά κύριο λόγο η Kim Deal. Αδικημένη η ίδια, όπως και το υποτίθεται δεύτερο μετά τη ριζοσπαστική τετράδα από τη Βοστώνη, γκρουπ της. Και, όμως, στα πρώτα χρόνια των '90's ανανέωσαν το rock n' roll με πολλά παθιασμένα ερωτικά φιλιά και γέλια που τα ονόμασαν Pod και Last Splash.

Και κάπου εκεί σίγησαν. Μεγάλωσαν. Ένα άλμπουμ το 2002, το καταπληκτικό Title Tk, και άλλο ένα το 2008, η αφορμή για να γράφω τώρα, το Mountain Battles. Δύο, ναι, μόνο δύο καταθέσεις σε πάνω από είκοσι χρόνια. Έτσι πάει.

Σαν τις αναμνήσεις, αυτές τις παλιές που επανέρχονται για λίγο (μυρωδιές, γέλια, μουσικές, μαλακισμένες ιστορίες, άνθρωποι και ζώα) και ενώ ήταν και είναι χαρούμενες σε κάνουν να δακρύζεις. Εφηβικοί έρωτες, συναισθήματα δευτερολέπτων, λανθασμένες εντυπώσεις της νεότητας.

Το Mountain Battles είναι γεμάτο από όλα, μα όλα ρε γαμώτο, αυτά. Έχει τη διεστραμμένη αθωότητα των μουσικών που διάλεγε ο Ληντς στις ταινίες του. Θα μπορούσε να τραγουδά η Julie Cruise σε αυτό.Ευτυχώς έχουμε την Kim. Ροκάκια, γκαραζάκια, μελαγχολία, απλοί ρυθμοί, μπάσο, ντραμς  και κιθάρες. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για ένα ταξίδι στο χωροχρόνο της εφηβείας μου μέσω του τώρα της νοσταλγίας μου. Τίποτα παραπάνω.

Night of Joy

Set the controls for the heart of the Sun

Emeralds "Solar Bridge"

Φυσικά και δεν έχω τίποτα εναντίον της ηλεκτρονικής μουσικής. Ίσα-ίσα. Από τη δεκαετία του '80 και μετά, όταν τα μηχανήματα έγιναν προσιτά σε πολύ κόσμο, έβαλε και αυτή το χεράκι στην εκ-δημοκρατικοποίηση της τέχνης, σε μια τέχνη για όλους. Απλά, πολλές φορές, ενοχλούμαι με τη λογική του "πατώ μερικά κουμπιά" ή και πλήκτρα και βγαίνουν διάφοροι ήχοι.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ έφτασε με καθυστέρηση σε 'μένα. Μάλλον γιατί το τοποθέτησα ακριβώς στην παραπάνω κατηγορία. Λάθος μου. Εφτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ήρθε η ώρα να μπει εκεί που του αξίζει. Σε πλήρη αντίθεση με την παραπάνω λογική εδώ έχουμε πλάνο, κόπο και πάθος. Και όλα αυτά μόνο σε 26' διάρκειας. Δεν χρειάζεται και παραπάνω πολύ συχνά.
Κανένα κουμπί δεν πατιέται ώστε το μηχάνημα να κάνει μόνο του τη δουλειά. Αντίθετα έχουμε κιθάρες, delays, εφέ, πλήκτρα και ένα σωρό άλλα ακατανόητα σε μένα τον ά-τεχνο κολπάκια.

Οι ήχοι χτίζονται στρώμα-στρώμα, μια κοπιαστική προσπάθεια. Εντελώς αντιφατικά οι ήχοι δεν μοιάζουν ηλεκτρικοί, έχουν αυτή την αμεσότητα του γήινου. Και όμως. Κάθε επιφάνεια δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη, κάτι σαν τα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας που όσο ανεβαίνεις προς τα επάνω, σε οδηγούν όλο και μακρύτερα από την επιφάνεια, προς το διάστημα, ίσως τον Ήλιο.

Το Solar Bridge, είναι ένα ταξίδι, το λέει και ο τίτλος του άλλωστε, μια γέφυρα προς τον Ήλιο. Ούτε ambient, ούτε noise, ούτε drone, μα όλα αυτά μαζί. Σαν ένας πίνακας του Rothko σε ρουφάει μέσα του (και έχει σημασία αυτό, δεν σε εκτοξεύει) και κάνεις μαζί του το ταξίδι όντας ένα και το αυτό, μέρος του όλου.

Φαντάζομαι τους τρεις Emeralds σαν μια ενότητα, να κρατούν τα πηδάλια κατευθείαν για τον πυρήνα του Ήλιου.

Magic

The Quaking Mess

Οι χθεσινοί μας συναγωνιστές έγιναν άντρες

...Η συνειδητοποίηση ότι "όταν νικήθηκε το Κίνημα, οι σύντροφοι ξαναγίνανε αφέντες. Οι χθεσινοί μας συναγωνιστές έγιναν άντρες" ήταν τραγική. Οι γυναίκες εκφράζουν πολλά παρόμοια παράπονα για τους συντρόφους τους στο κόμμα: "Είχε μια άλλη νοοτροπία, αυτή των πρωτόγονων κομμουνιστών για τους οποίους η χαρά ήταν κάπως αμαρτία. Δεν τόλμησε να μου πει τη λέξη αγάπη, τη λέξη σ' αγαπώ. Μια φορά είπε Μαρία μου, είπε ένα μου και τον ρώτησα τι είπε και μου είπε ότι δεν είπε τίποτα."...

Τασούλα Βερβενιώτη "Οι γυναίκες της Αριστεράς μπροστά στο δίλημμα: Πολιτική ή οικογένεια"

O Εμπειρίκος για το dada και το Σουρεαλισμό

...Αποτελούν μια φρενιασμένη προσπάθεια όχι μόνο λυτρωμού από ζυγούς και κανόνες ακαδημιών, μα και ένθερμη εκδήλωση πόθου πλήρους ζωής και άρνηση υποταγής σε οποιοδήποτε είδος θανάτου. Και τα δύο κινήματα ξεχειλίζουν και πάνε πέρα από τα όρια από τα οποία περιορίζονται οι πνευματικές ανακατώσεις...

In Brooklyn after dark

In Brooklyn after dark,

the helicopters are the birds,

they fly, high above the city,

to sing and screech their private worlds.

Religious Knives "In Brooklyn after dark"

Commercial entertainment

The world of Commercial Entertainment increasingly wants us to get our entertainment from commercials, to see no distinction between creativity and fashion, excitement and publicity, music-making and pop stardom, ten bucks and fifty.
Golf players and CEO's are described as "rock stars". A band refusing to do lip-sync videos or to give their song to a car ad is now the anomaly...

Jem Cohen, ανεξάρτητος κινηματογραφιστής, ανάμεσα στα άλλα έχει γυρίσει το The Instrument (για τους Fugazi) και το Building a Broken Mousetrap (για τους The Ex)

Σκέψεις για το σινεμά

Από το γνωστό site 

Αποχαιρετισμός

Χρειάζονται λένε εννιά μήνες για να βγούμε απ' τη γητειά ενός νεκρού. Για να μπορέσουμε να τον θυμόμαστε και να τον φέρνουμε στις κουβέντες μας χωρίς να τον περιμένουμε και χωρίς να μας πληγώνει όπως τον πρώτο καιρό. Όχι πως πριν τους εννιά μήνες δεν έχει αρχίσει ήδη, αυτόκλητα και αυτονόητα, η διεργασία της απομάκρυνσης, ή μάλλον της συμφιλίωσης... Ούτε, άλλωστε, πως μετά τους εννιά θεραπεύονται αίφνης όλα και δεν μας ξαφνιάζει άλλο, δεν μας πονάει αυτή η οριστική απουσία του. Αλλά να, εκεί γύρω στους εννιά μήνες γίνεται κάτι-μια ένωση, ίσως, δίχως σπινθήρες-και παίρνουν πάλι όλα το δρόμο τους, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Έτσι λένε.

Ζυράννα Ζατέλη "Και με το φως του λύκου επανέρχονται"

Και για τους τετράποδους νεκρούς μου, όμως, σίγουρα.

Blues for Eric Dolphy

Τον θυμήθηκα.


We thought to hear you.(to listen 
to the news, that day,made us cry
real tears, trembling. what to do
we thought, now he's gone.

(that the simple act fo dying
could move us so.even
the thoguht of it, too much for us
to get to.) a song, we thought, to

make you. (was that enough, with you
so far away, where we'd thought, from
where to were, to hope to get to.) to sing
our song, for you. music for dead ears.

John Sinclair

Out to Lunch!: https://www.youtube.com/watch?v=cklbhkm1HrE

The Happy House

Που να βρίσκεται;

https://www.youtube.com/watch?v=amR6-neQBPE

This is the happy house, we're happy here in the happy house
Oh, it's such fun, fun, fun
We've come to play in the happy house
And waste a day in the happy house, it never rains, never rains

We've come to scream in the happy house
We're in a dream in the happy house
We're all quite sane, sane, sane
This is the happy house-we're happy here

There's room for you if you say "I do"
But don't say no or you'll have to go
We've done no wrong with our blinkers on
It's safe and calm if you sing along, sing along, sing along

This is the happy house, we're happy here in the happy house
To forget ourselves and pretend all's well
There is no hell

I'm looking through your window
I'm looking through your window

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Το ξαναθυμήθηκα.
Εφημερίδα Άμυνα, Μάης 1920.
Σταύρος Κουχτσόγλους.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ενόησα πλέον ότι όλοι – Μοναρχικοί, Συνταγματικοί, Δημοκράται, Σοσιαλισταί κλπ – είνε ψεύτες, και ότι όλοι αυτοί, θέλοντες να εργασθούν, προσφέρονται προθύμως να με υπηρετήσουν δήθεν, πράγματι δε να απολαύσουν αυτοί εκ των στερήσεών μου και να ζήσουν ευτυχείς αυτοί καθ’ όλην των την ζωήν εις βάρος μου, αναγκάζοντες εμένα να εργάζομαι διά να διατάσσουν αυτοί και να καρπούνται αυτοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δεν θέλω πλέον να εκλέγω με τα χέρια μου τους τυράννους μου, επικυρώνων ούτω κάθε τετραετίαν δια της εφευρέσεώς των – της ψήφου – το επαχθές αυτό κοινωνικόν Συμβόλαιον, το οποίον με συγκρατεί μέσα στην απόγνωσιν, στον μαρασμόν και στον θάνατον.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δεν θέλω πλέον να τρέχω κάθε 4ετίαν, σα σκύλος να εκλέξω δια της κάλπης, εγώ ο ίδιος τους τυράννους που θα λάβουν ενεργόν μέρος εις την λειτουργίαν του συστήματος αυτού, δια να κατασυντρίψουν τους αδυνάτους εάν ζητήσουν λίγο ψωμί στην πείνα τους, πληρώνων, εγώ, αυτούς διά το αποτρόπαιόν των έργον με χρήμα, με προνόμοια, με τιμάς.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι έπαυσα να περιμένω πλέον την σωτηρίαν μου από το θαύμα της ψήφου μου. Πέρασε η εποχή των θαυμάτων, των μάγων, των αγίων, των πνευματιστών, της ψήφου. Σπάζω το κομβολόγιον αυτό των θαυμάτων και αναλαμβάνω την πρωτοβουλίαν μου, οργανούμενος οικονομικώς και μακράν από την πολιτικήν σαπίλαν των επιτηδείων, ως ενοήσας πλέον ότι η χειραφέτησίς μου θα συντελεσθή τότε μόνον και θα επιδοθώ ο ίδιος πλέον – δια της οργανώσεώς μου – εις την αποκατάστασιν της θέσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον του αισχρού τούτου εμπορίου όπου, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλούν τα χέρια τους, την ικανότητά τους, τας γνώσεις των, τα κρέατά τους, τας θυγατέρας των, τους υιούς των, τας οικογενείας των, τας φιλίας των, και να τους εκμεταλλεύωνται οι τραπεζίται, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι μεσίται, η θρησκεία, η γραφειοκρατία, το κράτος, και να εκμεταλλεύεται ο ιατρός τον άρρωστο, ο παπάς τον πεθαμμένο και να τρέχουν όλοι σα στραβοί στον κατήφορο του εξευτελισμού των, προσέχοντες μόνον στο χρήμα, στην φιλοδοξία και στην απόλαυσι του κτηνώδους των εγωισμού.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον αυτού του αγοράζοντος και πωλούντος την χαμοζωήν του, συρφετού που απαρτίζει την σημαρινήν Κοινωνίαν, και την αναδημιουργίαν μιάς νέας και ελευθέρας κοινωνίας δια των οργανώσεών μου, εντός των οποίων και μόνον το άτομον θα εύρη πλήρη την ελευθερία και την αξιοπρέπειάν του.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι εκατάλαβα πλέον ότι αυτοί που παίρνουν μια ετικέττα Ελευθεροφρόνων, Φιλελευθέρων, Σοσιαλιστών κλπ. και κολλούν σαν ψείρες απάνου στην ψώρα μου με την υπόσχεσιν ότι θα την θεραπεύσουν, δεν κάμνουν τίποτε άλλο παρά να αυξάνουν την φαγούρα της, ανοίγοντες βαθύτερα τις πληγές της, να με κρατούν σε μια ελεεινοτάτη κατάστασι από την οποίαν δεν θα απαλλαχθώ παρά μόνον την ημέραν που θα τις πετάξω για πάντα από πάνω μου και θα περιορισθώ προς θαραπείαν μου εις το σανατόριον της οργανώσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι είδα πλέον ότι δι’ αυτού του μέσου διέρχομαι όλην μου την ζωήν στον πισινό του βωδιού μου οργώνοντας την γη, με ένα τίτλο Κυριάρχου, ενώ αυτοί που με παρουσιάζονται ως Εθνικόφρονες, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλισταί κλπ. Δια να με υπηρετήσουν δήθεν, απολαμβάνουν όλας τας φυσικάς καλλονάς, ακούουν μουσική αυτοί, την στιγμήν που εγώ ακούω... του βωδιού μου, λούζονται με μυρωδικά αυτοί, την στιγμήν που καθαρίζω εγώ κοπριές, κραιπαλούν αυτοί, την στιγμήν που εγώ μισοπεθαμμένος, βρέχω το ξεροκόμματό μου για να το φάγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ξύπνησα πλέον απ’ τον λήθαργον στον οποίον μ’ εβύθισαν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι και είδα ότι η φύσις επροίκισε και εμένα όπως κι’ αυτούς με μυαλό για να το αναπτύξω όσο μπορώΧ με μάτια δια να βλέπω ό,τι ωραίο μ’ αρέσειΧ με αυτιά δια να ακούω όσους ήχους με ευχαριστούνΧ με όσφρησιν δια να μυρίζω ό,τι ευωδιά προτιμώΧ με γεύσι δια να δοκιμάζω ό,τι ουσία με γουστάρειΧ με δόντια, στόμαχον δια να μασσώ και να στέλνω στον στόμαχόν μου όσην ανάγκην έχει τροφήςΧ με πόδια δια να τα διευθύνω και να περπατώ όσο θέλω και με χέρια δια να εργάζωμαι σύμφωνα με την ανάγκην που θα μου παρουσιάζεται προς ικανοποίησιν των ανωτέρω ορέξεών μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι όλα αυτά τα όργανα με τα οποία με επροίκισε η φύσις, δια του μέσου αυτού της ψήφου, μου τα καθυπέταξαν οι κατεργαρέοι, και καμμιά κίνησις πλέον δεν μου μένει ελευθέρα. Όλαι μου οι ανάγκαι των ματιών μου, του μυαλού μου, των αυτιών μου, της μύτης μου, των δοντιών μου, του στομάχου μου, των ποδιών μου και των χεριών μου, εξαρτώνται από το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Εθνικοφρόνων, των Φιλελευθέρων, των Σοσιαλιστών και λοιπών βαγαπόντηδων, οι οποίοι προσφέρονται ως υπηρέται δήθεν εμού του Κυριάρχου και με κοροϊδεύουν.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι είνε επάναγκες πλέον να βάλω διά των οργανώσεών μου κάθε κατεργάρη στη θέσι του καταργώ το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είτε από τον Γούναρην προσφέρεται, είτε από τον Βενιζέλον, είτε από τον Μπριάν, είτε από τον Λένιν. Να «αποφασίζετε και να διατάσσετε» τα τομάρια σας μόνον του λοιπού, διότι ο φυσικός και αληθής νόμος αυτό λέγειΧ κάθε άτομον «να αποφασίζη και να διατάσση» τον εαυτόν του μόνον σύμφωνα με τας ανάγκας του, καθώς και κάθε οργάνωσις σύμφωνα με τας ανάγκας των μελών αυτής.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι η ιστορία με εδίδαξε ότι η Πειθαρχία και η Υπακοή εις το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των άλλων, εμπερικλείουν μέσα των όλην την κακομοιριά μου, την στέρισιν και τον θάνατον όχι μόνον τον ειδικόν μου αλλά και της συζύγου μου και των τέκνων μου, κ’ εκείνων που γεννήθηκαν κ’ εκείνων που θα έχουν το ατύχημα να γεννηθούν, κατερημώνουσαι ούτω ολοκλήρους οικογενείας και ολόκληρα έθνη, προς απόλαυσιν μερικών φιλοδόξων ανοήτων, βαρβάρων αρχομανών, κτηνανθρώπων.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι αντελήφθην καλώς πλέον ότι ένας φυσικός νόμος υπάρχει το Πειθαρχείν και Υπακούειν προς ικανοποίησιν των αναγκών του οργανισμού μου, αι οποίαι ανάγκαι θα γίνουν βεβαίως αισθηταί και από τα λοιπά μέλη της οργανώσεώς μου και θα εκπληρωθούν δι’ αυτής και μόνης.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω να ζήσω ελεύθερος πλέον και την ελευθερία μου αυτήν είνε αδύνατον να μου την δώσουν οι οποιοιδήποτε επιτήδειοι καιροσκόποι δια του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δι’ αυτό «αποφασίζω και διατάσσω» κ’ εγώ τον εαυτό μου, ίνα οργανούμενος μακράν από κάθε φαυλότητα, επιβάλω προς αυτούς την ελευθερίαν, διά των οργανώσεών μου. Έχω δε την πεποίθησιν, ότι, εάν, ούτω σκεπτόμενος, κάθε εργάτης λάβη την ιδίαν απόφασιν με μένα, εντός ολίγου χρονικού διαστήματος θα δοκιμάσουμε τα καλά αποτελέσματα των ελευθέρων και απηλλαγμένων από κάθε πολιτικήν σαπίλαν οργανώσεών μας.

Γιατί να έχουν τον αγώνα ως αφορμή για να "ξεσκάσουν" ;

Μα έχουν όλοι το μυαλό και την καρδιά γεμάτα, γιατί βίωσαν τη μοναδική στιγμή που μοιάζει να δίνει νόημα στην καθημερινότητα τους. Δεν σκέφτονται τα επεισόδια, τους καβγάδες, τη συμπλοκή με την αστυνομία. Κατά βάθος αυτά είναι δευτερεύουσες λεπτομέρειες. Νοιώθουν ακόμα να καίγονται από τα συναισθήματα που τους προκάλεσε ο ποδοσφαιρικός αγώνας, στον οποίο όρμησαν ως πρωταγωνιστές, και όλοι μαζί,  φωνάζοντας, ουρλιάζοντας αυτό το πράγμα που έχουν μέσα τους,  αυτό που ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα στην οικογένεια τους (αν έχουν), στο εργοστάσιο (αν υπάρχει), σ' ένα κοινωνικό περίγυρο που τους είναι ξένος και εχθρικός. Γιατί όμως να κρατήσουν το ποδόσφαιρο όμηρο; Γιατί να έχουν τον αγώνα ως αφορμή για να ξεσκάσουν, αναρωτιούνται οπαδοί και αθλητές;

Ντανιέλε Σέγκρι "Ragazzi di stadio"

Αποταμιεύσεις

Ο Θανάσης βάζει  λεφτά στο ταμιευτήριο,

έχει κιόλας στη μπάντα τριακόσιες χιλιάδες δραχμές. Του λέω

ο τιμάριθμος τρέχει με 18%, ο τόκος είναι 13 άρα

τον κλέβουν 5%. Ο Θανάσης δεν σκαμπάζει από τέτοια,

μ' ακούει καπνίζοντας το τσιγάρο του και χαίρεται που έχει 

λίγα χρήματα για ώρα ανάγκης.

Κι εγώ καταθέτω στους φίλους μου την αγάπη μου,

όμως, γιατί το κορμί μου εισπράττει λιγότερα απ' όσα

καταθέτει η ψυχή μου; Και ο τόκος της λατρείας μου ποιο 

έλλειμμα μου να πρωτοκαλύψει; Πέφτω από τα σύννεφα 

όταν χρειαστώ λίγη στοργή: η τρυφερότητα που είχα

καταθέσει, έχει από καιρό εξανεμιστεί.

Θανάση, εσένα σε κλέβει το κράτος, εμένα ποιος;

Ντίνος Χριστιανόπουλος "Αποταμιεύσεις"

Junk music

http://www.provo.gr/ali-robertson-friends-dont-call-music/

Και να που το Πεδίο Άρεως εξανθρωπίστηκε

http://www.provo.gr/o-eksanthropismos-tou-pediou-tou-arews/

Ρέκβιεμ

Γρήγορα φεύγουν οι βδομάδες

Τι έγινε, να καταλάβω δεν μπορώ

Γιοκα μ' στη φυλακή

Οι νύχτες οι λευκές περνούνε

Και τώρα πάλι σε γρικούν

Με βλέμμα γερακίσιο, φλογερό

Για τον μεγάλο το σταυρό

Για θάνατο μιλούνε.

Άννα Αχμάτοβα "Ρέκβιεμ" (1939)

Τούτος ο κόσμος χρειάζεται τις Ουτοπίες

Γιατί αλίμονο! Τούτος ο κόσμος χρειάζεται τις Ουτοπίες όσο και τα παραμύθια. Δεν έχει τόσο σημασία το που πηγαίνουμε, φτάνει να οδεύουμε συνειδητά προς ένα συγκεκριμένο στόχο. Και μια Ουτοπία, οσοδήποτε αλλόκοτη και ιδιόμορφη, είναι ο μοναδικός δυνατός φάρος μέσα στ' ανεξερεύνητα πελάγη του μακρινού μέλλοντος.

Μας ενθαρρύνει στις προσπάθειες μας. Μερικές φορές το φως κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και ενδέχεται για μια στιγμή να χάσουμε το δρόμο μας. Κατόπιν, το αχνό φως προβάλει ξανά μέσα από το σκοτάδι και τραβούμε μπρος με καινούριο θάρρος.

Χέντρικ Βαν Λόον, στην Εισαγωγή του Η ιστορία των Ουτοπιών του Λ.Μάμφορντ.

PIZZA KANDAHAR

Τώρα, ακριβώς αυτή τη στιγμή
μια βόμβα εκρήγνυται
στην κεντρική αγορά της Κανταχάρ,

και στη Γάζα στρατολογούνται
νέοι βομβιστές αυτοκτονίας,

και εβδομήντα εφτά άνθρωποι από
-τη Λιβύη
-το Τόγκο
-και την Ακτή Ελεφαντοστού
προσπαθούν να νικήσουν τη μεγάλη θάλασσα.

Στο σκάφος υπάρχει χώρος για τριάντα τρία άτομα,
οι υπουργοί παθαίνουν αλτσχάιμερ κι
όμως συνεχίζουν να κυβερνούν, και η σφαίρα
του αστυνομικού διαπερνά το δεξί μάτι
του διαδηλωτή.

Εγώ όμως βγάζω
απ' τον φούρνο
την κατεψυγμένη πίτσα,

και το τυρί
είναι πράγματι
ξεροψημένο,

ακριβώς όπως μου
είχαν υποσχεθεί στη διαφήμιση.

Jannis Poptrandov "Pizza Kandahar"

Αντιγράφοντας από το Τεφλόν τ.13,

Η κατάρρευση της πρωτόγονης κομμουνιστικής κοινωνίας

"(...)αυτό που έπαιξε τον μοιραίο ρόλο στην καταστροφή των πρωτόγονων κοινωνικών σχέσεων είναι η διείσδυση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι Ευρωπαίοι κατακτητές ήταν οι πρώτοι που δεν απέβλεπαν μόνο στην οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση των ιθαγενών, αλλά και στην αρπαγή των μέσων παραγωγής και της γης.Κάνοντας το αυτό, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός καταστρέφει από τη βάση του το πρωτόγονο κοινωνικό σύστημα.(...) Ο υποταγμένος πληθυσμός απογυμνωμένος από τα μέσα παραγωγής του, δεν θεωρείται πια στα μάτια του ευρωπαϊκού καπιταλισμού παρά σαν εργατική δύναμη, διαφορετικά εξολοθρεύεται.(...) Μπροστά στην έφοδο του καπιταλισμού, η πρωτόγονη κοινωνία που επέζησε σ' όλη τη διάρκεια των προηγούμενων ιστορικών φάσεων εξέλιξης, οπισθοχωρεί. Η πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία έδυσε-γιατί σε τελευταία ανάλυση ξεπεράστηκε απ΄την οικονομική πρόοδο-και παραχώρησε τη θέση της σε νέες προοπτικές της κοινωνικής εξέλιξης. Αυτή η εξέλιξη και αυτή η πρόοδος θα αντιπροσωπεύονται για πολύ καιρό από τις αγροίκες μέθοδες της ταξικής κοινωνίας, μέχρι που και αυτή, με τη σειρά της, να ξεπεραστεί και να εκμηδενιστεί από την κοινωνική πρόοδο. Η βία παίζει εδώ το ρόλο της υπηρέτριας της οικονομικής εξέλιξης."

Ρόζα Λούξεμπουργκ "Η πρωτόγονη κομμουνιστική κοινωνία"

Το φάντασμα της ταξικής μας συνείδησης

20 Αυγούστου 1923 και η ΓΣΕΕ κηρύσσει γενική απεργία. Ανάμεσα στα άλλα η προκήρυξη της έγραφε:

Μας κατηγόρησαν για αναρχικούς, μα είπαν πως δεν πρέπει να εξωθούμε τα "πράγματα", να δεχθούμε ένα "συμβιβασμό", το συμβιβασμό της ελαττώσεως ( σημ.: των μισθών ).
Με την πολιτική της σιωπής προσπαθούν να παραστήσουν πως το ζήτημα το εργατικό λύθηκε "χάρις στην πατρική επέμβαση της Κυβερνήσεως".
Τίποτε μη σας φοβίζει. Τίποτε μη σας αποθαρρύνει.
Στη δύναμη μας, στη δύναμη την οικoνομική και πολιτική της τάξεως μας, σ' αυτή θα βασισθούμε.
Με αυτή θα νικήσουμε. Τους ανθρώπους που πλούτισαν εις βάρος μας, εις βάρος του εργατικού λαού.Τους ανθρώπους που εις βάρος μας ακόμα ζουν, τους υπαίτιους της μικρασιατικής εκστρατείας, τους καταστροφείς μας μόνον έτσι θα τους καταβάλουμε.

Η προκήρυξη που καλούσε στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά έγραφε:

Απεργοί εργάτες και εργάτιδες, εις τας 4μμ σήμερον όλοι και όλες εις την πλατείαν  του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς μπροστά εις το Εργατικόν Κέντρον μας. Εις την μεγάλην αυτή συγκέντρωσην πρέπει να μη λείψει κανείς απεργός. Όλοι μαζί εώς τώρα επολεμήσαμε δια ξένα συμφέροντα. Τώρα θα πολεμήσομεν δια τα ιδικά μας συμφέροντα. Δια τα συμφέροντα της τάξεως μας.

Όπως αναφέρονται στο Ο Ελληνικός φασισμός στον Μεσοπόλεμο ( antifa scripta ).

aplomb!

Michel Doneda+Le Quan Ninh-aplomb

Έχω μια μεγάλη αγάπη-λέγε το και κόλλημα-με τα ντουέτα κρουστών και πνευστών,κατά προτίμηση σαξόφωνα. Το ηχοσύστημα του εγκεφάλου μου μοιάζει να προσλαμβάνει πιο εύκολα την ευρύτητα αυτού του συνδυασμού, την ίδια στιγμή που ακριβώς αυτός ο συνδυασμός λειτουργεί συμπληρωματικά στα ηχοχρώματα που εκτοξεύει στο περιβάλλον. Το δίδυμο, στην ανθρώπινη φύση, λειτουργεί πάντα ως προάγγελος της επιθυμητής συλλογικοποίησης των πολλών. Είναι η πόρτα για κάτι ευρύτερο και πιο σπουδαίο, γεγονός ακόμα σημαντικότερο στην κοινωνία της εξατομίκευσης.

Ίσως να είναι εκείνο το Interstelar Space, ουσιαστικά ο δίσκος που καθιέρωσε για πάντα ως μια ισότιμη πηγή έμπνευσης το ντραμς-σαξόφωνο ντούο. Σε αυτή την ηχογράφηση, την τελευταία στούντιο του John Coltrane πριν πεθάνει, το δίδυμο του με το Rashied Ali στα ντραμς απογειώνει, μέσω μιας ευλαβικής πρoσέγγισης στον αυτοσχεδιασμό, τη μουσική που μπορούν να παράγουν τα δύο αυτά όργανα και θέτει τα στάνταρ για οτιδήποτε βγήκε στη συνέχεια. Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω σε λόγια τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο μεγαλύτερος μουσικός του 20ου αιώνα για αυτό πριν αρχίσω να πλατιάζω σταματώ εδώ.
Απο τότε βέβαια πέρασαν πολλά χρόνια, οπότε θα το πάω κάπου αλλού.

Θυμάμαι τον Ian Svenonious, των Make-Up και των Chain and the Gang, σε ένα λάιβ των τελευταίων να παραπονιέται για το πόσο άδικη και υποτιμητική για τον καλλιτέχνη ήταν η φράση "play some music". Για το πόσο δεν απέδιδε, ούτε στο ελάχιστο, την προσπάθεια, το σωματικό και πνευματικό κάματο ενός η περισσότερων ανθρώπων, πάνω σε μια σκηνή, σε ένα στούντιο, οπουδήποτε, στην προσπάθεια τους να παράγουν κάτι από τα μέσα τους σε μια μορφή που θα αποτελεί ελκυστική ψυχαγωγία-και όχι απλά διασκέδαση-για κάποιους. Η μουσική, η τέχνη ευρύτερα αν θες, αποτελεί ένα ογκώδες και τρομαχτικό τέρας έτοιμο να σε καταπιεί και συνάμα απόλυτα απαιτητικό.

Πόσο μάλλον αν πρέπει να ζήσεις από αυτό.

Έχω δει ανθρώπους να ιδρωκοπούν πάνω από μια κιθάρα,να ματώνουν τα δάχτυλα τους στις χορδές της, αίμα σε χείλη που φυσούν σε ένα σαξόφωνο,πόδια να μην μπορούν να σταθούν όρθια από την κούραση και την ένταση της προσωπικής έκφρασης.

Όλα αυτά ή και αυτά είναι η τέχνη.

Αλλά πριν συνεχίσω θα πρέπει να έρθουν οι συστάσεις. Ο Michel Doneda (σοπρανο και σοπρανίνο σαξόφωνα ) και ο Le Quan Ninh (ντραμς και κρουστά)  βρίσκονται χρόνια στο κουρμπέτι έχοντας , πλέον καταξιωθεί σε αυτό που κάνουν. Δημιουργώντας μέσα στην παράδοση ( πόσο αταίριαστη λέξη για μουσικές που την αποστρέφονται ), μεταπολεμικά, του αυτοσχεδιασμού επέλεξαν αντί να μένουν στις δάφνες του ακαδημαϊσμού και της απόλυτης γνώσης να προκαλούν συνέχεια τους εαυτούς τους, δοκιμάζοντας τους ίδιους και τα όργανα.

Ο στόχος πάντα είναι ένας: συνεχής εξέλιξη, προσπάθεια κάθε τι να ακούγεται διαφορετικά, χαρτογράφηση ανεξερεύνητων ήχων. Όλα αυτά απαιτούν δέσμευση, σωματική, πνευματική και ψυχολογική. Απαιτούν κατανάλωση ενέργεια και κούραση, ο σωματικός κάματος που ανέφερα πιο πάνω. Το λάθος ποτέ δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας παρά μέρος της διαδρομής.

Προσφέρουν αγωνία για το αποτέλεσμα και αβεβαιότητα για την επιτυχία του, όπως και να την ορίζουν αυτή. Δεν υπάρχει σχοινί σωτηρίας στον αυτοσχεδιασμό, αν πέσεις, έπεσες. Αυτό που πάντα γουστάρω σε όλο αυτό το παιχνίδι είναι πως οι ίδιοι το επιλέγουν όλο αυτό. Και ως τέτοιους τους σέβομαι πολύ.

Στο aplomb οι δύο τους διαλέγουν να είναι κάπως πιο ξεκάθαροι. Το κάθε όργανο ξεχωρίζει, το ηχητικό αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά σου δεν είναι μια ενιαία μάζα. Ξανά όμως, η πάλη τους είναι σαφής και ξεκάθαρη. Δουλεύουν πολύ ώστε να βρουν τον ήχο τους και όταν το καταφέρνουν δεν μοιάζουν σίγουροι για τίποτα. Φυσικά οι πνευματικές γραμμές με ότι, κάποτε, ονομάζαμε jazz έχουν κοπεί προ πολλού οπότε δεν περιμένω καθαρές μελωδικές γραμμές από το σαξόφωνο ούτε γκρούβες από τα κρουστά.

Μια συνεχής διαδικασία ελεγχόμενης μάχης με τα μουσικά τους όργανα περιμένω, όπου όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά. Αυτό το αναπάντεχο των πιθανοτήτων αποτελεί μέρος του παιχνιδιού που ονομάζουμε πειραματισμό.