"'Ένας μισόγυμνος μεθυσμένος, ούρλιαζε έξω στην πλατεία: ήταν ένα θέαμα που έκανε τους θαμώνες του εστιατορίου, που ήταν ντυμένοι και σχεδόν ξεμέθυστοι, να κρυφογελούν μεταξύ τους. Μερικοί, μάλιστα, άρχισαν να μιλούν από τραπέζι σε τραπέζι και να απευθύνονται και σ'αυτό τον ίδιο. Ο Κόισνιγκ χαμήλωσε το βλέμμα. Να κάτι που τους ενώνει! σκέφτηκε, καθώς ένοιωθε και εκείνος ενωμένος μαζί τους. Ήταν σαν αυτοί οι άνθρωποι να τον δέχονταν πάλι, αφού είχαν εξασθενήσει οι βαριές υποψίες που προκαλούσε η παρουσία του, χαρίζοντας του έτσι μια τελευταία ψευδαίσθηση συντροφικότητας, πριν από την αναπόφευκτη απομόνωση που ήδη τον απειλούσε. Από την άλλη, η αθωότητα της κόρης του, που ενώ οι άλλοι χασκογελούσαν ήταν απλώς τρομοκρατημένη απ' τις τσιρίδες, τον έκανε να χαίρεται, για πρώτη φορά. που ήτανε μόνοι οι δυο τους"
Πέτερ Χάντκε 'Η ώρα της αληθινής αίσθησης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου