Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

William Blake: Παροιμίες από την Κόλαση



"Οι αρχαίοι Ποιητές έδιναν σ' όλα τα αισθητά πράγματα ζωή με Θεούς ή Πνεύματα, αποκαλώντας τους με ονόματα και στολίζοντας τους με ιδιότητες των δασών, των ποταμών, των λιμνών, των πολιτειών, των εθνών και με οτιδήποτε μπορούσαν οι διευρυμένες και πολυάριθμες αισθήσεις τους να αντιληφθούν.
Και ιδιαίτερα μελέτησαν το πνεύμα κάθε πόλης και χώρας, τοποθετώντας το κάτω από την πνευματική του θεότητα:
Ώσπου σχηματίστηκε ένα σύστημα, που μερικοί το εκμεταλλεύτηκαν και σκλάβωσαν το λαό επιχειρώντας να εκποιήσουν ή να αποσπάσουν τις πνευματικές θεότητες από τα αντικείμενα τους: έτσι παρουσιάστηκεν ο Κλήρος,
Διαλέγοντας μορφές λατρείας από τους ποιητικούς μύθους.
Και τελικά διακύρηξαν πως οι θεοί είχαν διατάξει τέτοια πράγματα.
Έτσι οι άνθρωποι ξέχασαν πως Όλες οι θεότητες
εδρεύουν μες στου ανθρώπου το στήθος."

Ουίλλιαμ Μπλέηκ "Παροιμίες της Κόλασης"

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Nurse With Wound: Only with flaws




Αν υπάρχει ένα πλεονέκτημα στο γεγονός πως άρχισα να ακούω, την ενίοτε εντελώς προσωπική παραζάλη του Steven Stapleton, τους Nurse With Wound δηλαδή, σχετικά αργά είναι πως έτσι διαθέτω περισσότερες πιθανότητες να κατανοήσω την καλλιτεχνική του αμφιθυμία.
Στατιστικό γεγονός.
Αντίθετα, ξεκάθαρα αξιολογικό είναι το γεγονός πως οι ήχοι που βαφτίστηκαν industrial αποτέλεσαν-αρχικά και για μια μικρή χρονικά περίοδο-τη ριζοσπαστικότερη των  αιχμών στο χώρο της τότε σύγχρονης μουσικής. Μουσικά σχήματα όπως οι Throbbing Gristle, οι Haters, οι NWW, οι S.P.K. και κάμποσα ακόμη αντιστάθηκαν στη φασιστική χυδαιότητα που προσομοίαζαν κάποιες μορφές της ποπ κουλτούρας. Πολέμησαν με βία τη βία της ομογενοποίησης και τον εξανδραποδισμό που αυτή κρύβει πίσω της. Αποτέλεσαν οχήματα προσωπικών δοξασιών για πολλούς και χτυπήθηκαν με πάθος με την κάθε είδους λογοκρισία. Αλλά θα σταματήσω εδώ γιατί θα νομίσετε πως περιγράφω τους άθλους του Ηρακλή...
Ξετρελαίνομαι με τον ηχητικό νιχιλισμό και την ελευθεριότητα των Haters. Απολαμβάνω μέχρι δακρύων την απέχθεια (που κρύβει υπέρμετρη αγάπη) που έδειξαν οι T.G. για τη μοντέρνα κουλτούρα. Όπως και με τους προηγούμενους, ενθουσιάζομαι, με το φανατισμό ενός ζηλωτή, με τα ηχητικά σουρεαλιστικά κολάζ των NWW. Πέρα από τις χιπστερικές παρεκκλίσεις της μικρής αλλά σεβαστής τους επιτυχίας (όπως η κατά καιρούς μανία με τη NWW list), οι μουσικές που ξεπήδησαν κάτω από αυτό το όνομα αποτέλεσαν, στο δικό μου πικάπ, τη συνέχεια-μέσω μια χωρονικής μεταφοράς-της μεγάλης Επανάστασης του Σουρεαλισμού στο Μεσοπόλεμο.
Έχοντας ως όπλο τους ήχους (αλλά και την εικόνα: μην ξεχνάς τα καταπληκτικά artworks των κυκλοφοριών τους) αντί του λόγου, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης τους, οι NWW κινήθηκαν μεταξύ μιας αστικής παράνοιας και την απογραφή των σκέψεων και των διαθέσεων μιας ιδιοφυΐας. Κοινός παρονομαστής όλων η avant garde.
Σκέφτηκα αρκετά το τι να γράψω για τους NWW και την πρόκληση στις αισθήσεις μου, που αυτοί προκαλούν. Προφανώς και δεν κατέληξα πουθενά συγκεκριμένα. Οι διθύραμβοι για τα αριστουργήματα τους, μέσα σε μια χρονική περίοδο περίπου δέκα ετών, ξεκινώντας από το 1979, είναι πολύ ισχυροί και ιδιαίτερα αποτρεπτικοί σε οτιδήποτε νέο θα επιχειρούσα να γράψω . Άσε που δεν έχω και τίποτα να προσθέσω δηλαδή.
Ώσπου έσκασε μύτη το Flawed Existence  φτάνοντας η ώρα να πάρει θέση στο πικάπ μου. Με το θαυμάσια δηλωτικό του τίτλο, τη μαυροκόκκινη αισθητική του, περιτυλίγει τις ηχογραφήσεις με τον κατάλληλο τρόπο. Προσωπικά αυτό το κουτί με outtakes, κυκλοφορίες σε underground κασέτες-δικές τους αλλά και άλλων-και τρελαμένα gigs αποτελεί την επιτομή της ουσίας του γκρουπ. Μέσα από τα λάθη και τις αστοχίες των ηχογραφήσεων δημιουργείται μια εναλλακτική πραγματικότητα. Μέσα σε αυτή το Flawed Existence δεν είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει, αλλά εγώ ως ένας άλλος-α λα Cramps-garbageman, μαζεύω τα σκουπίδια τους, πεταμένα δεξιά και αριστερά, ξεχασμένα στο χρόνο, και καβλώνω από τη μπόχα τους. Για την ακρίβεια λέω ψέματα, η Vinyl-on-Demand τα μάζεψε, εγώ κρατώ την κάβλα.
Μέσα σε τέσσερα 12'' και ένα 10'' διατρέχεις την αισθητική τους διαδρομή η οποία-πόσο θαυμάσια-δεν έγινε ποτέ household name στα όρια αυτού που αποκαλούμε μουσική. Στην συγκεκριμένη περίπτωση των NWW, όμως,  τείνω να πιστέψω πως δεν είναι καν οι ήχοι. Είναι το όλο πακέτο. Αυτό το ίδιο πακέτο που την εποχή του Μπρετόν, του Τζαρά και του Απολινέρ επιθυμούσε να διαρρήξει τις σχέσεις του με το παρόν και κάθε πτυχή της καθημερινότητας και να καταστήσει σαφές το εντελώς νέο της σουρεαλιστικής εξέγερσης.
Ο Stapleton, μέσω των NWW, αυτό το κατόρθωσε. Κάθε τραγούδι στο Flawed Existence, μεταστοιχειώνεται σε πολλές διαστάσεις γύρω σου. Διαθέτει τις απελευθερωτικές απαντήσεις των γραπτών του Μπρετόν.
Νομίζω πως αυτό είναι αρκετό, τι περισσότερο να ισχυριστώ;

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Community



Παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα στα αγγλικά, όπως το διάβασα. Μπορείς να βρεις ολόκληρο το κείμενο στα liner notes αυτής τη κυκλοφορίας από την Clean Feed, μιας από τις σημαντικότερες εταιρίες στο χώρο του ευρύτερου αυτοσχεδιασμού σήμερα.

"Community is a word whose currency is rising faster than the US dollar is tanking. Academics, practitioners and commentators grappling with the sociological implications of how experimental music is created, use it often and broadly. Community is no longer primarily defined by geography, the way it as when John Coltrane, Jimmy Heath and a cadre of musicians literary grew up within blocks of each other in Philadelphia. Even historical alternative settings such as the military are now marginalized in the current thinking about community: as absurdly funny as it now seems the British Royal Air Force facilitated the creation of one of the most radical experimental communities ( σημ.: εννοεί την παρέα μουσικών που έδρασε γύρω από το όνομα Spontaneous Music Ensemble) by introducing Paul Rutheford, John Stevens and Trevor Watts to each oother.

These traditional models of  community have been eclipsed by new models created largely through travel and short-term meetings. In an enviroment where years can elapse between a group's first performance-regardless, going-concern status is conferred upon the second gig-the net result is a proliferation of new communities, not the dissipation of an original tribe. Most importantly these new modalities for creating community recognise that experimentation is based in practice, not routine. Long stretches in the shed and on the road are essential for the refinement of a repertoire or a set of interactions: but, by and large, they are regimens more driven by standards of craftmanship than by experimantation."

Bill Shoemaker

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

I am not (an) artist



Μία δεκαετία, περίπου, έχει περάσει από ένα παλιό τεύχος του WIRE. Στο εξώφυλλο του είχε την Oblivia των Smegma, αυτή την εξαίσια πανέμορφη ασχημούλα, να χαμογελά με αθωότητα και ηδυπάθεια. Μια weirdo με τα όλα της, από αυτές που ευδοκιμούν στον, κατά τα άλλα αδυσώπητο, κόσμο της music business των ΗΠΑ.
Πολλές φορές, όχι πάντα όμως, η εικόνα είναι πράγματι ικανή να εκφέρει χίλιες και περισσότερες λέξεις. Μαζί και πολλαπλά νοήματα, υπονοούμενα και νύξεις. Εκείνο το εξώφυλλο, μέσα από την προφανή naivite του, εμπεριείχε όλη την ισtoρία της κολεκτίβας των Smegma. Mια ομάδα ανθρώπων η οποία ανδρώθηκε στο τοξικό, δηλητηριώδη κόσμο, του Λος Άντζελες (και, ίσως, ακριβώς γι' αυτ;o ήταν αυτοί που ήταν) και από τις αρχές των 70's ξεκίνησε με σκοπό να μην ακολουθεί καμιά νόρμα.




Ο τίτλος αυτού  του καταπληκτικού box set είναι το ίδιο ξεκάθαρα δηλωτικός για τις αισθητικές τους προθέσεις. Δεν ήταν καλλιτέχνες, δεν ήθελαν να είναι και θα το ακούσεις να το λένε σε αρκετές στιγμές πριν από κάποια λάιβ ηχογράφηση. Πίσω από αυτή την, αρχικά αρνητική, αποτίμηση των εαυτών τους κρύβεται η αναρχική προσέγγιση του dada απέναντι στα καθιερωμένα της τέχνης. Προσοχή όμως. Οι "μουσικές" που καλύπτει χρονολογικά αυτό το κουτί των έξι βινυλίων και του ενός dvd (από το 1973 μέχρι το 1988), δεν σε οδηγούν σε μια νοσταλγική περιπλάνηση του πάλαι ποτέ ριζοσπαστικού dada. Η καλλιτεχνική προσέγγιση των Smegma είναι γειωμένη στο τώρα και κουβαλάει την άρνηση, το αναρχικό χιούμορ και την πρόκληση του dada στο σήμερα-έστω στο τότε.
Ξεκινώντας από τις δύο πρώτες χρονικά καταθέσεις τους, τα αριστουργήματα Glammour Girl και Pigs for Leper, γίνεται αμέσως σαφές το πόσο μέσα στην εποχή τους βρίσκονταν. Τα δύο αυτά βινύλια είναι αρκετά πανκ-τόσο ηχητικά, όσο και αισθητικά-ώστε το γκρουπ (αν μπορείς να αποκαλέσεις έτσι το συνεχές rotation ανθρώπων γύρω από το όνομα Smegma), να  καλείται σε διάφορα πανκ clubs και φεστιβάλ και αυτοί να ανταποκρίνονται με χαρά. Η διπλή κασέτα Spontaneous Live, η οποία περιέχεται αυτούσια εδώ, θα μπορούσε να μπερδέψει τον αμύητο πως ακούει μια ορίτζιναλ πανκ μπάντα.




Και όμως. Οι Smegma έδωσαν τις δικές τους μάχες με το θηρίο. Τρελαίνομαι από χαρά και από συγκίνηση σκεφτόμενος πως ποτέ δεν το διαφήμισαν, ήταν γι 'αυτούς κάτι φυσιολογικό να αντιμετωπίσουν την επαχθή πραγματικότητα της μουσικής βιομηχανίας με το δηλητήριο του χιούμορ και την ειρωνεία απέναντι σε καθετί αμερικάνικο. Ο τρόπος που κινούνται από την ψυχεδέλεια στον πειραματισμό και από την baffoonery ενός αυτοσχεδιασμού των found objects στον γκαράζ κιθαριστικό θόρυβο, καθόρισε ολόκληρη την παρέα που πήρε τον (συγκλονιστικά οραματικό) τίτλο Los Angeles Free Music Society.Αντιμετώπισαν τους εαυτούς τους, το πρωτογενές τους υλικό (την τέχνη τους δηλαδή) αλλά και όσους/ες επιθυμούσαν να προσέξουν, με τέτοια συνεπή ασοβαρότητα που τους έκανε όσο περισσότερο σοβαρούς γινόταν.
Η χρήση κάθε είδους σύγχρονου μέσου για την παραγωγή ενός μηνύματος τους τοποθετεί εύκολα στην κατηγορία των contemporary artists. Άλλωστε αρκετοί της παρέας (πέρα από αγαπημένοι και ως σόλο καλλιτέχνες) διακρίθηκαν ( με οποιονδήποτε τρόπο συνέβη αυτό) και σε άλλες από τις τέχνες. Μέσα από το καταπληκτικό σουρεαλιστικά ποιητικό artwork έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο των handmade εικόνων τους, ο οποίος είναι και αυτός επαρκέστατα και ακριβέστατα δηλωτικός για το τι θα ακούσεις. Σε πολλές στιγμές με έπιασα να χαζεύω τις εικόνες τους και να νοιώθω τις πολλαπλές τους δονήσεις μέσα μου. Το γεγονός πως, αυτές οι εικόνες, δημιουργήθηκαν από μέλη της κολεκτίβας ίσως δεν θα έπρεπε να το αναφέρω καν.

Το αναρχικό πρόταγμα του κόσμου που υπάρχει, βιώνεται και συνεχώς πολλαπλασιάζεται μέσα στον υπάρχον, παίρνει σάρκα και οστά στη δική τους, καθολική, πρόταση.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Το dada



"Το dada επαναλαμβάνει μια παράδοση εδραιωμένη καλά μέσα στην ιστορία της ποίησης. Τη συνέχισε αντιτάσσοντας το παράλογο του στο παράλογο του κόσμου, κάνοντας αισθητό αυτό το παράλογο με τον ηθελημένο παραλογισμό της ενέργειας του. Χτύπησε τη γλώσσα και τη λογική, ακρογωνιαίους λίθους της κοινωνίας.
Έζησε τον παραλογισμό του μέχρι την ίδια του την αποσύνθεση. Οι υπερρεαλιστές, κρατώντας αυτά τα χαρακτηριστικά, προσπάθησαν να διακριβώσουν την αντικειμενική τους υπόσταση. Η κατευθυνόμενη σκέψη στους υπερρεαλιστές επιβεβαιώνεται και πάλι, αλλά έχει σαν αντικείμενο τη μάζα των γνώσεων που προέρχονται από τη μη-κατευθυνόμενη σκέψη, ιδιαίτερα από το όνειρο και τις εξωλογικές δυνάμεις, αυτές δηλαδή που δεν έχουν ακόμη διασαφηνισθεί. Ο υπερρεαλισμός καταγίνεται με τη μελέτη της λειτουργίας των δυνάμεων της φαντασίας προκαλώντας τεχνητά έκτακτες ψυχικές καταστάσεις. Εξ' άλλου η επανάσταση του dada, ατομική, αναρχική και άγονη, προσανατολίζεται προς μια δράση συλλογική με χαρακτήρα μαρξιστικό, επαναστατικό. Το πρόβλημα της ταύτισης της ποίησης με την επανάσταση έχει τεθεί από τότε σε μια βάση συγκεκριμένη, τη δράση των εργατικών κομμάτων."

Τριστάν Τζαρά, Ο Υπερρεαλισμός και ο Μεταπόλεμος (Εκδ. Ύψιλον)