The man whose head expanded

"How strange and sad the familiar can be.How complicated and pointless...I refuse to lose it in the eye of poverty and hearing the same voices in the same places...A life lived forward can only be understood backwards...And so backwards i look back with a scalpel on afternoons wandering the city with a flapping bag of cans for company, the rusted humour of besuited men/women laughing in my face, unshaven loners shuffling like pence...Sat on a park bench under an egg-carton-grey sky, the day ahead much like those before and seemingly after...And this stubborn cough that erupts like an urban volcano...There used to be time when that was it.But it changes, you head and all else...An endless pattern...And then the sticky situations that once disabled the days return as experience, hard fought...and this then is a new life, a new tale...And onwards."

Mark E. Smith (από την αυτοβιογραφία του RENEGADE: The lives and tales of Mark E. Smith)

THE FALL-THE MAN WHOSE HEAD EXPANDED

Dziga Vertov - Soviet Toys

Still από το πρώτο του animation (1924)

Soviet Toys

L.A. Vampires

Αυτή η τεράστια πινακίδα κρέμεται απειλητικά πάνω από την πόλη και τα προάστια της. Πάντα έτσι την αντιμετώπιζα. Ως μια απειλή, ένα "πρόσεχε μεγάλε, εδώ δε σε παίρνει, εδώ είναι Δύση". Θυμάμαι το νυχτερινό Λος Άντζελες στο Collateral του Michael Mann. Μέσα από τα μάτια ενός πληρωμένου δολοφόνου η πόλη είναι απειλητική. Από ψηλά οι λήψεις από ελικόπτερο μεταμορφώνουν τους ουρανοξύστες σε φωτεινά τέρατα που έχοντας στα σπλάχνα τους ήδη πολλούς, επιθυμούν να χωνέψουν και άλλα θύματα των αμέτρητων ορόφων με γραφεία χωρισμένα από κόντρα-πλακέ, ισοπεδωμένα από τη μυρωδιά ανθρώπινου κρέατος στο βωμό της καριερίστικης ανέλιξης.
Θυμάμαι μια φορά που κάποιος γνωστός, έχοντας μόλις επιστρέψει από το L.A., μου' χε πει "είναι σάπια και ψεύτικη αυτή η πόλη, σαν να'ναι ολόκληρη από πλαστικό". Τότε γιατί με τραβάει σαν το μαγνήτη; Γιατί τα φώτα με ελκύουν; Νοιώθω σαν ένα μικρό ασήμαντο εντομάκι μπροστά τους. Θα ήθελα να'μαι εκεί και ας καώ.
Θυμάμαι τις εικόνες, πολλά χρόνια πριν, τότε με τα γεγονότα του ξυλοδαρμού του Κινγκ. Το άπλετο καλιφορνέζικο φως, ένα φως που τόσο μου θύμιζε τη δική μου καθημερινότητα, λειτουργούσε ως ο προβολέας (σαν αυτόν στις αρχές των ταινιών κάποιου στούντιο που δεν θυμάμαι το όνομα του) που φώτιζε τη σαπίλα και τη βία .Μια βία που πάντα στρεφόταν και στρέφεται προς τους ίδιους.
Τότε γιατί γουστάρω τόσο πολύ; Ίσως είναι ο μύθος του Ελντοράντο, η απόσταση, το γαμημένο hollywood-και εσύ με αυτό μεγάλωσες, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Στο θαυμάσιο Drive ( θα ήταν, ίσως, αριστούργημα αν πρωταγωνιστούσε ένας κανονικός ηθοποιός και όχι ο μορφονιός-άλλο ένα κατασκεύασμα της εκεί βιομηχανίας) η πόλη και τα προάστια της είναι μια δαιδαλώδης κόλαση που διατρέχεται από όμορφα αυτοκίνητα και βουλιάζει σε προσωπικές τραγωδίες. Κάθε μεγαλούπολη...Ίσως.
Συνέχεια γράφω ίσως. ίσως, λοιπόν, είναι οι ρυθμοί της, σαν τους συγκοπτόμενους ρυθμούς του μύστη της Έλρου, ενός ανθρώπου που, ίσως και πάλι, τη σιχαίνεται και τη λατρεύει. Λατρεύει να περιγράφει τη σιχαμάρα της, ίσως και να σιχαίνεται τον εαυτό του που τη λάτρεψε. Σίγουρα, όμως, την έζησε χωρίς make-up και πλαστικές, όπως πραγματικά είναι, όπως τη βλέπουν τα εκατομμύρια που ζουν εκεί, χωρίς γκλάμουρ τα δύστυχα.Το γκλάμουρ έχε πάντα χρώμα λευκό, πρόσωπο καυκάσιο.
Ναι, αλλά εγώ γιατί;
Ίσως με ελκύουν οι βρικόλακες, τα βαμπίρ. Σου υπόσχονται αιωνιότητα, υπερφυσικές δυνάμεις, ένα όμορφο ψέμα. the lot.Τι σου ζητάνε; Μόνο το αίμα σου. ίσως μέχρι την τελευταία σταγόνα.

LA Vampires

Ελεύθεροι και ευτυχισμένοι!

"Όταν ο ήλιος ανέβηκε πάνω απ' τα πεύκα, το χώμα ζεστάθηκε κι η βραδινή πάχνη στέγνωσε πάνω στα φύλλα των γερανιών, ο Ντάνι βγήκε στη βεράντα του να καθίσει στη λιακάδα και να αναλογιστεί ορισμένα συμβάντα. Έβγαλε τα παπούτσια του και κούναγε τα δάχτυλα των ποδιών του πάνω στις ζεσταμένες από τον ήλιο σανίδες της βεράντας. Νωρίτερα το πρωί είχε πάει μέχρι το τετράγωνο με τις μαύρες στάχτες και τους στραβωμένους σωλήνες που αποτελούσαν κάποτε το δεύτερο σπίτι του. Είχε επιτρέψει στον εαυτό του έναν μικρό τυπικό θυμό για τους απρόσεχτους φίλους, είχε πενθήσει για μια στιγμή την εφήμερη ιδιότητα του γήινου πλούτου, που κάνει τον πνευματικό τόσο πιο πολύτιμο. Αναλογίστηκε για το τέλος του γοήτρου σαν ανθρώπου που είχε ένα σπίτι για νοίκιασμα. Και όταν ξεμπέρδεψε με όλο εκείνο το κουβάρι των απαραίτητων και καθώσπρέπει συγκινήσεων, ξαναγύρισε στο πραγματικό του συναίσθημα, της ανακούφισης που απαλλάχτηκε, από το ένα, τουλάχιστον, απ' τα τα βάρη του.

Αν ήταν ακόμα όρθιο θα 'χα ακόμα το νοίκι στο μυαλό μου, σκέφτηκε. Οι φίλοι μου ήταν ψυχροί μαζί μου, γιατί μου χρωστούσαν. Τώρα μπορούμε να ξαναγίνουμε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι όπως πρώτα."

Τζον Στάϊνμπεκ "Η πεδιάδα της τορτίγια"

Δεκατέσσερις μουσικές για το 2015

Matana Roberts: ένα από τα μουσικά πρόσωπα του '15

Ούτε καν δεκαπέντε...

Από το πρόβο.

Eκεί που υλοποιείται ή εξαφανίζεται ο ορατός κόσμος. Κάβλα

...Οι μικρές κραυγές του έρωτα στην αρχή που προσπαθούν να κρυφτούν, να μην ακουστούν, η στάση της γυναίκας, όταν ξαπλωμένη ανάσκελα περιμένει τον άντρα, το πρόσωπο της αναψοκοκκινισμένο, πιτσιλιές, αποτυπώματα κάβλας, παραλήρημα άγνωστων λέξεων με κλαυθμούς, αμετάφραστοι διεγερτικοί ήχοι, λυτρωμός στο τέλος της ερωτικής τελετής με άγριες δυνατές κραυγές που δεν κρύβονται, σπαρακτικά ουρλιαχτά παροξυσμού και κινήσεις επιληπτικές του κεφαλιού, σφίξιμο δοντιών, κόψιμο χειλιών, αίματα στις άκρες του στόματος, σταγόνες στο γυμνό στήθος του άντρα που τον καβαλάει η γυναίκα και βιδώνει το σώμα της πάνω στο πέος του,φρενιασμένος στριφογυριστός καλπασμός, το κορμί της τεντωμένο πάλλεται, τα χέρια της χορεύουν και αγκαλιάζονται πάνω από το κεφάλι της, κατεβαίνουνε και τρίβουν τα στήθη της, γλιστράνε στους γοφούς που ανασηκώνονται πάνω στον άντρα και τρίβουν τα χείλη του κόλπου μαζί με το πέος που γλιστράει ενώ μπαινοβγαίνει στο λιωμένο μουνί της γυναίκας, οι μυρωδιές μπλέκονται μέσα στους γλιστερούς ήχους κι οι ανοιχτοί πόροι του σώματος ζητάνε μερίδιο στην ηδονή, το μυαλό χυμένο στις αισθήσεις, στις άκρες των δαχτύλων, στα χείλη, στη γλώσσα, στη βάλανο του πέους, στην κλειτορίδα, στις απολήξεις των νεύρων της πατούσας, της παλάμης, στην κόρη του ματιού που θολώνει και στις ελικοειδείς διαδρομές του μυαλού, στα τύμπανα των αυτιών, στο αίμα που εξακοντίζεται στις αρτηρίες και επιστρέφει απ'τις φλέβες, αυτός τινάζεται ψηλά για να μπει μέσα στο κορμί της, εκείνη ανεβοκατεβαίνει με δύναμη για να τον πάρει τελειωτικά μέσα της, σφαδάζουν στην αναπαράσταση της ένωσης, σπαρταράνε στην ενσωμάτωση, σπαράζουνε στην ολοκλήρωση του αρχέγονου πόθου, μέσα στην έξαρση, στην αγωνία να συμπληρώσει ο καθένας αυτό που του λείπει...

Τέος Ρόμβος "Στο Βορρά και στο Νότο"