Michel Doneda+Le Quan Ninh-aplomb
Έχω μια μεγάλη αγάπη-λέγε το και κόλλημα-με τα ντουέτα κρουστών και πνευστών,κατά προτίμηση σαξόφωνα. Το ηχοσύστημα του εγκεφάλου μου μοιάζει να προσλαμβάνει πιο εύκολα την ευρύτητα αυτού του συνδυασμού, την ίδια στιγμή που ακριβώς αυτός ο συνδυασμός λειτουργεί συμπληρωματικά στα ηχοχρώματα που εκτοξεύει στο περιβάλλον. Το δίδυμο, στην ανθρώπινη φύση, λειτουργεί πάντα ως προάγγελος της επιθυμητής συλλογικοποίησης των πολλών. Είναι η πόρτα για κάτι ευρύτερο και πιο σπουδαίο, γεγονός ακόμα σημαντικότερο στην κοινωνία της εξατομίκευσης.
Ίσως να είναι εκείνο το
Interstelar Space, ουσιαστικά ο δίσκος που καθιέρωσε για πάντα ως μια ισότιμη πηγή έμπνευσης το ντραμς-σαξόφωνο ντούο. Σε αυτή την ηχογράφηση, την τελευταία στούντιο του
John Coltrane πριν πεθάνει, το δίδυμο του με το
Rashied Ali στα ντραμς απογειώνει, μέσω μιας ευλαβικής πρoσέγγισης στον αυτοσχεδιασμό, τη μουσική που μπορούν να παράγουν τα δύο αυτά όργανα και θέτει τα στάνταρ για οτιδήποτε βγήκε στη συνέχεια. Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω σε λόγια τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο μεγαλύτερος μουσικός του 20ου αιώνα για αυτό πριν αρχίσω να πλατιάζω σταματώ εδώ.
Απο τότε βέβαια πέρασαν πολλά χρόνια, οπότε θα το πάω κάπου αλλού.
Θυμάμαι τον
Ian Svenonious, των
Make-Up και των
Chain and the Gang, σε ένα λάιβ των τελευταίων να παραπονιέται για το πόσο άδικη και υποτιμητική για τον καλλιτέχνη ήταν η φράση "play some music". Για το πόσο δεν απέδιδε, ούτε στο ελάχιστο, την προσπάθεια, το σωματικό και πνευματικό κάματο ενός η περισσότερων ανθρώπων, πάνω σε μια σκηνή, σε ένα στούντιο, οπουδήποτε, στην προσπάθεια τους να παράγουν κάτι από τα μέσα τους σε μια μορφή που θα αποτελεί ελκυστική ψυχαγωγία-και όχι απλά διασκέδαση-για κάποιους. Η μουσική, η τέχνη ευρύτερα αν θες, αποτελεί ένα ογκώδες και τρομαχτικό τέρας έτοιμο να σε καταπιεί και συνάμα απόλυτα απαιτητικό.
Πόσο μάλλον αν πρέπει να ζήσεις από αυτό.
Έχω δει ανθρώπους να ιδρωκοπούν πάνω από μια κιθάρα,να ματώνουν τα δάχτυλα τους στις χορδές της, αίμα σε χείλη που φυσούν σε ένα σαξόφωνο,πόδια να μην μπορούν να σταθούν όρθια από την κούραση και την ένταση της προσωπικής έκφρασης.
Όλα αυτά ή και αυτά είναι η τέχνη.
Αλλά πριν συνεχίσω θα πρέπει να έρθουν οι συστάσεις. Ο
Michel Doneda (σοπρανο και σοπρανίνο σαξόφωνα ) και ο
Le Quan Ninh (ντραμς και κρουστά) βρίσκονται χρόνια στο κουρμπέτι έχοντας , πλέον καταξιωθεί σε αυτό που κάνουν. Δημιουργώντας μέσα στην παράδοση ( πόσο αταίριαστη λέξη για μουσικές που την αποστρέφονται ), μεταπολεμικά, του αυτοσχεδιασμού επέλεξαν αντί να μένουν στις δάφνες του ακαδημαϊσμού και της απόλυτης γνώσης να προκαλούν συνέχεια τους εαυτούς τους, δοκιμάζοντας τους ίδιους και τα όργανα.
Ο στόχος πάντα είναι ένας: συνεχής εξέλιξη, προσπάθεια κάθε τι να ακούγεται διαφορετικά, χαρτογράφηση ανεξερεύνητων ήχων. Όλα αυτά απαιτούν δέσμευση, σωματική, πνευματική και ψυχολογική. Απαιτούν κατανάλωση ενέργεια και κούραση, ο σωματικός κάματος που ανέφερα πιο πάνω. Το λάθος ποτέ δεν είναι αποτρεπτικός παράγοντας παρά μέρος της διαδρομής.
Προσφέρουν αγωνία για το αποτέλεσμα και αβεβαιότητα για την επιτυχία του, όπως και να την ορίζουν αυτή. Δεν υπάρχει σχοινί σωτηρίας στον αυτοσχεδιασμό, αν πέσεις, έπεσες. Αυτό που πάντα γουστάρω σε όλο αυτό το παιχνίδι είναι πως οι ίδιοι το επιλέγουν όλο αυτό. Και ως τέτοιους τους σέβομαι πολύ.
Στο
aplomb οι δύο τους διαλέγουν να είναι κάπως πιο ξεκάθαροι. Το κάθε όργανο ξεχωρίζει, το ηχητικό αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά σου δεν είναι μια ενιαία μάζα. Ξανά όμως, η πάλη τους είναι σαφής και ξεκάθαρη. Δουλεύουν πολύ ώστε να βρουν τον ήχο τους και όταν το καταφέρνουν δεν μοιάζουν σίγουροι για τίποτα. Φυσικά οι πνευματικές γραμμές με ότι, κάποτε, ονομάζαμε jazz έχουν κοπεί προ πολλού οπότε δεν περιμένω καθαρές μελωδικές γραμμές από το σαξόφωνο ούτε γκρούβες από τα κρουστά.
Μια συνεχής διαδικασία ελεγχόμενης μάχης με τα μουσικά τους όργανα περιμένω, όπου όλα τα αποτελέσματα είναι πιθανά. Αυτό το αναπάντεχο των πιθανοτήτων αποτελεί μέρος του παιχνιδιού που ονομάζουμε πειραματισμό.
