Και δόθηκε στον καθένα τους στολή λευκή

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος "Το άνοιγμα της πέμπτης σφραγίδας της Αποκάλυψης"

...Και όταν άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων που είχαν σφαγεί για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία που είχαν δώσει, και έκραξαν με δυνατή φωνή, λέγοντας: "Ως πότε, Κύριε, εσύ ο άγιος και αληθινός, δεν θα κρίνεις και δεν θα ξεπληρώσεις το αίμα μας πάνω σ' αυτούς που κατοικούν τη γη;"...
Και δόθηκε στον καθένα τους στολή λευκή. (Αποκάλυψη, ς' 9-11)


Οι άγιοι αυτού του κόσμου επιθυμούν την καταστροφή του. Κανένας "θεός" δεν θα την προκαλέσει όμως.

Οι Breeders είναι η εφηβική μου ψυχή που κρύβεται

Περνώντας τα χρόνια, το πάθος μου για τους Pixies (σαν τώρα θυμάμαι να τους ακούω κλαίγοντας έξω από το το σιχαμένο Terravibe: ως τσαμπατζής είχα φάει πόρτα) καταλάγιασε. Είχα αντέξει, τότε το '04, την πρώτη τους επανένωση για τα φράγκα, ήμουν και μικρότερος, πολύ λιγότερο κυνικός.
Τα υπόλοιπα δεν τα άντεξα.

Κακά τα ψέμματα οι Breeders ήταν και είναι κατά κύριο λόγο η Kim Deal. Αδικημένη η ίδια, όπως και το υποτίθεται δεύτερο μετά τη ριζοσπαστική τετράδα από τη Βοστώνη, γκρουπ της. Και, όμως, στα πρώτα χρόνια των '90's ανανέωσαν το rock n' roll με πολλά παθιασμένα ερωτικά φιλιά και γέλια που τα ονόμασαν Pod και Last Splash.

Και κάπου εκεί σίγησαν. Μεγάλωσαν. Ένα άλμπουμ το 2002, το καταπληκτικό Title Tk, και άλλο ένα το 2008, η αφορμή για να γράφω τώρα, το Mountain Battles. Δύο, ναι, μόνο δύο καταθέσεις σε πάνω από είκοσι χρόνια. Έτσι πάει.

Σαν τις αναμνήσεις, αυτές τις παλιές που επανέρχονται για λίγο (μυρωδιές, γέλια, μουσικές, μαλακισμένες ιστορίες, άνθρωποι και ζώα) και ενώ ήταν και είναι χαρούμενες σε κάνουν να δακρύζεις. Εφηβικοί έρωτες, συναισθήματα δευτερολέπτων, λανθασμένες εντυπώσεις της νεότητας.

Το Mountain Battles είναι γεμάτο από όλα, μα όλα ρε γαμώτο, αυτά. Έχει τη διεστραμμένη αθωότητα των μουσικών που διάλεγε ο Ληντς στις ταινίες του. Θα μπορούσε να τραγουδά η Julie Cruise σε αυτό.Ευτυχώς έχουμε την Kim. Ροκάκια, γκαραζάκια, μελαγχολία, απλοί ρυθμοί, μπάσο, ντραμς  και κιθάρες. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για ένα ταξίδι στο χωροχρόνο της εφηβείας μου μέσω του τώρα της νοσταλγίας μου. Τίποτα παραπάνω.

Night of Joy

Set the controls for the heart of the Sun

Emeralds "Solar Bridge"

Φυσικά και δεν έχω τίποτα εναντίον της ηλεκτρονικής μουσικής. Ίσα-ίσα. Από τη δεκαετία του '80 και μετά, όταν τα μηχανήματα έγιναν προσιτά σε πολύ κόσμο, έβαλε και αυτή το χεράκι στην εκ-δημοκρατικοποίηση της τέχνης, σε μια τέχνη για όλους. Απλά, πολλές φορές, ενοχλούμαι με τη λογική του "πατώ μερικά κουμπιά" ή και πλήκτρα και βγαίνουν διάφοροι ήχοι.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ έφτασε με καθυστέρηση σε 'μένα. Μάλλον γιατί το τοποθέτησα ακριβώς στην παραπάνω κατηγορία. Λάθος μου. Εφτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ήρθε η ώρα να μπει εκεί που του αξίζει. Σε πλήρη αντίθεση με την παραπάνω λογική εδώ έχουμε πλάνο, κόπο και πάθος. Και όλα αυτά μόνο σε 26' διάρκειας. Δεν χρειάζεται και παραπάνω πολύ συχνά.
Κανένα κουμπί δεν πατιέται ώστε το μηχάνημα να κάνει μόνο του τη δουλειά. Αντίθετα έχουμε κιθάρες, delays, εφέ, πλήκτρα και ένα σωρό άλλα ακατανόητα σε μένα τον ά-τεχνο κολπάκια.

Οι ήχοι χτίζονται στρώμα-στρώμα, μια κοπιαστική προσπάθεια. Εντελώς αντιφατικά οι ήχοι δεν μοιάζουν ηλεκτρικοί, έχουν αυτή την αμεσότητα του γήινου. Και όμως. Κάθε επιφάνεια δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη, κάτι σαν τα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας που όσο ανεβαίνεις προς τα επάνω, σε οδηγούν όλο και μακρύτερα από την επιφάνεια, προς το διάστημα, ίσως τον Ήλιο.

Το Solar Bridge, είναι ένα ταξίδι, το λέει και ο τίτλος του άλλωστε, μια γέφυρα προς τον Ήλιο. Ούτε ambient, ούτε noise, ούτε drone, μα όλα αυτά μαζί. Σαν ένας πίνακας του Rothko σε ρουφάει μέσα του (και έχει σημασία αυτό, δεν σε εκτοξεύει) και κάνεις μαζί του το ταξίδι όντας ένα και το αυτό, μέρος του όλου.

Φαντάζομαι τους τρεις Emeralds σαν μια ενότητα, να κρατούν τα πηδάλια κατευθείαν για τον πυρήνα του Ήλιου.

Magic

The Quaking Mess

Οι χθεσινοί μας συναγωνιστές έγιναν άντρες

...Η συνειδητοποίηση ότι "όταν νικήθηκε το Κίνημα, οι σύντροφοι ξαναγίνανε αφέντες. Οι χθεσινοί μας συναγωνιστές έγιναν άντρες" ήταν τραγική. Οι γυναίκες εκφράζουν πολλά παρόμοια παράπονα για τους συντρόφους τους στο κόμμα: "Είχε μια άλλη νοοτροπία, αυτή των πρωτόγονων κομμουνιστών για τους οποίους η χαρά ήταν κάπως αμαρτία. Δεν τόλμησε να μου πει τη λέξη αγάπη, τη λέξη σ' αγαπώ. Μια φορά είπε Μαρία μου, είπε ένα μου και τον ρώτησα τι είπε και μου είπε ότι δεν είπε τίποτα."...

Τασούλα Βερβενιώτη "Οι γυναίκες της Αριστεράς μπροστά στο δίλημμα: Πολιτική ή οικογένεια"