Emeralds "Solar Bridge"
Φυσικά και δεν έχω τίποτα εναντίον της ηλεκτρονικής μουσικής. Ίσα-ίσα. Από τη δεκαετία του '80 και μετά, όταν τα μηχανήματα έγιναν προσιτά σε πολύ κόσμο, έβαλε και αυτή το χεράκι στην εκ-δημοκρατικοποίηση της τέχνης, σε μια τέχνη για όλους. Απλά, πολλές φορές, ενοχλούμαι με τη λογική του "πατώ μερικά κουμπιά" ή και πλήκτρα και βγαίνουν διάφοροι ήχοι.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ έφτασε με καθυστέρηση σε 'μένα. Μάλλον γιατί το τοποθέτησα ακριβώς στην παραπάνω κατηγορία. Λάθος μου. Εφτά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ήρθε η ώρα να μπει εκεί που του αξίζει. Σε πλήρη αντίθεση με την παραπάνω λογική εδώ έχουμε πλάνο, κόπο και πάθος. Και όλα αυτά μόνο σε 26' διάρκειας. Δεν χρειάζεται και παραπάνω πολύ συχνά.
Κανένα κουμπί δεν πατιέται ώστε το μηχάνημα να κάνει μόνο του τη δουλειά. Αντίθετα έχουμε κιθάρες, delays, εφέ, πλήκτρα και ένα σωρό άλλα ακατανόητα σε μένα τον ά-τεχνο κολπάκια.
Οι ήχοι χτίζονται στρώμα-στρώμα, μια κοπιαστική προσπάθεια. Εντελώς αντιφατικά οι ήχοι δεν μοιάζουν ηλεκτρικοί, έχουν αυτή την αμεσότητα του γήινου. Και όμως. Κάθε επιφάνεια δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη, κάτι σαν τα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας που όσο ανεβαίνεις προς τα επάνω, σε οδηγούν όλο και μακρύτερα από την επιφάνεια, προς το διάστημα, ίσως τον Ήλιο.
Το Solar Bridge, είναι ένα ταξίδι, το λέει και ο τίτλος του άλλωστε, μια γέφυρα προς τον Ήλιο. Ούτε ambient, ούτε noise, ούτε drone, μα όλα αυτά μαζί. Σαν ένας πίνακας του Rothko σε ρουφάει μέσα του (και έχει σημασία αυτό, δεν σε εκτοξεύει) και κάνεις μαζί του το ταξίδι όντας ένα και το αυτό, μέρος του όλου.
Φαντάζομαι τους τρεις Emeralds σαν μια ενότητα, να κρατούν τα πηδάλια κατευθείαν για τον πυρήνα του Ήλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου