Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

In the ghetto

Αυτή η πόλη είναι σαν μια μαύρη τρύπα επιβραδυμένη. Κάθε μέρα με ρουφάει περισσότερο στις χαρές και τις λύπες της.Όπως συμβαίνει σε κάθε έναν από εμάς που αποτελεί ζωντανό κομμάτι της και δεν κρύβεται πίσω από μια οθόνη,έναν καναπέ,τέσσερις τοίχους.Γκρίζα όπως είναι και με ελάχιστο πράσινο κάνει τις λύπες να φαίνονται δυνατότερες. Η φτώχεια που με/μας περιτριγυρίζει δεν βοηθά. Παραφράζοντας τον Μπακούνιν, δεν μπορώ να είμαι απόλυτα χαρούμενος,αν δεν είναι και οι άλλοι γύρω μου.
Αλλά πως να ελπίζεις,αν δεν αγωνίζεσαι και τα παρατάς;; Τέλος πάντων.

Δεν θα το γυρίσω στη μιζέρια, αλλά κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους που εκτός από άδειες τσέπες, έχουν και άδεια μάτια.Πολύ κουράστηκα.

Αυτή η κούραση μου θύμισε το παρακάτω τραγούδι, το ρίχνω εδώ σε δύο εκδοχές.

ELVIS: https://www.youtube.com/watch?v=TzxWbURBRRc

N.CAVE: https://www.youtube.com/watch?v=4ChE4c_g4B0


Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Αναμνήσεις από το μέλλον(1): PETER BROTZMANN & PAAL NILSSEN-LOVE LIVE IN DUBLIN 6/4/2013

Το κείμενο στο link δημοσιεύτηκε στα παράξενα παραμύθια ( δες δεξιά,το έχω στη λίστα των ιστολογίων μου), το blog του Νικόλα, από τους πρωτοπόρους της μουσικής αντί-κουλτούρας στο Ελλάντα, περίπου 8 μήνες πριν.
Και να μου το έλεγες,δεν θα το πίστευα πόσο με αντιπροσωπεύει και τώρα.

http://tileskopio.tumblr.com/post/52477359340/204-peter-brotzmann-paal


Μαγιακόφσκι

Στον τίτλο αυτής της ανάρτησης (ποσταρίσματος στα ελληνικά...) δεν χρειάστηκε καν να βάλω το μικρό του.Όλοι ξέρουν ποιος είναι.
Ομολογώ πως άργησα πολύ να τον διαβάσω.Μόλις το περασμένο καλοκαίρι και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς λόγους που με συγκίνησε η ποίηση του,ανάμεσα στους οποίους σίγουρα θα ήταν και η λιτή και απέριττη μετάφραση του Ρίτσου,η οποία έχει κάτι από το μινιμαλισμό της άγονης πέτρας και της φραγκοσυκιάς των τόπων εξορίας του...Σαν τα δικά του ποιήματα.

Θα διαλέξω μόνο έναν.Την ευαισθησία και το συναίσθημα που βγάζει αυτός,ένας επαναστάτης(δεν θα ασχοληθώ τώρα με την ταχύτατη παρακμή της Οκτωβριανής Επανάστασης),την αγάπη για τον άνθρωπο,την κοινωνία, για την ίδια τη Γη που πατά.
Όποιος έβγαλε κάποτε τη φήμη-και όσοι τον επιβεβαίωσαν στο τώρα και στο χθες- πως όποιοι ασχολούνται με τη μεγάλη Αλλαγή που χρειάζονται οι ζωές μας,την Επανάσταση δηλαδή που θα φέρει την Ουτοπία, είναι ψυχροί,κυνικοί και αγέλαστοι,ας τον διαβάσει.
Και θα δει πως ο πραγματικός επαναστάτης εμφορείται από την Αγάπη.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)

Το μέλλον δε θα'ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς.


Από τα βράγχια, κονσομόλε, άρπαξέ το!
Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε -
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μέσ' στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βαλές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ' στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
που θα 'ρτει.

Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν' αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ.


Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Mute: don't be!

Δεν έχω σκοπό να ακολουθώ τη μουσική επικαιρότητα από εδώ.Προτιμώ,προφανώς,να γυροφέρνω τη δική μου επικαιρότητα.Σκασίλα μου τι καινούριο βγήκε,εν ολίγοις.
Αγόρασα αυτό το box-set, όντας αρρωστημένος φετιχιστής,όπως και με τα βινύλια φυσικά.Ας πρόσεχα....
Δεκαπλό cd, αξιοπρεπέστατο βιβλιαράκι για τα χρόνια από το '78 έως το '84,the works που λέμε.
Η άλλη αιτία που το αγόρασα είναι πως θεωρώ τη Mute, το δημιούργημα του Daniel Miller,μια εξαιρετική περίπτωση ισορροπίας μεταξύ του mainstream ήχου, της D.I.Y νοοτροπίας και του σύγχρονου ηλεκτρονικού ακόμα και πειραματικού ήχου.Ένα μικρό θαύμα κατάφερε ο Miller τότε και,μάλιστα, δίνοντας απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία σε όσους ηχογραφούσαν.Καθόλου τυχαίο που η κότα με τα χρυσά αυγά για την εταιρία,κατά κόσμον Depeche Mode, ποτέ δεν διαννοήθηκαν να πάνε αλλού και είμαι σίγουρος πως πολλάκις θα δελεάστηκαν...Μαγκιά του Miller,λοιπόν.
Τι θα βρεις εδώ; Τα πάντα όλα.Από το πρώτο single του alter ego του Daniel Miller  The Normal, ,με τα δύο απίστευτα T.V.O.D. και Warm Leatherette, τα οποία για τους μη κολλημένους στέκουν πολύ ψηλά στις μουσικές του μετά το Β' Παγκόσμιο βιομηχανοποιημένου κόσμου, στη γνωστή, και μην πλατιάζουμε χωρίς λόγο, ποπ των Depeche και των Yazoo, μέχρι τους  blues-punk δυναμίτες του Cave και της παρέας του, είτε αυτή λεγόταν Birthday Party, είτε Bad Seeds.
Φυσικά, δεν λέω πήγαινε σκάστα και πάρτο,όπου το βρεις κατέβασε το,αλλά μην αγνοείς τη Mute, επειδή δεν κατάφερε να συνεχίσει το ίδιο ριζοσπαστικά.Πόσο δύσκολο είναι αυτό άλλωστε.Μην το ζητάς εάν δεν το εφαρμόζεις και εσύ συνεχώς στη ζωή σου...

http://www.discogs.com/Various-Mute-Audio-Documents-1978-1984/release/1025033

The Normal- T.V.O.D : http://www.youtube.com/watch?v=5v7FZwyOdvU

The Normal-Warm Leatherette : http://www.youtube.com/watch?v=S5QErPDNcj4

Nick Cave and the Bad Seeds-Avalanche(L.Cohen) : http://www.youtube.com/watch?v=oPPO2zdPxyU

ΠΑΡΕ ΘΕΣΗ!

Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, λέμε!!

Από το site των Αναρχικών για την Κοινωνική Απελευθέρωση (http://aka.espiv.net/)

Λένε πως αν σου επιτεθούν με μαχαίρι υπάρχουν τρεις ισοδύναμες πιθανότητες: να προλάβεις να φύγεις, να τραυματιστείς ή να πεθάνεις. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσοι μετανάστες έχουν πέσει νεκροί από το χρυσαυγήτικο μαχαίρι. Ξέρουμε, από τους τόσους μαχαιρωμένους συντρόφους μας, ότι ο νόμος των πιθανοτήτων ήταν θέμα χρόνου να φέρει νεκρό που τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν. 

Εδώ και 20 χρόνια οι αναρχικοί (όπως άλλοι αντιφασιστικοί-επαναστατικοί χώροι, η άγρια νεολαία κι ένα μικρό κομμάτι της αριστεράς) χτυπιούνται καθημερινά με τα ζόμπι του φασισμού. Έχουμε χύσει αίμα, έχουμε δεχτεί πλήγματα, είμαστε αυτοί που δεκάδες φορές όλα αυτά τα χρόνια βγήκαμε μπροστά, μέρα και νύχτα και σταματήσαμε την εξάπλωση της φασιστικής μόλυνσης. Μας είπαν συμμορίτες, μας είπαν ότι αναζητούμε φανταστικούς εχθρούς, μας απαξίωσαν, μας έτρεξαν στα δικαστήρια, μας βασάνισαν στα τμήματα. Αλλά το αναρχικό κίνημα συνέχισε αυτό που επιτάσσει η ανάγκη, η θέση, αυτό που επιτάσσει η ανάλυση της πραγματικότητας για να φτάσουμε σήμερα να «δικαιωθούμε». Πολύ πικρή αυτή η «δικαίωση»... 
Τώρα λοιπόν που όλοι «ανακάλυψαν» ότι πρόκειται για χρυσαυγίτες φονιάδες, ότι πρόκειται για παρακρατικούς ζυμωμένους στο βαθύ κράτος (αστυνομία, δικαιοσύνη, στρατό, ΕΥΠ), για οργανωμένο μαφιόζικο έγκλημα που ζει από νταβατζιλίκια, τώρα που όλοι κάτι θυμήθηκαν για χρηματοδοτήσεις από εφοπλιστές και νταραβέρια με κυβερνητικά κόμματα, τώρα που ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την προστασία που παρέχει στους «αντισυστημικούς» η αστυνομία, τώρα που διάφορα σκουπίδια των ΜΜΕ «δεν ξεχνούν τον φασισμό» (που οι ίδιοι συνειδητά έθρεψαν), ας ξαναπούμε μερικά πράγματα μήπως βοηθήσουμε να σταματήσει αυτό το χαλάζι από «αφελείς» που πέφτουν από τα σύννεφα: 

Ο μύθος του «Έλληνα δημοκράτη» και η έκπληξη για το 15% της χρυσής αυγής. 
Ας ξεκινήσουμε με κάποια νούμερα, ειδικά αφού αυτά έχουν τόση σημασία: Αν γυρίσουμε χρονικά στην κατοχή και αν αθροίσουμε όλες τις ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις, δεξιές & αριστερές, στο απόγειό τους, έφτασαν ως άθροισμα τις 50.000 ένοπλους. Την ίδια στιγμή στα δοσιλογικά - φασιστικά σώματα (τάγματα ασφάλειας, χίτες κλπ) υπηρετούσαν 25.000 ένοπλοι. Για κάθε δύο λοιπόν που πολεμούσαν ένοπλα τον ναζισμό και τα εγκλήματά του υπήρχε ένας που ένοπλα τον συνέδραμε. Σε όλη τη διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου υπήρχε ένα κοινωνικό κομμάτι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, πολλοί από αυτούς επαγγελματικά αποκαταστημένοι στους μηχανισμούς βίας του κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, παρακράτος) που έδιναν την κοινωνική βάση στο λεγόμενο «κράτος της δεξιάς». Υπάρχουν ακόμα οι εικόνες από τις ενθουσιώδεις υποδοχές των χουντικών με τα μυστριά, υπάρχουν ακόμα τα εκλογικά αποτελέσματα που έδωσαν 30% στον βασιλιά, υπάρχουν οι βόμβες σε γεμάτα σινεμά από τον Πλεύρη και τον Μιχαλολιάκο, υπάρχουν τα παραστρατιωτικά σώματα της ΝΔ του 80, υπάρχει το παπαδαριό και ο ιστός του στην κοινωνία, υπάρχει ο Μαρκεζίνης και ο Καρατζαφέρης στο 7%, τα μακεδονικά συλλαλητήρια, ο Χριστόδουλος... 
Με πόση ευκολία όλοι ξεχνάνε το προχθές; Με την ίδια ευκολία που ξεχάσανε το χθες: με τη χρυσή αυγή στο 0,04% αλλά με αγρότες να καρφώνουν τους μετανάστες εργάτες τους λίγο πριν τους πληρώσουν, με τα βυθισμένα δουλεμπορικά στο αιγαίο και τα πτώματα να ξεβράζονται στις τουριστικές αμμουδιές, με τη γριά μάνα πεταμένη σε μια ανασφάλιστη «λαθρο»βουλγάρα, με τα «προσεχώς ρωσίδες», με τα «μαύρα» μεροκάματα να δημιουργούν «ρυθμούς ανάπτυξης», με τις Μανωλάδες, με το στοίβαγμα 10δων χιλιάδων «χαμένων στο διάστημα» μεταναστών στα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας για να στηθεί το μέγιστο επιχειρηματικό κόλπο με την ανάπλαση της πρωτεύουσας (που όταν ήρθε η κρίση επενδύθηκε τελικά στον κανιβαλισμό του Άγιου Παντελεήμονα). 
Τότε, στην belle époque του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών αγώνων, της Ισχυρής Ελλάδας. 
Αυτό όμως ποτέ δεν μέτρησε για «άνοδος του φασισμού».... 
Όπως λοιπόν άνοιξε η γη και κατάπιε τον φασισμό της καθημερινής ζωής έτσι κατάπιε και τις ιστορικές πολιτικές του παραδόσεις και επιρροή. 
Υπάρχει λοιπόν ή όχι 15% φασισμός στην Ελλάδα; 

Περί του εμφυλίου πολέμου. 
Αν ως υπόθεση εργασίας θεωρήσουμε ότι κάποιο «ξένο κέντρο» απεργάζεται εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, τι πιο λογικό από το να θεωρήσουμε ως πιόνι του, αυτούς που έκαναν την πρώτη κρίσιμη κίνηση; Πέρα όμως από συνομωσιολογικές βλακείες, μέσα στην κρίση, περισσότερο από ότι στην «ευμάρεια,» κομμάτια της αστικής τάξης και τμήματα του πολιτικού προσωπικού συγκρούονται. Φτιάχνονται και χαλιούνται συμμαχίες, συγκρούονται διαφορετικά σχέδια. Φαίνεται πως στη ζυγαριά του καθεστώτος τα οφέλη από μια Χρυσή αυγή-αφηνιασμένο μπράβο είναι πλέον μικρότερα από αυτά μιας Χρυσής Αυγής να γλύφει τις πληγές της. 
Η ρητορική όμως περί εμφυλίου (αλλά και πραξικοπημάτων) που αναπαράγεται από όλο το καθεστώς αλλά και τον οργανωμένο φασισμό και αντανακλάται παντού, είναι βαθιά αντεπαναστατική. Δεν είναι παρά η κουκούλα που η εξουσία, ως ύστατο μέτρο, θα επιχειρήσει να φορέσει σε έναν μεγάλο κοινωνικό-ταξικό ξεσηκωμό. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εμφυλίου αν ο καθένας αντιληφθεί αυτό που ζει, ποιοι είναι οι «δικοί του» & ποιοι «οι απέναντι», ποιών τη μοίρα μοιράζεται κάθε μέρα, πως απολογίζει το στήσιμο στις κομματικές ουρές για το ρουσφέτι πριν χρόνια, πως φαντάζεται ότι την έβγαζε ο Αλβανός πού κάποτε του έβαψε το σπίτι, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι οι συνάδελφοί του στη δουλειά, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι τα αφεντικά του. Τον εμφύλιο πόλεμο, πέρα από το παιχνίδι της πρόκλησης των συνθημάτων και των τελετών, τον θέλει ένα κομμάτι της εξουσίας, ένα κομμάτι που διατρέχει κάθετα την εξουσία και που ελπίζει ότι με αυτόν θα έρθει στα πράγματα. Και θα επιχειρήσει εμφύλιο μόνο όταν το σύνολο του συστήματος δει τον κίνδυνο των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων να βαδίσουν εναντίον του. Μια από τις πολλές χρήσεις της χρυσής αυγής ως εφεδρείας για όταν η εξουσία δει ότι δεν έχει άλλο δρόμο από την αλληλοσφαγή των καταπιεσμένων. 
Παρόλα αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια των καταπιεσμένων, πολιτικά και κοινωνικά, οφείλουν να εντείνουν την πάλη τους ώστε να σπάσει ο υπονοούμενος εκβιασμός από το καθεστώς, το νέο φόβητρο «υποταγή ή εμφύλιος». Στα λόγια και στην πράξη. Και να θυμίσουν στο καθεστώς ότι η ιστορία έχει δείξει κάποιες φορές ότι υποψήφιοι εμφύλιοι καταλήγουν επαναστάσεις... 

Είναι λοιπόν η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός ο «μεγάλος εχθρός»; 
Φυσικά και όχι. Είναι μία από τις πολλές εκφράσεις του εχθρού που αξιοποιήθηκε πολιτικά τα τελευταία 3 χρόνια της αποτυχίας του συστήματος. Η Χρυσή αυγή είναι ένα από τα πρόσωπα του εχθρού που με πολιτικούς όρους αντανακλά τις χειρότερες μορφές ενός πολιτισμού όπως αυτές οσμώνονται στην κοινωνία. Ένα πρόσωπο που έβγαλε την μάσκα, ίσως και να του άνοιξε υπερβολικά η όρεξη και που άλλα πρόσωπα του εχθρού πέφτουν (έτσι δείχνουν μέχρι στιγμής) τώρα να το κατασπαράξουν. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι ο φασισμός όχι μόνο απλά αδρανοποιεί και στρέφει σε κανιβαλικές λογικές τμήμα των καταπιεσμένων ούτε ότι είναι μόνο το μακρύ παράνομο χέρι του κράτους. Είναι, όπως ειπώθηκε και πριν εργαλείο για την μετατροπή μιας επανάστασης σε εμφύλιο, αλλά είναι και αλάνθαστο δείγμα για το πόσο πολύ η εξουσία αρχίζει να σκέφτεται όσα ο φασισμός επιθυμεί: Δικτατορία, μεγάλους αρχηγούς, απόλυτη ελευθερία για τα αφεντικά, εκτελέσεις και ξερονήσια και τέλος εθνικό πόλεμο. 
Αυτό το εργαλείο του «μεγάλου εχθρού», δηλαδή αυτών που νέμονται τον πλούτο όσων ακόμα δουλεύουν, αυτών που έχουν την εξουσία των συλλογικών αποφάσεων της κοινωνίας, πρέπει να το αποσυνθέσουμε. 
Ένας πολυεπίπεδος και με διαφορετικά μέσα αγώνας, αγώνας που το αναρχικό κίνημα είναι από αυτούς που δεν τον έπαψαν ποτέ, πρέπει να επεκταθεί. Σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Μέσα στη δουλειά, στη γειτονιά, στην παρέα, στο γήπεδο, το σχολείο, το ίντερνετ. Και σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να συσπειρωθούν όλοι. Πρέπει ο καθένας να πάρει θέση. Ο καθένας να τοποθετηθεί απέναντι στον φασισμό ως αυτό που ο φασισμός είναι. Πρέπει η κοινωνική βάση να λύσει αυτό το θέμα στο εσωτερικό της: με τον γείτονα, τον συνάδελφο, αλλά και στο πεζοδρόμιο, στην περιφρούρηση, στην αυτοάμυνα. Άλλωστε το να πάρουν όλοι θέση είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν θέση μερικοί και να γίνουν συνεπείς με τη θέση τους οι υπόλοιποι. 
Καμία εμπιστοσύνη στον καθεστωτικό αντιφασισμό. Όχι μόνο αδιαφορούμε για τον πολιτικό τους σκυλοκαβγά, τις ενδοκαθεστωτικές συνομωσίες και τα ξεκαθαρίσματα, για τις φασίζουσες ή μη κλίκες συμφερόντων στο βαθύ κράτος, αλλά και αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς σημαίνουν οι ιδέες για «απαγόρευση της Χρυσής Αυγής» και δεν θα μας φαίνονταν περίεργο να περάσει ο φασισμός πάνω από το πτώμα της «χρυσής αυγής». Αναλώσιμοι είναι, οι εκάστοτε φασίστες, έτσι ή αλλιώς. 
Καμιά εμπιστοσύνη ούτε και στις αριστερές ηγεσίες: άργησαν οι κορώνες «τσακίστε τους φασίστες» και δεν μας εντυπωσιάζει ούτε η φλύαρη επανάληψή τους. Το «δια ταύτα» άλλωστε σε αυτές τις κορώνες δεν είναι να εντυπωσιάσουν εμάς αλλά να εντυπωσιάσουν ψηφοφόρους και να εγκλωβίσουν την κομματική βάση που βράζει... 
Επίσης, δεν ξεχάσαμε ποτέ, ότι τα πιο μαχητικά κομμάτια, σε κάθε αγώνα, σε όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος ιστορικά, συχνά προσφέρονται σαν Ιφιγένειες όταν το ζήτημα αρχίσει να αφορά το μεγάλο ζητούμενο για κάθε κόμμα: την πολιτική εξουσία. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια... 
Εμείς, συνεχίζοντας αταλάντευτα στο δρόμο που ακολουθούμε, καλούμε το προοδευτικό και ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά και όλους τους καταπιεσμένους, ανεξάρτητα αν και τι ψηφίζει ο καθένας να πάρουν έμπρακτη θέση απέναντι στον φασισμό. Τους καλούμε να δημιουργήσουν πρωτοβουλίες στη δουλειά και λαϊκές συνελεύσεις, τους καλούμε να δημιουργήσουν ή να ενταχθούν σε σχηματισμούς συλλογικής αυτοάμυνας, τους καλούμε να δράσουν ατομικά και συλλογικά παντού. Γιατί τελικά ο φασισμός δεν είναι ο μεγάλος εχθρός. Και η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι μέρος και αφορμή για την πάλη ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος (είτε δεξιό είτε αριστερό, είτε καπιταλιστικό είτε σοσιαλιστικό). Για την κοινωνική απελευθέρωση. 

Γιατί το αίμα το Παύλου Φύσσα δεν είναι το πρώτο αλλά θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας για να είναι το τελευταίο. 
Και δεν θα φτάσει να πάρεις θέση μόνο απέναντι στον φασισμό. 
Θα χρειαστεί να πάρεις θέση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. 
Εμπρακτη θέση. 


Αθήνα, Σεπτέμβρης 2013

Μια λέξη που θα διαβάσεις πολλές φορές εδώ: αυτοσχεδιασμός (κατά Derek Bailey)

Φίλος,πρώτα και πάνω απ'ολα

Όχι δεν τον γνώρισα στο ΙΚΑ,ούτε στην ουρά μπροστά μου τον είχα. Τον γνώρισα μέσα από τη μουσική του και ανακάλυψα,εκτός από έναν σπουδαίο μουσικό(ρε σε κάθε ηχογράφηση διαφορετικός ο μπαγάσας) και ένα γενναιόδωρο άνθρωπο.

Ψάξτον, λέει πολύ.

Εδώ: http://didierlasserre.free.fr/

και εδώ: http://www.citizenjazz.com/Didier-Lasserre-3469411.html

He's set free now...

                                                                    σε θυμάμαι πάντα.

                                                 https://www.youtube.com/watch?v=wfzoyDOXfzY

Κάτι σαν δήλωση προθέσεων....

1. Γράφω ότι μου κατέβει,όποτε μου κατέβει.Το δεν δίνω δεκάρα και τι θα πεις, δεν θα το πω(sic) εγώ μια και εμπεριέχει τη βασική,βασικότατη αντίφαση η οποία και είναι "γιατί τότε επιχειρείς να τα μοιραστείς με άλλους αυτά;;"...
2. Πως λέει το σύνθημα, τέρμα ποια στις αυταπάτες;;...Δεν έχω τέτοιες. Δεν περιμένω η τέχνη,οποιαδήποτε, να αλλάξει τον κόσμο-θα το είχε κάνει ήδη νομίζω.Περιμένω, όμως, να αλλάξει το δικό μου εσωτερικό κόσμο,να με βοηθήσει,ίσως, να μεγαλώσω την πνευματική μου υπόσταση-σε σχέση με την υλική-όπως θα έλεγε και ο Kandinsky.
3. Η τέχνη δεν ειν' εμπόρευμα,τελεία και παύλα.Αλλά επειδή κάποιοι πρέπει και θέλουν να ζήσουν από αυτή, στήριξε τον καλλιτέχνη (όχι γιατί είναι κάτι ανώτερο από 'σένα) και όχι τους μεσάζοντες.
4. Ας είναι απρόβλεπτες οι τέχνες. Που ξέρεις μπορεί και να προλειάνουν το έδαφος για μια περισσότερο απρόβλεπτη ζωή.
5. Ποιος είναι αυτός που θα ορίσει τι είναι τέχνη και τι όχι;;...Που βρίσκεται;;...Πουθενά;;...
6. Όπως περιγράφει και ο εξυπνακίστικος υπότιτλος τούτου νου του blog,θα γράφω και για πολιτική, νταξ;;
7. Πιστεύω πως είναι περιττό,αλλά ας το γράψω: ενάντια σε κάθε είδους στρατευμένη τέχνη όπως και στην τέχνη της επίδειξης! Όποιος έχει μεγάλο εγώ και ναρκισσεύεται,ας γεμίσει το σπίτι του με καθρέφτες,μην μας κουράζει...
8. Punk, D.I.Y., Post-punk,free rock,free jazz,free improvisation,experimental,noise και διάφορα παραφερνάλια,είναι όσα προτιμώ να ακούω και όσα θα βρεις εδώ.Σιχαίνομαι τις κατηγοριοποιήσεις στη μουσική, αλλά πρέπει να συννενοηθούμε κιόλας...
9. Θα τελειώσω εδώ, γιατί ο αριθμός 10 εμπεριέχει διάφορες θρησκευτικές αναφορές,κάτι που δεν το θέλω καθόλου...Γιατί τρωγλοδύτες του ήχου;; Γιατί,θεωρώ, πως η τέχνη και ιδιαίτερα η μουσική που είναι ο πυρήνας αυτού του blog, αποτελούν κτήμα όλων,δεν χρειάζονται ούτε εξειδικευμένες γνώσεις,ούτε μέσα για να παράγει όποιος θέλει ότι θέλει,αρκεί να αποτελεί την προσωπική του έκφραση...