Μαγιακόφσκι

Στον τίτλο αυτής της ανάρτησης (ποσταρίσματος στα ελληνικά...) δεν χρειάστηκε καν να βάλω το μικρό του.Όλοι ξέρουν ποιος είναι.
Ομολογώ πως άργησα πολύ να τον διαβάσω.Μόλις το περασμένο καλοκαίρι και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλούς λόγους που με συγκίνησε η ποίηση του,ανάμεσα στους οποίους σίγουρα θα ήταν και η λιτή και απέριττη μετάφραση του Ρίτσου,η οποία έχει κάτι από το μινιμαλισμό της άγονης πέτρας και της φραγκοσυκιάς των τόπων εξορίας του...Σαν τα δικά του ποιήματα.

Θα διαλέξω μόνο έναν.Την ευαισθησία και το συναίσθημα που βγάζει αυτός,ένας επαναστάτης(δεν θα ασχοληθώ τώρα με την ταχύτατη παρακμή της Οκτωβριανής Επανάστασης),την αγάπη για τον άνθρωπο,την κοινωνία, για την ίδια τη Γη που πατά.
Όποιος έβγαλε κάποτε τη φήμη-και όσοι τον επιβεβαίωσαν στο τώρα και στο χθες- πως όποιοι ασχολούνται με τη μεγάλη Αλλαγή που χρειάζονται οι ζωές μας,την Επανάσταση δηλαδή που θα φέρει την Ουτοπία, είναι ψυχροί,κυνικοί και αγέλαστοι,ας τον διαβάσει.
Και θα δει πως ο πραγματικός επαναστάτης εμφορείται από την Αγάπη.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι: ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)

Το μέλλον δε θα'ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς.

Από τα βράγχια, κονσομόλε, άρπαξέ το!
Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε -
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μέσ' στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βαλές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ' στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
που θα 'ρτει.

Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν' αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ.