Από ένα Σαββατοκύριακο αλληλεγγύης

Φυσικά και δεν είναι μια ανασκόπηση, δεν μπορώ να γράψω τίποτα, όχι τώρα τουλάχιστον.
Ο σύντροφος Risinggalaxy έγραψε ένα καλό για το Ν.Ρωμανό, μπορείς να το δεις δίπλα δεξιά, στη λίστα των ιστολογίων μου αλλά και εδώ: http://risinggalaxy.wordpress.com/2014/11/30/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85/

Δεν έχω θυμό, πλέον, για κανένα σε αυτή την κοινωνία. Αλλά δεν θα ντραπώ για αυτό που είμαι, γι' αυτό που θέλω (όχι μόνο για τον εαυτό μου-για όσους κρύβεστε πίσω από το δάχτυλο της αυτοαναφορικότητας το λέω) και, βέβαια, για τα πιστεύω μου.
Ένοιωσα πολύ ψηλός σήμερα έξω από το Γεννηματάς. Νομίζω πως πολλοί, μια και είμασταν πολλοί (μη λες πως είμαστε και λίγοι που έλεγε το παλιό σύνθημα), αισθάνθηκαν το ίδιο.
Ναι, τα παιδιά με τα μαύρα (εγώ δεν τα φοράω συχνά βέβαια) είναι τα πιο αισιόδοξα παιδιά του κόσμου. Γιατί βάζουν τους πιο ωραίους στόχους. Και, γιατί, συνέχεια σαν τη λερναία ύδρα γεννιούνται μέσα από αυτούς διάφοροι, κάποιοι γελοίοι τους λένε  "γραφικούς", ίσως είναι και επαναστάτες, που τα παίζουν όλα για όλα για μια ιδέα, ένα πιστεύω. Πάντα ήταν έτσι, είναι έτσι και έτσι θα΄ναι.
Φτάνει, είπα πολλά. Μα δεν κατάφερα να εκφράσω το ανέκφραστο, αυτό που γυρόφερνε έξω και μέσα στο προαύλιο του νοσοκομείου.

Ένα ποίημα λοιπόν.

Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης, που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.

Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.

Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής δειλός!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό κι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

Μπωντλαίρ "Άλμπατρος"

Όχι πια νόμους! Όχι πια δικαστές! (για το Ν.Ρωμανό)

Όχι πια νόμους! Όχι πια δικαστές! Η ελευθερία, η ισότητα και η έμπρακτη ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι τα μόνα αποτελεσματικά εμπόδια που μπορούμε να αντιπαραθέσουμε στα αντικοινωνικά ένστικτα.

Π.Κροπότκιν "Νόμος και Εξουσία"


Προσεχείς δράσεις για τον απεργό πείνας, από 10/11, Ν.Ρωμανό που διεκδικεί τα αυτονόητα:

https://athens.indymedia.org/post/1534820/

Idiot Stroszek (11/11/14)

Ξανά-μανά από το site που θα βγει σύντομα στον αέρα.

Ο Idiot Stroszek είναι ένας.
Σε αυτό το live ήταν τρεις.
Οι δύο στους τρεις βγήκαν με full face.
 Ίσως ήταν φόρος τομής στους μεγάλους του noise,  ίσως όχι.
Ξέρω ποιοι είναι, αλλά δεν το γράφω.
Γιατί; Τι γιατί ρε;
Ο καλλιτέχνης είναι το μέσο και μόνο, τίποτα άλλο.
Η συναυλία ήταν στα πλαίσια του αυτοργανωμένου φεστιβάλ Yuria.
Χωρίς είσοδο και χορηγούς.
Οι δικοί μας δεν πάνε, όμως, σε τέτοια-δεν ήταν σε κατάληψη.
Ελάχιστους είδα.
Τι έπαιξαν;
Noise, γκαραζοπάνκ, pogo, κραυγές, κιθάρες.
Πολλοί γούσταραν, ακόμη περισσότεροι συζήταγαν καπνίζοντας.
Ξέρεις, με αυτό το cool σπάσιμο του καρπού.
Γαμημένοι τρέντυδες και χίπστερς.
Γαμώ τον εναλλακτισμό σας.
Γαμημένοι.
Γούσταρα πολύ.
Είχα καιρό έτσι.
Rock n' roll ρε.
Απρόβλεπτο και επικίνδυνο.
Δεν υπήρχε σκηνή.
Οι τρεις τους στο ίδιο ύψος με μας.
Ανάμειξη.
Είπαμε, ο καλλιτέχνης είναι μόνο το μέσο.
Έσκισαν, κράτησε λίγο.
Τέλος.

ο κουλτουριάρης

https://www.youtube.com/watch?v=JkFDKsCcnHo

Αχ, Ντουρούτι

κάπου εδώ γύρω δεν είσαι;

Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι (14 Ιουλίου 1896-20 Νοεμβρίου 1936)

"Θα βρίσκομαι αόρατος παντού, θα βρίσκομαι παντού...όπου και αν γυρίσεις να κοιτάξεις. Όπου αγωνίζονται οι πεινασμένοι να βρουν να φάνε, θα'μαι και εγώ εκεί. Όπου κάποιος μπάτσος χτυπάει κάποιον άνθρωπο, θα'μαι και εγώ εκεί. Αν είναι όπως τα 'λεγε ο Κέισι, ε, θα 'μαι και εγώ μεσ' στη φωνή των οργισμένων ανθρώπων και...θα'μαι μεσ' στο γέλιο των παιδιών, σαν είναι πεινασμένα και ξέρουν πως το φαγητό είναι έτοιμο. Και όταν πια οι δικοί μας θα τρώνε απ' όσα οι ίδιοι ανάστησαν, και όταν πια θα ζουν μεσ' στα σπίτια που έχτισαν οι ίδιοι-ε, θα βρίσκομαι και εγώ εκεί."

Τζον Στάινμπεκ "Τα σταφύλια της οργής"

Απέναντι στην τέχνη ως καλογυαλισμένο προϊόν έτοιμο προς κατανάλωση

Το κείμενο που ακολουθεί υπάρχει, με κάποιες προσθήκες ακόμη, στα liner notes αυτού του album: http://www.discogs.com/AMM-Combine-And-Laminates/release/502260

Ο συγγραφέας του, ο περκασσιονίστας Eddie Prevost, ιδρυτικό μέλος των ΑΜΜ και ζηλωτής του συλλογικού αυτοσχεδιασμού, υπερθεματίζει για την ελευθερία, ακόμα και μέσα από τα λάθη, στην τέχνη και επιτίθεται στην κορπορατίστικη λογική στη μουσική.

Άφησα το κείμενο στα αγγλικά πιστεύοντας πως έτσι διατηρεί καλύτερα τις αιχμές του.

(...)The market technocratic religion may indeed deliver an increasingly sophisticated diet of material consumables, but the rub is that it demands obedience to the ever moving spirit of consumtion. Accept the goods and you must accept the rationale of their production: make-buy-consume-make. (...)

The machine will not work, and therefore not produce, if it is not engineered, maintaned and controlled in the precribed way. The idea of the perfectable object permeates our culture and even musicians become passive, naive and complementing cyphers for such socio-economic goals, by lending their lives to the realisation of "perfect" performances.

In this respect the problem of AMM is that a recording of a fluid, living, fragile and transient performance becomes fixed in vinyl. And, through repeated listenings maybe it too becomes a musical object with learnable sequences, anticipated movements and awaited resolutions. (...) And we connive uneasily with this contradiction because we want thw music to live beyond, to trancend, its living moment.(...)

One such is the tacit acknowledgement of potential failure at every music making moment. At the same time we know that so often failure is at the root of unlooked for success.It is as if the desire and design for success precludes other kinds of development that might arrive fortuitously: learnign to accept the results of a hand slip and being open enough to interpret and use what the mind might glimpse as a cloud interrupts the sun.

Of course many of the discoveries of science or expressions of art arrive, apparently, as much through accident as design. (...) But ultimately art defies such methods because it does not, cannot, look for specific results without damaging the very potency of the creative method. In the process of dismantling the known in the pursuit of the unknown we can only be, at best, in the twilight world of the controlled accident.

AMM-After Rapidly Circling The Plaza [Pt. 1]

https://www.youtube.com/watch?v=5-jkSaTrEAc

AMM-Before Driving To The Chapel We Took Coffee With Rick And Jennifer Reed

https://www.youtube.com/watch?v=VwedqfNijGI

It's gonna rain

It's gonna rain: Θα βρέξει, στα αγγλικά (προφανώς)

It's gonna rain: Φράση που χρησιμοποιείται από ευαγγελιστές και λοιπούς κύρηκες του Θεού.Υποδηλώνει τη-βιβλική-οργή του θεού απέναντι στις αμαρτίες των ανθρώπων.

It's gonna rain: Παλιομοδίτικη φράση που υπόσχεται την Αλλαγή που έρχεται,πολιτική και κοινωνική. Σίγουρα ριζοσπαστική.

It's gonna rain: Ένα από τα τέσσερα τραγούδια στη συλλογή του σπουδαίου Steve Reich, Early Works.

Δεν θέλω να μιλήσω, όμως,  για αυτή τη συλλογή, που άλλωστε έχει κυκλοφορήσει χρόνια πριν, ούτε για τα κομμάτια της. Θέλω να γράψω μόνο για αυτό μια και πάντα κάνει γύρες στο μυαλό μου. Σε παλιότερη ανάρτηση εδώ είχα ξαναγράψει για τη Νέα Υόρκη στα 60's ως μια χωροχρονική ατέλεια στην πορεία αυτού του κόσμου προς τον απόλυτο ολοκληρωτισμό-όποιο όνομα και αν του δώσουμε.
Ριζοσπαστικότητα, αυθάδεια, εναντίωση στους θεσμούς, αντικουλτούρα, δημιουργία. Φυσικά και όλα αυτά (και πόσα ακόμα) εκφράστηκαν στην τέχνη των ανθρώπων εκεί. Τι στο διάολο άλλο θα μπορούσε να είναι η τέχνη, και δη η μουσική που ζει και αναπνέει μέσα στην καθημερινότητα μας, παρά γέννημα των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών που βιώνουμε και αλληλεπιδρούμε με αυτές;
Η ένταση αυτού του χωροχρονικού στρόβιλου επηρέασε τότε, και τον φαινομενικά απολιτίκ Reich. Παίρνοντας τη φράση αυτή από ένα παραληρηματικό μονόλογο ενός Brother Walter, τη λουπάρει, με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής, δημιουργώντας με την υστερότερη λογική του hip-hop μια επανάληψη της φράσης η οποία σε βάζει σε μια trance κατάσταση, την ίδια ώρα που ηχητικά.δημιουργεί κάτι εντελώς νέο. Αυτή η επαναληπτικότητα λειτουργεί άλλοτε ανακουφιστικά, άλλοτε ως μια υπόνοια: κοινός παρονομαστής η Αλλαγή που έρχεται. Θα βρέξει. Και η βροχή θα είμαστε εμείς, όλοι εμείς που τη χρειαζόμαστε και τότε κανείς δεν θα μας σταματά, θα είμαστε σαν τις σταγόνες της. Πάρα πολλοί αλλά και ένα. Και όλα θα είναι εφικτά τότε. Όλα.
Σε ένα άλλο κομμάτι της ίδιας συλλογής, το Come out, o Reich λουπάρει τον  έγχρωμο Daniel Hamm που συμμετείχε στην ταξική εξέγερση του Harlem στη Νέα Υόρκη το 1964. Η φράση είναι (απευθυνόμενος προς τους μπάτσους που ήθελαν να τον συλλάβουν, ενώ αυτός ζητούσε χτυπημένος να πάει σε νοσοκομείο) "i had to open the bruise up and let some of the bruise blood, to show them"
Πρέπει, όλοι, να δείξουμε τις πληγές μας για να πειστούμε;

Steve Reich-It's gonna rain https://www.youtube.com/watch?v=vugqRAX7xQE

Steve Reich-Come out https://www.youtube.com/watch?v=uGDo1YN_q3c

Γριά πουτάνα που τρώει τα παιδιά της

Αθήνα: 180 χρόνια πρωτεύουσα του κράτους. Ποτέ της μην τα χιλιάσει, ούτε αυτή, ούτε το κράτος.

Τρύπες-Παράξενη πόλη https://www.youtube.com/watch?v=eKlvt-O7ABY

Τέσσερα τραγούδια-ένα γκρουπ

όχι μόνο πειραματισμό ρε,θα καείς....

Sometimes-https://www.youtube.com/watch?v=U3QprJjmCZY

Smile-https://www.youtube.com/watch?v=aQ2evLL8N34

Who you are-https://www.youtube.com/watch?v=dcOW7rHIkhw

Present tense-https://www.youtube.com/watch?v=4O7jmmSYI9U

Διάβασε τον Ισοκράτη γελοίε ελληνάρα ρατσιστή

Η πόλις ημών [...] το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους κοινής φύσεως μετέχοντας.

Ισοκράτης

Από τον Πανηγυρικό του: "Η πόλη μας [...] έκανε το όνομα των Ελλήνων να χρησιμοποιείται όχι ως προσδιορισμός της καταγωγής, αλλά του καλλιεργημένου πνεύματος και να ονομάζονται περισσότερο Έλληνες εκείνοι που έχουν τη δική μας παιδεία παρά εκείνοι που ανήκουν στην ίδια φυλή με εμάς".

Γκε γκε;

Ten freedom summers

Αντιγράφω από το site που-είπαμε-θα βγει στο προσκήνιο σύντομα.

Προσπαθώντας να παρακολουθώ τις μουσικές που με ενδιαφέρουν, βρίσκομαι συνεχώς  στο ενδιάμεσο δύο άκρων. Από τη μια βρίσκεται η, συχνά μονόχνωτη, ολοκληρωτική προτίμηση του αναρχικού και ελευθεριακού χώρου προς μια-καθ'υπερβολή- μεταμοντέρνα αποκλειστικά στρατευμένη τέχνη και από την άλλη η απολιτίκ στάση, από διοργανωτές και κοινό, με την οποία πλαισιώνουν μουσικές που μόνο τέτοιες δεν ήταν.
Αυτή η διελκυστίνδα με κουράζει και, ακόμα χειρότερα, απονοηματοδοτεί συχνά τις πίσω σελίδες (για να χρησιμοποιήσω και μια φράση του πάλαι ποτέ εκφραστή της αντικουλτούρας Dylan) της ριζοσπαστικής τέχνης. Κάτι ανάλογο έζησα και χθες 1/11 στη Στέγη.
Ο πυρήνας της όλης κουβέντας, βέβαια, ήταν και είναι η μουσική. Ο Wadada Leo Smith, αφροαμερικανός με μεγάλη ιστορία πίσω του στο χώρο του αυτοσχεδιασμού και της τζαζ και έχοντας το παράσημο της συμμετοχής στην A.A.C.M. (Association for the Advancement of Creative Musicians) τη δεκαετία του '60, δεν είναι κανένας τυχαίος και δεν θα μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να τον δω.Το κουαρτέτο του ( τρομπέτα,ντραμς, μπάσο και πιάνο) με εκπληκτικό interplay επί σκηνής ισορροπούσε μεταξύ του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και μιας οργανωμένης ελευθεριακότητας. Ο ίδιος ο Smith είχε και τον ρόλο ενός conductor, δίνοντας φανερά, όμως, τη δυνατότητα στους μουσικούς να κάνουν το δικό τους.Ναι, ήταν φανταστικοί. Η θεματική των προβολών μαζί με τη μουσική ήταν τα 10 formative χρόνια του Smith από το '54 έως το '64 όταν η καθημερινή πάλη των αφροαμερικανών για τα αυτονόητα τον σημάδεψε και τον καθοδήγησε.
Κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Ο αποστειρωμένος χώρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (του Ιδρύματος Ωνάση βεβαίως-βεβαίως) αποτελεί τα τελευταία χρόνια το μοναδικό χώρο, σε μια πόλη 4 εκατομμυρίων, για να δεις διαφορετικές μουσικές-ειδικά αν έχεις τη λόξα του αυτοσχεδιασμού και του πειραματισμού. Όντας αυτά τα δύο είδη καίριοι συντελεστές της αντικουλτούρας, πλέον μιλάμε για την πλήρη απονοηματοδότηση. Είναι εντελώς παράδοξο ο συμπαθέστατος Smith (ο οποίος λειτουργώντας εντελώς εκτός των καθιερωμένων, έπιασε κουβέντα με όλους μας στο τέλος) να θέλει να μιλήσει για την πάλη των δικών του (και τη δική του βέβαια) έχοντας ως πρώτο χορηγό την πρεσβεία των Η.Π.Α.
Ο έλεγχος της κουλτούρας αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, την προσπάθεια του συστήματος να εξασφαλίσει τη στήριξη και αυτών των opinion makers μέσα στην κοινωνία. Βλέποντας συναυλίες στον ντιζαϊνάτο και στυλιζαρισμένο χώρο της Στέγης όπου όμορφες κοπέλες σου λένε που μπορείς και που δεν μπορείς να πας, μου θυμίζουν πως αυτός ο έλεγχος, όπως και σε άλλα κομμάτια της ζωής μου, είναι ασφυκτικός.
Παντελώς ανιστόρητο για τέχνες που κάποτε βρόμαγαν ριζοσπαστικότητα.

ο κουλτουριάρης

Άσε λοιπόν τα βότσαλα και μην τ' ανασκαλεύεις

(...) είναι αυτοί που εγώ πασχίζω πάντοτε για το καλό τους
που μου κάνουν ίσια ίσια το χειρότερο κακό
ναι το 'χω βάλει αυτό βαθιά μέσα στο νου μου και το ξέρω
άσε λοιπόν τα βότσαλα και μην τ' ανασκαλεύεις
σωστό δεν είναι σε σπίτι ποιητών θρήνοι ν' ακούγονται
δεν μας αρμόζουν τέτοια.

Σαπφώ