Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Blood Stereo



Χτυπούν μια ευαίσθητη χορδή μου όσοι μπορούν να εννοούν πολλά λέγοντας λίγα. Αιώνιος ο έρωτας μου με όσους εκφράζουν τα πάντα γράφοντας ελάχιστα.

Blood Stereo. Μόνο δύο λέξεις.

Ήχοι αιμάτινοι, ήχοι ανθρώπων. Σαν τις αιμάτινες σκιές της Πλάτωνος μα ένα βήμα παρακάτω. Μουσική και ζωή, έκφραση και συναίσθημα. Τίποτα δεν πάει παρακάτω, δεν εκφράζεται και δεν αλλάζει χωρίς αίμα.

Όταν σκέφτομαι την ψυχή μου, κόκκινη τη σκέφτομαι.
Έντονα κόκκινη-θέλω να 'ναι.

"Anal fins tucked in behind them. Blood stereo look like a pair of ill-kempt roosters, fighting over a doughnut. The guy rooster is jibbering in some unknown tongue, turning his face inside out, while shiving the microphone slowly through a hole in his cheek. The girl rooster appears to be pecking at him, either that or she is picking at various trash they have strewn around the stage. Every time she ducks her head there is a sound of a jet passing overhead.But when you look up the sky there is no sign of a comtrail. After a while you think you are starting to get a handle on what they are doing, but the guy falls down and starts doing a spzz dance so utterly convicing you begin to worry about him. Then the girls starts screaming and it seems as though something is really profoundly wrong. And it is. But it's not like they are in any kind of trouble. They are just wrong, y' know? So savagely wrong from every angle that's really tough to imagine there's anything you could do to really help them. As if they'd even want it. In their masks or out, they sow confusion like wheat"

Byron Coley

Ελευθερία. Μία λέξη.


Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Στα παραμύθια...



Ο πατέρας μου ήταν χαρισματικός αφηγητής και ήξερε να δημιουργεί αγωνία για να μας κρατάει το ενδιαφέρον ζωντανό.

Ο ληστής ήταν πάντα ένας εξαθλιωμένος αγρότης που δραπέτευε στο βουνό, για να γλυτώσει από τη δικαιοσύνη. Στα παραμύθια, πάντα η δικαιοσύνη ήταν υπέρ των πλούσιων και εναντίων των φτωχών. Οι νόμοι φτιάχνονταν από τους πλούσιους, εξαναγκάζοντας τους φτωχούς να δουλεύουν για εκείνους. Στα παραμύθια, η αιτία για να φύγει κανείς στο βουνό μπορεί να ήταν από εκδίκηση για την ατίμωση που είχε υποστεί κάποιος συγγενής από τον αφέντη ή τον γαιοκτήμονα, μέχρι και την υπεράσπιση ενός φτωχού αγρότη απέναντι στην κακομεταχείρηση του αφέντη. Το εύρος της αδικίας ήταν μεγάλο.
Ύστερα ακολουθούσε η σκληρή ζωή του βουνού, οι ένοπλες μάχες με τους μιγκελέτες* και ένα πλήθος καταστάσεων που αναδείκνυαν την αξία του ληστή στην προσπάθεια του να ξεφύγει από τους εχθρούς με διάφορα τεχνάσματα.
Ύστερα, ακολουθούσε το κεφάλαιο της δικαιοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του ληστή που έκλεβε τους πλούσιους για να βοηθήσει τους φτωχούς. Αφθονούσαν οι ιστορίες που αποτύπωναν αυτή τη γενναιοδωρία, βγαλμένες από τη λαϊκή φαντασία, ιδιαίτερα την ανδαλουσιανή, πάντα οργιώδη σε αυτό το πεδίο. Και τέλος, ο ανθρώπινος χαρακτήρας του ληστή, που δεν είχε προδιάθεση για άσκοπες αιματοχυσίες, αλλά κατέφευγε σε αυτές υπερασπιζόμενος τον εαυτό του.

* ένοπλο σώμα της καταλανικής πολιτοφυλακής

Από τη πηγαία αφήγηση του Abel Paz στο Φραγκοσυκιές και σκορπιοί: τα χρόνια πριν από την ισπανική επανάσταση του 1936 ( εκδ. Πανοπτικόν )

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Robert Wyatt: different every time



Υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούν πηγές ζεστασιάς. Η παρουσία τους, τα λόγια τους, ίσως το άγγιγμα τους, η φιλία τους και τα συναισθήματα τους είναι πάντα εκεί να μας τυλίξουν στη θαλπωρή τους. Έχεις γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους; Είσαι τυχερός ή τυχερή. Δεν υπάρχουν πολλοί. Δεν μιλάω για ερωτισμό αλλά για κάτι άλλο που δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα, μυστηριώδες. Ένα χάρισμα.

Τέτοιος είναι και ο Robert Wyatt.Κάποτε ντράμερ στους θρυλικούς Soft Machine, εδώ και περίπου τέσσερις δεκαετίες σόλο αλλά ποτέ μόνος. Η φωνή του και ο τρόπος που τραγουδά-σαν να μη θέλει να ξυπνήσει κάποιον που κοιμάται ήσυχα δίπλα του-φτιάχνουν ένα κουκούλι γύρω μου, κάθε φορά που τον ακούω, το οποίο με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής και γεμάτος.

Άργησα να ανακαλύψω τα αριστουργήματα των Soft Machine, κατά συνέπεια και τον ίδιο τον Robert ( ας μου επιτρέψει να μιλώ γι'αυτόν στον ενικό ). Αυτή η ταμπέλα του progressive, εκτός από λανθασμένη, αποτελούσε για 'μένα έναν τοίχο που δεν μπορούσα να διαπεράσω. Την άκρατη ροπή του prog rock προς τον ακαδημαϊσμό δεν μπορούσα και ακόμη δεν μπορώ να την αντέξω.

Αφορμή γι'αυτές τις γραμμές οι δύο τελευταίες συλλογές Different Every Time γεμάτες τραγούδια και συνεργασίες από ολόκληρη την καριέρα του. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω τη λογική αυτής της κίνησης μια και μιλάμε για τραγούδια που κυκλοφορούν. Μου μοιάζει σαν μια προσπάθεια της εταιρίας του, της ήμι-ανεξάρτητης Domino, να καλύψει το χρονικό κενό της απουσίας νέου υλικού. Κόλπα των μεγάλων που τα  εφαρμόζουν και οι μικρότεροι. Ας είναι όμως. Όσοι περισσότεροι ακούν τον Robert, τόσο καλύτερος αυτός ο κόσμος γίνεται.

Η σόλο καριέρα του, μια και αυτή με απασχολεί γράφοντας, είναι γεμάτη από καλλιτεχνικούς θριάμβους δοσμένους μέσα από τη μελαγχολία της φωνής του και τα γλυκόπικρα τραγούδια του. Για πάνω από σαράντα χρόνια καταφέρνει να παράγει σπουδαία μουσική και να έχει πράγματα να πει. Εξαιρετικά σπάνιο. Το ατύχημα που τον άφησε ανάπηρο από τη μέση και κάτω-τα χρόνια που το αλκοόλ ήταν ο κολλητός του-πιθανότατα σημάδεψε ότι ακούμε από τον ίδιο. Γιατί, μην έχεις καμιά αμφιβολία, ότι ακούμε είναι οι ήχοι που έχει μέσα του, κομμάτια της ψυχής του που φτάνουν σε εμάς χωρίς τη μεσολάβηση του εάν ή του μήπως.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε μια άλλη συλλογή με τίτλο '68 με κάποια από τα πρώτα σόλο τραγούδια του. Σε εκείνα τα χρόνια των εθισμών και του ηχητικού ριζοσπαστισμού, αυτά τα τέσσερα τραγούδια αναδεικνύουν ξεκάθαρα το πόσο συγκεντρωμένος ήταν και πως το καλλιτεχνικό του όραμα δεν εκτροχιάστηκε ακόμα και όταν το σώμα τιμώρησε το μυαλό του. Ήταν καλλιτέχνης.

Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό. Ο Wyatt αποτελεί αυτό που απλοϊκά λέμε φωνή από μια άλλη εποχή. Μια εποχή που ο καλλιτεχνικός και αισθητικός ριζοσπαστισμός είχε γερές βάσεις στην έντονη πολιτικοποίηση μέσω της συλλογικής ταύτισης του εγώ με το εμείς, όπως αυτή εκφραζόταν από τη μουσική. Άνθρωποι όπως ο Robert διατηρούν ακόμα και σήμερα ενεργά τα κάποτε συγκοινωνούντα δοχεία καλλιτέχνης και πολιτικό υποκείμενο. Αυτός ο δεσμός δεν διαρήχθηκε ποτέ μέσα στα χρόνια που βρίσκεται εδώ, στα πάνω και στα κάτω του.


Ο ίδιος δεν αισθάνεται καθόλου γραφικός να μιλά και να επιτίθεται με πολιτικούς όρους για την καθημερινότητα αλλά και την κεντρική πολιτική σκηνή της Αγγλίας και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού καθεστώτος που βιώνουμε στο σήμερα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τους εδώ και καλά διανοούμενους είναι απλά ανύπαρκτη. Διατηρεί γύρω του έναν πυρήνα φίλων-συνεργατών μουσικών (όπως ο Gilad Atzmon, αυτοεξόριστος ισραηλίτης σαξοφωνίστας ο οποίος βρίσκεται σε μόνιμη σύγκρουση με το κατεστημένο του κράτους του Ισραήλ ) για τους οποίους έχει ακόμη νόημα η ανάμιξη μουσικής και πολιτικής. Ευτυχώς.

Δεν ξέρω αν είναι δική μου αυτοεκπληρούμενη προφητεία, μα μέσα στα τραγούδια του διακρίνω τη μόνιμη αγωνία για το μέλλον. Δεν έχει καμία σημασία αν το παραπάνω προέρχεται από κάποιον που έχει μόλις πατήσει πλέον στα τρίτα -ήντα. Έχει πολλά, ακόμη, να πει ο Robert. Όπως έγραφε σε ένα πρόσφατο τραγούδι του: Stay tuned, there is more to come.


Robert Wyatt-Stay tuned



Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Ο Ζενέ μέσα από τα λόγια του Σαρτρ



Νάρκισσος δεν είναι όποιος θέλει. Πόσοι δε σκύβουν πάνω στο νερό όπου δε βλέπουν άλλο από μιαν ακαθόριστη επιφάνεια ανθρώπου. Ο Ζενέ βλέπει παντού τον εαυτό του. Οι πιο άστιλπνες προσόψεις τη δική του εικόνα του στέλνουν πίσω. Ακόμα και στους άλλους βλέπει τον εαυτό του κι έτσι βγάζει στο φως της ημέρας το πιο κρυφό μυστικό τους. Το θέμα όλων των έργων του είναι το πιο επίφοβο θέμα του ειδώλου, της εικόνας, του σωσία, του άσπονδου ομογάλακτου. Το καθένα απ' αυτά τα έργα έχει την παράξενη ιδιότητα να είναι αυτό που είναι και συνάμα το αντικαθρέφτισμα αυτού που είναι. Ο Ζενέ  φέρνει στην επιφάνεια ένα γοερό και πυκνό πλήθος που μας βάζει σε αμηχανία, μας συναρπάζει και μεταμορφώνεται ενώπιον του Ζενέ σε Ζενέ.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Τα "ξεσηκώματα" του Εμφύλιου



"Η πρώτη μου σύγκρουση ήρθε μετά από λίγες μέρες,  σ' ένα ξεσήκωμα που πήγαμε να κάνουμε στα Χηνέικα καλύβια έξω από το Μουλάτσι (σημ.: Ελληνικό, το χωριό καταγωγής του Αβραμόπουλου ) όπου έμεναν 5-6 οικογένειες κτηνοτρόφων.
Ένας από αυτούς είχε δύο γιους στρατιώτες και τρεις μικρές κόρες πίσω από είκοσι χρονών η πιο μεγάλη. Ειδοποίησαν από το Δ.Σ.Ε.  τη μάνα τους να φύγουν τα παιδιά της από το στρατό, γιατί άμα δε φύγουν θα την τιμωρήσουμε. (...)
Έστειλαν λοιπόν την ομάδα μας να τους πάρουμε όλα τα υπάρχοντα. Ξεκινήσαμε από τη Δόριζα και με το νύχτωμα φτάσαμε στα καλύβια. Πήγαμε στο σπίτι και άρχισε το ξεσήκωμα. Αρχίσαμε από τα τρόφιμα, ψωμί, σιτάρια και ότι άλλο μπορεί να έχει το νοικοκυριό. Η μάνα με τα κορίτσια σπαράζουν στο κλάμα. Πίστεψαν ότι το κακό θα περιοριστεί στα ψιλοπράματα Δυστυχώς έξω είχαν δέσει ένα βόδι τετράπαχο. Το πήραμε και αυτό. Το μεγαλύτερο κακό έγινε όταν τους πήραμε καμιά εξηνταριά πρόβατα και μια γίδα μαρτίνα. Έκλαιγε η καρδιά μου μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Τέσσερις γυναίκες έμεναν στους πέντε δρόμους χωρίς μιας βραδιάς αλάτι. Πάντα συναισθηματικός, σκεφτόμουν πως θα ζήσουν αυτά τα τέσσερα άτομα.
Φώτισε η μέρα, μαζέψαμε τα πράγματα και τα βάλαμε στο δρόμο. Οι γυναίκες ερχόντουσαν κοντά μας κλαίγοντας και παρακαλώντας να τους αφήσουμε καμιά προβατίνα για να πίνουν καμιά κούπα γάλα, για να μην πεθάνουν από την πείνα. Ο Αργυρόπουλος ( σημ.: ο διοικητής της ομάδας ) ήταν ανένδοτος. Είχε κάτσει τελευταίος και τις απωθούσε όπως-όπως. Δεν μπόρεσα να βαστάξω άλλο αυτό το δράμα. Πέρασα σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Αργυρόπουλο. Τι κατάσταση είναι αυτή ρε Θοδωρή του λέω. Πως θα ζήσουν αυτές οι γυναίκες; Δεν βλέπεις πως με τη στάση μας τις διώχνουμε ολοσχερώς από το κίνημα; Ας τους δώσουμε τη γιδούλα και καμιά δεκαριά προβατίνες να ζήσουν και αυτές. Ο Θοδωρής ήταν ανένδοτος. Τελικά του είπα ότι αναλαμβάνω προσωπικά την ευθύνη να τους δώσουμε αυτά τα ολίγα. Με τα πολλά δέχτηκε. Τους γυρίσαμε πίσω τη γίδα και 10-12 προβατίνες. Οι γυναίκες ηρέμησαν κι αρχίσανε να μας ευχαριστούν. Αναρωτιόμουν τι διαφορές χώριζαν αυτή τη γυναίκα με τη δική μου τη μάνα.Καμία. Και οι δύο φτωχές και ταλαιπωρήμένες. Με κόπους και με στερήσεις προσπαθούσαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους."

Αφήγηση του Γ.Κωστόπουλου στο Αντάρτες οι αθώοι οραματιστές από το Οι Ανυπότακτοι, Το Δεύτερο Αντάρτικο στην Πελοπόννησο του Κ. Μπρούσαλη.

Για τη Μνήμη του Παππού και της Γιαγιάς μου.