Δεν είναι αργία, είναι απεργία

Επειδή δεν είναι γραφικό να μιλάς για αυτοδιαχείρηση, ταξική συνείδηση, αλληλεγγύη, αγώνες,εξέγερση και Επανάσταση.

Ουρλιαχτό για όσους αγαπούν

Το σπουδαιότερο ποίημα του 20ου αιώνα για όσους συνεχίζουν ακόμα να αγαπούν. Τους εαυτούς τους,τους άλλους ανθρώπους,τα ζώα,τον πλανήτη,την ελπίδα. Και  τρώνε βρώμικο ψωμί γι'αυτό.

ALLEN GINSBERG-HOWL

For Carl Solomon

I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving
  hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry
  fix,
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the 
  starry dynamo in the machinery of night,
who poverty and tatters and hollow-eyed and high sat up smoking in the
  supernatural darkness of cold-water flats floating across the tops of
  cities contemplating jazz,
who bared their brains to Heaven under the El and saw Mohammedan angels
  staggering on tenement roofs illuminated,
who passed through universities with radiant cool eyes hallucinating Arkan-
  sas and Blake-light tragedy among the scholars of war,
who were expelled from the academies for crazy & publishing obscene odes
  on the windows of the skull,
who cowered in unshaven rooms in underwear, burning their money in
  wastebaskets and listening to the Terror through the wall,
who got busted in their pubic beards returning through Laredo with a belt 
  of marijuana for New York,
who ate fire in paint hotels or drank turpentine in Paradise Alley, death, or
  purgatoried their torsos night after night
with dreams, with drugs, with waking nightmares, alcohol and cock and 
  endless balls,
incomparable blind streets of shuddering cloud and lightning in the mind
  leaping toward poles of Canada & Paterson, illuminating all the mo-
  tionless world of Time between,
Peyote solidities of halls, backyard green tree cemetery dawns, wine drunk-
  enness over the rooftops, storefront boroughs of teahead joyride neon
  blinking traffic light, sun and moon and tree vibrations in the roaring
  winter dusks of Brooklyn, ashcan rantings and kind king light of
  mind,
who chained themselves to subways for the endless ride from Battery to holy
  Bronx on benzedrine until the noise of wheels and children brought 
  them down shuddering mouth-wracked and battered bleak of brain
  all drained of brilliance in the drear light of Zoo,
who sank all night in submarine light of Bickford’s floated out and sat
  through the stale beer afternoon in desolate Fugazzi’s, listening to the
  crack of doom on the hydrogen jukebox, 
who talked continuously seventy hours from park to pad to bar to Bellevue
  to museum to the Brooklyn Bridge,
a lost battalion of platonic conversationalists jumping down the stoops off fire
  escapes off windowsills of Empire State out of the moon,
yacketayakking screaming vomiting whispering facts and memories and
  anecdotes and eyeball kicks and shocks of hospitals and jails and wars,
whole intellects disgorged in total recall for seven days and nights with
  brilliant eyes, meat for the Synagogue cast on the pavement,
who vanished into nowhere Zen New Jersey leaving a trail of ambiguous
  picture postcards of Atlantic City Hall,
suffering Eastern sweats and Tangerian bone-grindings and migraines of
  China under junk-withdrawal in Newark’s bleak furnished room,
who wandered around and around at midnight in the railroad yard wonder-
  ing where to go, and went, leaving no broken hearts,
who lit cigarettes in boxcars boxcars boxcars racketing through snow toward
  lonesome farms in grandfather night,
who studied Plotinus Poe St. John of the Cross telepathy and bop kabbalah
  because the cosmos instinctively vibrated at their feet in Kansas,
who loned it through the streets of Idaho seeking visionary indian angels
  who were visionary indian angels,
who thought they were only mad when Baltimore gleamed in supernatural 
  ecstasy,
who jumped in limousines with the Chinaman of Oklahoma on the impulse 
  of winter midnight streetlight smalltown rain,
who lounged hungry and lonesome through Houston seeking jazz or sex or
  soup, and followed the brilliant Spaniard to converse about America
  and Eternity, a hopeless task, and so took ship to Africa,
who disappeared into the volcanoes of Mexico leaving behind nothing but
  the shadow of dungarees and the lava and ash of poetry scattered in
  fireplace Chicago,
who reappeared on the West Coast investigating the FBI in beards and shorts
  with big pacifist eyes sexy in their dark skin passing out incompre-
  hensible leaflets,
who burned cigarette holes in their arms protesting the narcotic tobacco haze 
  of Capitalism,
who distributed Supercommunist pamphlets in Union Square weeping and 
  undressing while the sirens of Los Alamos wailed them down, and
  wailed down Wall, and the Staten Island ferry also wailed,
who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before 
  the machinery of other skeletons,
who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for 
  committing no crime but their own wild cooking pederasty and 
  intoxication,
who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof
  waving genitals and manuscripts,
who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and
  screamed with joy,
who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of
  Atlantic and Caribbean love,
who balled in the morning in the evenings in rosegardens and the grass of
  public parks and cemeteries scattering their semen freely to whom-
  ever come who may,
who hiccuped endlessly trying to giggle but wound up with a sob behind
  a partition in a Turkish Bath when the blond & naked angel came to 
  pierce them with a sword,
who lost their loveboys to the three old shrews of fate the one eyed shrew
  of the heterosexual dollar the one eyed shrew that winks out of the
  womb and the one eyed shrew that does nothing but sit on her ass
  and snip the intellectual golden threads of the craftsman’s loom.
who copulated ecstatic and insatiate with a bottle of beer a sweetheart a
  package of cigarettes a candle and fell off the bed, and continued
  along the floor and down the hall and ended fainting on the wall with
  a vision of ultimate cunt and come eluding the last gyzym of con-
  sciousness,
who sweetened the snatches of a million girls trembling in the sunset, and
  were red eyed in the morning but prepared to sweeten the snatch of
  the sunrise, flashing buttocks under barns and naked in the lake,
who went out whoring through Colorado in myriad stolen night-cars, N.C.,
  secret hero of these poems, cocksman and Adonis of Denver--joy to
  the memory of his innumerable lays of girls in empty lots & diner
  backyards, moviehouses’ rickety rows, on mountaintops in caves or
  with gaunt waitresses in familiar roadside lonely petticoat upliftings
  & especially secret gas-station solipsisms of johns, & hometown alleys
  too,
who faded out in vast sordid movies, were shifted in dreams, woke on a 
  sudden Manhattan, and picked themselves up out of basements hung-
  over with heartless Tokay and horrors of Third Avenue iron dreams
  & stumbled to unemployment offices,
who walked all night with their shoes full of blood on the snowbank docks
  waiting for a door in the East River to open to a room full of steam-
  heat and opium,
who created great suicidal dramas on the apartment cliff-banks of the Hud-
  son under the wartime blue floodlight of the moon & their heads shall 
  be crowned with laurel in oblivion,
who ate the lamb stew of the imagination or digested the crab at the muddy 
  bottom of the rivers of Bowery,
who wept at the romance of the streets with their pushcarts full of onions
  and bad music,
who sat in boxes breathing in the darkness under the bridge, and rose up to
  build harpsichords in their lofts,

who coughed on the sixth floor of Harlem crowned with flame under the
  tubercular sky surrounded by orange crates of theology,
who scribbled all night rocking and rolling over lofty incantations which in
  the yellow morning were stanzas of gibberish,
who cooked rotten animals lung heart feet tail borsht & tortillas dreaming
  of the pure vegetable kingdom,
who plunged themselves under meat trucks looking for an egg,
who threw their watches off the roof to cast their ballot for Eternity outside 
  of Time, & alarm clocks fell on their heads every day for the next 
  decade,
who cut their wrists three times successively unsuccessfully, gave up and
  were forced to open antique stores where they thought they were 
  growing old and cried,
who were burned alive in their innocent flannel suits on Madison Avenue
  amid blasts of leaden verse & the tanked-up clatter of the iron regi-
  ments of fashion & the nitroglycerine shrieks of the fairies of advertis-
  ing & the mustard gas of sinister intelligent editors, or were run down
  by the drunken taxicabs of Absolute Reality,
who jumped off the Brooklyn Bridge this actually happened and walked 
  away unknown and forgotten into the ghostly daze of Chinatown
  soup alleyways & firetrucks, not even one free beer,
who sang out of their windows in despair, fell out of the subway window,
  jumped in the filthy Passaic, leaped on negroes, cried all over the 
  street, danced on broken wineglasses barefoot smashed phonograph
  records of nostalgic European 1930s German jazz finished the whis-
  key and threw up groaning into the bloody toilet, moans in their ears
  and the blast of colossal steamwhistles,
who barreled down the highways of the past journeying to the each other’s
  hotrod-Golgotha jail-solitude watch or Birmingham jazz incarnation,
who drove crosscountry seventytwo hours to find out if I had a vision or you
  had a vision or he had a vision to find out Eternity,
who journeyed to Denver, who died in Denver, who came back to Denver
  & waited in vain, who watched over Denver & brooded & loned in
  Denver and finally went away to find out the Time, & now Denver
  is lonesome for her heroes,
who fell on their knees in hopeless cathedrals praying for each other’s salva-
  tion and light and breasts, until the soul illuminated its hair for a 
  second, 
who crashed through their minds in jail waiting for impossible criminals 
  with golden heads and the charm of reality in their hearts who sang
  sweet blues to Alcatraz,
who retired to Mexico to cultivate a habit, or Rocky Mount to tender Buddha
  or Tangiers to boys or Southern Pacific to the black locomotive or 
  Harvard to Narcissus to Woodlawn to the daisychain or grave,
who demanded sanity trials accusing the radio of hypnotism & were left with
  their insanity & their hands & a hung jury,
who threw potato salad at CCNY lecturers on Dadaism and subsequently
  presented themselves on the granite steps of the madhouse with
  shaven heads and harlequin speech of suicide, demanding instanta-
  neous lobotomy,
and who were given instead the concrete void of insulin Metrazol electricity
  hydrotherapy psychotherapy occupational therapy pingpong & am-
  nesia,
who in humorless protest overturned only one symbolic pingpong table,
  resting briefly in catatonia,
returning years later truly bald except for a wig of blood, and tears and 
  fingers, to the visible madman doom of the wards of the madtowns 
  of the East,
Pilgrim State’s Rockland’s and Greystone’s foetid halls, bickering with the
  echoes of the soul, rocking and rolling in the midnight solitude-bench
  dolmen-realms of love, dream of life a nightmare, bodies turned to 
  stone as heavy as the moon,
with mother finally ******, and the last fantastic book flung out of the 
  tenement window, and the last door closed at 4 a.m. and the last 
  telephone slammed at the wall in reply and the last furnished room 
  emptied down to the last piece of mental furniture, a yellow paper
  rose twisted on a wire hanger in the closet, and even that imaginary,
  nothing but a hopeful little bit of hallucination--
ah, Carl, while you are not safe I am not safe, and now you’re really in the
  total animal soup of time--
and who therefore ran through the icy streets obsessed with a sudden flash 
  of the alchemy of the use of the ellipse the catalog the meter & the
  vibrating plane,
who dreamt and made incarnate gaps in Time & Space through images
  juxtaposed, and trapped the archangel of the soul between 2 visual
  images and joined the elemental verbs and set the noun and dash of
  consciousness together jumping with sensation of Pater Omnipotens
  Aeterna Deus
to recreate the syntax and measure of poor human prose and stand before
  you speechless and intelligent and shaking with shame, rejected yet 
  confessing out the soul to conform to the rhythm of thought in his
  naked and endless head,
the madman bum and angel beat in Time, unknown, yet putting down here
  what might be left to say in time come after death,
and rose reincarnate in the ghostly clothes of jazz in the goldhorn shadow
  of the band and blew the suffering of America’s naked mind for love
  into an eli eli lamma lamma sabacthani saxophone cry that shivered
  the cities down to the last radio
with the absolute heart of the poem of life butchered out of their own bodies 
  good to eat a thousand years.

II

What sphinx of cement and aluminum bashed open their skulls and ate up
  their brains and imagination?
Moloch! Solitude! Filth! Ugliness! Ashcans and unobtainable dollars! Chil-
  dren screaming under the stairways! Boys sobbing in armies!  Old
  men weeping in the parks!
Moloch! Moloch! Nightmare of Moloch! Moloch the loveless! Mental Mo-
  loch! Moloch the heavy judger of men!
Moloch the incomprehensible prison! Moloch the crossbone soulless jail-
  house and Congress of sorrows! Moloch whose buildings are judg-
  ment! Moloch the vast stone of war! Moloch the stunned govern-
  ments!
Moloch whose mind is pure machinery! Moloch whose blood is running
  money! Moloch whose fingers are ten armies! Moloch whose breast 
  is a cannibal dynamo!  Moloch whose ear is a smoking tomb!
Moloch whose eyes are a thousand blind windows! Moloch whose skyscrap-
  ers stand in the long streets like endless Jehovahs! Moloch whose
  factories dream and croak in the fog! Moloch whose smokestacks and
  antennae crown the cities!
Moloch whose love is endless oil and stone! Moloch whose soul is electricity
  and banks! Moloch whose poverty is the specter of genius! Moloch
  whose fate is a cloud of sexless hydrogen! Moloch whose name is the
  Mind!
Moloch in whom I sit lonely! Moloch in whom I dream Angels! Crazy in
  Moloch! Cocksucker in Moloch! Lacklove and manless in Moloch!
Moloch who entered my soul early! Moloch in whom I am a consciousness
  without a body! Moloch who frightened me out of my natural ec-
  stasy! Moloch whom I abandon! Wake up in Moloch! Light stream-
  ing out of the sky!
Moloch! Moloch! Robot apartments! invisible suburbs! skeleton treasuries!
  blind capitals! demonic industries! spectral nations! invincible mad houses
  granite cocks! monstrous bombs! 
They broke their backs lifting Moloch to Heaven! Pavements, trees, radios,
  tons! lifting the city to Heaven which exists and is everywhere about us! 
Visions! omens! hallucinations! miracles! ecstasies! gone down the American
  river! 
Dreams! adorations! illuminations! religions! the whole boatload of sensitive
  bullshit! 
Breakthroughs! over the river! flips and crucifixions! gone down the flood!
  Highs! Epiphanies! Despairs! Ten years’ animal screams and suicides!
  Minds! New loves! Mad generation! down on the rocks of Time!
Real holy laughter in the river! They saw it all! the wild eyes! the holy yells!
  They bade farewell! They jumped off the roofl to solitude! waving! carrying
  flowers! Down to the river! into the street!

Feeding frenzy

Ο άνθρωπος,το αληθινό βαμπίρ αυτού του πλανήτη, μέχρι να αφαιρέσει και τις τελευταίες ρανίδες ζωής από αυτόν.

http://www.monbiot.com/2007/04/03/feeding-frenzy/

Drone music

Pelt "Untitled"  : http://www.discogs.com/Pelt-Untitled/release/820340

Ψυχαναγκάστηκα για να γράψω αυτό το κομμάτι. Ο μοναδικός λόγος που συνέβη αυτό είναι πως ήθελα από καιρό να γράψω για τους Pelt,ειδικά για το σοκ που μου είχε προκαλέσει αυτό τους το άλμπουμ.Ανακαλύπτοντας σιγά-σιγά(και ποτέ γρήγορα όσο και να το θέλουμε) κανείς τον εαυτό του, βρίσκει τις λειτουργίες του και τις νόρμες του.

Οπότε αντί για ψυχαναγκασμό θα μπορούσα να μιλήσω για καταλύτη.Όλο αυτό ήθελε να βγει από μέσα μου,καιρό τώρα απ' όταν έγραφα για τα παράξενα παραμύθια (δες δεξιά στη λίστα των ιστολογιών μου).Ίσως ήταν ο ξαφνικός θάνατος του Jack Rose, πριν καν γίνει 40, και η μεγάλη αγάπη που βγήκε από πολλούς μουσικούς απέναντι στο χαμό του και η οικονομική βοήθεια που δόθηκε στη γυναίκα του, γιατί,ναι, στα περισσότερα είδη μη "κανονικής" μουσικής οι καλλιτέχνες οριακά τα βγάζουν πέρα.

Ίσως γιατί το Untitled μου δίνει άλλη μια ευκαιρία να μιλήσω για το πως μέσα από τη μουσική μπορούν να συμβούν εκατομμύρια μικρές εκρήξεις-επαναστάσεις στις ψυχές των ανθρώπων.Για το πως η μουσική μπορεί να δημιουργήσει την μετάβαση προς το υπερβατικό, το διαφορετικό,κάτι άλλο,οτιδήποτε ρε παιδί μου.

Κάπως έτσι λειτούργησε σε 'μένα αυτό το cd,ένα από τα καλύτερα της προηγούμενης δεκαετίας, για να θυμάμαι και τα φετιχιστικά παιχνίδια του εκάστοτε συλλέκτη μουσικής.Η αφετηρία του είναι διάφορα "κανονικά" όργανα: ακουστική κιθάρα,βιολί,βιόλα,κρουστά,μπάντζο,sruti box και διάφορα άλλα που δεν θυμάμαι τώρα.Ο τερματισμός,όμως, και,κυρίως η πορεία,είναι κάπως αλλιώς, κάπου αλλού. Ο χαρακτηρισμός,όπως κάθε κατηγοριοποίηση της τέχνης, drone music είναι λειψός και άδικος. Σίγουρα,πετυχαίνουν έναν ενιαίο ήχο σαν μια οντότητα που αποτελείται από πολλές και διαφορετικές πινελιές αλλά προκύπτει ως ένα μείζων  σύνολο στο τέλος.Αν προσπαθήσεις να βρεις τι ακούς και πότε, σίγουρα θα χάσεις.

Προσωπικά,μια και η μουσική των Pelt άρχισε να με αγγίζει παράλληλα με το ενδιαφέρον μου με τα ανατολίτικα επαναληπτικά ηχητικά μοτίβα, θα το χαρακτήριζα ως άλλη μια προσπάθεια από δυτικούς να δημιουργήσουν ragas με τα υλικά-πνευματικά και γνωσιολογικά-που έχουν οι ίδιοι.Το ποσοστό της επιτυχίας τους εξαρτάται από το κατά πόσο σε απορροφούν μέσα τους άνθρωποι και μουσικά όργανα ως ένα ενιαίο σύνολο.Το κατά πόσο σε βάζουν σε trance.Για 'μένα το ποσοστό αυτό είναι 100%.

Απόλυτη επιτυχία.

Pelt live (την ίδια εποχή με αυτό το άλμπουμ): https://www.youtube.com/watch?v=6KIKsioZE70

Οι καμπάνες-Το ψωμί

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Είναι πουλιά
που δεν πετάνε
είναι πουλιά
θαμμένα 
μεσ' σε κουτιά.
Είναι δωμάτια
και είναι λέξεις
που σκίζουνε το κεφάλι
σαν καρφιά.
Είναι καρφιά
που δεν πονάνε
είναι καρφιά
π' ανακουφίζουν.
Όταν χτυπήσουν
πάλι οι καμπάνες
θα πεταχτούμε
σαν τα πουλιά.

ΤΟ ΨΩΜΙ

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φρατζόλα
ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό 
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μα-
χαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγε-
λος κι αυτή
μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν
στο ψωμί
όλοι τρέχανε στο μικρόν άγγελο που μοίραζε
ουρανό.
Ας μη το κρύβουμε
διψάμε για ουρανό!

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ:  ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ (1958)

Χωρίς τίτλο...

Όταν Εγώ σπάσω ολοκληρωτικά τις αλυσίδες μου,θα'ρθω να στο πω.
Όταν Εσύ ξεφύγεις από τα δεσμά σου,σίγουρα να μου το πεις.
Όταν Εμείς καταφέρουμε ν'απελευθερωθούμε, τότε όλα θα΄ναι πιθανά, ακόμα και η Ουτοπία.


https://www.youtube.com/watch?v=axb2sHpGwHQ

https://www.youtube.com/watch?v=dNx2VC3DDck

Κάψαμε και φέτος τον Ιούδα

Άντε και του χρόνου

Religion I : https://www.youtube.com/watch?v=LvUdVbGmzFI

Religion II: https://www.youtube.com/watch?v=UAwBKjz91F0

Το Κράτος και η Βία

Στην ελληνική μυθολογία η Βία είναι η προσωποποίηση της αφηρημένης έννοιας της δύναμης. Συνόδευε, μαζί με τον αδελφό της το Κράτος, το Δία στην προσπάθεια επιβολής της εξουσίας του. Κράτος και Βία πάνε πάντα μαζί για τους αρχαίους Έλληνες.
Από εκεί πηγάζει και η φράση Βίος και Πολιτεία.
Πάλι στη ελληνική μυθολογία το Κράτος ήταν η προσωποποίηση της ωμής εξουσίας κάθε μορφής.
Στο Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, το Κράτος και η Βία, πάντα εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων του Δία, φέρνουν αλυσοδεμένο τον τιμωρημένο, επαναστάτη ενάντια στους θεούς, Προμηθέα και παρακινούν τον Ήφαιστο να καρφώσει τις αλυσίδες του στο βράχο. Τα δύο αυτά πρόσωπα εκφράζουν την έννοια της δύναμης των εκτελεστικών οργάνων απέναντι στην ευγένεια και τη δικαιοσύνη.
Η Βία στον Προμηθέα Δεσμώτη είναι βουβή. Το Κράτος μιλά,παρακινεί και πράττει.Σε πολλές παραστάσεις του έργου (χωρίς να ξέρουμε εάν ήταν επιλογή του συγγραφέα) ένας και μόνο ηθοποιός έπαιζε το διπλό ρόλο Κράτους-Βίας, ως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σύμφωνα με τους ερμηνευτές του Αισχύλου,η Βία σιωπά γιατί δεν χρειάζεται να μιλήσει. Μόνο ασκείται ή ασκεί.
Για τον Ησίοδο ,στη Θεογονία του, ο Δίας όρκισε τη Βία και τα αδέρφια της -με πρώτο και πιο σημαντικό το Κράτος- να είναι για πάντα οι συνοδοί του,όταν αυτός επιβάλει την εξουσία του.Όπως και έκαναν.

Το φαινόμενο Doppler

Πριν κάποια χρόνια συζητούσα σε μια παρέα για μουσική. Προφανής-και καθόλου πρωτότυπος θα έλεγα...-σκοπός των συνδαιτημόνων ήταν να με πείσουν πως η Ελλάδα έχει μοναδική μουσική παράδοση που όμοια της δεν συναντάς αλλού.Μάλιστα,σε μια αποστροφή του λόγου μου,θυμάμαι να έχω πει(στην ερώτηση: "μα ποια μπορεί να είναι η μουσική παράδοση,για παράδειγμα του Βερολίνου") η techno.Ακόμα θυμάμαι τα ανοιχτά στόματα για την ύβρη που είχα διαπράξει.
Αν τους είχα τώρα μπροστά μου θα πρόσθετα και του Ντητρόιτ, του Σικάγο και κάμποσων άλλων πλευρών αυτού του πλανήτη που ζουν στο σήμερα...
Πέρα από την πολεμική και την εκατέρωθεν επιχειρηματολογία, η τέκνο,εκτός  του να βρίσκεται βαθιά χωμένη στο σήμερα είχε να υπηρετήσει και δύο επαναστατικές διαθέσεις. Η πρώτη, βέβαια, ήταν η ρυθμολογία και η trance κατάσταση της επαναληπτικότητας-κάτι καθόλου καινούριο φυσικά για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τις μουσικές της ανατολής. Η πολεμική του τέκνο είναι η κινησιολογία, αυτή η απόρριψη κάθε συμβατικότητας και κανονικότητας.Το άφημα του ανθρώπινου σώματος,έξω από καθωσπρεπισμούς στο στίβο της αληθινής έκφρασης-κοινώς του χορού.

Η δεύτερη είναι ο φουτουρισμός. Ήταν, είναι και θα είναι μια μουσική από το μέλλον και για το μέλλον.Άλλωστε ποια μεγαλύτερη απόδειξη πως αυτές οι μουσικές, ως ένας άλλος εξολοθρευτής από το μέλλον,σάρωσαν στο πέρασμα τους,αποκτώντας παγκόσμια δημοφιλία.Τυχαίο; Δε νομίζω.Κοιτάς στο μέλλον όταν θέλεις να αλλάξεις το παρόν.Βλέπεις μπροστά όταν το τώρα δεν σου αρέσει.Τι πιο ριζοσπαστικό από αυτό;
Έχοντας περάσει σημαντικό χρόνο από τη ζωή μου ακούγοντας IDM (intelligent dance music), ηλεκτρονική μουσική για το μυαλό πρώτα και μετά για το σώμα, κάπου εδώ βάζω στο κάδρο τους Dopplereffekt.Είναι αλήθεια πως το Clabi Yau Space αποτέλεσε μιαν έκπληξη όταν το πρωτοάκουσα.
Σε ένα αρχικό επίπεδο αποτελεί κλασσικό παράδειγμα IDM.Θες ,όμως, η κρυπτικότητα των παραγωγών του (ποιοι είναι; σε τι αποσκοπούν; γιατί τόση μυστικοπάθεια;), η ατμόσφαιρα που σε παραπέμπει σε έναν αιώνα πολύ αργότερα από το τώρα.Δεν δίνουν συνεντεύξεις(σπανιότατα), δεν ονοματίζονται, η μουσική τους είναι γεμάτη κρυπτικές αναφορές και πολιτικά υπονοούμενα.Το ότι αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε από τη Rephlex του θεού Aphex, ίσως δεν είναι τυχαίο. 'Ίσως και να λέω μπούρδες.Οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν είναι χαοτικές και σκοτεινές.Σίγουρα,πάντως, δεν επιτρέπουν στο ρυθμό να κυριαρχήσει,δεν το θέλουν κιόλας.Οι περιορισμένες τεχνικές μου γνώσεις μου απαγορεύουν να κατανοήσω την απίθανη ισορροπία που καταφέρνουν μεταξύ ενός απόλυτα σύγχρονου ήχου με μια old school ρυθμική προσέγγιση.
Η αισθητική τους, είτε μιλάμε για το artwork, είτε για τη μουσική κάποτε θα τοποθετηθεί μαζί με τους μεγάλους.Ως τότε θα ευχαριστιέμαι τα μικρά,πάω να ακούσω ξανά το cd,ποιος ξέρει που θα με πάει τώρα.

Dopplereffekt-Calabi Yau Space: http://www.discogs.com/Dopplereffekt-Calabi-Yau-Space/master/164521

Full album: https://www.youtube.com/watch?v=bJSX4OZiOGs

Τα χίλια πρόσωπα του Άϊχμαν στην Ελλάδα της κρίσης

Από το πολύ καλό Άνθος του Κακού.

http://anthostoukakou.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html

(δεν) Είμαστε όλοι κομμουνιστών εγγόνια...

"Λαέ θυμήσου, το χώμα που πατάς, 'λευτέρωσε ο Άρης και ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ"

"Είμαστε όλοι κομμουνιστών εγγόνια και τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμα"

Καλό θα ήταν να ξεκινήσω από τα προφανή. Το πόσο σημαντική προσωπικότητα ήταν ο Άρης, δεν χρειάζεται να το πω εγώ. Όπως και δεν είναι καν απαραίτητο να αναφερθώ στο ότι, ίσως να μην υπήρχε ποτέ ο ΕΛΑΣ χωρίς αυτόν.Στάσου, όμως, λίγο. Την ελεύθερη Ελλάδα δεν τη δημιούργησε μόνος του ο Άρης. Την δημιούργησαν οι φτωχοί αγρότες και εργάτες που κατά χιλιάδες τον απάρτιζαν.Όλοι αυτοί (και αυτές βέβαια, άλλη μια συγκλονιστική κοινωνική αλλαγή της εποχής) που άφησαν πίσω τους οικογένειες,φίλους,παιδιά, ζωές ολόκληρες. Αυτοί οι ίδιοι που ριζοσπαστικοποιήθηκαν (καλύτερο διάβασμα γιαυτό το θέμα δεν θα βρεις από το "Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης" του Δημήτρη Δημητρίου, του θρυλικού Νικηφόρου) παλεύοντας όχι μόνο να διώξουν το φασισμό αλλά και να αλλάξουν τις ζωές τους. Ήταν ο παππούς σου, η γιαγιά σου, ο θείος της μάνας σου, τα αδέρφια των παππούδων σου.

Πρέπει εδώ να σημειώσω πως κυρίως το πρώτο σύνθημα ακούγεται από τα κομμάτια της αριστεράς που κατεβαίνουν αντιφασιστικά στο δρόμο,έστω αυτούς τους λίγους. Δυστυχώς, όμως, το δεύτερο ακούγεται πολύ συχνά από κομμάτια της Αναρχίας.Το έχω ακούσει πολλές φορές με τα αυτιά μου, δεν το έχω φωνάξει ποτέ.
Συνεχίζοντας με τα προφανή, σαφώς και κατανοώ πως όταν κατεβαίνεις προπαγανδιστικά στο δρόμο, θα μιλήσεις ανάλογα και πιασάρικα για να σε ακούσουν οι πολλοί.Συνεχίζω, όμως, να αναρωτιέμαι τι κρύβεται πίσω από μια τέτοια συνθηματολογία, που πέρα από το σαφές ιστορικό της υπόβαθρο, χρησιμοποιείται στο τώρα και το σήμερα. Αναρωτιέμαι ως αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, ελευθεριακοί ή όπως αλλιώς, τι σχέση μπορούμε να έχουμε με οποιαδήποτε αρκτικόλεξα που μιλάν για πατριωτισμό και, τάχα μου, εθνικούς στόχους. Η δική μας η στόχευση είναι ταξική και μόνο, σωστά;

Διπλά αναρωτιέμαι γιατί στο τώρα και το σήμερα, να υπενθυμίζουμε,υποτίθεται, πως είμαστε όλοι "κομμουνιστών εγγόνια"; Μήπως ξεχνάμε ποιοι ήταν οι στόχοι της τότε κομμουνιστικής ηγεσίας στη δεκαετία του '40; Ταυτιζόμαστε,άραγε, με αυτούς; Δεν νομίζω. Οι έννοιες υπάρχουν μέσα στα χρονικά τους πλαίσια.Όποιος τις χρησιμοποιεί έξω από αυτά δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις και συμπεράσματα.Εκτός και εάν ασυνείδητα θέλει να δημιουργήσει τέτοια..
Και εξηγούμαι.
Αν υποθέσουμε πως όλοι όσοι φωνάζουν αυτά τα συνθήματα και ανήκουν στον ευρύτερο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, έχουν διαβάσει ιστορία (που εγώ πιστεύω ότι έχουν) τότε καταλήγουμε σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Συνεκτικός ιστός αυτής της, απόλυτα προβληματικής, οικειοποίησης μιας αριστερής συνθηματολογίας δεν είναι άλλος παρά μια φετιχοποίηση της βίας. Κοινώς μας ελκύουν όλοι όσοι πήραν τα όπλα ενάντια στο υπάρχον σύστημα, έστω και εάν ήθελαν απ'τη μεριά τους να επιβάλλουν ένα άλλο το ίδιο απεχθές( βλέπε σταλινισμός).Ακόμα και οι φασίστες έχουν πάρει τα όπλα κατά καιρούς,δεν θα τους υποστηρίξουμε κιόλας...Θέλω να πιστεύω πως αυτή η "αγάπη" για τη βία ακόμα και σε επίπεδο λόγου, δεν έχει καμιά σχέση με  τον αναρχισμό.

Αφήνω στην άκρη την επιχειρηματολογία πως το να μιλάς για τον ΕΛΑΣ (πόσο μάλλον για το ΔΣΕ) στην ουσία αναφέρεσαι σε έναν απόλυτα ιεραρχικά δομημένο στρατό,σε μεγάλο βαθμό κομματικά ελεγχόμενο.Ουδεμία σχέση με τα δικά μας προτάγματα δηλαδή.Και ξαναγυρνώ στη βία ως προτεραιότητα.Και στην αντίθεση αυτής της θέσης με την Αναρχία. Τα δικά μας προτάγματα διαπνέονται από τις ιδέες του ανθρωπισμού από την αγάπη και την ελευθερία. Ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και ιεραρχία λέμε και το εννοούμε.Δεν θα γίνω γραφικός αποκυρήσοντας τη βία, ίσα-ίσα που θεωρώ (δεν θα γινόταν και διαφορετικά) την αντιβία των από κάτω ως αναγκαία προϋπόθεση για την αλλαγή. Το κράτος κάποια στιγμή θα μας επιτεθεί με τρομακτική βιαιότητα.Το 'χει κάνει,θα το ξανακάνει,το πράττει ήδη. Η δική μας επιλογή είναι η αντίσταση-με κάθε μέσο όπως έλεγε ο Malcolm X- σε αυτή αλλά όχι η αναγωγή της βίας σε μόνη λύση.

Η "υποχρέωση μας" είναι άλλη: να δημιουργήσουμε τις αυτοργανωμένες δομές από τα κάτω,να κοινωνικοποιήσουμε ,άρα και να κεφαλαιοποιήσουμε, τις ιδέες μας ώστε να διαχυθούν στην κοινωνία.Μέσα από την πράξη να γίνουν κτήμα των πολλών. Και μέσα από την πράξη να βάλουμε τον κάλω μας κάτω και να στήσουμε μιαν άλλη κοινωνία μέσα στην υπάρχουσα. όχι πια δήθεν εναλλακτική, στην ουσία δεκανίκι της υπάρχουσας, αλλά αντιθετική-ανταγωνιστική σε αυτή.Αυτό είναι το δύσκολο και αυτό θα πάρει χρόνο.Το "εύκολο" (με πολλά εισαγωγικά βέβαια) είναι να πάρεις ένα όπλο στα χέρια σου αντί να οργανωθείς ισότιμα από τα κάτω.
Και τότε δεν θα χρειαζόμαστε κονσερβοκούτια, ούτε αρχηγούς. Δεν θα περιμένουμε την-κατά Λένιν-μαγική νύχτα που θα γίνει ο ξεσηκωμός Αυτός θα έρθει σιγά-σιγά από όλους εμάς και για εμάς.

Υ.Γ. 1 Εφόσον θέλουμε να μιλάμε για ιστορία, έχουν περάσει σχεδόν 8 δεκαετίες από τη μεγάλη Κοινωνική Επανάσταση του ισπανικού λαού και τα θαυμαστά που έφερε σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.Ας ψάξουμε εκεί για τα παραδείγματα,προσαρμόζοντας τα στο σήμερα.

Υ.Γ. 2 Δεν θέλω,νομίζω είναι σαφές από το κείμενο, σε καμιά περίπτωση να υποτιμήσω τους αγώνες της δεκαετίας του '40. Δόξα, τιμή και μνήμη σε όσους πολέμησαν το φασισμό, εγχώριο και ξένο, δόξα και τιμή στα αδέρφια των γιαγιάδων μου που τον πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας και στον Ψηλορείτη.

Η μαμά Αρκούδα και ο Κομισάριος

Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται μη-μουσικοί. Κινούνται μεταξύ της outsider music, του noise, του αυτοσχεδιασμού και του spoken word. Ως ζευγάρι και στη ζωή (τουλάχιστον έτσι γνωρίζω) μοιάζουν αρκετά αντισυμβατικοί. Η μουσική τους είναι εντελώς ιδιαίτερη στα όρια της παράνοιας. Μου φαίνεται πως διυλίζουν τις παραδόσεις της performance art, του dada και του fluxus μέσα από τη δική τους οπτική. Σαν κερασάκι (σε μια τούρτα που θα σκάσει στα μούτρα σου...) ο Hjuler δηλώνει μέλος της δημοτικής αστυνομίας στην πόλη της βόρειας Γερμανίας όπου ζει. Κάτι σαν δημοτόμπατσος δηλαδή...
Οι κυκλοφορίες της Ultra Eczema δεν είναι ποτέ βαρετές.Μπορεί να σ' αρέσουν,μπορεί και όχι, σίγουρα όμως τραβούν την προσοχή. Ίσως γιατί πίσω από αυτήν βρίσκεται το τρελό φρικιό ( όχι πάντα με την καλή έννοια) που ακούει στο όνομα Denis Tyfus. Το artwork του βινυλίου είναι αρκούντως τρομαχτικό και τυπικά παράξενο για κυκλοφορία της εταιρίας.

Βάζοντας, όμως, το δίσκο είναι που γίνεται η έκρηξη. Έχοντας να αντιπαλέψει με μουσικά είδη που έχουν ήδη καταπιαστεί πολλά παράξενα τρένα (για να το πω κομψά...), το δίδυμο λειτουργεί με το μόνο όπλο που έχει, την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του.
Το άλμπουμ ξεκινά με μια διασκευή (και μοναδικό κομμάτι που πλησιάζει στον ορισμό του τραγουδιού) το Frankie Teardrop.Μιλώντας για τους Suicide και το πρώτο τους άλμπουμ, από το οποίο ξεπήδησε το τραγούδι,μου έρχονται στο μυαλό οι λέξεις πάθος,απόγνωση,αγάπη και μίσος. Κοινώς, άντε βγάλτα πέρα στην αναμέτρηση μαζί του.Και, όμως, τα καταφέρνουν.Τα ουρλιαχτά της Mana Bear σε στοιχειώνουν, κάτι μεταξύ σαν να πηδιέται για τελευταία φορά πριν πεθάνει και να προσπαθεί να σου μεταδώσει τον μεγαλύτερο πόνο της ψυχής της.
Αποπνικτικό και πανέμορφο.
Μιλώντας για το κεντρικό κομμάτι του δίσκου, τα υπόλοιπα μοιάζουν όμορφα συμπληρώματα ενός αξιαγάπητου τέρατος.Πειραματισμός με καθετί που μπορεί να προκαλέσει ήχο, τεστάρισμα των αντοχών σου με κάθε τρόπο πέρα και από τις κραυγές.
Δεν χρειάζεται να το αποκαλείς μουσική, ένα τόσο ,μα τόσο απελευθερωτικό συναίσθημα.Γίνε ο ξενιστής και άσε αυτό το τέρας να κατοικοεδρεύσει στην ψυχή σου.

Commissaris Hjuler En Mama Beer* ‎– Mensen Die "Kort Staan" Voor De Zelfdoding:

http://www.discogs.com/Commissaris-Hjuler-En-Mama-Beer-Mensen-Die-Kort-Staan-Voor-De-Zelfdoding/release/1018222

Suicide-Frankie teardrop: https://www.youtube.com/watch?v=B2vUk7dJFvg

Kommissar Hjuler & Mama Baer- Frankie Traan live: https://www.youtube.com/watch?v=a6uFlfcckkI

Το μικρό ψάρι

"Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό,δεν το ήξερες ,ρε μαλάκα;"

Γύρω από αυτή την καφενειακού τύπου και καθόλου πρωτότυπη φράση χτίζει τη νέα του ταινία ο Οικονομίδης. Μόνο που η τέχνη, η τέχνη του κινηματογράφου ειδικότερα, σαν ένα άλλο πρίσμα που παίρνει το φως και ο αναλύει σε απειράριθμα χρώματα,  στερεώνει πάνω σ' αυτή τη φράση  τα πολλά και διαφορετικά νοήματα μιας σπουδαίας ταινίας.
Σινεφιλικά, βλέποντας την, μου συνέβη ότι καλύτερο μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα: μην περιμένοντας κάτι το σπουδαίο, με κέρδιζε σιγά-σιγά,ενθουσιάζοντας με πλάνο-πλάνο.Ναι, το ομολογώ,δεν περίμενα κάτι τόσο καλό.Θεωρώ το Σπιρτόκουτο και το Με την ψυχή στο στόμα, τις δύο πρώτες ταινίες του, τις καλύτερες του ελληνικού κινηματογράφου (για όποιον ενδιαφέρεται για τέτοιες αναφορές) για τα τελευταία 10-15 χρόνια, μαζί με τον Κυνόδοντα. Κάπου στον Μαχαιροβγάλτη το έχασε,έτσι πίστευα.
Και όμως.Μέσα σε κάτι παραπάνω από δύο ώρες ο Οικονομίδης μιλά κυνικά,ίσως και με απέχθεια, για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Νομίζω πώς,ηθελημένα, περνά τα όρια του κυνισμού και φτάνει στην καταγγελία. Καταγγελία μιας κοινωνίας που έχει εξανδραποδιστεί από το χρήμα και εκπορνεύεται(ή εκπορνεύει  ακόμα χειρότερα και τους αθώους για λίγα φράγκα παραπάνω) κρυπτόμενη πίσω από το δάχτυλο της.Τα όπλα του πολλά μέσα στα 137 λεπτά της ταινίας.
Πρώτα,βέβαια, η μεγάλη ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη. Ο σκηνοθέτης "παίζει" με το βλέμμα του, το,υποτίθεται ανέκφραστο πρόσωπο του,ο ίδιος ο Μουρίκης καταφέρνει κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο: σε κάθε βλέμμα, σε κάθε πλάνο-όσο η ένταση αυξάνεται καθώς η ταινία προχωρά- αλλάζει απειροελάχιστα τα εκφραστικά του μέσα,πείθοντας σε για την προσωπική κατάβαση του πρωταγωνιστή.Σε αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης ανοίγεται.Ρεαλισμός, αλλά το μοντάζ ενώνει τα στοιχεία του δράματος με ποιητικές εικόνες, η κινηματογράφηση του ξεφεύγει από τον μικρόκοσμο των τεσσάρων τοίχων,βγαίνει παραέξω, στο δρόμο,στην επαρχία,στη φύση. Το'χε δοκιμάσει και στο Μαχαιροβγάλτη,δεν του'χε βγει.
Μου θυμίζει αρχαία τραγωδία.Υπάρχει η ύβρις,υπάρχει και η λύση,υπάρχει και ο πρωταγωνιστής που είναι διατεθειμένος να υποστεί και της συνέπειες της.Δεν υπάρχει από μηχανής θεός,υπηρετώντας,έτσι, έναν ρεαλισμό,θα τολμήσω τη σύγκριση, ανάλογο με τις μεγαλειώδεις δημιουργίες του Βισκόντι και του Παζολίνι.
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει αισιοδοξία. Αισιοδοξία γιατί ο αντί-ήρωας πρωταγωνιστής παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, ορθώνεται απέναντι στην αρρωστημένη μπόχα που, πολλές φορές ,ονομάζουμε σύγχρονη ελληνική κοινωνία.Μέσα από τα πλάνα στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή, ο σκηνοθέτης την κατεδαφίζει λίγο-λίγο.
Η τελική λύση της τραγωδίας, κλιμακούμενης αριστοτεχνικά πιστεύω στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας, μας αφήνει με την αισιοδοξία του μοιραίου.Το μοιραίο δεν αποφεύγεται,αλλά αφήνει πίσω του κάτι καλό.Από την εποχή του Τορτούρο και των πρώτων ταινιών των Κοέν είχα να δω έναν τόσο ωραίο "άσχημο" σε μια τόσο καλή ταινία.
Ο ελληνικός κινηματογράφος (χέσε το ελληνικός) απέκτησε,επιτέλους,ένα ιδεώδες δίδυμο σκηνοθέτη-πρωταγωνιστή και τη δική του, ισάξια τουλάχιστον, εκδοχή του Miller's Crossing.
Ταινιάρα.

Αναμνήσεις από το μέλλον (5): Η Αναρχία των No Neck Blues Band

έκ-σταση

http://tileskopio.tumblr.com/post/48416061440/188-no-neck

Φυλακές τύπου Γ'

Δάκρυα στα μάτια φέρνουν οι προσπάθειες για περισσότερη δημοκρατία,μετά τα επιτυχή αποτελέσματα της προσπάθειας να πλουτίσει ολόκληρη η κοινωνία, αυτών που κυβερνάν σήμερα.Το καθόλα δημοκρατικό και,σε καμιά περίπτωση ακροδεξιό (βλέπε Δένδιας, Σαμαράς και όχι μόνο) παρελθόν τους, μας πείθει πως κάποτε θα ονομαστούν πρωτοπόροι (σαν αυτούς που έφτιαξαν τη Μακρόνησο) των δημοκρατικών ελευθεριών...


https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1518997

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1519647