Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Gil Scott-Heron: πέντε χρόνια μετά




Winter In America


From the Indians who welcomed the pilgrims 
And to the buffalo who once ruled the plains 
Like the vultures circling beneath the dark clouds 
Looking for the rain 
Looking for the rain

Just like the cities staggered on the coastline
Living in a nation that just can't stand much more
Like the forest buried beneath the highway
Never had a chance to grow
Never had a chance to grow

And now it's winter
Winter in America
Yes and all of the healers have been killed
Or sent away, yeah
But the people know, the people know
It's winter
Winter in America
And ain't nobody fighting
'Cause nobody knows what to say
Save your soul, Lord knows
From Winter in America

The Constitution
A noble piece of paper
With free society
Struggled but it died in vain
And now Democracy is ragtime on the corner
Hoping for some rain
Looks like it's hoping
Hoping for some rain

And I see the robins
Perched in barren treetops
Watching last-ditch racists marching across the floor
But just like the peace sign that vanished in our dreams
Never had a chance to grow
Never had a chance to grow

And now it's winter
It's winter in America
And all of the healers have been killed
Or been betrayed
Yeah, but the people know, people know
It's winter, Lord knows
It's winter in America
And ain't nobody fighting
Cause nobody knows what to save
Save your souls
From Winter in America

And now it's winter
Winter in America
And all of the healers done been killed or sent away
Yeah, and the people know, people know
It's winter
Winter in America
And ain't nobody fighting
Cause nobody knows what to save
And ain't nobody fighting
Cause nobody knows, nobody knows
And ain't nobody fighting
Cause nobody knows what to save 

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

The sound of modernity-a dada proposition




Το κακό συνήθειο-λέγε το και παιδική μανία, σαν τα μικρούλια που κουβαλάνε τα παιχνιδάκια τους μαζί-να έχω μαζί και το βινύλιο ή cd όταν ακούω μια μουσική, ένα άλμπουμ, έχει και τα καλά του.

Η μουσική δεν είναι απλά πληροφορία αδέρφια.

Κάνοντας το παραπάνω με ψυχαναγκαστική μανία, πιάνω τον εαυτό μου, συχνά-πυκνά, να συνδέει τις τελίτσες των αόρατων γραμμών που πηγαινοέρχονται μεταξύ εικόνων και ήχων παράγοντας ένα μικρό έργο τέχνης. Καταφέρνω, με το δικό μου χαζό τρόπο, να ξύσω κάτω από την επιφάνεια του ακούσματος, μεταφέροντας τους άρρητους συμβολισμούς μέσα μου και διυλίζοντας τους μέσω του αντικειμένου που ακουμπώ μόλις τώρα.

Η όλη διαδικασία μετατρέπει το αντικείμενο σε δικό μου έργο τέχνης και προσωπική μου έκφραση, την ίδια χώρο-χρονική στιγμή που οι ήχοι που κρύβονται στις αναλογικές ή ψηφιακές τους κρυψώνες είναι ολόδικοι μου. Ταυτίζομαι, χωρίς ζήλιες, μονομανίες αλλά και ιδιοκτησίες, με αυτή την προσπάθεια που με περιβάλει-ηχητικά αλλά και εικαστικά-δίνοντας το απόλυτο νόημα ύπαρξης. Τη λογική της τέχνης για όλους.

Σε αυτό εδώ το άλμπουμ των 38 λεπτών σε διάρκεια οι Black Dice, έμπλεοι dada ειρωνίας και ασοβαρότητας, καταγράφουν με τους ήχους τους, το κολλάζ των εικόνων που αποτελεί το artwork-πρόταση τους. Μ'αρέσουν τα καθημερινά, τα trivial, τα ασήμαντα, αυτά που σε ξεσηκώνουν για μια στιγμή και αυτοαναφλέγεσαι. Δημιουργούν το καύσιμο για την ευκταία συνέχεια. Απομυθοποιούν τις ιεραρχικές δομές της υψηλής τέχνης ενώ παράλληλα γνωρίζουν πως δεν κομίζουν γλαύκες εν Αθήναις μια και αυτά συμβαίνουν εδώ και έναν αιώνα.

Είναι όμως τόσο μοντέρνοι γιατί επιμένουν να πράττουν έτσι και γιατί, στο φινάλε, αν είναι τόσο εύκολο και απλό, γιατί δεν το κάνουν όλοι; Γιατί θέλει χιούμορ, αλήθεια, κατάργηση του εγώ, παιχνίδι-όλα όσα η σοβαροφάνεια μιας ιεραρχημένης τέχνης και κοινωνίας μας τυφλώνει και δεν διακρίνουμε.

Κοιτώ τα παιδικά κολλάζ του εξώφυλλου τους, ακούγοντας το ρυθμικό electro noise τους, μπας και μάθω να διακρίνω περισσότερα.

Κυριακή 15 Μαΐου 2016

Linda Sharrock: περισσότερο γυναίκα από ποτέ



Στον μικρόκοσμο του αυτοσχεδιασμού, έναν συνεχώς αυξανόμενο τόπο και χώρο μέσα στον κόσμο της τέχνης, υπήρχε και υπάρχει πάντα έδαφος και για τα πιο περίεργα πουλιά...
Για τους βοκαλίστες, για όσους ασχολούνταν με τη word poetry, για όσους και όσες χρησιμοποιούν τη φωνή, αλλά όχι το δομημένο λόγο, ως κύριο όργανο και συχνά μοναδικό. Μιλάμε πάντα για δημιουργική και προσωπική έκφραση.

Το να ισχυρίζεσαι πως τέτοιες κατηγορίες καλλιτεχνών ανήκουν στο δεν (δεν είναι τέχνη, δεν είναι μουσική, δεν είναι σοβαροί) πέρα από το προσωπικό γούστο αποτελούν και μια σαφή, αναδρομική όσο και αναχρονιστική άρνηση στο τι είναι η τέχνη και ποιος ο ρόλος της στο ανθρώπινο-προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό-γίγνεσθαι.
Αρνείσαι στον οποιονδήποτε την επιλογή μιας προσωπικής έκφρασης που, όπως χαρακτηριστικά θα έλεγε και ο Μπένγιαμιν, επιτρέπει στο υποκείμενο να μεταβεί στην περισσότερο ελεύθερη κατάσταση ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού που παίζει και εκφράζεται ελεύθερα μέσω κάθε είδους ήχων, απελευθερώνοντας τη συνείδηση του από κάθε τύπου ντροπή και στασιμότητα.

Η Linda Sharrock, κάποτε, όρμησε με μανία στο χώρο της free jazz, αντίστοιχη με αυτή της κιθάρας του πρώην άντρα της Sonny Sharrock, στις αρχές των 70's. Τότε που, πιθανότατα, η αυτόνομη καλλιτεχνική έκφραση-κυρίως μέσω της μουσικής και του λόγου-των αφροαμερικανών έφτασε στο ζενίθ της ριζοσπαστικότητας της, τα προσωπικά της άλμπουμ, όπως το Paradise, αποτελούσαν μια jazz και funk κραυγή μαύρης γυναικείας χειραφέτησης όμοια με το λόγο της, για παράδειγμα, Angela Davis. Ήταν αυτή ακριβώς η ριζοσπαστικότητα που μαζί με το χρώμα της και, φυσικά, επειδή ήταν γυναίκα, την τοποθέτησαν, για χρόνια στο μεγάλο κατάλογο των 3Π της ευρύτερης μουσικής βιομηχανίας. Ήταν παρείσακτη, παρίας και παράξενη. Γι' αυτό και η δισκογραφία της, μέχρι πρόσφατα, παρέμεινε αποπνικτικά μικρή για το μέγεθος του ταλέντου της. Μίλησε κανείς για διακρίσεις;

Πριν λίγα χρόνια υπέστη ένα εγκεφαλικό το οποίο επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την ομιλία της. Έχοντας, προφανώς, η ίδια την ανάγκη της έκφρασης οδηγήθηκε σε μια ακόμη περισσότερο εσωτερική διαδικασία ώστε να ανακαλύψει τους νέους τρόπους δημιουργίας. Τρόπους και μορφές συνάμα απόλυτα ρεαλιστικές με βάση όσα της επιτρέπει, πλέον, το σώμα της. Και κατέληξε, ως βοκαλίστρια πλέον, να μας δώσει τα τελευταία χρόνια τα καλύτερα δείγματα των δυνατοτήτων της. Μοιάζει λίγο ειρωνικό, ίσως και ανακόλουθο που αναφέρομαι αποκλειστικά σε αυτήν, ενώ οι τελευταίες της δουλειές είναι σαφέστατα προϊόντα ισότιμων συνεργασιών με κάποιους από τους σημαντικοτέρους μουσικούς-αυτοσχεδιαστές σε όλη την Ευρώπη. Ονόματα όπως οι Mario Rechtern, Didi Kern, Τheresa Eipeldauer τη συνοδεύουν σε μια σπουδαία ανάμειξη ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, free rock και θορύβου και της δίνουν τις ευκαιρίες που δεν είχε νεότερη. Η κύρια αναφορά, όμως, γίνεται σε αυτή μια και η δική της παρουσία, δηλωμένα μα και άρρητα, αποτελεί την κόλλα που συγκολά όλα τα παραπάνω.

Ξεκινώντας από το 2014 στην καταπληκτική μικρή Improvising Beings συνέχισε σε άλλο ένα φετινό άλμπουμ στην ίδια εταιρία αλλά και το αριστούργημα που (φαινομενικά...) προσπαθώ να παρουσιάσω εδώ, το Gods στην Golden Lab Records. Στο Gods η πυρηνική, προσωπική, ίσως και δύσκολα αναγνώσιμη με την πρώτη, φωνή της, συνδυάζεται με μαγικό τρόπο με τη διάθεση των υπολοίπων να εκφραστούν ελεύθερα δίνοντας ένα ηχητικό πλαίσιο στις εσωτερικές φωνές της. Γιατί μην έχεις καμία  αμφιβολία. Ότι ακούς είναι το εσώτερο σύμπαν ενός ανθρώπου που προσπαθεί να εξωτερικευτεί χρησιμοποιώντας τα λιγοστά-για εμάς τους "αρτιμελείς" τουλάχιστον-εκφραστικά του μέσα.

Παράλληλα, το τριπλό αυτό βινύλιο, αποτελεί μια συμβολικά όσο και απολύτως πρακτικά απαιτητική πρόταση μια και επιθυμεί την απόλυτη προσοχή σου ( δυστυχώς οι δίσκοι δεν αλλάζουν πλευρά μόνοι τους...) ώστε να σου δώσει την ευκαιρία να πάρεις όσα περισσότερα μπορείς. Η μουσική του 20ου αιώνα, ακολουθώντας με φανατισμό την αντίστοιχη πορεία των μοντέρνων τεχνών, απελευθέρωσε ολοκληρωτικά την καλλιτεχνική έκφραση από τις οιμωγές της κανονικότητας και τις προσμίξεις αυτής με την εκλογίκευση, αυτό τον εχθρό της ελεύθερης έκφρασης.

Τολμώ να πω πως το Gods-ότι πιο εντυπωσιακό, τολμηρό, απαιτητικό, συγκινητικά αληθινό έχω ακούσει εδώ και μήνες, μην πω χρόνια-πάει ένα βήμα (ή και περισσότερα) παρακάτω. Συνδέει την ελευθερία της μοντέρνας τέχνης με την απελευθέρωση που εμπεριέχει η απλοϊκή έκφρασης ενός παιδιού. Avant garde όσο και πριμιτιβισμός μαζί σε μια έκφραση απόλυτης ελευθερίας.

Enjoy the noises.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Other channels





Διάβασε το παρακάτω κείμενο ακούγοντας τα audio clips.







"Sometimes you think you won't even let the electricity into the house. It's too dangerous. Sometimes it seems like a friend. Hiding in your fuse box. The girl peeks out on you from the weed garden. There's a difference, she said, between being good and not feeling anything inside.Being unable to stop yourself, she said, it's not the same as doing what you are told.

You see patterns everywhere. Patterns before your eyes. Every dropped stitch a life lost. Needles clicking. Librium, Valium, Mogadon, Ativan and Halcion. Action after warnings. Quick relief from stress. There's nothing for you to worry about, the doctor says. It's perfectly natural to feel this way.

There's gas in the pipes, knives in he drawers, running water in the kitchen. A sudden fall in the stairs might cause serious injury. Fires can be put out quite easily, if tackled at once, while they are still small. Genetic mutations occur twice as often in the children of families who have been exposed to radioactive failout, representing permanent damage caused to the DNA passed down through the generations.

A warning may come quite unexpectadly at any time.

Go quickly and turn of the gas and electricity at the mains. (...) We will now tell you waht to do if warning signs while you are at home. 

Do not go outside until the radio tells you it is safe to do so.

The doctor gives you something to make your arms and limbs feel heay, to keep them from floating away. (...) Drugs really enter the foetus and can depress vital functions in the newborn infant. (...) She is the black sun, the ruined city, the empty plane stetching out on the horizon. Her face pressed up against the window, looking in. The ghost in the weed garden. We can see her from a long way off. We will warn you off what's coming. (...) If no instructions have been given within five days, you should temporarily bury the body as soon as it is safe to go out and mark the spot. 

But what about the TV?

Shouldn't you stop watching and wait for one of the other channels? Don't you need to know what's happening on the other side?

There's people in the room, she said. They talk with such loud voices. They never stop smiling. Women's voices everywhere, she said. They are allmost shouting. There's no people in the room.
 
Don't pick up the telephone during a thunderstorm. 

Still she's there, the ghost in the weed garden, her face pressed up against the window, looking in. The best thing to do is to sit still and be good.  The sky outside is brown. The wall start moving around inside."

Ken Hollings, από τα liner notes του The Advisory Circle, Other Channels


Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Trivialities: Για τα μικρά καθημερινά που μας διαμορφώνουν




Από την άνοιξη του 1917 πήγαινα στο γυμνάσιο στη Ρέμιστρaσε. Το καθημερινό πηγαινέλα από το σπίτι στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι μου έγινε πολύ σημαντικό. Στην αρχή αυτής της διαδρομής, αφού διέσχιζα την Ότικερστράσε, είχα πάντα την ίδια πρώτη συνάντηση, μια συνάντηση που χαράχτηκε στο μυαλό μου.  Ένας κύριος με ένα πολύ όμορφο λευκό κεφάλι, έκανε εκεί περίπατο ευθυτενής και αφηρημένος. Περπατούσε λίγα βήματα, κοντοστεκόταν, κοιτούσε γύρω του ψάχνοντας για κάτι και άλλαζε κατεύθυνση. Είχε ένα σκυλί Αγίου Βερνάρδου, που το καλούσε συχνά "Ντόντζο, έλα στον μπαμπά"!. Μερικές φορές ο σκύλος πήγαινε κοντά του, άλλες πάλι πήγαινε ακόμη πιο μακρυά-αυτός που έψαχνε τότε ήταν ο μπαμπάς. Μα σαν τον έβρισκε τον ξεχνούσε και πάλι, συνεχίζοντας να είναι το ίδιο αφηρημένος με πριν. Το παρουσιαστικό του είχε κάτι το ξενικό σε αυτό τον συνηθισμένο δρόμο, το συχνό του κάλεσμα έκανε τα παιδιά να γελάνε, μα δε γελούσαν μπροστά του καθότι είχε κάτι που ενέπνεε το σεβασμό έτσι που, ψηλός και περήφανος, κοιτούσε αφηρημένα ίσια μπροστά του δίχως να αντιλαμβάνεται κανέναν γύρω του.. Γελούσαν μονάχα σαν έφταναν σπίτια, σαν διηγούνταν γι' αυτόν ή σαν έπαιζαν στο δρόμο δίχως εκείνος να είναι παρών. Ήταν ο Μπουσόνι που έμενε εκεί δίπλα σε ένα γωνιακό σπίτι και ο σκύλος του, όπως έμαθα πολύ αργότερα λεγόταν Τζιότο. Στη γειτονιά ήταν στα στόματα όλων των παιδιών, αλλά όχι σαν Μπουσόνι, αφού δεν ήξερα τίποτα για εκείνον αλλά σαν "Ντόντζο-έλα-στον-μπαμπα". Ο σκύλος τα είχε γοητεύσει, όμως ακόμη περισσότερο και από αυτόν τα είχε γοητεύσει το ότι ο όμορφος γηραιός κύριος αυτοαποκαλούνταν μπαμπάς του.

Ελίας Κανέτι, Η γλώσσα που δεν κόπηκε, (Αυτοβιογραφία, 1905-1921)