Αυτό το Μουντιάλ (μακραίνει η θύμηση του πια) ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα. Κατάφερε να διατηρήσει την καλοκαιρινή δροσερή του αύρα, ευτυχές κατάλοιπο ενός συνδυασμού μνήμης (πόσο μεγάλωσα; το 1986 παρακολούθησα το πρώτο μου) και της πραγματικότητας του μπαλκονιού: μπύρα ή οτιδήποτε δροσερό μαζί με φαΐ. Ουσιώδης συνιστώσα αυτής της διαφορετικότητας ο τρόπος παρακολούθησης του. Στο μπαλκόνι του ρετιρέ της Κυψέλης η συσκευή της τηλεόρασης γυρισμένη προς τα έξω με την πλάτης της στο στο σαλόνι. Ένα λάπτοπ έπαιξε το ρόλο της και η εγγύτητα που η μικρή του οθόνη μου επέβαλε να έχω με την ασχετοσύνη των δημοσιογράφων της ΕΡΤ. Να μια σταθερή σύνδεση με το απώτατο αλλά και πρόσφατο παρελθόν.
Η απουσία του πατέρα μου γέμισε όλα τα υπόλοιπα κουτάκια των ελλείψεων και των διαφορών με τις προηγούμενες εκδοχές ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αποτέλεσε πληγή βραδείας καύσης η συνειδητοποίησης του αριθμού των μικρών, απλών, εύκολων και συνάμα καθημερινών που με την πάροδο του χρόνου αρχίζεις και αποζητάς με ένταση. Παρά τα χρόνια που πέρασαν και μας βρήκαν σε διαφορετικά σπίτια, οι συνδέσεις φανερές όσο και λιγότερο φανερές μετέτρεψαν το καθαρό βάρος των συνηθειών που εξέλειψαν σε έναν ασάλευτο όγκο μεγατόνων μέσα μου.
Τηλέφωνα για προβλέψεις, προτάσεις για την αγαπημένη ασχολία του, του στοιχηματικού κουπονιού, έντονες διαφωνίες για παίχτες-ομάδες-προπονητές, κοινή ζωντανή παρακολούθηση αγώνων στις γνωστές μας θέσεις. Όλα αυτά δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά, πιθανότατα προστιθέμενα σε κάποια άλλα που δεν έχουν ακόμη φανερωθεί. Μάλλον υπάρχουν και άλλες πληγές στη διαδρομή.
Υπάρχουν πολλά highlights από το παρελθόν αλλά και το σήμερα που πλησιάζουν τον μουντιαλικό κομήτη της ομάδας της Βραζιλίας του '82 που στην ουσία δεν είδα ποτέ μου ζωντανά. Παρά μόνο βίωσα την άχλυ του μετέπειτα θαυμασμού που αναλογεί σε καθετί όμορφο, αθώο και νοσταλγικό προϊόν του παρελθόντος. Μυθοποιούμε το παρελθόν για να το κρατήσουμε όσο γίνεται περισσότερο ζωντανό, μειώνοντας έτσι το ποσοστό της αλήθειας του. Πιάνω τον εαυτό μου συχνότατα να βασανίζομαι από ανάλογες σκέψεις για τα βιώματα. Τα κοινά αλλά και όσα εντυπώθηκαν μοναχά στο δικό μου συναισθηματικό κόσμο.
Στην αρχή, το παραδέχομαι, υπήρξα σοκαριστικά αδύναμος στην αρχική τους ταξινόμηση και την επακόλουθη τοποθέτηση τους. Όχι πως τώρα έχω βρει την άκρη μου. Μόνο που ο καιρός περνά και κάποια πράγματα με αργό ρυθμό ξεδιαλύνονται και ας πονούν το ίδιο. Προσπαθώ με θάρρος πλέον όσα βίωσα και όσα έχασα δια παντώς να τοποθετηθούν ξεχωριστά από την αυξανόμενη εντροπία μιας ανάμνησης που φωτίζει σιωπηρά αλλά πέρασε και πάει. Όσο όμορφα και να ήταν (και κανένα ποδόσφαιρο στην σύγχρονη εποχή δεν υπήρξα ομορφότερο από τη Βραζιλία σου Σόκρατες), ανήκουν κάπου αλλού. Σε ένα παρελθόν που πέρασε, συχνά πολύ μακρινό, σίγουρα σε κάποια απόσταση από το σήμερα. Από το αρχοντικό και αέρινο στυλ του Σόκρατες στο νταμπ του -τα κάνω όλα-υπερπαίχτη Πογκμπά και στον σίφουνα Εμπαπέ. Προσπαθώ να βάλω τις εικόνες δίπλα, σε μια σειρά και να προχωρήσω. Δεν είναι εύκολο, έχω δρόμο ακόμη.
