Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, λέμε!!
Από το site των Αναρχικών για την Κοινωνική Απελευθέρωση (http://aka.espiv.net/)
Λένε πως αν σου επιτεθούν με μαχαίρι υπάρχουν τρεις ισοδύναμες πιθανότητες: να προλάβεις να φύγεις, να τραυματιστείς ή να πεθάνεις. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσοι μετανάστες έχουν πέσει νεκροί από το χρυσαυγήτικο μαχαίρι. Ξέρουμε, από τους τόσους μαχαιρωμένους συντρόφους μας, ότι ο νόμος των πιθανοτήτων ήταν θέμα χρόνου να φέρει νεκρό που τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν.
Εδώ και 20 χρόνια οι αναρχικοί (όπως άλλοι αντιφασιστικοί-επαναστατικοί χώροι, η άγρια νεολαία κι ένα μικρό κομμάτι της αριστεράς) χτυπιούνται καθημερινά με τα ζόμπι του φασισμού. Έχουμε χύσει αίμα, έχουμε δεχτεί πλήγματα, είμαστε αυτοί που δεκάδες φορές όλα αυτά τα χρόνια βγήκαμε μπροστά, μέρα και νύχτα και σταματήσαμε την εξάπλωση της φασιστικής μόλυνσης. Μας είπαν συμμορίτες, μας είπαν ότι αναζητούμε φανταστικούς εχθρούς, μας απαξίωσαν, μας έτρεξαν στα δικαστήρια, μας βασάνισαν στα τμήματα. Αλλά το αναρχικό κίνημα συνέχισε αυτό που επιτάσσει η ανάγκη, η θέση, αυτό που επιτάσσει η ανάλυση της πραγματικότητας για να φτάσουμε σήμερα να «δικαιωθούμε». Πολύ πικρή αυτή η «δικαίωση»...
Τώρα λοιπόν που όλοι «ανακάλυψαν» ότι πρόκειται για χρυσαυγίτες φονιάδες, ότι πρόκειται για παρακρατικούς ζυμωμένους στο βαθύ κράτος (αστυνομία, δικαιοσύνη, στρατό, ΕΥΠ), για οργανωμένο μαφιόζικο έγκλημα που ζει από νταβατζιλίκια, τώρα που όλοι κάτι θυμήθηκαν για χρηματοδοτήσεις από εφοπλιστές και νταραβέρια με κυβερνητικά κόμματα, τώρα που ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την προστασία που παρέχει στους «αντισυστημικούς» η αστυνομία, τώρα που διάφορα σκουπίδια των ΜΜΕ «δεν ξεχνούν τον φασισμό» (που οι ίδιοι συνειδητά έθρεψαν), ας ξαναπούμε μερικά πράγματα μήπως βοηθήσουμε να σταματήσει αυτό το χαλάζι από «αφελείς» που πέφτουν από τα σύννεφα:
Ο μύθος του «Έλληνα δημοκράτη» και η έκπληξη για το 15% της χρυσής αυγής.
Ας ξεκινήσουμε με κάποια νούμερα, ειδικά αφού αυτά έχουν τόση σημασία: Αν γυρίσουμε χρονικά στην κατοχή και αν αθροίσουμε όλες τις ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις, δεξιές & αριστερές, στο απόγειό τους, έφτασαν ως άθροισμα τις 50.000 ένοπλους. Την ίδια στιγμή στα δοσιλογικά - φασιστικά σώματα (τάγματα ασφάλειας, χίτες κλπ) υπηρετούσαν 25.000 ένοπλοι. Για κάθε δύο λοιπόν που πολεμούσαν ένοπλα τον ναζισμό και τα εγκλήματά του υπήρχε ένας που ένοπλα τον συνέδραμε. Σε όλη τη διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου υπήρχε ένα κοινωνικό κομμάτι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, πολλοί από αυτούς επαγγελματικά αποκαταστημένοι στους μηχανισμούς βίας του κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, παρακράτος) που έδιναν την κοινωνική βάση στο λεγόμενο «κράτος της δεξιάς». Υπάρχουν ακόμα οι εικόνες από τις ενθουσιώδεις υποδοχές των χουντικών με τα μυστριά, υπάρχουν ακόμα τα εκλογικά αποτελέσματα που έδωσαν 30% στον βασιλιά, υπάρχουν οι βόμβες σε γεμάτα σινεμά από τον Πλεύρη και τον Μιχαλολιάκο, υπάρχουν τα παραστρατιωτικά σώματα της ΝΔ του 80, υπάρχει το παπαδαριό και ο ιστός του στην κοινωνία, υπάρχει ο Μαρκεζίνης και ο Καρατζαφέρης στο 7%, τα μακεδονικά συλλαλητήρια, ο Χριστόδουλος...
Με πόση ευκολία όλοι ξεχνάνε το προχθές; Με την ίδια ευκολία που ξεχάσανε το χθες: με τη χρυσή αυγή στο 0,04% αλλά με αγρότες να καρφώνουν τους μετανάστες εργάτες τους λίγο πριν τους πληρώσουν, με τα βυθισμένα δουλεμπορικά στο αιγαίο και τα πτώματα να ξεβράζονται στις τουριστικές αμμουδιές, με τη γριά μάνα πεταμένη σε μια ανασφάλιστη «λαθρο»βουλγάρα, με τα «προσεχώς ρωσίδες», με τα «μαύρα» μεροκάματα να δημιουργούν «ρυθμούς ανάπτυξης», με τις Μανωλάδες, με το στοίβαγμα 10δων χιλιάδων «χαμένων στο διάστημα» μεταναστών στα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας για να στηθεί το μέγιστο επιχειρηματικό κόλπο με την ανάπλαση της πρωτεύουσας (που όταν ήρθε η κρίση επενδύθηκε τελικά στον κανιβαλισμό του Άγιου Παντελεήμονα).
Τότε, στην belle époque του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών αγώνων, της Ισχυρής Ελλάδας.
Αυτό όμως ποτέ δεν μέτρησε για «άνοδος του φασισμού»....
Όπως λοιπόν άνοιξε η γη και κατάπιε τον φασισμό της καθημερινής ζωής έτσι κατάπιε και τις ιστορικές πολιτικές του παραδόσεις και επιρροή.
Υπάρχει λοιπόν ή όχι 15% φασισμός στην Ελλάδα;
Περί του εμφυλίου πολέμου.
Αν ως υπόθεση εργασίας θεωρήσουμε ότι κάποιο «ξένο κέντρο» απεργάζεται εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, τι πιο λογικό από το να θεωρήσουμε ως πιόνι του, αυτούς που έκαναν την πρώτη κρίσιμη κίνηση; Πέρα όμως από συνομωσιολογικές βλακείες, μέσα στην κρίση, περισσότερο από ότι στην «ευμάρεια,» κομμάτια της αστικής τάξης και τμήματα του πολιτικού προσωπικού συγκρούονται. Φτιάχνονται και χαλιούνται συμμαχίες, συγκρούονται διαφορετικά σχέδια. Φαίνεται πως στη ζυγαριά του καθεστώτος τα οφέλη από μια Χρυσή αυγή-αφηνιασμένο μπράβο είναι πλέον μικρότερα από αυτά μιας Χρυσής Αυγής να γλύφει τις πληγές της.
Η ρητορική όμως περί εμφυλίου (αλλά και πραξικοπημάτων) που αναπαράγεται από όλο το καθεστώς αλλά και τον οργανωμένο φασισμό και αντανακλάται παντού, είναι βαθιά αντεπαναστατική. Δεν είναι παρά η κουκούλα που η εξουσία, ως ύστατο μέτρο, θα επιχειρήσει να φορέσει σε έναν μεγάλο κοινωνικό-ταξικό ξεσηκωμό. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εμφυλίου αν ο καθένας αντιληφθεί αυτό που ζει, ποιοι είναι οι «δικοί του» & ποιοι «οι απέναντι», ποιών τη μοίρα μοιράζεται κάθε μέρα, πως απολογίζει το στήσιμο στις κομματικές ουρές για το ρουσφέτι πριν χρόνια, πως φαντάζεται ότι την έβγαζε ο Αλβανός πού κάποτε του έβαψε το σπίτι, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι οι συνάδελφοί του στη δουλειά, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι τα αφεντικά του. Τον εμφύλιο πόλεμο, πέρα από το παιχνίδι της πρόκλησης των συνθημάτων και των τελετών, τον θέλει ένα κομμάτι της εξουσίας, ένα κομμάτι που διατρέχει κάθετα την εξουσία και που ελπίζει ότι με αυτόν θα έρθει στα πράγματα. Και θα επιχειρήσει εμφύλιο μόνο όταν το σύνολο του συστήματος δει τον κίνδυνο των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων να βαδίσουν εναντίον του. Μια από τις πολλές χρήσεις της χρυσής αυγής ως εφεδρείας για όταν η εξουσία δει ότι δεν έχει άλλο δρόμο από την αλληλοσφαγή των καταπιεσμένων.
Παρόλα αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια των καταπιεσμένων, πολιτικά και κοινωνικά, οφείλουν να εντείνουν την πάλη τους ώστε να σπάσει ο υπονοούμενος εκβιασμός από το καθεστώς, το νέο φόβητρο «υποταγή ή εμφύλιος». Στα λόγια και στην πράξη. Και να θυμίσουν στο καθεστώς ότι η ιστορία έχει δείξει κάποιες φορές ότι υποψήφιοι εμφύλιοι καταλήγουν επαναστάσεις...
Είναι λοιπόν η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός ο «μεγάλος εχθρός»;
Φυσικά και όχι. Είναι μία από τις πολλές εκφράσεις του εχθρού που αξιοποιήθηκε πολιτικά τα τελευταία 3 χρόνια της αποτυχίας του συστήματος. Η Χρυσή αυγή είναι ένα από τα πρόσωπα του εχθρού που με πολιτικούς όρους αντανακλά τις χειρότερες μορφές ενός πολιτισμού όπως αυτές οσμώνονται στην κοινωνία. Ένα πρόσωπο που έβγαλε την μάσκα, ίσως και να του άνοιξε υπερβολικά η όρεξη και που άλλα πρόσωπα του εχθρού πέφτουν (έτσι δείχνουν μέχρι στιγμής) τώρα να το κατασπαράξουν. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι ο φασισμός όχι μόνο απλά αδρανοποιεί και στρέφει σε κανιβαλικές λογικές τμήμα των καταπιεσμένων ούτε ότι είναι μόνο το μακρύ παράνομο χέρι του κράτους. Είναι, όπως ειπώθηκε και πριν εργαλείο για την μετατροπή μιας επανάστασης σε εμφύλιο, αλλά είναι και αλάνθαστο δείγμα για το πόσο πολύ η εξουσία αρχίζει να σκέφτεται όσα ο φασισμός επιθυμεί: Δικτατορία, μεγάλους αρχηγούς, απόλυτη ελευθερία για τα αφεντικά, εκτελέσεις και ξερονήσια και τέλος εθνικό πόλεμο.
Αυτό το εργαλείο του «μεγάλου εχθρού», δηλαδή αυτών που νέμονται τον πλούτο όσων ακόμα δουλεύουν, αυτών που έχουν την εξουσία των συλλογικών αποφάσεων της κοινωνίας, πρέπει να το αποσυνθέσουμε.
Ένας πολυεπίπεδος και με διαφορετικά μέσα αγώνας, αγώνας που το αναρχικό κίνημα είναι από αυτούς που δεν τον έπαψαν ποτέ, πρέπει να επεκταθεί. Σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Μέσα στη δουλειά, στη γειτονιά, στην παρέα, στο γήπεδο, το σχολείο, το ίντερνετ. Και σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να συσπειρωθούν όλοι. Πρέπει ο καθένας να πάρει θέση. Ο καθένας να τοποθετηθεί απέναντι στον φασισμό ως αυτό που ο φασισμός είναι. Πρέπει η κοινωνική βάση να λύσει αυτό το θέμα στο εσωτερικό της: με τον γείτονα, τον συνάδελφο, αλλά και στο πεζοδρόμιο, στην περιφρούρηση, στην αυτοάμυνα. Άλλωστε το να πάρουν όλοι θέση είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν θέση μερικοί και να γίνουν συνεπείς με τη θέση τους οι υπόλοιποι.
Καμία εμπιστοσύνη στον καθεστωτικό αντιφασισμό. Όχι μόνο αδιαφορούμε για τον πολιτικό τους σκυλοκαβγά, τις ενδοκαθεστωτικές συνομωσίες και τα ξεκαθαρίσματα, για τις φασίζουσες ή μη κλίκες συμφερόντων στο βαθύ κράτος, αλλά και αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς σημαίνουν οι ιδέες για «απαγόρευση της Χρυσής Αυγής» και δεν θα μας φαίνονταν περίεργο να περάσει ο φασισμός πάνω από το πτώμα της «χρυσής αυγής». Αναλώσιμοι είναι, οι εκάστοτε φασίστες, έτσι ή αλλιώς.
Καμιά εμπιστοσύνη ούτε και στις αριστερές ηγεσίες: άργησαν οι κορώνες «τσακίστε τους φασίστες» και δεν μας εντυπωσιάζει ούτε η φλύαρη επανάληψή τους. Το «δια ταύτα» άλλωστε σε αυτές τις κορώνες δεν είναι να εντυπωσιάσουν εμάς αλλά να εντυπωσιάσουν ψηφοφόρους και να εγκλωβίσουν την κομματική βάση που βράζει...
Επίσης, δεν ξεχάσαμε ποτέ, ότι τα πιο μαχητικά κομμάτια, σε κάθε αγώνα, σε όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος ιστορικά, συχνά προσφέρονται σαν Ιφιγένειες όταν το ζήτημα αρχίσει να αφορά το μεγάλο ζητούμενο για κάθε κόμμα: την πολιτική εξουσία. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια...
Εμείς, συνεχίζοντας αταλάντευτα στο δρόμο που ακολουθούμε, καλούμε το προοδευτικό και ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά και όλους τους καταπιεσμένους, ανεξάρτητα αν και τι ψηφίζει ο καθένας να πάρουν έμπρακτη θέση απέναντι στον φασισμό. Τους καλούμε να δημιουργήσουν πρωτοβουλίες στη δουλειά και λαϊκές συνελεύσεις, τους καλούμε να δημιουργήσουν ή να ενταχθούν σε σχηματισμούς συλλογικής αυτοάμυνας, τους καλούμε να δράσουν ατομικά και συλλογικά παντού. Γιατί τελικά ο φασισμός δεν είναι ο μεγάλος εχθρός. Και η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι μέρος και αφορμή για την πάλη ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος (είτε δεξιό είτε αριστερό, είτε καπιταλιστικό είτε σοσιαλιστικό). Για την κοινωνική απελευθέρωση.
Γιατί το αίμα το Παύλου Φύσσα δεν είναι το πρώτο αλλά θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας για να είναι το τελευταίο.
Και δεν θα φτάσει να πάρεις θέση μόνο απέναντι στον φασισμό.
Θα χρειαστεί να πάρεις θέση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο.
Εμπρακτη θέση.
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2013
Εδώ και 20 χρόνια οι αναρχικοί (όπως άλλοι αντιφασιστικοί-επαναστατικοί χώροι, η άγρια νεολαία κι ένα μικρό κομμάτι της αριστεράς) χτυπιούνται καθημερινά με τα ζόμπι του φασισμού. Έχουμε χύσει αίμα, έχουμε δεχτεί πλήγματα, είμαστε αυτοί που δεκάδες φορές όλα αυτά τα χρόνια βγήκαμε μπροστά, μέρα και νύχτα και σταματήσαμε την εξάπλωση της φασιστικής μόλυνσης. Μας είπαν συμμορίτες, μας είπαν ότι αναζητούμε φανταστικούς εχθρούς, μας απαξίωσαν, μας έτρεξαν στα δικαστήρια, μας βασάνισαν στα τμήματα. Αλλά το αναρχικό κίνημα συνέχισε αυτό που επιτάσσει η ανάγκη, η θέση, αυτό που επιτάσσει η ανάλυση της πραγματικότητας για να φτάσουμε σήμερα να «δικαιωθούμε». Πολύ πικρή αυτή η «δικαίωση»...
Τώρα λοιπόν που όλοι «ανακάλυψαν» ότι πρόκειται για χρυσαυγίτες φονιάδες, ότι πρόκειται για παρακρατικούς ζυμωμένους στο βαθύ κράτος (αστυνομία, δικαιοσύνη, στρατό, ΕΥΠ), για οργανωμένο μαφιόζικο έγκλημα που ζει από νταβατζιλίκια, τώρα που όλοι κάτι θυμήθηκαν για χρηματοδοτήσεις από εφοπλιστές και νταραβέρια με κυβερνητικά κόμματα, τώρα που ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν την προστασία που παρέχει στους «αντισυστημικούς» η αστυνομία, τώρα που διάφορα σκουπίδια των ΜΜΕ «δεν ξεχνούν τον φασισμό» (που οι ίδιοι συνειδητά έθρεψαν), ας ξαναπούμε μερικά πράγματα μήπως βοηθήσουμε να σταματήσει αυτό το χαλάζι από «αφελείς» που πέφτουν από τα σύννεφα:
Ο μύθος του «Έλληνα δημοκράτη» και η έκπληξη για το 15% της χρυσής αυγής.
Ας ξεκινήσουμε με κάποια νούμερα, ειδικά αφού αυτά έχουν τόση σημασία: Αν γυρίσουμε χρονικά στην κατοχή και αν αθροίσουμε όλες τις ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις, δεξιές & αριστερές, στο απόγειό τους, έφτασαν ως άθροισμα τις 50.000 ένοπλους. Την ίδια στιγμή στα δοσιλογικά - φασιστικά σώματα (τάγματα ασφάλειας, χίτες κλπ) υπηρετούσαν 25.000 ένοπλοι. Για κάθε δύο λοιπόν που πολεμούσαν ένοπλα τον ναζισμό και τα εγκλήματά του υπήρχε ένας που ένοπλα τον συνέδραμε. Σε όλη τη διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου υπήρχε ένα κοινωνικό κομμάτι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, πολλοί από αυτούς επαγγελματικά αποκαταστημένοι στους μηχανισμούς βίας του κράτους (αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη, παρακράτος) που έδιναν την κοινωνική βάση στο λεγόμενο «κράτος της δεξιάς». Υπάρχουν ακόμα οι εικόνες από τις ενθουσιώδεις υποδοχές των χουντικών με τα μυστριά, υπάρχουν ακόμα τα εκλογικά αποτελέσματα που έδωσαν 30% στον βασιλιά, υπάρχουν οι βόμβες σε γεμάτα σινεμά από τον Πλεύρη και τον Μιχαλολιάκο, υπάρχουν τα παραστρατιωτικά σώματα της ΝΔ του 80, υπάρχει το παπαδαριό και ο ιστός του στην κοινωνία, υπάρχει ο Μαρκεζίνης και ο Καρατζαφέρης στο 7%, τα μακεδονικά συλλαλητήρια, ο Χριστόδουλος...
Με πόση ευκολία όλοι ξεχνάνε το προχθές; Με την ίδια ευκολία που ξεχάσανε το χθες: με τη χρυσή αυγή στο 0,04% αλλά με αγρότες να καρφώνουν τους μετανάστες εργάτες τους λίγο πριν τους πληρώσουν, με τα βυθισμένα δουλεμπορικά στο αιγαίο και τα πτώματα να ξεβράζονται στις τουριστικές αμμουδιές, με τη γριά μάνα πεταμένη σε μια ανασφάλιστη «λαθρο»βουλγάρα, με τα «προσεχώς ρωσίδες», με τα «μαύρα» μεροκάματα να δημιουργούν «ρυθμούς ανάπτυξης», με τις Μανωλάδες, με το στοίβαγμα 10δων χιλιάδων «χαμένων στο διάστημα» μεταναστών στα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας για να στηθεί το μέγιστο επιχειρηματικό κόλπο με την ανάπλαση της πρωτεύουσας (που όταν ήρθε η κρίση επενδύθηκε τελικά στον κανιβαλισμό του Άγιου Παντελεήμονα).
Τότε, στην belle époque του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών αγώνων, της Ισχυρής Ελλάδας.
Αυτό όμως ποτέ δεν μέτρησε για «άνοδος του φασισμού»....
Όπως λοιπόν άνοιξε η γη και κατάπιε τον φασισμό της καθημερινής ζωής έτσι κατάπιε και τις ιστορικές πολιτικές του παραδόσεις και επιρροή.
Υπάρχει λοιπόν ή όχι 15% φασισμός στην Ελλάδα;
Περί του εμφυλίου πολέμου.
Αν ως υπόθεση εργασίας θεωρήσουμε ότι κάποιο «ξένο κέντρο» απεργάζεται εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, τι πιο λογικό από το να θεωρήσουμε ως πιόνι του, αυτούς που έκαναν την πρώτη κρίσιμη κίνηση; Πέρα όμως από συνομωσιολογικές βλακείες, μέσα στην κρίση, περισσότερο από ότι στην «ευμάρεια,» κομμάτια της αστικής τάξης και τμήματα του πολιτικού προσωπικού συγκρούονται. Φτιάχνονται και χαλιούνται συμμαχίες, συγκρούονται διαφορετικά σχέδια. Φαίνεται πως στη ζυγαριά του καθεστώτος τα οφέλη από μια Χρυσή αυγή-αφηνιασμένο μπράβο είναι πλέον μικρότερα από αυτά μιας Χρυσής Αυγής να γλύφει τις πληγές της.
Η ρητορική όμως περί εμφυλίου (αλλά και πραξικοπημάτων) που αναπαράγεται από όλο το καθεστώς αλλά και τον οργανωμένο φασισμό και αντανακλάται παντού, είναι βαθιά αντεπαναστατική. Δεν είναι παρά η κουκούλα που η εξουσία, ως ύστατο μέτρο, θα επιχειρήσει να φορέσει σε έναν μεγάλο κοινωνικό-ταξικό ξεσηκωμό. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εμφυλίου αν ο καθένας αντιληφθεί αυτό που ζει, ποιοι είναι οι «δικοί του» & ποιοι «οι απέναντι», ποιών τη μοίρα μοιράζεται κάθε μέρα, πως απολογίζει το στήσιμο στις κομματικές ουρές για το ρουσφέτι πριν χρόνια, πως φαντάζεται ότι την έβγαζε ο Αλβανός πού κάποτε του έβαψε το σπίτι, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι οι συνάδελφοί του στη δουλειά, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι τα αφεντικά του. Τον εμφύλιο πόλεμο, πέρα από το παιχνίδι της πρόκλησης των συνθημάτων και των τελετών, τον θέλει ένα κομμάτι της εξουσίας, ένα κομμάτι που διατρέχει κάθετα την εξουσία και που ελπίζει ότι με αυτόν θα έρθει στα πράγματα. Και θα επιχειρήσει εμφύλιο μόνο όταν το σύνολο του συστήματος δει τον κίνδυνο των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων να βαδίσουν εναντίον του. Μια από τις πολλές χρήσεις της χρυσής αυγής ως εφεδρείας για όταν η εξουσία δει ότι δεν έχει άλλο δρόμο από την αλληλοσφαγή των καταπιεσμένων.
Παρόλα αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια των καταπιεσμένων, πολιτικά και κοινωνικά, οφείλουν να εντείνουν την πάλη τους ώστε να σπάσει ο υπονοούμενος εκβιασμός από το καθεστώς, το νέο φόβητρο «υποταγή ή εμφύλιος». Στα λόγια και στην πράξη. Και να θυμίσουν στο καθεστώς ότι η ιστορία έχει δείξει κάποιες φορές ότι υποψήφιοι εμφύλιοι καταλήγουν επαναστάσεις...
Είναι λοιπόν η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός ο «μεγάλος εχθρός»;
Φυσικά και όχι. Είναι μία από τις πολλές εκφράσεις του εχθρού που αξιοποιήθηκε πολιτικά τα τελευταία 3 χρόνια της αποτυχίας του συστήματος. Η Χρυσή αυγή είναι ένα από τα πρόσωπα του εχθρού που με πολιτικούς όρους αντανακλά τις χειρότερες μορφές ενός πολιτισμού όπως αυτές οσμώνονται στην κοινωνία. Ένα πρόσωπο που έβγαλε την μάσκα, ίσως και να του άνοιξε υπερβολικά η όρεξη και που άλλα πρόσωπα του εχθρού πέφτουν (έτσι δείχνουν μέχρι στιγμής) τώρα να το κατασπαράξουν. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι ο φασισμός όχι μόνο απλά αδρανοποιεί και στρέφει σε κανιβαλικές λογικές τμήμα των καταπιεσμένων ούτε ότι είναι μόνο το μακρύ παράνομο χέρι του κράτους. Είναι, όπως ειπώθηκε και πριν εργαλείο για την μετατροπή μιας επανάστασης σε εμφύλιο, αλλά είναι και αλάνθαστο δείγμα για το πόσο πολύ η εξουσία αρχίζει να σκέφτεται όσα ο φασισμός επιθυμεί: Δικτατορία, μεγάλους αρχηγούς, απόλυτη ελευθερία για τα αφεντικά, εκτελέσεις και ξερονήσια και τέλος εθνικό πόλεμο.
Αυτό το εργαλείο του «μεγάλου εχθρού», δηλαδή αυτών που νέμονται τον πλούτο όσων ακόμα δουλεύουν, αυτών που έχουν την εξουσία των συλλογικών αποφάσεων της κοινωνίας, πρέπει να το αποσυνθέσουμε.
Ένας πολυεπίπεδος και με διαφορετικά μέσα αγώνας, αγώνας που το αναρχικό κίνημα είναι από αυτούς που δεν τον έπαψαν ποτέ, πρέπει να επεκταθεί. Σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Μέσα στη δουλειά, στη γειτονιά, στην παρέα, στο γήπεδο, το σχολείο, το ίντερνετ. Και σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να συσπειρωθούν όλοι. Πρέπει ο καθένας να πάρει θέση. Ο καθένας να τοποθετηθεί απέναντι στον φασισμό ως αυτό που ο φασισμός είναι. Πρέπει η κοινωνική βάση να λύσει αυτό το θέμα στο εσωτερικό της: με τον γείτονα, τον συνάδελφο, αλλά και στο πεζοδρόμιο, στην περιφρούρηση, στην αυτοάμυνα. Άλλωστε το να πάρουν όλοι θέση είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν θέση μερικοί και να γίνουν συνεπείς με τη θέση τους οι υπόλοιποι.
Καμία εμπιστοσύνη στον καθεστωτικό αντιφασισμό. Όχι μόνο αδιαφορούμε για τον πολιτικό τους σκυλοκαβγά, τις ενδοκαθεστωτικές συνομωσίες και τα ξεκαθαρίσματα, για τις φασίζουσες ή μη κλίκες συμφερόντων στο βαθύ κράτος, αλλά και αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς σημαίνουν οι ιδέες για «απαγόρευση της Χρυσής Αυγής» και δεν θα μας φαίνονταν περίεργο να περάσει ο φασισμός πάνω από το πτώμα της «χρυσής αυγής». Αναλώσιμοι είναι, οι εκάστοτε φασίστες, έτσι ή αλλιώς.
Καμιά εμπιστοσύνη ούτε και στις αριστερές ηγεσίες: άργησαν οι κορώνες «τσακίστε τους φασίστες» και δεν μας εντυπωσιάζει ούτε η φλύαρη επανάληψή τους. Το «δια ταύτα» άλλωστε σε αυτές τις κορώνες δεν είναι να εντυπωσιάσουν εμάς αλλά να εντυπωσιάσουν ψηφοφόρους και να εγκλωβίσουν την κομματική βάση που βράζει...
Επίσης, δεν ξεχάσαμε ποτέ, ότι τα πιο μαχητικά κομμάτια, σε κάθε αγώνα, σε όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος ιστορικά, συχνά προσφέρονται σαν Ιφιγένειες όταν το ζήτημα αρχίσει να αφορά το μεγάλο ζητούμενο για κάθε κόμμα: την πολιτική εξουσία. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια...
Εμείς, συνεχίζοντας αταλάντευτα στο δρόμο που ακολουθούμε, καλούμε το προοδευτικό και ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά και όλους τους καταπιεσμένους, ανεξάρτητα αν και τι ψηφίζει ο καθένας να πάρουν έμπρακτη θέση απέναντι στον φασισμό. Τους καλούμε να δημιουργήσουν πρωτοβουλίες στη δουλειά και λαϊκές συνελεύσεις, τους καλούμε να δημιουργήσουν ή να ενταχθούν σε σχηματισμούς συλλογικής αυτοάμυνας, τους καλούμε να δράσουν ατομικά και συλλογικά παντού. Γιατί τελικά ο φασισμός δεν είναι ο μεγάλος εχθρός. Και η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι μέρος και αφορμή για την πάλη ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος (είτε δεξιό είτε αριστερό, είτε καπιταλιστικό είτε σοσιαλιστικό). Για την κοινωνική απελευθέρωση.
Γιατί το αίμα το Παύλου Φύσσα δεν είναι το πρώτο αλλά θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας για να είναι το τελευταίο.
Και δεν θα φτάσει να πάρεις θέση μόνο απέναντι στον φασισμό.
Θα χρειαστεί να πάρεις θέση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο.
Εμπρακτη θέση.
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου