Περνώντας τα χρόνια, το πάθος μου για τους Pixies (σαν τώρα θυμάμαι να τους ακούω κλαίγοντας έξω από το το σιχαμένο Terravibe: ως τσαμπατζής είχα φάει πόρτα) καταλάγιασε. Είχα αντέξει, τότε το '04, την πρώτη τους επανένωση για τα φράγκα, ήμουν και μικρότερος, πολύ λιγότερο κυνικός.
Τα υπόλοιπα δεν τα άντεξα.
Κακά τα ψέμματα οι Breeders ήταν και είναι κατά κύριο λόγο η Kim Deal. Αδικημένη η ίδια, όπως και το υποτίθεται δεύτερο μετά τη ριζοσπαστική τετράδα από τη Βοστώνη, γκρουπ της. Και, όμως, στα πρώτα χρόνια των '90's ανανέωσαν το rock n' roll με πολλά παθιασμένα ερωτικά φιλιά και γέλια που τα ονόμασαν Pod και Last Splash.
Και κάπου εκεί σίγησαν. Μεγάλωσαν. Ένα άλμπουμ το 2002, το καταπληκτικό Title Tk, και άλλο ένα το 2008, η αφορμή για να γράφω τώρα, το Mountain Battles. Δύο, ναι, μόνο δύο καταθέσεις σε πάνω από είκοσι χρόνια. Έτσι πάει.
Σαν τις αναμνήσεις, αυτές τις παλιές που επανέρχονται για λίγο (μυρωδιές, γέλια, μουσικές, μαλακισμένες ιστορίες, άνθρωποι και ζώα) και ενώ ήταν και είναι χαρούμενες σε κάνουν να δακρύζεις. Εφηβικοί έρωτες, συναισθήματα δευτερολέπτων, λανθασμένες εντυπώσεις της νεότητας.
Το Mountain Battles είναι γεμάτο από όλα, μα όλα ρε γαμώτο, αυτά. Έχει τη διεστραμμένη αθωότητα των μουσικών που διάλεγε ο Ληντς στις ταινίες του. Θα μπορούσε να τραγουδά η Julie Cruise σε αυτό.Ευτυχώς έχουμε την Kim. Ροκάκια, γκαραζάκια, μελαγχολία, απλοί ρυθμοί, μπάσο, ντραμς και κιθάρες. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για ένα ταξίδι στο χωροχρόνο της εφηβείας μου μέσω του τώρα της νοσταλγίας μου. Τίποτα παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου