Μία δεκαετία, περίπου, έχει περάσει από ένα παλιό τεύχος του WIRE. Στο εξώφυλλο του είχε την Oblivia των Smegma, αυτή την εξαίσια πανέμορφη ασχημούλα, να χαμογελά με αθωότητα και ηδυπάθεια. Μια weirdo με τα όλα της, από αυτές που ευδοκιμούν στον, κατά τα άλλα αδυσώπητο, κόσμο της music business των ΗΠΑ.
Πολλές φορές, όχι πάντα όμως, η εικόνα είναι πράγματι ικανή να εκφέρει χίλιες και περισσότερες λέξεις. Μαζί και πολλαπλά νοήματα, υπονοούμενα και νύξεις. Εκείνο το εξώφυλλο, μέσα από την προφανή naivite του, εμπεριείχε όλη την ισtoρία της κολεκτίβας των Smegma. Mια ομάδα ανθρώπων η οποία ανδρώθηκε στο τοξικό, δηλητηριώδη κόσμο, του Λος Άντζελες (και, ίσως, ακριβώς γι' αυτ;o ήταν αυτοί που ήταν) και από τις αρχές των 70's ξεκίνησε με σκοπό να μην ακολουθεί καμιά νόρμα.
Ο τίτλος αυτού του καταπληκτικού box set είναι το ίδιο ξεκάθαρα δηλωτικός για τις αισθητικές τους προθέσεις. Δεν ήταν καλλιτέχνες, δεν ήθελαν να είναι και θα το ακούσεις να το λένε σε αρκετές στιγμές πριν από κάποια λάιβ ηχογράφηση. Πίσω από αυτή την, αρχικά αρνητική, αποτίμηση των εαυτών τους κρύβεται η αναρχική προσέγγιση του dada απέναντι στα καθιερωμένα της τέχνης. Προσοχή όμως. Οι "μουσικές" που καλύπτει χρονολογικά αυτό το κουτί των έξι βινυλίων και του ενός dvd (από το 1973 μέχρι το 1988), δεν σε οδηγούν σε μια νοσταλγική περιπλάνηση του πάλαι ποτέ ριζοσπαστικού dada. Η καλλιτεχνική προσέγγιση των Smegma είναι γειωμένη στο τώρα και κουβαλάει την άρνηση, το αναρχικό χιούμορ και την πρόκληση του dada στο σήμερα-έστω στο τότε.
Ξεκινώντας από τις δύο πρώτες χρονικά καταθέσεις τους, τα αριστουργήματα Glammour Girl και Pigs for Leper, γίνεται αμέσως σαφές το πόσο μέσα στην εποχή τους βρίσκονταν. Τα δύο αυτά βινύλια είναι αρκετά πανκ-τόσο ηχητικά, όσο και αισθητικά-ώστε το γκρουπ (αν μπορείς να αποκαλέσεις έτσι το συνεχές rotation ανθρώπων γύρω από το όνομα Smegma), να καλείται σε διάφορα πανκ clubs και φεστιβάλ και αυτοί να ανταποκρίνονται με χαρά. Η διπλή κασέτα Spontaneous Live, η οποία περιέχεται αυτούσια εδώ, θα μπορούσε να μπερδέψει τον αμύητο πως ακούει μια ορίτζιναλ πανκ μπάντα.
Και όμως. Οι Smegma έδωσαν τις δικές τους μάχες με το θηρίο. Τρελαίνομαι από χαρά και από συγκίνηση σκεφτόμενος πως ποτέ δεν το διαφήμισαν, ήταν γι 'αυτούς κάτι φυσιολογικό να αντιμετωπίσουν την επαχθή πραγματικότητα της μουσικής βιομηχανίας με το δηλητήριο του χιούμορ και την ειρωνεία απέναντι σε καθετί αμερικάνικο. Ο τρόπος που κινούνται από την ψυχεδέλεια στον πειραματισμό και από την baffoonery ενός αυτοσχεδιασμού των found objects στον γκαράζ κιθαριστικό θόρυβο, καθόρισε ολόκληρη την παρέα που πήρε τον (συγκλονιστικά οραματικό) τίτλο Los Angeles Free Music Society.Αντιμετώπισαν τους εαυτούς τους, το πρωτογενές τους υλικό (την τέχνη τους δηλαδή) αλλά και όσους/ες επιθυμούσαν να προσέξουν, με τέτοια συνεπή ασοβαρότητα που τους έκανε όσο περισσότερο σοβαρούς γινόταν.
Η χρήση κάθε είδους σύγχρονου μέσου για την παραγωγή ενός μηνύματος τους τοποθετεί εύκολα στην κατηγορία των contemporary artists. Άλλωστε αρκετοί της παρέας (πέρα από αγαπημένοι και ως σόλο καλλιτέχνες) διακρίθηκαν ( με οποιονδήποτε τρόπο συνέβη αυτό) και σε άλλες από τις τέχνες. Μέσα από το καταπληκτικό σουρεαλιστικά ποιητικό artwork έρχεσαι σε επαφή με τον κόσμο των handmade εικόνων τους, ο οποίος είναι και αυτός επαρκέστατα και ακριβέστατα δηλωτικός για το τι θα ακούσεις. Σε πολλές στιγμές με έπιασα να χαζεύω τις εικόνες τους και να νοιώθω τις πολλαπλές τους δονήσεις μέσα μου. Το γεγονός πως, αυτές οι εικόνες, δημιουργήθηκαν από μέλη της κολεκτίβας ίσως δεν θα έπρεπε να το αναφέρω καν.
Το αναρχικό πρόταγμα του κόσμου που υπάρχει, βιώνεται και συνεχώς πολλαπλασιάζεται μέσα στον υπάρχον, παίρνει σάρκα και οστά στη δική τους, καθολική, πρόταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου